1. Τι θα ακούσεις;
rock
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Satellites, 3Jane, So blonde, Cthulu
3. Βαθμολογία;
8/10
Η Erika M. Anderson ή αλλιώς EMA έχει μια από τις καλύτερες φωνές, που έχω ακούσει μέσα στη δεκαετία που διανύουμε. Η χροιά της είναι ερωτική, σκοτεινή, θυμωμένη, λυπημένη και παράλληλα "αισιόδοξη" και "δυναμική". Τα ανεβοκατεβάσματα που κάνει στη φωνή της μπορούν να προκαλέσουν όλα τα παραπάνω συναισθήματα.
Το 2011, η ΕΜΑ κυκλοφόρησε το "Past Life Martyred Saints", το οποίο ουσιαστικά την έβαλε στη λίστα των πολλά υποσχόμενων νέων μουσικών. Ο δίσκος πήρε αρκετά καλές κριτικές (Pitchfork: 8,5/10, NME: 8/10) και της προσέφερε μια πετυχημένη περιοδεία, μέρος της οποίας ήταν και η Αθήνα (στις 19 Νοεμβρίου 2011 στο BIOS). Τότε ο συντάκτης μας, Οδυσσέας Πάυλου έγραφε μεταξύ άλλων τα εξής:
"Κρίνοντας με βάση το πρόσφατο solo δισκογραφικό ντεμπούτο της ΕΜΑ, το εξαιρετικό "Past Life Martyred Saints", και τη συναρπαστική εμφάνιση που παρακολουθήσαμε όσοι βρεθήκαμε το Σάββατο στο Bios, το ένστικτο μου λέει ότι η Erika διαθέτει όλα τα απαιτούμενα προσόντα ώστε να εξελιχθεί σε ένα όνομα ανάλογης βαρύτητας με αυτό της Polly Jean Harvey..."
Νομίζω ότι θέλει χρόνο για να φτάσει την PJ, αλλά με δίσκους όπως το φετινό "The Future's Void" κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση.
Κατά την άποψη μου, το δεύτερο album της EMA είναι οριακά καλύτερο από το "Past Life Martyred Saints".
Αρχικά, έχει λιγότερα punk rock στοιχεία, είναι αρκετά λυρικό κι αισθαντικό, έχει ένα single - δυναμίτη ("Satellites") και διαθέτει άποψη με στίχους, οι οποίοι μιλάνε για θέματα που αφορούν τους σημερινούς νέους, την τεχνολογία και γενικότερα τα "κενά του μέλλοντος" (The future's void):
"there should be a law about it when they can take videos of you" (3jane)
"makin a living off of takin selfies, is that the way that you want it to be? when they come and ask you it was, only the thing that you’ve done for free" (Neuromancer)
"100 years before you in time, who’d have thought that we would go further? phonographs, machines that can fly" (100years)
Ο δίσκος ξεκινάει με το "Satellites", το οποίο είναι ένα από τα καλύτερα rock singles της χρονιάς. Τα synths υπερισχύουν της κιθάρας και η φωνή της Erika είναι πραγματικά σπαραχτική. Το "So blonde" που ακολουθεί, σου φέρνει στο μυαλό τα αγαπημένα μου 90s και τους Hole (το συγκρότημα της Courtney Love) ή τους Blondie στη δεκαετία του '80. Το "3Jane" ρίχνει μεν τους τόνους, αλλά είναι μια από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Η 3Jane είναι μια ηρωϊδα του William Gibson στο βιβλίο "Neuromancer" (υπάρχει τραγούδι με αυτό το όνομα στο The Future's Void). Πρόκειται ουσιαστικά για τον τρίτο κλώνο της Jane.
Το "Cthulu" (τι όνομα κι αυτό...) κρατάει το δίσκο σε υψηλό επίπεδο. Ακόμη κι αν το κομμάτι ξεκινάει ήρεμα, λίγο πριν τη μέση του, η EMA το ανεβάζει παίζοντας με τις δυνατότητες της φωνής της και στο τέλος το απογειώνει με το solo του. Το "Smoulder" κινείται στο ίδιο ύφος με το "Cthulu", ενώ το "Neuromancer" ξεκινάει λες και είναι dance κομμάτι και συνεχίζει βέβαια στο ύφος των δύο προηγούμενων. Το "When She Comes" είναι ένα κιθαριστικό ποπ τραγούδι που σου φέρνει στο μυαλό την PJ Harvey και τον εξαιρετικό δίσκο της "To bring you my love". Τα 3 υπόλοιπα τραγούδια δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο.
Σε γενικές γραμμές, η Erika M. Anderson κυκλοφόρησε έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2014, κατά την άποψη μου. Η πορεία της είναι ανοδική και είναι σχεδόν σίγουρο ότι στην επόμενη εμφάνιση της στην Ελλάδα, δε θα δυσκολευτεί να γεμίσει χώρους όπως το BIOS.
