Οι Still Gramophone είναι μία πενταμελής μπάντα από τη Θεσσαλονίκη, η οποία ξεκίνησε την πορεία της ως προσωπικό project του Ηλία Σταμπουλή (κιθάρα, φωνή). Η σύνθεσή τους αυτή τη στιγμή περιλαμβάνει επίσης τους Αλέξανδρο Ιωάννου (τύμπανα, πλήκτρα), Δημήτρη Παπαδόπουλο (μπάσο), Δημήτρη Δαλέζη (τρομπέτα, πλήκτρα) και Λίζα Ριζοπούλου (τσέλο).
Η δισκογραφία των Still Gramophone περιλαμβάνει μέχρι στιγμής δύο άλμπουμ, τα Still Gramophone (2009) και Phonophobia (2013), με το δεύτερο να είναι ένα από αυτά που ξεχώρισαν από την εγχώρια δισκογραφία για την περυσινή χρονιά, κατά την άποψη του γράφοντος. Αυτό τον καιρό η μπάντα ετοιμάζει υλικό για τις συναυλίες της καθώς και για την επόμενη κυκλοφορία της. Περισσότερα νέα μπορείτε να διαβάζετε στην ιστοσελίδα https://www.facebook.com/pages/Still-Gramophone/215417001851151 ενώ μπορείτε να ακούσετε και να αγοράσετε τη μουσική των Still Gramophone από τη διεύθυνση https://stillgramophone.bandcamp.com.
Ως σημερινοί μας φιλοξενούμενοι, οι Still Gramophone παρουσιάζουν, σε τυχαία σειρά, 10 άλμπουμ που επηρέασαν τη μουσική τους. Όπως λένε οι ίδιοι, "υπάρχουν κάποιοι δίσκοι που επηρεάζουν τη σχέση σου με τη μουσική. Είτε στον τρόπο έκφρασής της, είτε στον τρόπο που την ακούς. Περισσότερο ίσως έχει να κάνει με το να φτάσει στα αυτιά σου την κατάλληλη στιγμή. Και συχνά είναι η πρώτη δουλειά που ακούς από κάποιο μουσικό."
1. Drinking Songs - Matt Elliott (2005)
Το πρώτο άλμπουμ του Matt Elliott, με το όνομά του, που άκουσα (μου είχε ξεφύγει το επίσης εξαιρετικό The Mess We Made). Όλα τα φαντάσματα είναι εκεί. Και περιέργως μια παρηγοριά.
2. Jazz As Played In An Exclusive Side Street Club - Nina Simone (1958)
Απλά ακούγοντας το πρώτο δίσκο που έβγαλε η Nina Simone, γύρω στα 25 της, και χωρίς να ξέρεις κάτι άλλο για αυτή, μπορείς να καταλάβεις το μέγεθος του ταλέντου και της προσωπικότητάς της. Εδώ υπάρχουν και κάποια από τα πρώτα samples που έκλεψα.
3. Changes - Keith Jarrett, Gary Peacock & Jack Dejohnette (1984)
Ένας από τους δίσκους που δείχνουν πόσο ωραία μπορεί να είναι η μουσική όταν εκφράζεται ελεύθερα. Όχι ότι θα ακούγεται έτσι αν αρχίσουμε όλοι να
παίζουμε ελεύθερα, δυστυχώς η ελευθερία κερδίζεται. Περισσότερο μου έχει μείνει το παίξιμο του Jack Dejohnette στα drums. Τα samples από τους
αυτοσχεδιασμούς και ο γνώριμος ήχος της ECM.
4. The Dark Side Of The Moon - Pink Floyd (1973)
Δεν ξέρω αν χρειάζεται να κάνω κάποιο σχόλιο για το συγκεκριμένο άλμπουμ, αφού έχουν γραφτεί χιλιάδες πράγματα για αυτό και έχει συμπεριληφθεί σε άλλες τόσες λίστες. Θυμάμαι απλά τις πρώτες φορές που το άκουσα ολόκληρο. Την έκπληξη, τη μοναξιά, τα παιχνίδια του μυαλού, την αίσθηση του απείρου και μια περίεργη αρμονία. Θα μπορούσε να είναι κάπως έτσι στην άλλη πλευρά του φεγγαριού.
5. Psyence Fiction - Unkle (1998)
Η καλύτερη ηλεκτρονική μουσική μπορεί και να μην είναι αμιγώς ηλεκτρονική. Όλοι οι συμμετέχοντες στα καλύτερά τους.
6. Cripple Crow - Devendra Banhart (2005)
Όμορφες μελωδίες, κολεκτιβίστικη διάθεση και παιδικότητα. Έστω κι αν βγαίνει λίγο χίπικο. "I feel like a child".
7. Pause - Four Tet (2001)
Ένας άνθρωπος με έναν υπολογιστή και κάποια απλά μέσα, αρκετά samples και μερικές ηχογραφήσεις, που προσπαθεί να ακουστεί σαν μια μπάντα. Καταφέρνει κάτι καλύτερο, να φτιάξει τον προσωπικό του ήχο. Αυτό που εξέλιξε ακόμα περισσότερο στο Rounds.
8. You Guys Kill Me - The Third Eye Foundation (1998)
Δεύτερη συμμετοχή του Matt Elliott στη λίστα, αυτή τη φορά με το ηλεκτρονικό του πρότζεκτ. Από τα κολλήματα της εποχής. Βαριά ατμόσφαιρα, σκοτεινό χιούμορ και ειρωνεία και η λύτρωση κάπου στο βάθος.
