1. Τι θα ακούσεις;
electro pop
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Blackout Days, Fall In Love, Bad Dreams, I Don't Blame You
3. Βαθμολογία;
7/10
Από το 2007 που δημιουργήθηκαν έως σήμερα οι Phantogram έχουν κυκλοφορήσει 2 albums. Το φετινό με τίτλο "Voices" έχει όλα εκείνα τα στοιχεία για να τους κατατάξει στις περιπτώσεις των συγκροτημάτων που, παρότι το δεύτερο βήμα τους είναι ριψοκίνδυνο, καταφέρνουν να ανταποκριθούν και με το παραπάνω στο ύψος των περιπτώσεων.
Η Sarah Barthel είναι αυτή που ξεχωρίζει, είτε μιλάμε για το εξώφυλλο του δίσκου, είτε για τη φωνή της. Γλυκιά και με εκφραστικότητα που ταιριάζει σε κάθε τραγούδι που ερμηνεύει. Οι καλύτερες στιγμές είναι το Blackout Days, το Fall In Love (που υπάρχει σαν bonus track σε rap αποχρώσεις remix παρέα με τους Cans) και το Bad Dreams (με χορευτική electro pop μουσική για χορό και ξεφάντωμα). Τα ραδιόφωνα που σέβονται τον εαυτό τους θα συμπεριλάβουν στις λίστες τους κάποιο από τα παραπάνω.
Ο Josh Carter δεν είναι καλός τραγουδιστής. Η διαπίστωση και η αμήχανη στιγμή έρχεται στο Never Going Home, στο οποίο τα κρουστά και οι κιθάρες μού θύμισαν το πολύ αγαπημένο Just Like Honey των The Jesus And Mary Chain. Ωστόσο, αυτή η αδιάφορη φωνή δένει πολύ καλά στο σκοτεινό I Don’t Blame You, μια απολαυστική μείξη synthesizers και R&B, που με τη σειρά της ακούγεται σε κάποια σημεία σαν το Sola Sistim των Underworld.
Οι αντιθέσεις κινούνται με μια αρμονία σε αυτό το δίσκο. Άλλοτε σκοτεινό και μυστηριώδες, άλλοτε φωτεινό και ειλικρινές, το σίγουρο είναι ότι το "Voices" μεταφέρει το ρυθμό μιας γενιάς δυναμικής, που διεκδικεί και είναι ερωτευμένη με τη ζωή.
electro pop
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Blackout Days, Fall In Love, Bad Dreams, I Don't Blame You
3. Βαθμολογία;
7/10
Από το 2007 που δημιουργήθηκαν έως σήμερα οι Phantogram έχουν κυκλοφορήσει 2 albums. Το φετινό με τίτλο "Voices" έχει όλα εκείνα τα στοιχεία για να τους κατατάξει στις περιπτώσεις των συγκροτημάτων που, παρότι το δεύτερο βήμα τους είναι ριψοκίνδυνο, καταφέρνουν να ανταποκριθούν και με το παραπάνω στο ύψος των περιπτώσεων.
Η Sarah Barthel είναι αυτή που ξεχωρίζει, είτε μιλάμε για το εξώφυλλο του δίσκου, είτε για τη φωνή της. Γλυκιά και με εκφραστικότητα που ταιριάζει σε κάθε τραγούδι που ερμηνεύει. Οι καλύτερες στιγμές είναι το Blackout Days, το Fall In Love (που υπάρχει σαν bonus track σε rap αποχρώσεις remix παρέα με τους Cans) και το Bad Dreams (με χορευτική electro pop μουσική για χορό και ξεφάντωμα). Τα ραδιόφωνα που σέβονται τον εαυτό τους θα συμπεριλάβουν στις λίστες τους κάποιο από τα παραπάνω.
Ο Josh Carter δεν είναι καλός τραγουδιστής. Η διαπίστωση και η αμήχανη στιγμή έρχεται στο Never Going Home, στο οποίο τα κρουστά και οι κιθάρες μού θύμισαν το πολύ αγαπημένο Just Like Honey των The Jesus And Mary Chain. Ωστόσο, αυτή η αδιάφορη φωνή δένει πολύ καλά στο σκοτεινό I Don’t Blame You, μια απολαυστική μείξη synthesizers και R&B, που με τη σειρά της ακούγεται σε κάποια σημεία σαν το Sola Sistim των Underworld.
Οι αντιθέσεις κινούνται με μια αρμονία σε αυτό το δίσκο. Άλλοτε σκοτεινό και μυστηριώδες, άλλοτε φωτεινό και ειλικρινές, το σίγουρο είναι ότι το "Voices" μεταφέρει το ρυθμό μιας γενιάς δυναμικής, που διεκδικεί και είναι ερωτευμένη με τη ζωή.