The Future's Void:
01 Satellites
02 So Blonde
03 3Jane
04 Cthulu
05 Smoulder
06 Neuromancer
07 When She Comes
08 100 Years
09 Solace
10 Dead Celebrity
Ακούστε το "The Future's Void" στο Spotify.
rock
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Satellites, 3Jane, So blonde, Cthulu
3. Βαθμολογία;
8/10
Η Erika M. Anderson ή αλλιώς EMA έχει μια από τις καλύτερες φωνές, που έχω ακούσει μέσα στη δεκαετία που διανύουμε. Η χροιά της είναι ερωτική, σκοτεινή, θυμωμένη, λυπημένη και παράλληλα "αισιόδοξη" και "δυναμική". Τα ανεβοκατεβάσματα που κάνει στη φωνή της μπορούν να προκαλέσουν όλα τα παραπάνω συναισθήματα.
Το 2011, η ΕΜΑ κυκλοφόρησε το "Past Life Martyred Saints", το οποίο ουσιαστικά την έβαλε στη λίστα των πολλά υποσχόμενων νέων μουσικών. Ο δίσκος πήρε αρκετά καλές κριτικές (Pitchfork: 8,5/10, NME: 8/10) και της προσέφερε μια πετυχημένη περιοδεία, μέρος της οποίας ήταν και η Αθήνα (στις 19 Νοεμβρίου 2011 στο BIOS). Τότε ο συντάκτης μας, Οδυσσέας Πάυλου έγραφε μεταξύ άλλων τα εξής:
"Κρίνοντας με βάση το πρόσφατο solo δισκογραφικό ντεμπούτο της ΕΜΑ, το εξαιρετικό "Past Life Martyred Saints", και τη συναρπαστική εμφάνιση που παρακολουθήσαμε όσοι βρεθήκαμε το Σάββατο στο Bios, το ένστικτο μου λέει ότι η Erika διαθέτει όλα τα απαιτούμενα προσόντα ώστε να εξελιχθεί σε ένα όνομα ανάλογης βαρύτητας με αυτό της Polly Jean Harvey..."
Νομίζω ότι θέλει χρόνο για να φτάσει την PJ, αλλά με δίσκους όπως το φετινό "The Future's Void" κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση.
Κατά την άποψη μου, το δεύτερο album της EMA είναι οριακά καλύτερο από το "Past Life Martyred Saints".
Αρχικά, έχει λιγότερα punk rock στοιχεία, είναι αρκετά λυρικό κι αισθαντικό, έχει ένα single - δυναμίτη ("Satellites") και διαθέτει άποψη με στίχους, οι οποίοι μιλάνε για θέματα που αφορούν τους σημερινούς νέους, την τεχνολογία και γενικότερα τα "κενά του μέλλοντος" (The future's void):
"there should be a law about it when they can take videos of you" (3jane)
"makin a living off of takin selfies, is that the way that you want it to be? when they come and ask you it was, only the thing that you’ve done for free" (Neuromancer)
"100 years before you in time, who’d have thought that we would go further? phonographs, machines that can fly" (100years)
Ο δίσκος ξεκινάει με το "Satellites", το οποίο είναι ένα από τα καλύτερα rock singles της χρονιάς. Τα synths υπερισχύουν της κιθάρας και η φωνή της Erika είναι πραγματικά σπαραχτική. Το "So blonde" που ακολουθεί, σου φέρνει στο μυαλό τα αγαπημένα μου 90s και τους Hole (το συγκρότημα της Courtney Love) ή τους Blondie στη δεκαετία του '80. Το "3Jane" ρίχνει μεν τους τόνους, αλλά είναι μια από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Η 3Jane είναι μια ηρωϊδα του William Gibson στο βιβλίο "Neuromancer" (υπάρχει τραγούδι με αυτό το όνομα στο The Future's Void). Πρόκειται ουσιαστικά για τον τρίτο κλώνο της Jane.
Το "Cthulu" (τι όνομα κι αυτό...) κρατάει το δίσκο σε υψηλό επίπεδο. Ακόμη κι αν το κομμάτι ξεκινάει ήρεμα, λίγο πριν τη μέση του, η EMA το ανεβάζει παίζοντας με τις δυνατότητες της φωνής της και στο τέλος το απογειώνει με το solo του. Το "Smoulder" κινείται στο ίδιο ύφος με το "Cthulu", ενώ το "Neuromancer" ξεκινάει λες και είναι dance κομμάτι και συνεχίζει βέβαια στο ύφος των δύο προηγούμενων. Το "When She Comes" είναι ένα κιθαριστικό ποπ τραγούδι που σου φέρνει στο μυαλό την PJ Harvey και τον εξαιρετικό δίσκο της "To bring you my love". Τα 3 υπόλοιπα τραγούδια δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο.
Σε γενικές γραμμές, η Erika M. Anderson κυκλοφόρησε έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2014, κατά την άποψη μου. Η πορεία της είναι ανοδική και είναι σχεδόν σίγουρο ότι στην επόμενη εμφάνιση της στην Ελλάδα, δε θα δυσκολευτεί να γεμίσει χώρους όπως το BIOS.
The Future's Void:
01 Satellites
02 So Blonde
03 3Jane
04 Cthulu
05 Smoulder
06 Neuromancer
07 When She Comes
08 100 Years
09 Solace
10 Dead Celebrity
Ακούστε το "The Future's Void" στο Spotify.