Η αλήθεια είναι ότι μας αρέσει να κράζουμε. Ας το παραδεχτούμε. Όχι πάντα χωρίς αιτία ή αφορμή, αλλά απολαμβάνουμε να καταδικάζουμε καταστάσεις και γεγονότα. Ειδικά με την κυριαρχία των social media σήμερα, το απολαμβάνουμε ακόμα περισσότερο διότι έχουμε τη δυνατότητα να το δημοσιεύσουμε. Αν σκεφτούμε και κάτι έξυπνο μπορεί να μαζέψουμε και περισσότερα likes και να ικανοποιηθούμε με το ευφυές σχολιάκι μας. Να ικανοποιήσουμε την ματαιοδοξία μας, αν θέλετε.
Το ίδιο συνέβη και με το φετινό Rockwave Festival. Όμως, αυτή τη φορά η επίθεση ήταν πολλαπλή και πολυεπίπεδη. Δικαιολογημένη, θα πείτε αρκετοί και θα συμφωνήσω, όμως σίγουρα εκτεταμένη. Η γκρίνια είχε ήδη ξεκινήσει από πέρσι όταν headliner ήταν η Lana Del Rey. Φέτος, όμως, ακόμα περισσότερο γιατί το κοινό διαπιστώνει προς απογοήτευση του, ότι οι διοργανωτές συνεχίζουν προς μια διαφορετική κατεύθυνση. Αποκορύφωμα, λοιπόν, αυτής της διαφορετικής πορείας είναι – ας μην κρυβόμαστε – οι Γιάννης Χαρούλης και Νατάσσα Μποφίλιου.
Έτσι, με αφορμή την προχθεσινή σύμπραξη του Γιάννη Χαρούλη και του θρυλικού Eric Burdon, λίγες ώρες πριν την έναρξη του φεστιβάλ, θα ήθελα να διατυπώσω μερικούς προβληματισμούς. Μίλησα, μάλιστα, με συναδέλφους και με άτομα απ’ τη διοργάνωση του φεστιβάλ και προσπάθησα να αποτυπώσω μια γενική εκτίμηση.
Η γενικότερη εκτίμηση μου είναι πως πράγματι, απ' την πλευρά του κοινού, ένα τέτοιο line-up σίγουρα δεν είναι rock και δεν ακολουθεί την βαριά κληρονομιά που έχει στις πλάτες του το Rockwave Festival (βλ. εδώ). Έχει μερικά σπουδαία ονόματα (βλ. Eric Burdon), μερικά standard ονόματα (βλ. Calexico), μερικά απ' τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής "έντεχνης" σκηνής (βλ. Χαρούλη, Μποφίλιου) και μερικά "πειραματικά" (βλ. Κλιντ, Active Member) τα οποία ούτως ή άλλως, καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς, απασχολούν τις μεγάλες Αθηναϊκές - και μη - σκηνές. Δεν προσφέρει, δηλαδή, τα ονόματα που περιμένεις να δεις στα πλαίσια ενός φεστιβάλ. Αντ’ αυτού αρέσκεται στην ασφάλεια που προσφέρουν τα ονόματα «κράχτες».
Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια κρίση ταυτότητας και ένα κάλεσμα σε ένα κοινό που δεν είχαμε συνηθίσει να γίνεται απ' το Rockwave και ένα «γύρισμα πλάτης» στο φανατικό Rockwave κοινό. Ωστόσο, πιστεύω πως το φετινό line-up δεν έχει βάθος χρόνου, δηλαδή δεν μπορεί να ξαναπαίξουν τα ίδια ονόματα του χρόνου. Επομένως, ενδιαφέρον θα έχει να δούμε τι θα συμβεί του χρόνου, στον πιο κομβικό, ίσως, χρόνο για το φεστιβάλ (σημείωση αρχισυντάκτη: Το 2015 θα έχουμε το 20ο Rockwave).
