Αν είσαι από αυτούς που η χρονική διάρκεια μιας συναυλίας είναι το απόλυτο θέμα συζήτησης μετά το τέλος αυτής, αν κάνεις την αναγωγή "χρήματα που έδωσα, προς λεπτά που έπαιξαν" και πάντα νιώθεις ο πιο αδικημένος άνθρωπος του μάταιου τούτου κόσμου, μπορείς να παρακάμψεις τις επόμενες γραμμές.
Στις γραμμές αυτές βέβαια περιγράφεται μια συναυλία την οποία, αν και παρακολούθησες, διέγραψες παντελώς από την μνήμη σου, με το που συνειδητοποίησες οτι "όντως τελείωσε κιόλας". Έτσι, πέρασε κατευθείαν στο κομμάτι των σχολίων πιο κάτω, κι η άποψη σου θα έρθει σα ρηξικέλευθη γροθιά στο κατεστημένο, και σίγουρα θα μεταφερθεί στη διοργανώτρια εταιρεία αλλά και τους ίδιους τους Paradise Lost..
Ας το κάνουμε σαφές λοιπόν, ακόμα και για όσους, ως ήδη παθόντες θα προτιμήσουν ίσως να περάσουν απευθείας στο κομμάτι του σχολιασμου, ακόμα κι αν δε βρέθηκαν στο χώρο... Οι Paradise Lost είχαν καθαρό χρόνο στη σκηνή 57-58 λεπτά, έφυγαν και γύρισαν να παίξουν το "The Last Time" κι έτσι οριακά ξεπέρασαν τη μία ώρα, μαζί με το encore...
Στα υπόλοιπα όμως τι έγινε;
Η συγκεκριμένη βραδιά δεν προέκυψε ως προώθηση κάποιας νέας κυκλοφορίας, αν και υπήρχαν φήμες για φλερτ με το παρελθόν. Το ξεκίνημα με το "Mortals Watch the Day" έδειξε πως θα είχαμε να κάνουμε με μια διαφορετική βραδιά, ανάλογη των φημών. Στο τρίτο τραγούδι ("Remembrance") και το τέταρτο ("Gothic") είχαμε ήδη crowd-surfing! Η θερμοκρασία όμως δεν έχει αρχίσει να πέφτει ακόμα κι έτσι, παρά την ανοιχτή οροφή, νομίζω πως έζησα μια από τις πιο δύσκολες στιγμές συνύπαρξης στριμωγμένος, ίσως χειρότερα κι απο εκείνα τα λεωφορεία, τα καλοκαίρια στο χωριό μου που πήγαιναν παραλία, κι εμείς μπαίναμε ο ένας πάνω στον άλλο, πιτσιρικάδες, ζητώντας το θαλασσινό νερό σαν αυτό να έφερνε την κάθαρση!
Πίσω στο Stage Volume 1, τα αγόρια χωρίς μπλούζες, οι κοπελιές να υποφέρουν και οι μπύρες να καταναλώνονται σαν ισοτονικά ροφήματα σε μαραθώνιο. Το "Enchanment" είχε ήδη παίξει και στο "Say Just Words" ήρθε ο πρώτος ομαδικός χορός της βραδιάς. Χορός που επαναλήφθηκε στο "Erased", λίγο αργότερα, το οποίο ήρθε σα δεύτερο τραγούδι μετά το "Rotting Misery", την απόλυτη έκπληξη όλων των συναυλιών των Paradise Lost που έχω δει - κι είναι πολλές.
