Τον περασμένο Απρίλη, ο συντάκτης μας Δημήτρης Σακλής έγραφε για τη συναυλία του Nick Waterhouse στη Sala Copernico της Μαδρίτης:
Με το "(If) You Want Trouble" και το "Ain't There Something Money Can't Buy" τη διασκευή στους Young Holt Unlimited, καλλιτέχνης και κοινό βρίσκονται στον αέρα. Εϊναι φανερό πλέον οτι έχει βρεί ρυθμό και μας αποδεικνύει πόσο παθιασμένος είναι με αυτό που κάνει. Η ενέργεια της μπάντας περνάει στον κόσμο που έχει αφήσει τον Nick Waterhouse να τους οδηγήσει σε ένα Rock 'n' Roll Rythm 'n' Blues παράδεισο.
Το βράδυ της Τρίτης ήμασταν μαζί με το Δημήτρη Σακλή (και τους Δημήτρη Κατσουρίνη, Λεωνίδα Καλμούκο και Ανθή Χρηστου) στο Gagarin και μάλιστα λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει η συναυλία του Nick Waterhouse, ο Δημήτρης μας είπε ότι "το σίγουρο είναι ότι θα περάσετε πολύ καλά σήμερα." Μιάμιση ώρα μετά το χαμόγελο στα χείλη του ήταν ευδιάκριτο. Όταν του ζήτησα να συγκρίνει τις δύο συναυλίες, μου είπε... Κάντε λίγη υπομονή και στο τέλος του άρθρου θα μάθετε.
Η βραδιά ξεκίνησε με τους His Majesty King of Spain, οι οποίοι ήταν πάρα πολύ καλοί! Η Ελληνική μπάντα πλαισιωθηκε με τη Nalyssa Green και τη Δεσποινίς τριχρωμη. Οι HMKOS είχαν καλό ήχο και ήταν ένα από τα καλύτερα support groups στις συναυλίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Στο μισάωρο που έπαιξαν, το Rock n roll, τα blues και η country μπολιαστηκαν με όμορφο τρόπο και απογειώθηκαν στα σημεία που το θερεμιν της Nalyssa λαμβανε δράση. Ωραία και η διασκευή τους στο "I was dancing in the lesbian bar" του Jonathan Richman. Αν δεν τους έχετε ξανακούσει, μπείτε στο site της Inner Ear ή το Spotify και ακούστε το album τους "Hyena".
Οι His Majesty King of Spain αποχώρησαν από τη σκηνη και άρχισαν οι προετοιμασιες για το Νίκο τον πλημμύρα. Στις 11:10 τα φώτα έσβησαν και εμείς ακούγαμε τις πρώτες νότες του Indian Love Girl.
Το πουκάμισο και το παντελόνι, βγαλμένα από τα 60s, τα μαύρα κοκκαλινα γυαλιά και η χωρίστρα στα μαλλιά του Nick Waterhouse δημιούργησε ένα σκηνικό από εκείνα τα χρόνια. Αλλωστε, ο ίδιος δεν έχει κρύψει ότι σ' αυτή τη δεκαετία είναι η βάση της μουσικής του.
Κατά τη διάρκεια του Indian Love Girl, o Waterhouse έκανε νοήματα στους υπεύθυνους του ήχου της σκηνής. Κάτι του έφταιγε. Παρ' όλα αυτά, ο ήχος που ακούγαμε εμείς, ήταν μια χαρά.
Στο δεύτερο τραγούδι, το Ain't there something that money can't buy, ο Καλιφορνεζος καλεί στη σκηνη το Δημήτρη Παπαδόπουλο, τον τρομπετίστα των HMKOS. Δεν ξέρω πόσο είχαν προβάρει τα τραγούδια που έπαιξαν μαζί του, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ήταν παραπάνω από καλό. Ο Δημήτρης πέρα από τον παλμό στο κοινό, έδωσε τη δικιά του πινελιά στα τραγούδια του Waterhouse. Έμπαινε σωστά όπου χρειαζόταν κι όταν χρειάστηκε να τζαμαρει με τους υπόλοιπους στο It No.3 το έκανε τόσο καλά, που ο Καλιφορνεζος του είπε να ξανασολαρει, μετά τη σαξοφωνίστα (δείτε το τραγούδι εδώ). Τι παιδί κι αυτη...
