Ο Πειραιάς είναι τελικά μια ιδανική ευκαιρία για όλους, σκέφτομαι. Θα εξηγήσω τι εννοώ. Η πόλη αυτή δεν είναι απλά το λιμάνι (η ψυχή της βέβαια) η θάλασσα, ο Ολυμπιακός και οι μοναδικές γειτονιές της. Είναι πάνω απ΄όλα ο τρόπος που σ' αγκαλιάζει αυτή η γη με το που θα περπατήσεις το χάρτη της. Με μια λέξη, ατέλειωτη αίσθηση ελευθερίας.
Είναι ο αέρας της θάλασσας λένει κάποιοι κι ίσως να είναι όντως έτσι, όμως αληθινά, δεν με ενδιέφερε ποτέ να ανακαλύψω τους λόγους. Μου αρκούσε που το ζούσα κάθε μέρα, με το που θα βγω από τη πόρτα του σπιτιού μου. Μου αρκούσε που το έβλεπα στα πρόσωπα φίλων που περνούσαν για μια βόλτα από τα μέρη μου και το ζούσαν κι αυτοί. Μου αρκόυσε που όσα χρόνια κι αν περάσουν, αυτό δεν αλλάζει ποτέ τελικά. Αυτή η αίσθηση είναι για 'μένα το βασικότερο χαρακτηριστικό του Πειραιά.
Εδώ, σε αυτή τη πόλη, όλα παίζουν, τα πάντα μπορεί να συμβούν, όλα είναι ζωντανά κι ας λένε κάποιοι το αντίθετο. Οι δυνατότητες αυτής της πόλης είναι απέραντες. Μα ακριβώς για αυτό, είναι φορές που τα πράγματα μοιάζουν, ή και είναι ακόμα στάσιμα. Με ένα τρόπο μάλιστα που αν δεν είσαι Πειραιώτης για να τον καταλάβεις, μπορεί να σε μπερδέψει και να μην βγάλεις άκρη. Αυτός είναι ο λόγος της καθημερινής του γκρίνιας και πάντα ήταν. Οι τόσες δυνατότητες που έχει. Είναι φορές που αυτή η πόλη μοιάζει να έχει μαλώσει με τον ίδιο της τον εαυτό, σαν να κυνηγάει τη σκιά της ένα πράγμα. Αυτή όμως είναι και η γοητεία της μαζί. Γιατί η θάλασσα πάλι θα ησυχάσει και ο ορίζοντας θα φάνει ξανά. Είναι σίγουρο στο τέλος.
Όταν μου ζητήθηκε να γράψω κάτι για τη πόλη μου, σκέφτηκα να γράψω κάτι για το ραδιοφώνο, το δεύτερο σπίτι μου, το Κανάλι Ένα. Ναι, θα ήταν λογικό απόλυτα. Όμως το ραδιόφωνο αυτής της πόλης, είναι μέρος της. Μέρος της ίδιας περπατησιάς, της ίδιας ανάγνωσης, της ίδιας μαγευτικής τρέλας. Έτσι κι αυτό λοιπόν, είναι το ίδιο πεισματάρικο, απρόβλεπτο, ξεροκέφαλο, μα και αυθεντικά περήφανο μέσα στο πολύχρονο ταξίδι του. Δεν θα μπορούσε να είναι κάπως αλλιώς.
Την άνοιξη που μας πέρασε, είχα την τιμή να μοιραστώ στην εκπομπή μου δύο ώρες με τον Γιάννη Πετρίδη. Περάσαμε σπουδαία,και τον ευχαριστώ και από εδώ με την ευκαιρία, γιατί χάρη σε αυτόν υπάρχουμε όλοι εμείς σήμερα,ότι κι αν πούμε. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Όλοι εμείς δηλαδή, που ονειρευτήκαμε το ραδιοφώνο και το κάναμε ζωή. Έτσι είναι. Αφού παίξαμε λοιπόν τα άλμπουμ που διαχρονικά αγαπάει,κι αφού είπαμε πολλά (μοιραστήκαμε ιστορίες μέχρι και για τα ντέρμπυ Ολυμπιακου - Παναθηναικόυ) η κουβέντα πήγε τελικά στον Πειραιά. Δεν μπορώ να περιγράψω εδώ την εικόνα του, το πρόσωπο του, μπορώ να πω όμως πως κατάλαβα αμέσως πως κουβαλάει μέσα του κι αυτός ένα κομμάτι της πόλης. Έζησε κάποια από τα παιδικά του χρόνια εδώ άλλωστε.' Ενα κομμάτι θάλασσας, κι ένα κομμάτι αλάνας μαζί. Είναι περίεργο και δύσκολο τελικά να μιλάω για τη πόλη μου.