Σχολιάζοντας τη σκηνική τους παρουσία, ο Holmes ήταν λίγο πιο ευδιάθετος από όλες τις προηγούμενες φορές, με τα growls του να κάνουν μια κάποια εντύπωση, η οποία αντιστράφηκε βέβαια στο "The Last Time", μην καταφέρνοντας να τραγουδήσει σχεδόν το μισό τραγουδι.. Ο Mackintosh, η απόλυτη μορφή της ιστορίας της μπάντας, με ράστα μαλλιά πλέον δε σταμάτησε να χτυπιέται και μαζί του ακολούθησε κι ο Αaron, αν κι η κιθάρα του δεν ακούστηκε ποτέ.. Σε πιο εκτελεστικούς ρόλους οι Edmondson (μπάσο) και Erlandsson (drums), απλά ανταπεξήλθαν σχετικά καλά στα καθήκοντά τους.
Τη βραδιά άνοιξαν οι δικοί μας Potergeist, με συνέπεια χρονικού προγραμματισμού που άγγιξε τα όρια του εξωπραγματικού. Στα 45 λεπτά που έπαιξαν οι σκέψεις μου μπορούν να συνοψιστούν στα ότι είχαν αρκετά καλό ήχο, συνολικά καλύτερο από αυτό των Lost, δεν ταίριαξαν ιδιαίτερα με την ατμόσφαιρα που περίμενα να δημιουργηθεί (χωρίς να φταίνε βέβαια οι ίδιοι) κι η μουσική τους -αν και σωστά εκτελεσμένη- είναι ήδη χιλιοακουσμένη (σ' αυτό φταίνε λίγο κι οι ίδιοι).
Μια βραδιά με ιδιαιτερότητες ήταν αυτή του Σαββάτου, κι ανάλογα με τη σκοπιά θεώρησης, πέρασες απο ανεκτά καλά, έως πολύ καλά. Αν πέρασες πραγματικά άσχημα, λόγω συνδυασμού χώρου και χρονικής διάρκειας συναυλίας, είσαι ήδη στο comment section και δεν αναλώνεσαι στα του κειμένου που προηγήθηκε.
SETLIST (ξεχνάω ένα, είμαι σίγουρος..)
Mortals Watch the Day | So Much Is Lost | Remembrance | Gothic | Enchantment | Faith Divides Us |
Tragic Idol | Isolate | Say Just Words | Rotting Misery | One Second | Erased | Over the Madness |
(encore) The Last Time
Οι φωτογραφίες δεν είναι από τη συναυλία των Paradise Lost στο Stage Volume 1.
Στις γραμμές αυτές βέβαια περιγράφεται μια συναυλία την οποία, αν και παρακολούθησες, διέγραψες παντελώς από την μνήμη σου, με το που συνειδητοποίησες οτι "όντως τελείωσε κιόλας". Έτσι, πέρασε κατευθείαν στο κομμάτι των σχολίων πιο κάτω, κι η άποψη σου θα έρθει σα ρηξικέλευθη γροθιά στο κατεστημένο, και σίγουρα θα μεταφερθεί στη διοργανώτρια εταιρεία αλλά και τους ίδιους τους Paradise Lost..
Ας το κάνουμε σαφές λοιπόν, ακόμα και για όσους, ως ήδη παθόντες θα προτιμήσουν ίσως να περάσουν απευθείας στο κομμάτι του σχολιασμου, ακόμα κι αν δε βρέθηκαν στο χώρο... Οι Paradise Lost είχαν καθαρό χρόνο στη σκηνή 57-58 λεπτά, έφυγαν και γύρισαν να παίξουν το "The Last Time" κι έτσι οριακά ξεπέρασαν τη μία ώρα, μαζί με το encore...