Όμως, απ' την πλευρά των διοργανωτών τι γίνεται; Δεν είναι εύκολο να κλείσεις πια μεγάλα ονόματα που να θέλουν να έρθουν να παίξουν στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι που έρχονται πια είναι στα πλαίσια των τουρνέ τους. Τα κασέ είναι στα ύψη και, ας το παραδεχτούμε, δεν υπάρχουν λεφτά για να έρθουν να παίξουν εδώ μεγάλα ονόματα. Εξάλλου, πως θα μπορούσε να προσελκύσει το Rockwave κόσμο, ώστε να έχει κάποιο κέρδος, χωρίς τα μεγάλα ονόματα; Όφειλε, λοιπόν, να απευθυνθεί σε ονόματα, τα οποία έχουν εγγυημένα χιλιάδες θαυμαστές και, ταυτόχρονα, μείωσε το εισιτήριο για να μπορέσουν να πάνε όσο γίνεται περισσότεροι στην Μαλακάσα.
Έτσι, θεωρώ πως φέτος μιλάμε περισσότερο για ένα συμβατικό Rockwave. Είναι μια σύμβαση που κάνει με τον ίδιο το θεσμό, ώστε να συνεχίσει να υπάρχει και να μην αυτό-καταργηθεί.
Επομένως, μιλάμε για μία σύμβαση μεν, μονόδρομο δε, το εν λόγω line-up. Είναι ένα στοίχημα τόσο με τον ίδιο το θεσμό του Rockwave, όσο και με το κοινό. Θα καταφέρει να συνεχίσει να προσελκύει κόσμο ή σιγά σιγά οδηγείται στην κατάργηση του; Είναι εν τέλει, η πολυσυλλεκτικότητα και η συνύπαρξη τόσο διαφορετικών μουσικών ειδών και καλλιτεχνών αρεστή σε ένα θεσμό που ονομάζεται «Rockwave»; Απ’ την άλλη πλευρά: το κοινό ξεσπάει τόσο έντονα για την κρίση ταυτότητας του Rockwave ή γιατί η συσσωρευμένη του οργή πρέπει να βρει διέξοδο και βρίσκει ένα εύκολο στόχο; Ή μήπως, βλέπει ακόμα και τον τομέα της μουσικής να περιορίζεται και να συρρικνώνεται σε έναν κύκλο καλλιτεχνών που απασχολούν τα μουσικά δρώμενα όλον το χρόνο, ούτως ή άλλως;
Καταλαβαίνετε ότι υπάρχουν πολλοί προβληματισμοί που μπορεί να προκύψουν. Το σίγουρο είναι ότι και εδώ, όπως στις περισσότερες περιπτώσεις, υπάρχουν δύο όψεις του νομίσματος. Και δεν μπορεί να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι. Συνεπώς, ας δούμε και ας κρίνουμε εκ του αποτελέσματος τις τωρινές επιλογές. Όχι στην άκριτη αποδοκιμασία, όπως όχι και στις μονόπλευρες αποφάσεις.
Το ίδιο συνέβη και με το φετινό Rockwave Festival. Όμως, αυτή τη φορά η επίθεση ήταν πολλαπλή και πολυεπίπεδη. Δικαιολογημένη, θα πείτε αρκετοί και θα συμφωνήσω, όμως σίγουρα εκτεταμένη. Η γκρίνια είχε ήδη ξεκινήσει από πέρσι όταν headliner ήταν η Lana Del Rey. Φέτος, όμως, ακόμα περισσότερο γιατί το κοινό διαπιστώνει προς απογοήτευση του, ότι οι διοργανωτές συνεχίζουν προς μια διαφορετική κατεύθυνση. Αποκορύφωμα, λοιπόν, αυτής της διαφορετικής πορείας είναι – ας μην κρυβόμαστε – οι Γιάννης Χαρούλης και Νατάσσα Μποφίλιου.
Έτσι, με αφορμή την προχθεσινή σύμπραξη του Γιάννη Χαρούλη και του θρυλικού Eric Burdon, λίγες ώρες πριν την έναρξη του φεστιβάλ, θα ήθελα να διατυπώσω μερικούς προβληματισμούς. Μίλησα, μάλιστα, με συναδέλφους και με άτομα απ’ τη διοργάνωση του φεστιβάλ και προσπάθησα να αποτυπώσω μια γενική εκτίμηση.