Οι γυναίκες του συγκροτηματος κέρδισαν δίκαια το μεγαλύτερο χειροκρότημα. Από τη μία η γλυκιά και άρτια φωνητικά, τραγουδίστρια Brittany Manor κι από την άλλη η σαξοφωνίστρια με τα μαύρα γυαλιά και την επιβλητική παρουσία, Paula Henderson aka Secretary.
Από το "I can only give you everything" (φοβερά τα ανεβάσματα της φωνής της Brittany) μέχρι και το "Dead Room", ο Waterhouse μας "βομβάρδισε" με κομμάτια που δε γινόταν να μη χορέψεις. Στο "It No.3" είχαμε μια από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς. Το Rock n' Roll και η Blues έδωσε τη θέση της στην ψυχεδέλεια και τον αυτοσχεδιασμό στο τέλος. Το "It's Time" που ακολούθησε πιο μετά είναι ένα καινούργιο κομμάτι του Waterhouse, από το οποίο μας μένουν τα δεύτερα φωνητικά της Brittany στο ρεφρέν. Στο "Raina" οι τόνοι έπεσαν κι ο Nick ερμήνευσε ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια του. Τα "Say I wanna know", "Time's all gone" & "This is a game" απογείωσαν το party και η διασκευή στο "Pushin' too hard" των Seeds μας έδωσε ένα άξιο τελείωμα για αυτή τη μαγική βραδιά.
Ο κόσμος ήταν ιδιαίτερα ζεστός καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Χόρευε συνέχεια, χειροκροτούσε, φώναζε στο Nick, την Brittany και την Paula, αποθέωνε το Δημήτρη και γενικότερα συμμετείχε και είχε αλληλεπίδραση με τους μουσικούς. Τι το καλύτερο...
Ήταν η καλύτερη συναυλία της χρονιάς στην Ελλάδα;
Ήταν σίγουρα μέσα στις 2-3 καλύτερες φετινές εμφανίσεις ξένων μουσικών στη χώρα μας (μαζί με αυτές των Brian Jonestown Massacre και Kasabian). Ο Nick Waterhouse με το ευγενικό παρουσιαστικό του δεν έμεινε στα 60s, αλλά βασίστηκε σ' αυτά και παρουσίασε "φρέσκια" μουσική που ανήκει στα Tens. Το ευχάριστο είναι ότι το Ελληνικό κοινό έχει τιμήσει σε μεγάλο βαθμό τους μουσικούς αυτής της σκηνής κι έτσι αναμένουμε να τον ξαναδούμε στα μέρη μας.
Τέλος, σας χρωστάω αυτά που μας είπε ο Δημήτρης Σακλής, όταν του ζήτησα να συγκρίνει την εμφάνιση στη μαδρίτη με αυτή της Αθήνας. Η συναυλία στο Gagarin ήταν καλύτερη! Κατ' αρχάς, ο χώρος που έπαιξε στη Μαδρίτη ήταν λίγο μικρότερος. Στην αρχή αυτής της συναυλίας, υπήρχαν προβλήματα στον ήχο, τα οποία προκάλεσαν τον εκνευρισμό της μπάντας κι ακόμη κι αν φαινόταν ότι είχαν κέφια, τους πήρε λίγο χρόνο να ανεβάσουν τον κόσμο. Στο Gagarin ο ήχος ήταν πολύ καλός και η συναυλία απογειώθηκε με το καλημέρα!
Καλή αρχή στις συναυλίες της νέας σεζόν λοιπόν!
Setlist
Indian Love Girl
Ain't there something that money can't buy
Holly
I can only give you everything
Sleeping pills
Is that clear
Dead room
It No.3
Don't you forget it
It's Time
If you want trouble
Raina
Say I wanna know
High Tiding
Time's all gone
Its your voodoo working
This is a game
Some Place
encore:
Τhe bigger they come, the harder they fall
Pushin' too hard
Οι φωτογραφίες δεν είναι από τη συναυλία στο Gagarin.
