Ποιοί: Ο Στάθης Δρογώσης και οι καλεσμένοι του (Νίκος Πορτοκάλογλου, Νίκος Ζιώγαλας, Μανώλης Φάμελλος, Νατάσσα Μποφίλιου, Lolek, Δραμαμίνη και η συμμετοχή - έκπληξη Γιώργος Δημητριάδης)
Πού: Στο "Gagarin 205"
Πότε: Την Πέμπτη18 Μαρτίου 2010
Ο ήχος: Πολύ καλός!
Η σκηνή: Για όσους από το κοινό στέκονταν πίσω, υπήρχε μια δυσκολία στο να δουν τον Δρογώση που ήταν καθισμένος στο πιάνο του, το οποίο δέσποζε μπροστά-μπροστά στη σκηνή, τοποθετημένο σε πλάγια θέση για να μπορεί και ο Δρογώσης να βλέπει τον κόσμο. Κατά τα άλλα, θετικότατη η ύπαρξη μεγάλου "πανιού" πίσω από τους μουσικούς στο οποίο προβάλλονταν διακριτικά βίντεο-φωτογραφίες-χρώματα-εικόνες κλπ, ταιριαστά συνήθως με το περιεχόμενο των τραγουδιών.
Ο κόσμος: Γέμισε ο χώρος, κυρίως από νέους ηλικιακά ακροατές
Ξεκίνησαν: Στις 22.15
Μας αποχαιρέτησαν: Στις 00:45
Οι καλύτερες στιγμές: Οι επί σκηνής συμπράξεις του Δρογώση με τον Γιώργο Δημητριάδη, τον Νίκο Ζιώγαλα και τον Νίκο Πορτοκάλογλου κατά σειρά. Κατά τις τρεις αυτές εναλλαγές, η διάθεση του κόσμου κορυφώθηκε.
Όπως μας αποκάλυψε και ο ίδιος ο Στάθης Δρογώσης, ήταν εδώ και αρκετό καιρό επιθυμία του να κάνει μία μεγάλη συναυλία στην Αθήνα. Με τον κλειστό αλλά άκρως "συναυλιακό" χώρο του "Gagarin" να βοηθά προς αυτήν την κατεύθυνση, θεωρώ ότι και ο ίδιος θα είπε από μέσα του "στόχος επετεύχθη", μετά την όμορφη προχτεσινή βραδιά. Βέβαια, χωρίς την παρουσία ενός μεγάλου αριθμητικά και αρκετά ζεστού - από άποψη διάθεσης - κοινού, αλλά και τη συμβολή πολλών σπουδαίων φίλων και συνεργατών του, η συναυλία αυτή δεν θα ήταν ποτέ η ίδια.
Μετά τις εμφανίσεις του στο Club του "Σταυρού του Νότου" λοιπόν, αλλά και έναν αρκετά επιτυχημένο δίσκο ("Η αγάπη στο τέλος"), ο Στάθης Δρογώσης θέλησε να φτιάξει μία και μοναδική συναυλιακή βραδιά με τα δικά του τραγούδια στο επίκεντρο και καλεσμένους επί σκηνής καλλιτέχνες με τους οποίους είτε έχει συνεργαστεί στενά όλα αυτά τα χρόνια, είτε τους εκτιμά και κινείται στο ίδιο μουσικό ύφος. Η συναυλία ήταν απόλυτα επιτυχημένη από αυτήν την άποψη, καθώς έμοιαζε σαν μικρή γιορτή του Δρογώση που ήταν το κεντρικό πρόσωπο, με τους guests να τον συνοδεύουν σε δικά του τραγούδια ή να παρουσιάζουν δικά τους που σχεδόν όλα εντάσσονταν σε ένα pop-rock ύφος δίνοντας στο ηχητικό αποτέλεσμα μία συνοχή και ομοιογένεια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρξαν και ευχάριστες παρεκκλίσεις από αυτό.
