Αν κάνεις τα ίδια πράγματα,θα φέρουν τα ίδια αποτελέσματα.Άλλαξε τα πράγματα που κάνεις. Είναι ένα ταξίδι.Δεν υπάρχουν ούτε νίκες ούτε ήττες γιατί δεν υπάρχει χρόνος.Είναι virtual όλο σε real time.Εσύ αποφασίζεις και μόνο. Το παιχνίδι βάζει τους κανόνες μα οι κανόνες αλλάζουν ανάλογα με το πως θα τους διαχειριστείς,που θα τους τοποθετήσεις,τι αξία θα τους δώσεις.Α υτή που έχουν,η αυτή που φαίνεται.Ο χειριστής δίνει τον τόνο.Τον παλμό. Μοιάζει αόρατος. Είναι παντού. Ο εντολέας κατοικεί μέσα σου.Δεν ήταν ποτέ αλλού.Αν και οι ένοικοι λένε πάντα πως λείπει.Τον ακούς τα βράδια πίσω απ΄τη σκέψη σου.Κάποιες φορές η φωνή του χάνεται,κάποιες ακούγεται πιο καθαρά.Είναι εκεί ακόμα κι όταν εσύ λείπεις.Κάλεσε τον.Ακολούθησε τον.Ξέρει.Κινήσου έτσι.Χωρίς σκέψη. Μα με πράξη.
Χόρεψε με τους ανέμους χωρίς φόβο,και θα υποταχτούν.Σε αυτόν.Το να συμβείς λέγεται ζωή και το ξέρεις.Ναι.Ναι.Το ξέρεις αυτό.Είναι στους πόρους απ' το δέρμα σου σφηνωμένο.Εσύ θα το βγάλεις.Όταν καταντήσει αφόρητα πληκτικό και αδικαιολόγητα επίμονο.
Ξέρω ότι είναι δύσκολο να ζήσεις χωρίς τη θλίψη,τη θλίψη που τόσο αγαπάς να λατρεύεις.Όμως δες.Κι εδώ η αγάπη σας ενώνει.Όχι εκείνη βέβαια.Ο αντικατοπτρισμός της.Αυτός που σε κρατάει στη φυλακή της ακινησίας.Για αυτό κινήσαι συνέχεια.Γιατί τα πόδια σου τα ρουφήξε η ακινησία της θλίψης που δεν είναι θλίψη μα φόβος βαθύς και παλιός,γιατι η αληθινή θλίψη βρίσκεται στην αληθινή αγάπη.Είναι ένα.Γιατί η αγαπή έχει πόνο που δεν έχει όνομα,και δεν ανήκει σε κανένα σενάριο από αυτά που κρατάς στα χέρια σου πριν να βγεις στη σκηνή.Αυτά.Τα σενάρια που σου αρέσουν.Που σε τυρανούν.Που σε κάνουν σπουδαία και σπάνια όταν κοιτάζεσαι στον καθρέφτη προσπαθόντας να μη σκάσεις στα γέλια με 'σενα,απόλυτα συγκεντρωμένη στο ρόλο σου από μια υποχρέωση που δεν υπάρχει.Η αληθινή θλίψη βρίσκεται στην αγάπη.Εκεί που δεν τόλμησες να πας ακόμα,άλλα θα πας ένα βράδυ που θα έχεις βαρεθεί όλα αυτά που ακόμα δεν έκανες.Δεν υπήρχαν ποτέ στ' αλήθεια.Το ξέρεις.Πάρα μόνο σαν φόβοι.Θα πας όταν θα σε καλέσει ο ναρκισσισμός σου στο προσωπό του.Όταν δεις εσένα στη μορφή του εκδηλωμένη και ολόκληρη.Κι αν δεν πας,θα ευχόσουν να το είχες κάνει τη κάθε μερά,άρα πήγες.