Έχουμε κάνει εδώ και χρόνια μια συμφωνία άλλωστε ο Πειραιάς κι εγώ,μια συμφωνία σαν κι αυτές που κάνουν οι ερωτευμένοι. Μιλάμε ο ένας στον άλλον με τα μάτια. Με κοιτάζει,τον κοιτάζω,κι έχουμε συνενοηθεί.Δεν χρειαζομαστε περισσότερα,γιατί αυτό είναι όλα. Απο τη βόλτα στη Μαρίνα Ζέας, μέχρι το σπίτι του καλύτερου μου φίλου στη Δραπετσώνα, κι από τη γειτονιά που γεννήθηκα, μέχρι το το Πασαλιμάνι,η απόσταση ήταν πάντα η ίδια.Ακριβώς όσο διαρκεί ένα όνειρο.Γιατί το να περπατάς,να ζεις αυτή τη πόλη,με όλες τις αναποδιές που ώρες - ώρες σου βγάζει εκεί που δεν το περιμένεις, μόνο με το χρόνο που υπάρχει και ζει στα όνειρα μετριέται.
Για αυτό σου λέω.Ο Πειραιάς είναι μια ιδανική ευκαιρία για όλους. Ώρες - ώρες, εύχομαι να το ξέρει και ο ίδιος αυτό.Ίσως αυτό να είναι και το μεγάλο του στοίχημα σαν πόλη συνολικά μάλλον. Να πάρει δηλαδή τον εαυτό του λίγο πιο σοβαρά και να πάψει να κοιτάζεται με τις ώρες στον καθρέφτη. Κάποιοι Πειραιώτες ευτυχώς του το θυμίζουν αυτό.
Αυτοί που τον αγαπούν αληθινά..
Είναι ο αέρας της θάλασσας λένει κάποιοι κι ίσως να είναι όντως έτσι, όμως αληθινά, δεν με ενδιέφερε ποτέ να ανακαλύψω τους λόγους. Μου αρκούσε που το ζούσα κάθε μέρα, με το που θα βγω από τη πόρτα του σπιτιού μου. Μου αρκούσε που το έβλεπα στα πρόσωπα φίλων που περνούσαν για μια βόλτα από τα μέρη μου και το ζούσαν κι αυτοί. Μου αρκόυσε που όσα χρόνια κι αν περάσουν, αυτό δεν αλλάζει ποτέ τελικά. Αυτή η αίσθηση είναι για 'μένα το βασικότερο χαρακτηριστικό του Πειραιά.
Εδώ, σε αυτή τη πόλη, όλα παίζουν, τα πάντα μπορεί να συμβούν, όλα είναι ζωντανά κι ας λένε κάποιοι το αντίθετο. Οι δυνατότητες αυτής της πόλης είναι απέραντες. Μα ακριβώς για αυτό, είναι φορές που τα πράγματα μοιάζουν, ή και είναι ακόμα στάσιμα. Με ένα τρόπο μάλιστα που αν δεν είσαι Πειραιώτης για να τον καταλάβεις, μπορεί να σε μπερδέψει και να μην βγάλεις άκρη. Αυτός είναι ο λόγος της καθημερινής του γκρίνιας και πάντα ήταν. Οι τόσες δυνατότητες που έχει. Είναι φορές που αυτή η πόλη μοιάζει να έχει μαλώσει με τον ίδιο της τον εαυτό, σαν να κυνηγάει τη σκιά της ένα πράγμα. Αυτή όμως είναι και η γοητεία της μαζί. Γιατί η θάλασσα πάλι θα ησυχάσει και ο ορίζοντας θα φάνει ξανά. Είναι σίγουρο στο τέλος. Όταν μου ζητήθηκε να γράψω κάτι για τη πόλη μου, σκέφτηκα να γράψω κάτι για το ραδιοφώνο, το δεύτερο σπίτι μου, το Κανάλι Ένα. Ναι, θα ήταν λογικό απόλυτα. Όμως το ραδιόφωνο αυτής της πόλης, είναι μέρος της. Μέρος της ίδιας περπατησιάς, της ίδιας ανάγνωσης, της ίδιας μαγευτικής τρέλας. Έτσι κι αυτό λοιπόν, είναι το ίδιο πεισματάρικο, απρόβλεπτο, ξεροκέφαλο, μα και αυθεντικά περήφανο μέσα στο πολύχρονο ταξίδι του. Δεν θα μπορούσε να είναι κάπως αλλιώς.
