Το 14ο Athens beer Festival, που έχει ξεκινήσει από τις 28/8, εκτός από μπύρες (αρκετές και καλές ετικέτες), ωραιότατους μπυρομεζεδες και πάσης φύσεως ψητά, φροντίζει να διασκεδάσει τους επισκέπτες του με πολλούς και αξιόλογους καλλιτέχνες.
Τον πήχη, όμως, τον ανέβασε ψηλά φιλοξενώντας στην σκηνή την Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου ένα θρύλο του hard rock/metal: τον πρώτο τραγουδιστή των Iron Maiden, Paul Di’Anno.
Για την ιστορία, ο Di’Anno που ηχογράφησε τους δυο πρώτους δίσκους με τους Maiden (Iron Maiden, Killers) αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο τόσο για το συγκρότημα όσο και για τη συγκεκριμένη μουσική σκηνή.
Ο Paul Di’Anno δεν επισκέπτεται πρώτη φορά τη χώρα μας. Θυμάμαι κάπου προς τα τέλη των 90's μια συναυλία με τους Vicious Rumors και τους Zodiac. Ακολούθησαν και άλλες επισκέψεις, με πιο πρόσφατη πριν κάτι μήνες σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις. Παρόλο που είμαι μεγάλος οπαδός των Maiden και αγαπώ τους Di’Anno και Dickinson, ειδικά τις εμφανίσεις του Di'Anno τις αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι. Οι λόγοι είναι κυρίως συναισθηματικοί. Γιατί, όταν το 1989 αγόρασα τα πρώτα μου Maiden βινύλια, ήταν τα δυο πρώτα τους. Και είναι δισκάρες. Και ο Di’Anno σε αυτούς τους δίσκους ήταν μια απόλαυση. Όμως, ύστερα από μια ζωή ταραχώδη με αλκοόλ, συλλήψεις φυλακές και γενικά φιλοσοφίας sex drugs and rock ‘n’ roll, o Paul πλέον δεν θυμίζει σε τίποτα (μουσικά και σωματικά) αυτόν του 1980. Στο μυαλό όμως παραμένει ένας έφηβος-αλήτης. Είναι αυθεντικός και, όπως είπε κάπου μέσα στην συναυλία, «I’m a punk singer». Και νομίζω ότι εκεί τα είπε όλα.
Πριν φτάσουμε όμως στην στιγμή που θα ήταν μαζί μας ο μεγάλος Paul, στη σκηνή ανέβηκαν αρκετά σχήματα, τα οποία μας κράτησαν παρέα με όμορφες hard rock διασκευές αγαπημένων συγκροτημάτων όπως οι AC/DC, ZZ TOP, RAINBOW, DEEP PURPLE, JOE SATRIANI, VAN HALLEN. Κάποια συγκροτήματα μάς έπαιξαν και δικές τους δουλειές για να τους γνωρίσουμε καλύτερα.
Όλα αυτά από τις 20:30 με πρώτους τους Blue Stripe. Ακολούθησαν οι Ghost Season, η Ειρήνη Κετικίδη με τις ορχηστρικές κιθαριστικές της ανησυχίες, η Τάνια Κικίδη που τα έδωσε όλα (έπαιξε και ντραμς τραγουδώντας παράλληλα το Thunderstruck) και τελευταίοι χρονικά οι Sorrowful Angels.
Όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά εκτυλίσσονταν στο Σ.Ε.Φ. καθώς η νύχτα σκέπαζε το φαληρικό όρμο, η μπύρα έρεε άφθονη, με συνοδεία σουβλάκια, κότσια, λουκάνικα και όλα τα κατάλληλα εδέσματα για την περίσταση. Η προσέλευση του κόσμου ήταν αρκετή, ειδικά μετά τις 21:30. Ηλικίες ανάμικτες. Και πιτσιρικάδες για να δουν ένα θρύλο, αλλά και παλιοί ροκάδες και μέταλλα που ήρθαν να τιμήσουν τον μεγάλο Paul και να ακούσουν τα παλιά Maiden από αυτόν που τα πρωτοτραγούδησε.
Τελειώνοντας το σετ τους οι Sorrowful Angels έπαιρναν μια ανάσα, γιατί σε λίγη ώρα θα συνόδευαν τον Paul επί σκηνής.
Περίμενα στο πλάι της σκηνής τον Paul λίγο πριν ανεβεί. Δώδεκα παρα τέταρτο εμφανίζεται υποβασταζόμενος από τα παιδιά του Hells Angels Club. Ο Di’Anno περπατούσε με δυσκολία κρατώντας μαγκούρα και κάνοντας τσιγάρο.
Ήμουν τόσο κοντά και ήθελα να του δώσω το χέρι μου. Να τον χαιρετήσω, να του εκφράσω τη χαρά μου που βλέπω από τόσο κοντά έναν μουσικό μου ήρωα. Από την άλλη όμως ένιωσα και θλίψη για την τωρινή του κατάσταση. Αποτραβήχτηκα και περίμενα να ανέβει υποβασταζόμενος στη σκηνή για να αρχίσει η συναυλία και να δω τι θα γίνει.