Κάποτε μου είπα 'γίνε η στιγμή που δεν συμβαίνει ποτέ,ένας ήχος που ποτέ δεν ακούγεται,μια σκιά χωρίς το σχήμα της'.Αυτό λέω και σε 'σενα σήμερα.Σκέφτομαι πως ίσως να μου το 'μαθες εσύ μάλιστα.Πριν να σε γνωρίσω.Πριν τη μνήμη εννοώ.Θυμάσαι πριν τη μνήμη?Ξέρω.Μερικές φορές όταν ονειρεύεσαι.Κι εγώ.Θες να κρυφτούμε από τον κόσμο μέσα στον κόσμο?Να αδιαφορήσουμε εντελώς για τους μασκαράδες της γιορτής?Έχουν κι αυτοί ένα κάποιο βάρος που δεν θέλουν να γνωρίσουν.Είναι ο ρόλος τους τέτοιος.
Τους βλέπεις.Συλλογές από λάφυρα.Ο ξοδεμένος τους χρόνος είναι.Τίποτα άλλο.Εσύ ντύσου το χρώμα.Σου πάνε τόσο τα χρώματα.Όσο δεν ξέρεις.Λέω να πάμε στον ήλιο που βγαίνει τη κάθε μέρα,για να μας θυμίσει όλα αυτά που δεν χρειάστηκε ποτέ να μάθουμε μέσα από λέξεις και προτάσεις.Αυτά που ζουν μαζί μας αληθινά.
Δεν διάβαζα ποτέ βιβλία.Έτσι μπορώ να πω ελεύθερα τη σκέψη μου,χωρίς να με νοιάζουν.Όχι πρωτότυπα.Όχι αυθεντικά.Όχι μοναδικά.Μα για πρώτη φορά πάντα.Για πρώτη φορά την κάθε φορά.Πιστεύω πως κανένα σενάριο δεν γράφεται με λέξεις.Δεν χωράνε σε αυτό,και ποτέ δεν θα χωρέσουν.Οι αληθινές λέξεις παραμένουν αγγένητες και μας κοιτάζουν.Το υποψιαζόμουν πάντα.Από παιδί.Σήμερα το ξέρω πια καλά.Για αυτό δεν διάβαζα ευτυχώς.Δεν σου γράφω από θρίαμβο εδώ,σου γράφω χωρίς λέξεις και το παρατήρησες το ξέρω.Ούτε από γνώση σου γράφω.Γιατί δεν έχω γνώση καμία πέρα από αυτή που μου χρειάζεται για να συνεχίσω.Σε αυτή πιστεύω.Στη μόνη γνώση που συνάντησα ποτέ αληθινά.
Μπορείς να δοκιμάσεις να με καταστρέψεις ελεύθερα.Δεν θέλω να ξέρω τους λόγους.Μπορείς να με καταστρέψεις κάνοντας μου έρωτα.Υπάρχει πάντα μια ανάμνηση που ποτέ δεν συνέβει και εκρεμεί απόλυτα δικαιωμένη.Έλα να με καταστρέψεις αν είσαι περαστική έστω,δεν χρειάζεται να έρθεις σοβαρά,και μετά να με γεννήσεις ξανά.Δυο φορές γυναίκα.Κι εγώ με δυο μορφές να χτίζομαι στο σώμα σου μέσα.Να σου αλλάζω το σχήμα.
'
Ελα να με κάνεις αθάνατο αν με μισείς τόσο.Αν σε ξεβολεύω.Αν είμαι τόσο τυχερός.
Θα σου δώσω ένα χρησμό,χωρίς καμιά υπόσχεση όμως.
'Ερχεται η άνοιξη.
Θα παίξουμε όλους τους ρόλους.Αληθινά όμως.'Οπως το κάνουμε.Όπως ακριβώς συμβαίνει.Μαζί.Πάντα μαζί.Οι δυο μας.Ηθοποιοί σε ένα έργο που γράφεται πάνω στη σκηνή με σενάριο εμάς.Με οδηγό την ψυχή,τι άλλο,και χάρτη το σύμπαν σου.Αθάνατοι από πάντα,και για αυτό ευλογημένα φθαρτοί.Θα τους παίξουμε μέχρι να τελειώσουν όλα σου τα τραγούδια.Όλα τα σκηνικά του μυαλού σου που σου κρύβουν αυτό που επιθυμείς και φοβάσαι μαζί.Όλοι εκείνοι οι ρόλοι που σου κρύβουν τη θέα που ποτέ δεν είδες,αλλά γνωρίζεις καλά οτι υπάρχει.Όλα τα τραγούδια σου ρίξε τα στο πάτωμα τώρα.Θα είμαι εκεί να τα μαζέψω.