Το πρόγραμμα που παρουσιάστηκε είχε μία σταθερή γενικά δομή, στην οποία ο Στάθης Δρογώσης καθισμένος συνήθως στο πιάνο του και με την μπάντα να τον συνοδεύει παρουσίαζε τραγούδια από όλη του τη διαδρομή (από "Τα φώτα που σβήνουν" μέχρι και τον πρόσφατο δίσκο που ήδη αναφέρθηκε), ενώ προς το τέλος παρουσίασε και ένα τραγούδι ακυκλοφόρητο, που θα περιληφθεί στην επόμενη δουλιά του. Οι καλεσμένοι έβγαιναν ένας-ένας ανά περίπου 15 λεπτά και μετά από δύο τραγούδια έφευγαν αφήνοντας και πάλι το λόγο στο Δρογώση. Αυτό συνετέλεσε στο να υπάρχει "χώρος" για όλους και να μην δημιουργηθεί ένας "αχταρμάς" όπου ξεχνάς ποιός είναι το κεντρικό πρόσωπο, αν και η διάθεση του κόσμου ήταν τέτοια που ίσως θα μπορούσαν να τραβήξουν τη διάρκεια της συναυλίας για λίγη ώρα ακόμα, αφήνοντας τον κάθε guest να πει από ένα τραγούδι επιπλέον. Το σημαντικό είναι πως δεν σου έμενε σε καμία περίπτωση η αίσθηση ότι οι συμμετοχές έγιναν απλά για να γίνουν. Υπήρχε διάθεση από όλους τους καλλιτέχνες που φαινόταν ότι είχαν δουλέψει για τη βραδιά αυτή.
Από τις στιγμές του Στάθη Δρογώση ξεχώρισα τις ερμηνείες του στα "Μια πολιτεία δίχως σπίτια", "Ο Κανέλλος", "Box", ενώ ο κόσμος ξεσηκώθηκε στο "Μην το πεις πουθενά", το οποίο φάνηκε πως περίμεναν οι περισσότεροι... Γενικά ο Δρογώσης είχε επικοινωνία με το κοινό, παραχωρώντας πολλές φορές το μικρόφωνο σε αυτό, ενώ άλλες φορές παρατούσε το πιάνο ζητώντας ακόμη περισσότερη συμμετοχή από όλους.
Ο Λόλεκ ήταν ο πρώτος από τους καλεσμένους που κλήθηκε στη σκηνή. Ένας νέος τραγουδοποιός τον οποίο εκτιμά πολύ ο Δρογώσης και για τον οποίο έχουν γραφτεί εξαιρετικά σχόλια. Έπαιξε το γνωστό "Have you noticed" χωρίς όμως να καταφέρει να τραβήξει την προσοχή του κοινού. Ακολούθησε η Νατάσσα Μποφίλιου με την οποία καταγράφηκε μία από τις όμορφες στιγμές της βραδιάς όταν καθισμένη "πλάτη με πλάτη" με το Δρογώση στο πιάνο έπαιξε και τραγούδησε το "Κοίτα εγώ" σε μία απόλυτα λιτή εκδοχή γεμάτη συναίσθημα. Η συμμετοχή του Μανώλη Φάμελλου δεν μπορώ να πω ότι μου άφησε κάτι, σε αντίθεση με τις τρεις που ακολούθησαν, οι οποίες απογείωσαν το πρόγραμμα.
Καταρχήν η συμμετοχή-έκπληξη του Γιώργου Δημητριάδη που δεν περιλαμβανοταν ανάμεσα στους guests που είχαν ανακοινωθεί. Ιδιαίτερα κεφάτος ο Δημητριάδης ξεσήκωσε τον κόσμο παίζοντας το γνωστό "Σάββατο" από τον τελευταίο του δίσκο, ενώ ακολούθησε ένα "ποτ πουρί επιτυχιών", όπως το χαρακτήρισε ο ίδιος χαριτολογώντας, στο οποίο ακούσαμε από το "Σαν να μην πέρασε μια μέρα" μέχρι και το "Break on through" των Doors! Στη συνέχεια ο Νίκος Ζιώγαλας καθήλωσε τους πάντες με την εκπληκτική του ερμηνεία σε ένα παραδοσιακό τραγούδι (νομίζω μακεδονίτικο) το οποίο είπε a capella, ενώ και η από κοινού με τον Δρογώση ερμηνεία του στο τραγούδι "Φεύγει η ζωή" ήταν μία από τις πιο δυνατές στιγμές του προγράμματος. Τέλος, ο Νίκος Πορτοκάλογλου εκτόξευσε τη διάθεση του κοινού με την γεμάτη ενέργεια ερμηνεία του στο "Ό,τι δεν σε σκοτώνει", ολοκληρώνοντας το πιο δυναμικό κομμάτι του προγράμματος που κράτησε το ενδιαφέρον μας στα ύψη.
Ήταν μία πολύ καλή συναυλιακή βραδιά στην οποία είχαμε την τύχη να δούμε στη σκηνή νεότατους, νέους και καθιερωμένους καλλιτέχνες που έχουν μουσικά και ερμηνευτικά σημεία επαφής. Με μόνη ένσταση την διάρκεια του λάιβ, που ίσως θα μπορούσε να είναι λίγο μεγαλύτερη, ζήσαμε μία καλή μουσική εμπειρία!
