Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Mix Grill και τον Κώστα Μπατσή.
Μετά από περισσότερα από 130 live και σχεδόν 365 μέρες μέρες στον δρόμο σε Αμερική, Ευρώπη, Ασία, Αυστραλία, η τελευταία συναυλία ενός συγκροτήματος σε ένα πολύ μεγάλο tour μπορεί να είναι στα ένα από τα 2 άκρα. Ή πολύ χάλια, παίζοντας βαριεστημένα και κουρασμένα, μετρώντας αντίστροφά τα τραγούδια μέχρι να γυρίσουν σπίτι τους και να μην ξαναδούν ο ένας τον άλλον για αρκετό καιρό. Είτε πολύ καλά, δίνοντας μέχρι και την τελευταία σταγόνα ενέργειας και γιορτάζοντας το τελευταίο live απολαμβάνοντας το κατόρθωμα τους.
Όσοι βρεθήκαμε στην τελευταία λοιπόν συναυλία των Black Rebel Motorcycle Club στο Principal της Θεσσαλονίκης ήμασταν πολύ τυχεροί καθώς το συγκρότημα όχι απλά βρίσκονταν σε πολύ καλή ημέρα αλλά σε μια συναυλία που έδειξαν να την απολαμβάνουν λες και ήταν από τα σημαντικότερα live της καριέρας τους (hint: δεν ήταν).
Βέβαια ξέροντας ελάχιστα το συγκρότημα μπορείς εύκολα να καταλάβεις πως είναι αδύνατο οι BRMC να βρεθούν σε κακή ημέρα. Ακόμα και αν βγουν απλά και γρατσουνάνε άκεφα τις κιθάρες τους ενώ νιαουρίζουν τους στοίχους τους με βλάχικη προφορά, πάλι καλά θα ακούγονται και σίγουρα καλύτερα από τα περισσότερα “‘ώριμα συγκροτήματα” που βλέπουμε συνήθως στα μέρη μας.
Στα του live τώρα, ήταν μια ωραία old fashioned rock συναυλία. Χωρίς πολλές φανφάρες και εφέ, με πολύ ιδρώτα, σπρώξιμο, κανένα mosh pit που και που, δυνατές κιθάρες και drums ε και κανα 2/3 acoustic μπαλάντες γιατί είμαστε και συναισθηματικοί τύποι κατά βάθος. Α ναι και τσιγαρίλα μπόλικη γιατί στην Ελλάδα είσαι και είναι μέρος του experience (sic).
Επίσης επειδή είσαι στη Θεσσαλονίκη προφανώς και δεν χρειάζεσαι support act, γιατί έτσι. Στις 10 και κάτι οι BRMC στην σκηνή του Principal το οποίο ήταν απρόσμενα γεμάτο με ±1500 άτομα. Χαμός από την αρχή και κάπου στο 4-5ο τραγούδι ο αβίαστα cool Robert Levon Been λέει τα κλασσικά ευχαριστήρια και το πόσο χαρούμενος είναι που είναι εδώ αλλά και το ότι “πέρασε πολύς καιρός από την τελευταία φορά που ήρθαμε εδώ και σας βλέπω στριμωγμένους σας σαρδέλες εκεί πέρα πράγμα που δεν βγάζει νόημα για μένα” (μα το θεό, μεταφέρω λέξη προς λέξη τι είπε) “οπότε γιατί δεν περνάτε τα barriers να έρθουμε όλοι πιο κοντά”. Σ’ εκείνο το σημείο οι 3-4 securitαδες φρικάρουν και είναι στα όρια της λιποθυμίας βλέποντας μανιασμένους και ιδρωμένους 20αρηδες να πηδάν τα προστατευτικά κάγκελα και να έρχονται με μανία μπροστά στην σκηνή χωρίς να φαίνεται να πιστεύει κανείς τι έχει συμβεί. Τελικά όλα κύλησαν ήρεμα, το κοινό φάνηκε να γουστάρει ακόμα περισσότερο την όλη κατάσταση και να φτάνει κυριολεκτικά μπροστά στην σκηνή (όχι ότι ήταν και μεγάλη πριν η απόσταση αλλά και πάλι)
Μετά η συναυλία κύλησε ομαλά με αρκετά singalongs και ίδιο setlist με το live της Αθήνας. Όπως ήταν φυσικό στιγμές της βραδιάς ήταν με διαφορά το Spread Your Love και το Whatever Happened to My Rock ’n’ Roll το οποίο αφιέρωσαν στους τεχνικούς και στους ανθρώπους του συγκροτήματος που τους βοήθησαν να βγάλουν αυτό το μεγάλο tour αφιερώνοντας χρόνο να τους αναφέρει ένας προς ένα ονομαστικά, παρότι “το τραγούδι αυτό θα είναι το τελευταίο πράγμα που θα θέλουν να ακούσουν για ακόμα μια φόρα”. 100η φορά για αυτό το tour. Αλλά ακούγονταν εξίσου καλό και δυνατό όσο στην album version όπως και τα περισσότερα τραγούδια που ακούσαμε χθες. Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ σέβομαι ακόμα περισσότερο τα συγκροτήματα και τραγουδιστές που δεν έχουν βιάσει τις φωνητικές τους χορδές με ότι ναρκωτικό υπάρχει σε αυτό τον κόσμο και έχουν χρησιμοποιήσει όσο περισσότερο auto-tune είναι τεχνολογικά δυνατό.
Μετά από περίπου 2 πολύ γεμάτες ώρες, οι BRMC μας αποχαιρετούν λέγοντας πως “δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερο μέρος από την Ελλάδα για να κλείσουμε αυτό το tour” και το Sell It. Δεν νομίζω πως να υπήρξε άνθρωπος που να έφυγε απογοητευμένος από το live αυτό.
Για εμένα η μεγάλη έκπληξη βέβαια της βραδιάς, γιατί όχι δεν είναι έκπληξη πως τέτοια συγκροτήματα κάνουν live-αρες, ήταν το πόσος κόσμος είχε έρθει από την Βουλγαρία για να δει τους BRMC. Ναι υπάρχει κόσμος που έρχεται από το εξωτερικό για να δει live στην Ελλάδα(!!!) Και μάλιστα πιστεύω πως ήταν αρκετός ώστε να βγάλει μια τέτοια συναυλία κέρδος για τον διοργανωτή. Να ξεπεράσει δηλαδή εκείνο το όριο των μερικών 100αδων εισιτηρίων που χρειάζεται μια συναυλία για να βγάλει κέρδος. Να τα βλέπουν αυτά όλες οι εταιρίες του χώρου, να ανοίγουν τους ορίζοντες τους και να τολμούν τέτοιες συναυλίες.
Διαβάστε τις εντυπώσεις της Ανθής Χρήστου από την εμφάνιση των Black Rebel Motorcycle Club στη Αθήνα την Τρίτη 4 Μαρτίου 2014