Η γενικότερη εκτίμηση μου είναι πως πράγματι, απ' την πλευρά του κοινού, ένα τέτοιο line-up σίγουρα δεν είναι rock και δεν ακολουθεί την βαριά κληρονομιά που έχει στις πλάτες του το Rockwave Festival (βλ. εδώ). Έχει μερικά σπουδαία ονόματα (βλ. Eric Burdon), μερικά standard ονόματα (βλ. Calexico), μερικά απ' τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής "έντεχνης" σκηνής (βλ. Χαρούλη, Μποφίλιου) και μερικά "πειραματικά" (βλ. Κλιντ, Active Member) τα οποία ούτως ή άλλως, καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς, απασχολούν τις μεγάλες Αθηναϊκές - και μη - σκηνές. Δεν προσφέρει, δηλαδή, τα ονόματα που περιμένεις να δεις στα πλαίσια ενός φεστιβάλ. Αντ’ αυτού αρέσκεται στην ασφάλεια που προσφέρουν τα ονόματα «κράχτες».
Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια κρίση ταυτότητας και ένα κάλεσμα σε ένα κοινό που δεν είχαμε συνηθίσει να γίνεται απ' το Rockwave και ένα «γύρισμα πλάτης» στο φανατικό Rockwave κοινό. Ωστόσο, πιστεύω πως το φετινό line-up δεν έχει βάθος χρόνου, δηλαδή δεν μπορεί να ξαναπαίξουν τα ίδια ονόματα του χρόνου. Επομένως, ενδιαφέρον θα έχει να δούμε τι θα συμβεί του χρόνου, στον πιο κομβικό, ίσως, χρόνο για το φεστιβάλ (σημείωση αρχισυντάκτη: Το 2015 θα έχουμε το 20ο Rockwave).
Όμως, απ' την πλευρά των διοργανωτών τι γίνεται; Δεν είναι εύκολο να κλείσεις πια μεγάλα ονόματα που να θέλουν να έρθουν να παίξουν στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι που έρχονται πια είναι στα πλαίσια των τουρνέ τους. Τα κασέ είναι στα ύψη και, ας το παραδεχτούμε, δεν υπάρχουν λεφτά για να έρθουν να παίξουν εδώ μεγάλα ονόματα. Εξάλλου, πως θα μπορούσε να προσελκύσει το Rockwave κόσμο, ώστε να έχει κάποιο κέρδος, χωρίς τα μεγάλα ονόματα; Όφειλε, λοιπόν, να απευθυνθεί σε ονόματα, τα οποία έχουν εγγυημένα χιλιάδες θαυμαστές και, ταυτόχρονα, μείωσε το εισιτήριο για να μπορέσουν να πάνε όσο γίνεται περισσότεροι στην Μαλακάσα.
Έτσι, θεωρώ πως φέτος μιλάμε περισσότερο για ένα συμβατικό Rockwave. Είναι μια σύμβαση που κάνει με τον ίδιο το θεσμό, ώστε να συνεχίσει να υπάρχει και να μην αυτό-καταργηθεί.
Επομένως, μιλάμε για μία σύμβαση μεν, μονόδρομο δε, το εν λόγω line-up. Είναι ένα στοίχημα τόσο με τον ίδιο το θεσμό του Rockwave, όσο και με το κοινό. Θα καταφέρει να συνεχίσει να προσελκύει κόσμο ή σιγά σιγά οδηγείται στην κατάργηση του; Είναι εν τέλει, η πολυσυλλεκτικότητα και η συνύπαρξη τόσο διαφορετικών μουσικών ειδών και καλλιτεχνών αρεστή σε ένα θεσμό που ονομάζεται «Rockwave»; Απ’ την άλλη πλευρά: το κοινό ξεσπάει τόσο έντονα για την κρίση ταυτότητας του Rockwave ή γιατί η συσσωρευμένη του οργή πρέπει να βρει διέξοδο και βρίσκει ένα εύκολο στόχο; Ή μήπως, βλέπει ακόμα και τον τομέα της μουσικής να περιορίζεται και να συρρικνώνεται σε έναν κύκλο καλλιτεχνών που απασχολούν τα μουσικά δρώμενα όλον το χρόνο, ούτως ή άλλως;
Καταλαβαίνετε ότι υπάρχουν πολλοί προβληματισμοί που μπορεί να προκύψουν. Το σίγουρο είναι ότι και εδώ, όπως στις περισσότερες περιπτώσεις, υπάρχουν δύο όψεις του νομίσματος. Και δεν μπορεί να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι. Συνεπώς, ας δούμε και ας κρίνουμε εκ του αποτελέσματος τις τωρινές επιλογές. Όχι στην άκριτη αποδοκιμασία, όπως όχι και στις μονόπλευρες αποφάσεις.