Έγινε πανικός. Ο Di’Anno με όλα τα κακά χάλια του, ξεσήκωσε τον κόσμο. Απλά επειδή υπήρχε. Ζήτησε συγγνώμη ουκ ολίγες φορές για το πρόβλημα στο γόνατο του που τον ταλαιπωρεί τώρα τελευταία και τον αναγκάζει να κρατάει μαγκούρα. Τραγούδησε τα δυο πρώτα τραγούδια (Sanctuary και Purgatory, αν θυμάμαι καλά το δεύτερο) όρθιος και μετά κάθισε ως το τέλος του σετ.
Φωνητικά, όπως ήταν γνωστό και αναμενόμενο, δε λέει τίποτα. Αλλά ακούγοντας και μονό κομμάτια όπως Sanctuary, Purgatory, Wrathchild, Murders in The Rue Morgue, Killers, Prowler, Remember Tomorrow (αφιερωμένο στον Clive Burr, πρώτο ντράμερ των Maiden που πέθανε πρόσφατα), Phantom Of The Opera, Running Free, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τραγουδάς δυνατά για να συνοδεύεις τον Paul.
Στα ενδιάμεσα των κομματιών ζητούσε συγγνώμη για την κατάσταση του, όσον άφορα το πόδι του, και έλεγε διάφορα δικά του μπινελικώνοντας.
Encore δεν έπαιξε ποτέ, όμως ανέβηκε στη σκηνή η Τάνια Κικίδη και τραγούδησαν μαζί το Highway to Hell και έκλεισε με τους Sorrowful Angels με Ramones όπου έγινε χαμούλης.
Κάπως έτσι πήγε αυτή η βραδιά στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Μπορεί κάποιος διαβάζοντας τα παραπάνω να μου πει: «Ρε φίλε, είσαι με τα καλά σου; Ο άνθρωπος δεν μπορούσε να τραγουδήσει, έτρωγε στίχους» και άλλα τέτοια διάφορα. Και απαντώ: «συμφωνώ απόλυτα». Αλλά δεν ξέρω: η μπύρα, η τσίκνα και το hard rock στο συγκεκριμένο χώρο έκαναν μάγκα τον Di’Anno. Ακόμα και με μαγκούρα.
Υ.Γ.: Πράγματι η έλευση αυτού του ονόματος σε τέτοιο festival ανεβάζει τον πήχη για την επομένη χρονιά. Ελπίζω στα καλύτερα.
Τον πήχη, όμως, τον ανέβασε ψηλά φιλοξενώντας στην σκηνή την Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου ένα θρύλο του hard rock/metal: τον πρώτο τραγουδιστή των Iron Maiden, Paul Di’Anno.
Για την ιστορία, ο Di’Anno που ηχογράφησε τους δυο πρώτους δίσκους με τους Maiden (Iron Maiden, Killers) αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο τόσο για το συγκρότημα όσο και για τη συγκεκριμένη μουσική σκηνή.
Ο Paul Di’Anno δεν επισκέπτεται πρώτη φορά τη χώρα μας. Θυμάμαι κάπου προς τα τέλη των 90's μια συναυλία με τους Vicious Rumors και τους Zodiac. Ακολούθησαν και άλλες επισκέψεις, με πιο πρόσφατη πριν κάτι μήνες σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις. Παρόλο που είμαι μεγάλος οπαδός των Maiden και αγαπώ τους Di’Anno και Dickinson, ειδικά τις εμφανίσεις του Di'Anno τις αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι. Οι λόγοι είναι κυρίως συναισθηματικοί. Γιατί, όταν το 1989 αγόρασα τα πρώτα μου Maiden βινύλια, ήταν τα δυο πρώτα τους. Και είναι δισκάρες. Και ο Di’Anno σε αυτούς τους δίσκους ήταν μια απόλαυση. Όμως, ύστερα από μια ζωή ταραχώδη με αλκοόλ, συλλήψεις φυλακές και γενικά φιλοσοφίας sex drugs and rock ‘n’ roll, o Paul πλέον δεν θυμίζει σε τίποτα (μουσικά και σωματικά) αυτόν του 1980. Στο μυαλό όμως παραμένει ένας έφηβος-αλήτης. Είναι αυθεντικός και, όπως είπε κάπου μέσα στην συναυλία, «I’m a punk singer». Και νομίζω ότι εκεί τα είπε όλα.
Πριν φτάσουμε όμως στην στιγμή που θα ήταν μαζί μας ο μεγάλος Paul, στη σκηνή ανέβηκαν αρκετά σχήματα, τα οποία μας κράτησαν παρέα με όμορφες hard rock διασκευές αγαπημένων συγκροτημάτων όπως οι AC/DC, ZZ TOP, RAINBOW, DEEP PURPLE, JOE SATRIANI, VAN HALLEN. Κάποια συγκροτήματα μάς έπαιξαν και δικές τους δουλειές για να τους γνωρίσουμε καλύτερα.