Να στα δώσω πίσω για να προσπαθήσεις να με θάψεις μέσα τους.'Ένα - ένα.Με τη σειρά.Θα μοιραστούμε κάθε τραγούδι που είναι κομμάτι σου.Κι όταν τελειώσουν όλες οι μουσικές - soundtrack,και πανικόβλητη ψάξεις κάπου για να με ακουμπήσεις και να ξεκινήσεις από την αρχή ξανά,θα ανακαλύψεις πως είσαι μουσική η ίδια.
Πως πάντα ήσουν δηλαδή.Μόνο που ξεχάστηκες στις σκιές για καιρό,με σοβαρή αιτία - μπαμπούλα,κι έμαθες να τη γυρεύεις στα τραγούδια των άλλων και να βολεύεσαι.Στους ρόλους.Με δανεικά λόγια και δανεικές νότες.Και κανένα τραγούδι πια,και κανένα σενάριο,δεν θα είναι αρκετό για να σε χωρέσει.Θα σε μάθω να ακούς τη μουσική σου χωρίς να το καταλάβεις.Το κάνω ήδη.Κι αν τώρα στο λέω,θα το ξεχάσεις από συνήθεια και φόβο.Είναι το μυστικό μου.Δεν μπορείς να τ' αποφύγεις.Υπάρχει λόγος που σε τραβάει αυτή η ζαριά.Γιατί οι μπαμπούλες τελειώνουν,και τελειώνουν για πάντα.Θα σε μάθω τη μουσική σου,αν με μάθεις να ακούω μουσική κι έξω απ' το κεφάλι μου.Θα με μάθεις?Η πλήξη,η αστική ανία,το βόλεμα κι οι έξυπνες ατάκες της βαρεμάρας,απολύονται.Αν συμφωνείς χαμογέλασε μου (με θλίψη πάντα..) και θα καταλάβω.
Με την ευκαιρία,οι περισσότεροι κοσμοπολίτες είναι στην έρημο.Κι η έρημος βρίσκεται μέσα τους.Κατοικεί σε αυτούς.Για αυτό ταξιδεύουν συχνά.Οι αληθινοί ευγενείς,οι αληθινοί κοσμοπολίτες,βολτάρουν στα ονειρά τους,και καμιά φορά,τα πραγματοποιούν κι όλας κόντρα σε όλα.Μη φοβάσαι.Βαριέμαι το ίδιο ευκόλα όπως κι εσύ βλέπεις.Κανένας φόβος λοιπόν για τίποτα.Θα έγραφα σ' αγαπώ.Άλλα αυτό το ξέρεις.
Χόρεψε με τους ανέμους χωρίς φόβο,και θα υποταχτούν.Σε αυτόν.Το να συμβείς λέγεται ζωή και το ξέρεις.Ναι.Ναι.Το ξέρεις αυτό.Είναι στους πόρους απ' το δέρμα σου σφηνωμένο.Εσύ θα το βγάλεις.Όταν καταντήσει αφόρητα πληκτικό και αδικαιολόγητα επίμονο.
