Ο Bob Dylan στο Terra Vibe: Μια εμπειρία!

Μια συναυλία του Bob Dylan είναι μία διαφορετική εμπειρία.
Διαβάστηκε φορες
[Γράφει η Ανθή Χρήστου]

Μια συναυλία του Bob Dylan είναι μία διαφορετική εμπειρία. Δεν επιτρέπονται φωτογραφικές μηχανές ή κινητά τηλέφωνα σηκωμένα στον αέρα, δεν υπάρχουν χαιρετισμοί, συνομιλίες ή έστω και χειρονομίες με το κοινό, δεν υπάρχει σειρά τραγουδιών. Το setlist αλλάζει σε κάθε εμφάνιση, ενώ το μοναδικό που πήραμε ως απόκριση τη Δευτέρα ήταν ένα χαλαρό άγγιγμα στο γείσο του καπέλου του.



Το μοναδικό στοιχείο που ένωσε το κοινό που έφθασε στο Terra Vibe ήταν η παραδοχή πως αυτός στο πιάνο είναι ο Bob Dylan. Η φυσαρμόνικα, τα γρυλίσματα και αυτός ο σχεδόν απότομος και κοφτός τρόπος που σε βάζει στον κόσμο του καλλιτέχνη. Και ακριβώς αυτό το στοιχείο είναι που έκανε τον κόσμο να αποδεχτεί για μια ακόμη φορά τον Dylan.

Ένα κοινό γεμάτο από ανθρώπους κάθε ηλικίας, μικρά παιδιά που παρίσταναν πως έπαιζαν πιάνο και μεγάλοι καθισμένοι στα ξύλινα τραπεζάκια ή στο γρασίδι. Ένα κοινό, πανέτοιμο όπως φάνηκε να ευχαριστηθεί και να χειροκροτήσει. Πανέτοιμο, να αφήσει την κάμερα στην άκρη για ένα Live.
Υπήρχε θαλπωρή και ανταπόκριση στα κλασσικά κομμάτια που ήταν ερμηνευμένα με διαφορετικό τρόπο. “Desolation Row”, “Visions of Johanna”, “Thunder on the Mountain”, “Ballad of a Thin Man” και πολλά άλλα. Ένα δίωρο σχεδόν, μια εξαιρετική μπάντα και ο Bob Dylan στο πιάνο.



Σίγουρα, δεν ήταν αυτό που περιμέναμε, σίγουρα δεν ήταν αυτό που είχαμε συνηθίσει σε άλλες συναυλίες. Δεν είχε “Athina” και “Thank you”. Μόνο ένα ψιθύρισμα, απροσδιόριστο κάποια στιγμή. Και ένα encore λιτό και σχεδόν χρονομετρημένο.

Φεύγοντας όμως από τη Μαλακάσα, σε μια βραδιά χωρίς κάμερες, με αστέρια και καλή μουσική, το μόνο που σκεφτόμουν είναι ότι νιώθω τυχερή που είδα τον Dylan στη σκηνή. Τυχερή, αν και αποξενωμένη από τη σκηνή.



[Γράφει η Νικόλ Δεδούση]

Ένα βράδυ που μάλλον θα ξεχάσουμε τις επόμενες ημέρες, και το μόνο που θα μείνει είναι η ικανοποίηση ότι είδαμε από κοντά έναν θρύλο της μουσικής ιστορίας. Σε έναν σχεδόν παρατημένο χώρο, στο Terravibe στη Μαλακάσα, το μόνο που έδινε ζωή ήταν οι κοπέλες που διαφήμιζαν τη βότκα Smirnoff. Χωρίς support, το live ξεκίνησε στις 21:40. Ο Bob Dylan ούτε χαιρέτησε, ούτε έδειξε κάποιο ενδιαφέρον για το κοινό. Αν καθόσουν λίγο πιο πίσω η ένταση του ήχου ήταν αρκετά χαμηλή και έμοιαζε σαν να είχαν φροντίσει να ακούγεται μόνο η φωνή του Bob (η φυσαρμόνικα, η κιθάρα και το πιάνο του).

Μπροστά υπήρχε μία ήρεμη έως αδιάφορη ατμόσφαιρα, αν και σίγουρα άκουγες καλύτερα. Ο φωτισμός ήταν απλός και χαμηλός και χαρακτηριστικά τα φώτα έσβηναν συνοδεύοντας τις παύσεις στο ενδιάμεσο των τραγουδιών. Χωρίς να ακούσουμε κάποια απ’ τις μεγάλες επιτυχίες του, χωρίς καμία μαγεία, μετά το στήσιμο - υπόκλισή τους (23:20), φύγαμε με σχετική άνεση. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ήταν αξιοπρεπής και επαγγελματίας και ο ίδιος και η μπάντα του. Χάρηκα που ήμουν εκεί, αλλά σίγουρα δεν ήταν αυτό που περίμενα.

Αξιολόγηση Συναυλιών
Βαθμός συναυλίας
Για να αξιολογήσετε επιλέξτε το επιθυμητό αστέρι

Κωδικός επιβεβαίωσης, γράψτε τους χαρακτήρες που βλέπετε στην εικόνα

Διαβάστε ακόμα