Πού: Στο "Gagarin 205"
Πότε: Την Πέμπτη18 Μαρτίου 2010
Ο ήχος: Πολύ καλός!
Η σκηνή: Για όσους από το κοινό στέκονταν πίσω, υπήρχε μια δυσκολία στο να δουν τον Δρογώση που ήταν καθισμένος στο πιάνο του, το οποίο δέσποζε μπροστά-μπροστά στη σκηνή, τοποθετημένο σε πλάγια θέση για να μπορεί και ο Δρογώσης να βλέπει τον κόσμο. Κατά τα άλλα, θετικότατη η ύπαρξη μεγάλου "πανιού" πίσω από τους μουσικούς στο οποίο προβάλλονταν διακριτικά βίντεο-φωτογραφίες-χρώματα-εικόνες κλπ, ταιριαστά συνήθως με το περιεχόμενο των τραγουδιών.
Ο κόσμος: Γέμισε ο χώρος, κυρίως από νέους ηλικιακά ακροατές
Ξεκίνησαν: Στις 22.15
Μας αποχαιρέτησαν: Στις 00:45
Οι καλύτερες στιγμές: Οι επί σκηνής συμπράξεις του Δρογώση με τον Γιώργο Δημητριάδη, τον Νίκο Ζιώγαλα και τον Νίκο Πορτοκάλογλου κατά σειρά. Κατά τις τρεις αυτές εναλλαγές, η διάθεση του κόσμου κορυφώθηκε.
Όπως μας αποκάλυψε και ο ίδιος ο Στάθης Δρογώσης, ήταν εδώ και αρκετό καιρό επιθυμία του να κάνει μία μεγάλη συναυλία στην Αθήνα. Με τον κλειστό αλλά άκρως "συναυλιακό" χώρο του "Gagarin" να βοηθά προς αυτήν την κατεύθυνση, θεωρώ ότι και ο ίδιος θα είπε από μέσα του "στόχος επετεύχθη", μετά την όμορφη προχτεσινή βραδιά. Βέβαια, χωρίς την παρουσία ενός μεγάλου αριθμητικά και αρκετά ζεστού - από άποψη διάθεσης - κοινού, αλλά και τη συμβολή πολλών σπουδαίων φίλων και συνεργατών του, η συναυλία αυτή δεν θα ήταν ποτέ η ίδια.
Μετά τις εμφανίσεις του στο Club του "Σταυρού του Νότου" λοιπόν, αλλά και έναν αρκετά επιτυχημένο δίσκο ("Η αγάπη στο τέλος"), ο Στάθης Δρογώσης θέλησε να φτιάξει μία και μοναδική συναυλιακή βραδιά με τα δικά του τραγούδια στο επίκεντρο και καλεσμένους επί σκηνής καλλιτέχνες με τους οποίους είτε έχει συνεργαστεί στενά όλα αυτά τα χρόνια, είτε τους εκτιμά και κινείται στο ίδιο μουσικό ύφος. Η συναυλία ήταν απόλυτα επιτυχημένη από αυτήν την άποψη, καθώς έμοιαζε σαν μικρή γιορτή του Δρογώση που ήταν το κεντρικό πρόσωπο, με τους guests να τον συνοδεύουν σε δικά του τραγούδια ή να παρουσιάζουν δικά τους που σχεδόν όλα εντάσσονταν σε ένα pop-rock ύφος δίνοντας στο ηχητικό αποτέλεσμα μία συνοχή και ομοιογένεια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρξαν και ευχάριστες παρεκκλίσεις από αυτό.Το πρόγραμμα που παρουσιάστηκε είχε μία σταθερή γενικά δομή, στην οποία ο Στάθης Δρογώσης καθισμένος συνήθως στο πιάνο του και με την μπάντα να τον συνοδεύει παρουσίαζε τραγούδια από όλη του τη διαδρομή (από "Τα φώτα που σβήνουν" μέχρι και τον πρόσφατο δίσκο που ήδη αναφέρθηκε), ενώ προς το τέλος παρουσίασε και ένα τραγούδι ακυκλοφόρητο, που θα περιληφθεί στην επόμενη δουλιά του. Οι καλεσμένοι έβγαιναν ένας-ένας ανά περίπου 15 λεπτά και μετά από δύο τραγούδια έφευγαν αφήνοντας και πάλι το λόγο στο Δρογώση. Αυτό συνετέλεσε στο να υπάρχει "χώρος" για όλους και να μην δημιουργηθεί ένας "αχταρμάς" όπου ξεχνάς ποιός είναι το κεντρικό πρόσωπο, αν και η διάθεση του κόσμου ήταν τέτοια που ίσως θα μπορούσαν να τραβήξουν τη διάρκεια της συναυλίας για λίγη ώρα ακόμα, αφήνοντας τον κάθε guest να πει από ένα τραγούδι επιπλέον. Το σημαντικό είναι πως δεν σου έμενε σε καμία περίπτωση η αίσθηση ότι οι συμμετοχές έγιναν απλά για να γίνουν. Υπήρχε διάθεση από όλους τους καλλιτέχνες που φαινόταν ότι είχαν δουλέψει για τη βραδιά αυτή.