Με το "(If) You Want Trouble" και το "Ain't There Something Money Can't Buy" τη διασκευή στους Young Holt Unlimited, καλλιτέχνης και κοινό βρίσκονται στον αέρα. Εϊναι φανερό πλέον οτι έχει βρεί ρυθμό και μας αποδεικνύει πόσο παθιασμένος είναι με αυτό που κάνει. Η ενέργεια της μπάντας περνάει στον κόσμο που έχει αφήσει τον Nick Waterhouse να τους οδηγήσει σε ένα Rock 'n' Roll Rythm 'n' Blues παράδεισο.
Το βράδυ της Τρίτης ήμασταν μαζί με το Δημήτρη Σακλή (και τους Δημήτρη Κατσουρίνη, Λεωνίδα Καλμούκο και Ανθή Χρηστου) στο Gagarin και μάλιστα λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει η συναυλία του Nick Waterhouse, ο Δημήτρης μας είπε ότι "το σίγουρο είναι ότι θα περάσετε πολύ καλά σήμερα." Μιάμιση ώρα μετά το χαμόγελο στα χείλη του ήταν ευδιάκριτο. Όταν του ζήτησα να συγκρίνει τις δύο συναυλίες, μου είπε... Κάντε λίγη υπομονή και στο τέλος του άρθρου θα μάθετε.
Η βραδιά ξεκίνησε με τους His Majesty King of Spain, οι οποίοι ήταν πάρα πολύ καλοί! Η Ελληνική μπάντα πλαισιωθηκε με τη Nalyssa Green και τη Δεσποινίς τριχρωμη. Οι HMKOS είχαν καλό ήχο και ήταν ένα από τα καλύτερα support groups στις συναυλίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Στο μισάωρο που έπαιξαν, το Rock n roll, τα blues και η country μπολιαστηκαν με όμορφο τρόπο και απογειώθηκαν στα σημεία που το θερεμιν της Nalyssa λαμβανε δράση. Ωραία και η διασκευή τους στο "I was dancing in the lesbian bar" του Jonathan Richman. Αν δεν τους έχετε ξανακούσει, μπείτε στο site της Inner Ear ή το Spotify και ακούστε το album τους "Hyena".
Οι His Majesty King of Spain αποχώρησαν από τη σκηνη και άρχισαν οι προετοιμασιες για το Νίκο τον πλημμύρα. Στις 11:10 τα φώτα έσβησαν και εμείς ακούγαμε τις πρώτες νότες του Indian Love Girl.
Το πουκάμισο και το παντελόνι, βγαλμένα από τα 60s, τα μαύρα κοκκαλινα γυαλιά και η χωρίστρα στα μαλλιά του Nick Waterhouse δημιούργησε ένα σκηνικό από εκείνα τα χρόνια. Αλλωστε, ο ίδιος δεν έχει κρύψει ότι σ' αυτή τη δεκαετία είναι η βάση της μουσικής του.
Κατά τη διάρκεια του Indian Love Girl, o Waterhouse έκανε νοήματα στους υπεύθυνους του ήχου της σκηνής. Κάτι του έφταιγε. Παρ' όλα αυτά, ο ήχος που ακούγαμε εμείς, ήταν μια χαρά.
Στο δεύτερο τραγούδι, το Ain't there something that money can't buy, ο Καλιφορνεζος καλεί στη σκηνη το Δημήτρη Παπαδόπουλο, τον τρομπετίστα των HMKOS. Δεν ξέρω πόσο είχαν προβάρει τα τραγούδια που έπαιξαν μαζί του, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ήταν παραπάνω από καλό. Ο Δημήτρης πέρα από τον παλμό στο κοινό, έδωσε τη δικιά του πινελιά στα τραγούδια του Waterhouse. Έμπαινε σωστά όπου χρειαζόταν κι όταν χρειάστηκε να τζαμαρει με τους υπόλοιπους στο It No.3 το έκανε τόσο καλά, που ο Καλιφορνεζος του είπε να ξανασολαρει, μετά τη σαξοφωνίστα (δείτε το τραγούδι εδώ). Τι παιδί κι αυτη...
