Δύο μεγάλα ονόματα της ελληνικής μουσικής βρέθηκαν τη χθεσινή βραδιά στον συναυλιακό χώρο της Τεχνόπολης του Δήμου Αθηναίων. Δύο φωνές που με τα τραγούδια τους, μάς έχουν προσφέρει στιγμές συγκίνησης αλλά και χαράς.
Το πιστό κοινό της Άλκηστης Πρωτοψάλτη και της Ελευθερίας Αρβανιτάκη γέμισε τον κεντρικό χώρο της Τεχνόπολης. Ας σημειωθεί πως το κοινό ήταν αρκετά ανομοιογενές, καθώς το φάσμα των ηλικιών κυμαινόταν από 20 έως 60 έτη. Αυτό αποτελεί μια απόδειξη πως πολλοί νέοι έχουν "μεγαλώσει" με τραγούδια που είχαν κυκλοφορήσει και πριν την εποχή τους (ή τουλάχιστον όταν ήταν πολύ μικροί) και έχουν εκτιμήσει την ποιότητά τους.
Η έναρξη έγινε με το "Άδεια μου αγκαλιά" το οποίο τραγούδησαν μαζί προσφέροντάς μας μια (καθόλου άδεια) αγκαλιά για καλωσόρισμα. Ακολούθησαν αγαπημένα κομμάτια τόσο των ίδιων όσο και άλλων καλλιτεχνών.
Ξεκινώντας από πιο πρόσφατες μουσικές επιλογές (Μη φεύγεις, μη μένεις, Ήταν αγάπη) γυρίσαμε πίσω στο χρόνο για να απολαύσουμε ξεσηκωτικές μελωδίες όπως "Τα κορμιά και τα μαχαίρια" και "Βενζινάδικο", ενώ συγκινηθήκαμε με τα "Έφυγες νωρίς" και "Ανθρώπων έργα". Μια προσωπική διαπίστωση είναι πως η ενορχήστρωση ορισμένων κομματιών έγινε σε πιο jazz ήχους, γεγονός που έκανε πιο "φρέσκα" τα ακούσματα αποφεύγοντας τη στεγνή παρουσίαση της πολύχρονης πορείας των δύο καλλιτέχνιδων.
Κορυφαίες στιγμές της συναυλίας ήταν τα "Λαϊκά" και το "Δυνατά δυνατά", διότι παντού τριγύρω παρέες και ζευγάρια χόρευαν και χτυπούσαν παλαμάκια με ρυθμό. Οι τραγουδίστριες αλληλοσυμπληρώνονταν, όμως ήταν φανερό πως η Άλκηστις Πρωτοψάλτη αποκάλυψε το μεγαλείο της φωνής της πολλές φορές, κλέβοντας το χειροκρότημα του κοινού.
Στο τέλος της συναυλίας το κοινό απαιτούσε και συνέχεια, έτσι λοιπόν, η επιστροφή στη σκηνή έγινε με τα "Ζήσε", "Όλα αυτά που φοβάμαι" και έκλεισε με το αγαπημένο σε όλους "Παράπονο" σε στίχους Οδυσσέα Ελύτη.
Και οι δύο καλλιτέχνιδες παραδέχτηκαν πως η συνεργασία τους ήταν από τις καλύτερες και ευχαρίστησαν τον κόσμο για τη θερμή ανταπόκρισή του.
Το πιστό κοινό της Άλκηστης Πρωτοψάλτη και της Ελευθερίας Αρβανιτάκη γέμισε τον κεντρικό χώρο της Τεχνόπολης. Ας σημειωθεί πως το κοινό ήταν αρκετά ανομοιογενές, καθώς το φάσμα των ηλικιών κυμαινόταν από 20 έως 60 έτη. Αυτό αποτελεί μια απόδειξη πως πολλοί νέοι έχουν "μεγαλώσει" με τραγούδια που είχαν κυκλοφορήσει και πριν την εποχή τους (ή τουλάχιστον όταν ήταν πολύ μικροί) και έχουν εκτιμήσει την ποιότητά τους.
Η έναρξη έγινε με το "Άδεια μου αγκαλιά" το οποίο τραγούδησαν μαζί προσφέροντάς μας μια (καθόλου άδεια) αγκαλιά για καλωσόρισμα. Ακολούθησαν αγαπημένα κομμάτια τόσο των ίδιων όσο και άλλων καλλιτεχνών.
Ξεκινώντας από πιο πρόσφατες μουσικές επιλογές (Μη φεύγεις, μη μένεις, Ήταν αγάπη) γυρίσαμε πίσω στο χρόνο για να απολαύσουμε ξεσηκωτικές μελωδίες όπως "Τα κορμιά και τα μαχαίρια" και "Βενζινάδικο", ενώ συγκινηθήκαμε με τα "Έφυγες νωρίς" και "Ανθρώπων έργα". Μια προσωπική διαπίστωση είναι πως η ενορχήστρωση ορισμένων κομματιών έγινε σε πιο jazz ήχους, γεγονός που έκανε πιο "φρέσκα" τα ακούσματα αποφεύγοντας τη στεγνή παρουσίαση της πολύχρονης πορείας των δύο καλλιτέχνιδων.
Κορυφαίες στιγμές της συναυλίας ήταν τα "Λαϊκά" και το "Δυνατά δυνατά", διότι παντού τριγύρω παρέες και ζευγάρια χόρευαν και χτυπούσαν παλαμάκια με ρυθμό. Οι τραγουδίστριες αλληλοσυμπληρώνονταν, όμως ήταν φανερό πως η Άλκηστις Πρωτοψάλτη αποκάλυψε το μεγαλείο της φωνής της πολλές φορές, κλέβοντας το χειροκρότημα του κοινού.
Στο τέλος της συναυλίας το κοινό απαιτούσε και συνέχεια, έτσι λοιπόν, η επιστροφή στη σκηνή έγινε με τα "Ζήσε", "Όλα αυτά που φοβάμαι" και έκλεισε με το αγαπημένο σε όλους "Παράπονο" σε στίχους Οδυσσέα Ελύτη.
Και οι δύο καλλιτέχνιδες παραδέχτηκαν πως η συνεργασία τους ήταν από τις καλύτερες και ευχαρίστησαν τον κόσμο για τη θερμή ανταπόκρισή του.