Ξέρω ότι είναι δύσκολο να ζήσεις χωρίς τη θλίψη,τη θλίψη που τόσο αγαπάς να λατρεύεις.Όμως δες.Κι εδώ η αγάπη σας ενώνει.Όχι εκείνη βέβαια.Ο αντικατοπτρισμός της.Αυτός που σε κρατάει στη φυλακή της ακινησίας.Για αυτό κινήσαι συνέχεια.Γιατί τα πόδια σου τα ρουφήξε η ακινησία της θλίψης που δεν είναι θλίψη μα φόβος βαθύς και παλιός,γιατι η αληθινή θλίψη βρίσκεται στην αληθινή αγάπη.Είναι ένα.Γιατί η αγαπή έχει πόνο που δεν έχει όνομα,και δεν ανήκει σε κανένα σενάριο από αυτά που κρατάς στα χέρια σου πριν να βγεις στη σκηνή.Αυτά.Τα σενάρια που σου αρέσουν.Που σε τυρανούν.Που σε κάνουν σπουδαία και σπάνια όταν κοιτάζεσαι στον καθρέφτη προσπαθόντας να μη σκάσεις στα γέλια με 'σενα,απόλυτα συγκεντρωμένη στο ρόλο σου από μια υποχρέωση που δεν υπάρχει.Η αληθινή θλίψη βρίσκεται στην αγάπη.Εκεί που δεν τόλμησες να πας ακόμα,άλλα θα πας ένα βράδυ που θα έχεις βαρεθεί όλα αυτά που ακόμα δεν έκανες.Δεν υπήρχαν ποτέ στ' αλήθεια.Το ξέρεις.Πάρα μόνο σαν φόβοι.Θα πας όταν θα σε καλέσει ο ναρκισσισμός σου στο προσωπό του.Όταν δεις εσένα στη μορφή του εκδηλωμένη και ολόκληρη.Κι αν δεν πας,θα ευχόσουν να το είχες κάνει τη κάθε μερά,άρα πήγες.
Κάποτε μου είπα 'γίνε η στιγμή που δεν συμβαίνει ποτέ,ένας ήχος που ποτέ δεν ακούγεται,μια σκιά χωρίς το σχήμα της'.Αυτό λέω και σε 'σενα σήμερα.Σκέφτομαι πως ίσως να μου το 'μαθες εσύ μάλιστα.Πριν να σε γνωρίσω.Πριν τη μνήμη εννοώ.Θυμάσαι πριν τη μνήμη?Ξέρω.Μερικές φορές όταν ονειρεύεσαι.Κι εγώ.Θες να κρυφτούμε από τον κόσμο μέσα στον κόσμο?Να αδιαφορήσουμε εντελώς για τους μασκαράδες της γιορτής?Έχουν κι αυτοί ένα κάποιο βάρος που δεν θέλουν να γνωρίσουν.Είναι ο ρόλος τους τέτοιος.Τους βλέπεις.Συλλογές από λάφυρα.Ο ξοδεμένος τους χρόνος είναι.Τίποτα άλλο.Εσύ ντύσου το χρώμα.Σου πάνε τόσο τα χρώματα.Όσο δεν ξέρεις.Λέω να πάμε στον ήλιο που βγαίνει τη κάθε μέρα,για να μας θυμίσει όλα αυτά που δεν χρειάστηκε ποτέ να μάθουμε μέσα από λέξεις και προτάσεις.Αυτά που ζουν μαζί μας αληθινά.
Δεν διάβαζα ποτέ βιβλία.Έτσι μπορώ να πω ελεύθερα τη σκέψη μου,χωρίς να με νοιάζουν.Όχι πρωτότυπα.Όχι αυθεντικά.Όχι μοναδικά.Μα για πρώτη φορά πάντα.Για πρώτη φορά την κάθε φορά.Πιστεύω πως κανένα σενάριο δεν γράφεται με λέξεις.Δεν χωράνε σε αυτό,και ποτέ δεν θα χωρέσουν.Οι αληθινές λέξεις παραμένουν αγγένητες και μας κοιτάζουν.Το υποψιαζόμουν πάντα.Από παιδί.Σήμερα το ξέρω πια καλά.Για αυτό δεν διάβαζα ευτυχώς.Δεν σου γράφω από θρίαμβο εδώ,σου γράφω χωρίς λέξεις και το παρατήρησες το ξέρω.Ούτε από γνώση σου γράφω.Γιατί δεν έχω γνώση καμία πέρα από αυτή που μου χρειάζεται για να συνεχίσω.Σε αυτή πιστεύω.Στη μόνη γνώση που συνάντησα ποτέ αληθινά.
Μπορείς να δοκιμάσεις να με καταστρέψεις ελεύθερα.Δεν θέλω να ξέρω τους λόγους.Μπορείς να με καταστρέψεις κάνοντας μου έρωτα.Υπάρχει πάντα μια ανάμνηση που ποτέ δεν συνέβει και εκρεμεί απόλυτα δικαιωμένη.Έλα να με καταστρέψεις αν είσαι περαστική έστω,δεν χρειάζεται να έρθεις σοβαρά,και μετά να με γεννήσεις ξανά.Δυο φορές γυναίκα.Κι εγώ με δυο μορφές να χτίζομαι στο σώμα σου μέσα.Να σου αλλάζω το σχήμα.