Οι γυναίκες του συγκροτηματος κέρδισαν δίκαια το μεγαλύτερο χειροκρότημα. Από τη μία η γλυκιά και άρτια φωνητικά, τραγουδίστρια Brittany Manor κι από την άλλη η σαξοφωνίστρια με τα μαύρα γυαλιά και την επιβλητική παρουσία, Paula Henderson aka Secretary.
Από το "I can only give you everything" (φοβερά τα ανεβάσματα της φωνής της Brittany) μέχρι και το "Dead Room", ο Waterhouse μας "βομβάρδισε" με κομμάτια που δε γινόταν να μη χορέψεις. Στο "It No.3" είχαμε μια από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς. Το Rock n' Roll και η Blues έδωσε τη θέση της στην ψυχεδέλεια και τον αυτοσχεδιασμό στο τέλος. Το "It's Time" που ακολούθησε πιο μετά είναι ένα καινούργιο κομμάτι του Waterhouse, από το οποίο μας μένουν τα δεύτερα φωνητικά της Brittany στο ρεφρέν. Στο "Raina" οι τόνοι έπεσαν κι ο Nick ερμήνευσε ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια του. Τα "Say I wanna know", "Time's all gone" & "This is a game" απογείωσαν το party και η διασκευή στο "Pushin' too hard" των Seeds μας έδωσε ένα άξιο τελείωμα για αυτή τη μαγική βραδιά.
Ο κόσμος ήταν ιδιαίτερα ζεστός καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Χόρευε συνέχεια, χειροκροτούσε, φώναζε στο Nick, την Brittany και την Paula, αποθέωνε το Δημήτρη και γενικότερα συμμετείχε και είχε αλληλεπίδραση με τους μουσικούς. Τι το καλύτερο...
Ήταν η καλύτερη συναυλία της χρονιάς στην Ελλάδα;
Ήταν σίγουρα μέσα στις 2-3 καλύτερες φετινές εμφανίσεις ξένων μουσικών στη χώρα μας (μαζί με αυτές των Brian Jonestown Massacre και Kasabian). Ο Nick Waterhouse με το ευγενικό παρουσιαστικό του δεν έμεινε στα 60s, αλλά βασίστηκε σ' αυτά και παρουσίασε "φρέσκια" μουσική που ανήκει στα Tens. Το ευχάριστο είναι ότι το Ελληνικό κοινό έχει τιμήσει σε μεγάλο βαθμό τους μουσικούς αυτής της σκηνής κι έτσι αναμένουμε να τον ξαναδούμε στα μέρη μας.
Τέλος, σας χρωστάω αυτά που μας είπε ο Δημήτρης Σακλής, όταν του ζήτησα να συγκρίνει την εμφάνιση στη μαδρίτη με αυτή της Αθήνας. Η συναυλία στο Gagarin ήταν καλύτερη! Κατ' αρχάς, ο χώρος που έπαιξε στη Μαδρίτη ήταν λίγο μικρότερος. Στην αρχή αυτής της συναυλίας, υπήρχαν προβλήματα στον ήχο, τα οποία προκάλεσαν τον εκνευρισμό της μπάντας κι ακόμη κι αν φαινόταν ότι είχαν κέφια, τους πήρε λίγο χρόνο να ανεβάσουν τον κόσμο. Στο Gagarin ο ήχος ήταν πολύ καλός και η συναυλία απογειώθηκε με το καλημέρα!
Καλή αρχή στις συναυλίες της νέας σεζόν λοιπόν!
Setlist
Indian Love Girl
Ain't there something that money can't buy
Holly
I can only give you everything
Sleeping pills
Is that clear
Dead room
It No.3
Don't you forget it
It's Time
If you want trouble
Raina
Say I wanna know
High Tiding
Time's all gone
Its your voodoo working
This is a game
Some Place
encore:
Τhe bigger they come, the harder they fall
Pushin' too hard
Οι φωτογραφίες δεν είναι από τη συναυλία στο Gagarin.