Την άνοιξη που μας πέρασε, είχα την τιμή να μοιραστώ στην εκπομπή μου δύο ώρες με τον Γιάννη Πετρίδη. Περάσαμε σπουδαία,και τον ευχαριστώ και από εδώ με την ευκαιρία, γιατί χάρη σε αυτόν υπάρχουμε όλοι εμείς σήμερα,ότι κι αν πούμε. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Όλοι εμείς δηλαδή, που ονειρευτήκαμε το ραδιοφώνο και το κάναμε ζωή. Έτσι είναι. Αφού παίξαμε λοιπόν τα άλμπουμ που διαχρονικά αγαπάει,κι αφού είπαμε πολλά (μοιραστήκαμε ιστορίες μέχρι και για τα ντέρμπυ Ολυμπιακου - Παναθηναικόυ) η κουβέντα πήγε τελικά στον Πειραιά. Δεν μπορώ να περιγράψω εδώ την εικόνα του, το πρόσωπο του, μπορώ να πω όμως πως κατάλαβα αμέσως πως κουβαλάει μέσα του κι αυτός ένα κομμάτι της πόλης. Έζησε κάποια από τα παιδικά του χρόνια εδώ άλλωστε.' Ενα κομμάτι θάλασσας, κι ένα κομμάτι αλάνας μαζί. Είναι περίεργο και δύσκολο τελικά να μιλάω για τη πόλη μου.
Έχουμε κάνει εδώ και χρόνια μια συμφωνία άλλωστε ο Πειραιάς κι εγώ,μια συμφωνία σαν κι αυτές που κάνουν οι ερωτευμένοι. Μιλάμε ο ένας στον άλλον με τα μάτια. Με κοιτάζει,τον κοιτάζω,κι έχουμε συνενοηθεί.Δεν χρειαζομαστε περισσότερα,γιατί αυτό είναι όλα. Απο τη βόλτα στη Μαρίνα Ζέας, μέχρι το σπίτι του καλύτερου μου φίλου στη Δραπετσώνα, κι από τη γειτονιά που γεννήθηκα, μέχρι το το Πασαλιμάνι,η απόσταση ήταν πάντα η ίδια.Ακριβώς όσο διαρκεί ένα όνειρο.Γιατί το να περπατάς,να ζεις αυτή τη πόλη,με όλες τις αναποδιές που ώρες - ώρες σου βγάζει εκεί που δεν το περιμένεις, μόνο με το χρόνο που υπάρχει και ζει στα όνειρα μετριέται.Για αυτό σου λέω.Ο Πειραιάς είναι μια ιδανική ευκαιρία για όλους. Ώρες - ώρες, εύχομαι να το ξέρει και ο ίδιος αυτό.Ίσως αυτό να είναι και το μεγάλο του στοίχημα σαν πόλη συνολικά μάλλον. Να πάρει δηλαδή τον εαυτό του λίγο πιο σοβαρά και να πάψει να κοιτάζεται με τις ώρες στον καθρέφτη. Κάποιοι Πειραιώτες ευτυχώς του το θυμίζουν αυτό.
Αυτοί που τον αγαπούν αληθινά..