Στα υπόλοιπα όμως τι έγινε;
Η συγκεκριμένη βραδιά δεν προέκυψε ως προώθηση κάποιας νέας κυκλοφορίας, αν και υπήρχαν φήμες για φλερτ με το παρελθόν. Το ξεκίνημα με το "Mortals Watch the Day" έδειξε πως θα είχαμε να κάνουμε με μια διαφορετική βραδιά, ανάλογη των φημών. Στο τρίτο τραγούδι ("Remembrance") και το τέταρτο ("Gothic") είχαμε ήδη crowd-surfing! Η θερμοκρασία όμως δεν έχει αρχίσει να πέφτει ακόμα κι έτσι, παρά την ανοιχτή οροφή, νομίζω πως έζησα μια από τις πιο δύσκολες στιγμές συνύπαρξης στριμωγμένος, ίσως χειρότερα κι απο εκείνα τα λεωφορεία, τα καλοκαίρια στο χωριό μου που πήγαιναν παραλία, κι εμείς μπαίναμε ο ένας πάνω στον άλλο, πιτσιρικάδες, ζητώντας το θαλασσινό νερό σαν αυτό να έφερνε την κάθαρση!
Πίσω στο Stage Volume 1, τα αγόρια χωρίς μπλούζες, οι κοπελιές να υποφέρουν και οι μπύρες να καταναλώνονται σαν ισοτονικά ροφήματα σε μαραθώνιο. Το "Enchanment" είχε ήδη παίξει και στο "Say Just Words" ήρθε ο πρώτος ομαδικός χορός της βραδιάς. Χορός που επαναλήφθηκε στο "Erased", λίγο αργότερα, το οποίο ήρθε σα δεύτερο τραγούδι μετά το "Rotting Misery", την απόλυτη έκπληξη όλων των συναυλιών των Paradise Lost που έχω δει - κι είναι πολλές.
Σχολιάζοντας τη σκηνική τους παρουσία, ο Holmes ήταν λίγο πιο ευδιάθετος από όλες τις προηγούμενες φορές, με τα growls του να κάνουν μια κάποια εντύπωση, η οποία αντιστράφηκε βέβαια στο "The Last Time", μην καταφέρνοντας να τραγουδήσει σχεδόν το μισό τραγουδι.. Ο Mackintosh, η απόλυτη μορφή της ιστορίας της μπάντας, με ράστα μαλλιά πλέον δε σταμάτησε να χτυπιέται και μαζί του ακολούθησε κι ο Αaron, αν κι η κιθάρα του δεν ακούστηκε ποτέ.. Σε πιο εκτελεστικούς ρόλους οι Edmondson (μπάσο) και Erlandsson (drums), απλά ανταπεξήλθαν σχετικά καλά στα καθήκοντά τους.
Τη βραδιά άνοιξαν οι δικοί μας Potergeist, με συνέπεια χρονικού προγραμματισμού που άγγιξε τα όρια του εξωπραγματικού. Στα 45 λεπτά που έπαιξαν οι σκέψεις μου μπορούν να συνοψιστούν στα ότι είχαν αρκετά καλό ήχο, συνολικά καλύτερο από αυτό των Lost, δεν ταίριαξαν ιδιαίτερα με την ατμόσφαιρα που περίμενα να δημιουργηθεί (χωρίς να φταίνε βέβαια οι ίδιοι) κι η μουσική τους -αν και σωστά εκτελεσμένη- είναι ήδη χιλιοακουσμένη (σ' αυτό φταίνε λίγο κι οι ίδιοι).
Μια βραδιά με ιδιαιτερότητες ήταν αυτή του Σαββάτου, κι ανάλογα με τη σκοπιά θεώρησης, πέρασες απο ανεκτά καλά, έως πολύ καλά. Αν πέρασες πραγματικά άσχημα, λόγω συνδυασμού χώρου και χρονικής διάρκειας συναυλίας, είσαι ήδη στο comment section και δεν αναλώνεσαι στα του κειμένου που προηγήθηκε.
SETLIST (ξεχνάω ένα, είμαι σίγουρος..)
Mortals Watch the Day | So Much Is Lost | Remembrance | Gothic | Enchantment | Faith Divides Us |
Tragic Idol | Isolate | Say Just Words | Rotting Misery | One Second | Erased | Over the Madness |
(encore) The Last Time
Οι φωτογραφίες δεν είναι από τη συναυλία των Paradise Lost στο Stage Volume 1.