Από τις στιγμές του Στάθη Δρογώση ξεχώρισα τις ερμηνείες του στα "Μια πολιτεία δίχως σπίτια", "Ο Κανέλλος", "Box", ενώ ο κόσμος ξεσηκώθηκε στο "Μην το πεις πουθενά", το οποίο φάνηκε πως περίμεναν οι περισσότεροι... Γενικά ο Δρογώσης είχε επικοινωνία με το κοινό, παραχωρώντας πολλές φορές το μικρόφωνο σε αυτό, ενώ άλλες φορές παρατούσε το πιάνο ζητώντας ακόμη περισσότερη συμμετοχή από όλους.
Ο Λόλεκ ήταν ο πρώτος από τους καλεσμένους που κλήθηκε στη σκηνή. Ένας νέος τραγουδοποιός τον οποίο εκτιμά πολύ ο Δρογώσης και για τον οποίο έχουν γραφτεί εξαιρετικά σχόλια. Έπαιξε το γνωστό "Have you noticed" χωρίς όμως να καταφέρει να τραβήξει την προσοχή του κοινού. Ακολούθησε η Νατάσσα Μποφίλιου με την οποία καταγράφηκε μία από τις όμορφες στιγμές της βραδιάς όταν καθισμένη "πλάτη με πλάτη" με το Δρογώση στο πιάνο έπαιξε και τραγούδησε το "Κοίτα εγώ" σε μία απόλυτα λιτή εκδοχή γεμάτη συναίσθημα. Η συμμετοχή του Μανώλη Φάμελλου δεν μπορώ να πω ότι μου άφησε κάτι, σε αντίθεση με τις τρεις που ακολούθησαν, οι οποίες απογείωσαν το πρόγραμμα.
Καταρχήν η συμμετοχή-έκπληξη του Γιώργου Δημητριάδη που δεν περιλαμβανοταν ανάμεσα στους guests που είχαν ανακοινωθεί. Ιδιαίτερα κεφάτος ο Δημητριάδης ξεσήκωσε τον κόσμο παίζοντας το γνωστό "Σάββατο" από τον τελευταίο του δίσκο, ενώ ακολούθησε ένα "ποτ πουρί επιτυχιών", όπως το χαρακτήρισε ο ίδιος χαριτολογώντας, στο οποίο ακούσαμε από το "Σαν να μην πέρασε μια μέρα" μέχρι και το "Break on through" των Doors! Στη συνέχεια ο Νίκος Ζιώγαλας καθήλωσε τους πάντες με την εκπληκτική του ερμηνεία σε ένα παραδοσιακό τραγούδι (νομίζω μακεδονίτικο) το οποίο είπε a capella, ενώ και η από κοινού με τον Δρογώση ερμηνεία του στο τραγούδι "Φεύγει η ζωή" ήταν μία από τις πιο δυνατές στιγμές του προγράμματος. Τέλος, ο Νίκος Πορτοκάλογλου εκτόξευσε τη διάθεση του κοινού με την γεμάτη ενέργεια ερμηνεία του στο "Ό,τι δεν σε σκοτώνει", ολοκληρώνοντας το πιο δυναμικό κομμάτι του προγράμματος που κράτησε το ενδιαφέρον μας στα ύψη.Ήταν μία πολύ καλή συναυλιακή βραδιά στην οποία είχαμε την τύχη να δούμε στη σκηνή νεότατους, νέους και καθιερωμένους καλλιτέχνες που έχουν μουσικά και ερμηνευτικά σημεία επαφής. Με μόνη ένσταση την διάρκεια του λάιβ, που ίσως θα μπορούσε να είναι λίγο μεγαλύτερη, ζήσαμε μία καλή μουσική εμπειρία!