Ο Γιάννης Καμπουρόπουλος ξεκίνησε τη μουσική πορεία του στα 15 του, ως ντράμερ σε διάφορα συγκροτήματα ενώ αργότερα τον κέρδισε το τραγούδι. Υπήρξε για τρία χρόνια ο ερμηνευτής των Closer, με τους οποίους ηχογράφησε το άλμπουμ Suddenly Comes (2000) και τα EP Universe (1999) και Mystery Falls Down (2000). Αφήνοντας το γκρουπ, έφτιαξε το project:camp, το οποίο μετεξελίχθηκε στους SydE. Σήμερα είναι ο ηγέτης του προσωπικού του σχήματος, KAMP, με το οποίο έχει ήδη ηχογραφήσει ένα άλμπουμ με τίτλο KAMP:REAPPEAR (http://kamptheband.bandcamp.com)και αναμένει συνεργασία με δισκογραφική εταιρία.
Πέραν της ενασχόλησής του με τη μουσική, ο Γιάννης Καμπουρόπουλος έχει εργαστεί σαν voice-over artist, ως supervisor σε singing voice-over και ως αρθρογράφος. Διετέλεσε επίσης ιδιοκτήτης και παραγωγός της IKK Productions, με αντικείμενο την παραγωγή ηχοβιβλίων, ενώ έχει γράψει και μια τριλογία επιστημονικής φαντασίας με τίτλο Μπόραθ, Το Μυστικό Όπλο (εκδόσεις Οσελότος).
Με ιδιαίτερη χαρά σάς παρουσιάζουμε σήμερα τη λίστα με τα αγαπημένα άλμπουμ του Γιάννη Καμπουρόπουλου, για την οποία ο ίδιος μάς λέει: "η λίστα αυτή είναι ενδεικτική και με τυχαία σειρά. Λείπουν πολλά από αυτήν, όπως ενδεικτικά: 666 - Aphrodite’s Child, OK Computer - Radiohead (το θεώρησα λίγο αναμενόμενο και προτίμησα να μην το ενθέσω), Bowie At The Beeb - David Bowie, Machine Head - Deep Purple, Never - Universe 217, Don’t Say Forever - The Blue Side Band, Love Is Here - Starsailor, Stoosh! - Skunk Anansie... Θα επανέλθω όμως, πού θα πάει!"
1. Continuum - John Mayer (2006)
Θεωρώ τον Mayer έναν από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς της γενιάς
μας και το συγκεκριμένο άλμπουμ το έχω κυριολεκτικά λιώσει! Η μουσική του με γοήτευσε αμέσως με το Room For Squares, αν και αυτό υστερεί κατά τη γνώμη μου, σε σχέση με το Continuum. Η ερμηνεία του είναι παραδειγματική, ενώ η μουσική του και η ενορχήστρωση που έχει κάνει είναι πλήρης, χωρίς πολλές φιοριτούρες. Απο την άλλη, περιέχει κομμάτια που αξίζει να τα ακούσει κανείς, και σε στιχουργικό επίπεδο. Και είναι πολύ, πολύ επίκαιρα (π.χ. “Waiting For The World To Change”, “Vultures”, και το mid-life crisis τραγούδι “Stop This Train”).
2. Revolver - The Beatles (1966)
Άλλο λιώσιμο κι εκεί... Θεωρούσα από πάντα το Sgt Pepper’s ως τον δίσκο-ορόσημο της μεταγενέστερης rock εποχής τους, αλλά σκόνταψα επάνω του. Στο δίσκο εμπεριέχεται και το πρώτο -κατά την άποψή μου- alternative rock τραγούδι, το "Tomorrow Never Knows". Έτος 1966. Τα λόγια είναι περιττά, Beatles είναι αυτοί.
3. Time For The Rest Of Your Life - Strangelove (1994)
Όταν πρωτοάκουσα το CD αυτό, το οποίο μου έκανε δώρο ο Σπήλιος Λαμπρόπουλος - τότε εκτελών χρέη promoter των Closer - έμεινα έκπληκτος από την αμεσότητα και τη βαθύτητά του. Μουσική που μού μίλησε, στίχοι που με τράβηξαν στην ουσία τους, σε κάθε κομμάτι. Κάποτε πέρασα μια φάση όπου οι στίχοι του Patrick Duff σήμαναν πολλά περισσότερα για μένα, από απλά «καλή στιχουργία». Κρίμα που η μπάντα αυτή δεν επέζησε πολύ.
4. Grace - Jeff Buckley (1994)
Σπάνια έχω λατρέψει υλικό και καλλιτέχνη combo σε ένα CD. Ο αείμνηστος Jeff υπήρξε για μένα ένα λαμπρό παράδειγμα μουσικού, ενορχηστρωτή, τραγουδιστή με ταύ κεφαλαίο, ερμηνευτή, στιχουργού... Κάποιες φορές μού κράτησε συντροφιά σε πολύωρα ταξίδια με το αυτοκίνητο, όπου το CD απλώς έπαιζε ξανά και ξανά, μέχρι το τέλος της διαδρομής.