Όλα αυτά από τις 20:30 με πρώτους τους Blue Stripe. Ακολούθησαν οι Ghost Season, η Ειρήνη Κετικίδη με τις ορχηστρικές κιθαριστικές της ανησυχίες, η Τάνια Κικίδη που τα έδωσε όλα (έπαιξε και ντραμς τραγουδώντας παράλληλα το Thunderstruck) και τελευταίοι χρονικά οι Sorrowful Angels.
Όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά εκτυλίσσονταν στο Σ.Ε.Φ. καθώς η νύχτα σκέπαζε το φαληρικό όρμο, η μπύρα έρεε άφθονη, με συνοδεία σουβλάκια, κότσια, λουκάνικα και όλα τα κατάλληλα εδέσματα για την περίσταση. Η προσέλευση του κόσμου ήταν αρκετή, ειδικά μετά τις 21:30. Ηλικίες ανάμικτες. Και πιτσιρικάδες για να δουν ένα θρύλο, αλλά και παλιοί ροκάδες και μέταλλα που ήρθαν να τιμήσουν τον μεγάλο Paul και να ακούσουν τα παλιά Maiden από αυτόν που τα πρωτοτραγούδησε.
Τελειώνοντας το σετ τους οι Sorrowful Angels έπαιρναν μια ανάσα, γιατί σε λίγη ώρα θα συνόδευαν τον Paul επί σκηνής.
Περίμενα στο πλάι της σκηνής τον Paul λίγο πριν ανεβεί. Δώδεκα παρα τέταρτο εμφανίζεται υποβασταζόμενος από τα παιδιά του Hells Angels Club. Ο Di’Anno περπατούσε με δυσκολία κρατώντας μαγκούρα και κάνοντας τσιγάρο.
Ήμουν τόσο κοντά και ήθελα να του δώσω το χέρι μου. Να τον χαιρετήσω, να του εκφράσω τη χαρά μου που βλέπω από τόσο κοντά έναν μουσικό μου ήρωα. Από την άλλη όμως ένιωσα και θλίψη για την τωρινή του κατάσταση. Αποτραβήχτηκα και περίμενα να ανέβει υποβασταζόμενος στη σκηνή για να αρχίσει η συναυλία και να δω τι θα γίνει.
Έγινε πανικός. Ο Di’Anno με όλα τα κακά χάλια του, ξεσήκωσε τον κόσμο. Απλά επειδή υπήρχε. Ζήτησε συγγνώμη ουκ ολίγες φορές για το πρόβλημα στο γόνατο του που τον ταλαιπωρεί τώρα τελευταία και τον αναγκάζει να κρατάει μαγκούρα. Τραγούδησε τα δυο πρώτα τραγούδια (Sanctuary και Purgatory, αν θυμάμαι καλά το δεύτερο) όρθιος και μετά κάθισε ως το τέλος του σετ.
Φωνητικά, όπως ήταν γνωστό και αναμενόμενο, δε λέει τίποτα. Αλλά ακούγοντας και μονό κομμάτια όπως Sanctuary, Purgatory, Wrathchild, Murders in The Rue Morgue, Killers, Prowler, Remember Tomorrow (αφιερωμένο στον Clive Burr, πρώτο ντράμερ των Maiden που πέθανε πρόσφατα), Phantom Of The Opera, Running Free, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τραγουδάς δυνατά για να συνοδεύεις τον Paul.
Στα ενδιάμεσα των κομματιών ζητούσε συγγνώμη για την κατάσταση του, όσον άφορα το πόδι του, και έλεγε διάφορα δικά του μπινελικώνοντας.
Encore δεν έπαιξε ποτέ, όμως ανέβηκε στη σκηνή η Τάνια Κικίδη και τραγούδησαν μαζί το Highway to Hell και έκλεισε με τους Sorrowful Angels με Ramones όπου έγινε χαμούλης.
Κάπως έτσι πήγε αυτή η βραδιά στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Μπορεί κάποιος διαβάζοντας τα παραπάνω να μου πει: «Ρε φίλε, είσαι με τα καλά σου; Ο άνθρωπος δεν μπορούσε να τραγουδήσει, έτρωγε στίχους» και άλλα τέτοια διάφορα. Και απαντώ: «συμφωνώ απόλυτα». Αλλά δεν ξέρω: η μπύρα, η τσίκνα και το hard rock στο συγκεκριμένο χώρο έκαναν μάγκα τον Di’Anno. Ακόμα και με μαγκούρα.
Υ.Γ.: Πράγματι η έλευση αυτού του ονόματος σε τέτοιο festival ανεβάζει τον πήχη για την επομένη χρονιά. Ελπίζω στα καλύτερα.
Σχετικό θέμα