'
Ελα να με κάνεις αθάνατο αν με μισείς τόσο.Αν σε ξεβολεύω.Αν είμαι τόσο τυχερός.Θα σου δώσω ένα χρησμό,χωρίς καμιά υπόσχεση όμως.
'Ερχεται η άνοιξη.
Θα παίξουμε όλους τους ρόλους.Αληθινά όμως.'Οπως το κάνουμε.Όπως ακριβώς συμβαίνει.Μαζί.Πάντα μαζί.Οι δυο μας.Ηθοποιοί σε ένα έργο που γράφεται πάνω στη σκηνή με σενάριο εμάς.Με οδηγό την ψυχή,τι άλλο,και χάρτη το σύμπαν σου.Αθάνατοι από πάντα,και για αυτό ευλογημένα φθαρτοί.Θα τους παίξουμε μέχρι να τελειώσουν όλα σου τα τραγούδια.Όλα τα σκηνικά του μυαλού σου που σου κρύβουν αυτό που επιθυμείς και φοβάσαι μαζί.Όλοι εκείνοι οι ρόλοι που σου κρύβουν τη θέα που ποτέ δεν είδες,αλλά γνωρίζεις καλά οτι υπάρχει.Όλα τα τραγούδια σου ρίξε τα στο πάτωμα τώρα.Θα είμαι εκεί να τα μαζέψω.
Να στα δώσω πίσω για να προσπαθήσεις να με θάψεις μέσα τους.'Ένα - ένα.Με τη σειρά.Θα μοιραστούμε κάθε τραγούδι που είναι κομμάτι σου.Κι όταν τελειώσουν όλες οι μουσικές - soundtrack,και πανικόβλητη ψάξεις κάπου για να με ακουμπήσεις και να ξεκινήσεις από την αρχή ξανά,θα ανακαλύψεις πως είσαι μουσική η ίδια.
Πως πάντα ήσουν δηλαδή.Μόνο που ξεχάστηκες στις σκιές για καιρό,με σοβαρή αιτία - μπαμπούλα,κι έμαθες να τη γυρεύεις στα τραγούδια των άλλων και να βολεύεσαι.Στους ρόλους.Με δανεικά λόγια και δανεικές νότες.Και κανένα τραγούδι πια,και κανένα σενάριο,δεν θα είναι αρκετό για να σε χωρέσει.Θα σε μάθω να ακούς τη μουσική σου χωρίς να το καταλάβεις.Το κάνω ήδη.Κι αν τώρα στο λέω,θα το ξεχάσεις από συνήθεια και φόβο.Είναι το μυστικό μου.Δεν μπορείς να τ' αποφύγεις.Υπάρχει λόγος που σε τραβάει αυτή η ζαριά.Γιατί οι μπαμπούλες τελειώνουν,και τελειώνουν για πάντα.Θα σε μάθω τη μουσική σου,αν με μάθεις να ακούω μουσική κι έξω απ' το κεφάλι μου.Θα με μάθεις?Η πλήξη,η αστική ανία,το βόλεμα κι οι έξυπνες ατάκες της βαρεμάρας,απολύονται.Αν συμφωνείς χαμογέλασε μου (με θλίψη πάντα..) και θα καταλάβω.
Με την ευκαιρία,οι περισσότεροι κοσμοπολίτες είναι στην έρημο.Κι η έρημος βρίσκεται μέσα τους.Κατοικεί σε αυτούς.Για αυτό ταξιδεύουν συχνά.Οι αληθινοί ευγενείς,οι αληθινοί κοσμοπολίτες,βολτάρουν στα ονειρά τους,και καμιά φορά,τα πραγματοποιούν κι όλας κόντρα σε όλα.Μη φοβάσαι.Βαριέμαι το ίδιο ευκόλα όπως κι εσύ βλέπεις.Κανένας φόβος λοιπόν για τίποτα.Θα έγραφα σ' αγαπώ.Άλλα αυτό το ξέρεις.