5. Led Zeppelin - Led Zeppelin (1969)
Πιστεύω πως η μουσική των Zep είναι το ίδιο πρωτοπόρα τώρα, όσο και πριν 50 χρόνια. Κομμάτια-ορόσημα όπως τα "Dazed And Confused" και "Babe I’m Gonna Leave You" είναι πάντα επίκαιρα, τόσο μουσικά, όσο και παικτικά. Υπάρχουν φορές που σκέφτομαι πως οι Beatles ίσως παρέδωσαν ένα είδος σκυτάλης σε αυτούς τους τέσσερις τύπους. Για την ιστορία, το συγκεκριμένο ήταν ένα από τα LP που έπαιζα στα τύμπανα - τότε, πριν τα αφήσω οριστικά στη λήθη.
6. Absolution - Muse (2003)
Όταν τους πρωτοάκουσα το ’99, τους πέρασα για Radiohead tribute band. Αλλά έκανα τεράστιο λάθος. Ίσως δεν ήμουν ο μόνος που όταν άκουσε το συγκεκριμένο άλμπουμ είπε «Τι λες ρε φίλε;...» και δεν σκέφτηκε πως καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς, ώρες-ώρες...
7. Closing Time - Tom Waits (1973)
Αν και κάποτε αναγκάστηκα (!) να ακούσω Tom Waits, το συγκεκριμένο άλμπουμ το αγάπησα αμέσως, για την ειλικρίνειά του. Η ενορχήστρωση και η απαράμιλλη μουσικότητα του τύπου, με κέρδισαν έκτοτε και για πάντα. Και ειδικά μια καλά κρυμμένη ευαισθησία, που είτε τραγουδώντας με την κανονική του φωνή, είτε με την τραχιά «πατημένη από τραίνο» βραχνή φωνή των μεταγενέστερων άλμπουμ, την μεταδίδει πολύ άμεσα - σε όσους, φυσικά, θέλουν να την ακούσουν...
8. Mercury Falling - Sting (1996)
Δεν είχα αντιληφθεί ακριβώς τι κομματάρες είχε γράψει ο τύπος, εκτός Police. Αλήθεια. Ήξερα κάνα δυο: "Free", "Let Your Soul Be Your Pilot" (που
περιλαμβανόταν στο εν λόγω LP) και τέτοια επαναστατικά. Κι ενώ στην αρχή ένιωσα άβολα με την τόσο εκλεπτυσμένη ενορχήστρωσή του, η πολυπραγμοσύνη του μού έκανε εντύπωση αμέσως. Ειδικά το κομμάτι "I Hung My Head", ένα στιχουργικώς western song με το ιδιότυπο μέτρημα το οποίο διασκεύασε και ο μεγάλος Johny Cash. Το "Valparaiso" που ξεκινά με medieval ύφος για να καταλήξει jam σε στυλ ροκ των Άνδεων, αλλά και το "Let Your Soul…" το οποίο ξεκινά ως απλό, cool κομμάτι και καταλήγει σαν gospel ritual με μια εκπληκτική χορωδία.
9. Superunknown - Soundgarden (1994)
Πάντοτε μου άρεσαν τα σκληρά κιθαριστικά riffs, ίσως όχι τόσο γιατί είμαι Έλληνας (έχουμε μια τάση γενικώς ως κοινό, να γουστάρουμε γκάζια...), αλλά γιατί όταν αυτά συνδυάζονται με έξυπνη μελωδία έχουν μια πολύ «δική τους» δύναμη και κύρος. Οι Soundgarden σε αυτό τον δίσκο μού τα πρόσφεραν απλόχερα. Η ερμηνεία-σχολή του Cornell είναι από μόνη της μια δήλωση. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ακούσει άλλο υλικό του συγκροτήματος. Πείτε με στενοκέφαλο, αλλά για μένα δε χρειάστηκε κάτι περισσότερο από αυτούς. Με έπεισαν με τη μία.
10. The Dark Side Of The Moon - Pink Floyd (1973)
Όσο και αν ακούγεται τετριμμένο και «στανταράκι», παραμένει ένα από τα
άλμπουμ που δεν παύω να ακούω, 20 χρόνια από τότε που το άκουσα για πρώτη φορά. Δε θα σταθώ σε περιττές περιγραφές, αλλά θα μεταφέρω ένα συμβάν: σε ένα μακρινό δρομολόγιο για δουλειά με κατεύθυνση προς Μακεδονία, ξεκινώντας κατά τις τέσσερις και μισή το πρωί από το σπίτι με το αυτοκίνητο, ήταν το καλύτερο soundtrack για τη διαδρομή. Το "The Great Gig In The Sky" έσκασε ακριβώς τη στιγμή που ανέτειλε ο ήλιος και βρισκόμουν κάπου κοντά στη λίμνη Υλίκη. Αν δεν ήταν ακριβές οι βενζίνες και τα διόδια, θα πρότεινα ανεπιφύλακτα μια δοκιμή!
Σχετικό θέμα