9. Persephassa - Psappha - Okho - Iannis Xenakis (Demoe Percussion Quartet/Vineis) (1997)
Ανακάλυψα τη μουσική του Ξενάκη λίγο μετά το θάνατό του, το 2001, σε μια συναυλία αφιέρωμα στο έργο του. Είχανε παίξει έργα για κρουστά, ανάμεσα στα οποία τα Persephassa και Psappha. Η μουσική του και ο τρόπος που έγραφε ήταν ένα μικρό κούνημα στο μυαλό και ένα σπρώξιμο για άνοιγμα προς άλλους σύγχρονους συνθέτες, την ηλεκτροακουστική μουσική και την πειραματική electronica. Το συγκεκριμένο CD είναι από τα πρώτα του Ξενάκη που έπεσαν στα χέρια μου, όπου βρήκα και ενδιαφέροντες ήχους για κρουστά.
10. The Madcap Laughs - Syd Barrett (1970)
Χρειάζεται και ένας δίσκος που θα αντιπροσωπεύει την ψυχεδελική περίοδο. Τις ατελείωτες ακροάσεις και την ονειροπόληση. Διαλέγω τον Syd Barrett λόγω της αμεσότητας και της επίδρασης, αλλά και όλων των συνειρμών που μου φέρνει. Ο τελευταίος (τρελός) γελάει καλύτερα.
Η δισκογραφία των Still Gramophone περιλαμβάνει μέχρι στιγμής δύο άλμπουμ, τα Still Gramophone (2009) και Phonophobia (2013), με το δεύτερο να είναι ένα από αυτά που ξεχώρισαν από την εγχώρια δισκογραφία για την περυσινή χρονιά, κατά την άποψη του γράφοντος. Αυτό τον καιρό η μπάντα ετοιμάζει υλικό για τις συναυλίες της καθώς και για την επόμενη κυκλοφορία της. Περισσότερα νέα μπορείτε να διαβάζετε στην ιστοσελίδα https://www.facebook.com/pages/Still-Gramophone/215417001851151 ενώ μπορείτε να ακούσετε και να αγοράσετε τη μουσική των Still Gramophone από τη διεύθυνση https://stillgramophone.bandcamp.com.
Ως σημερινοί μας φιλοξενούμενοι, οι Still Gramophone παρουσιάζουν, σε τυχαία σειρά, 10 άλμπουμ που επηρέασαν τη μουσική τους. Όπως λένε οι ίδιοι, "υπάρχουν κάποιοι δίσκοι που επηρεάζουν τη σχέση σου με τη μουσική. Είτε στον τρόπο έκφρασής της, είτε στον τρόπο που την ακούς. Περισσότερο ίσως έχει να κάνει με το να φτάσει στα αυτιά σου την κατάλληλη στιγμή. Και συχνά είναι η πρώτη δουλειά που ακούς από κάποιο μουσικό."
1. Drinking Songs - Matt Elliott (2005)
Το πρώτο άλμπουμ του Matt Elliott, με το όνομά του, που άκουσα (μου είχε ξεφύγει το επίσης εξαιρετικό The Mess We Made). Όλα τα φαντάσματα είναι εκεί. Και περιέργως μια παρηγοριά.
2. Jazz As Played In An Exclusive Side Street Club - Nina Simone (1958)
Απλά ακούγοντας το πρώτο δίσκο που έβγαλε η Nina Simone, γύρω στα 25 της, και χωρίς να ξέρεις κάτι άλλο για αυτή, μπορείς να καταλάβεις το μέγεθος του ταλέντου και της προσωπικότητάς της. Εδώ υπάρχουν και κάποια από τα πρώτα samples που έκλεψα.
3. Changes - Keith Jarrett, Gary Peacock & Jack Dejohnette (1984)
Ένας από τους δίσκους που δείχνουν πόσο ωραία μπορεί να είναι η μουσική όταν εκφράζεται ελεύθερα. Όχι ότι θα ακούγεται έτσι αν αρχίσουμε όλοι να
παίζουμε ελεύθερα, δυστυχώς η ελευθερία κερδίζεται. Περισσότερο μου έχει μείνει το παίξιμο του Jack Dejohnette στα drums. Τα samples από τους
αυτοσχεδιασμούς και ο γνώριμος ήχος της ECM.
4. The Dark Side Of The Moon - Pink Floyd (1973)
Δεν ξέρω αν χρειάζεται να κάνω κάποιο σχόλιο για το συγκεκριμένο άλμπουμ, αφού έχουν γραφτεί χιλιάδες πράγματα για αυτό και έχει συμπεριληφθεί σε άλλες τόσες λίστες. Θυμάμαι απλά τις πρώτες φορές που το άκουσα ολόκληρο. Την έκπληξη, τη μοναξιά, τα παιχνίδια του μυαλού, την αίσθηση του απείρου και μια περίεργη αρμονία. Θα μπορούσε να είναι κάπως έτσι στην άλλη πλευρά του φεγγαριού.
5. Psyence Fiction - Unkle (1998)
Η καλύτερη ηλεκτρονική μουσική μπορεί και να μην είναι αμιγώς ηλεκτρονική. Όλοι οι συμμετέχοντες στα καλύτερά τους.
6. Cripple Crow - Devendra Banhart (2005)
Όμορφες μελωδίες, κολεκτιβίστικη διάθεση και παιδικότητα. Έστω κι αν βγαίνει λίγο χίπικο. "I feel like a child".
7. Pause - Four Tet (2001)
Ένας άνθρωπος με έναν υπολογιστή και κάποια απλά μέσα, αρκετά samples και μερικές ηχογραφήσεις, που προσπαθεί να ακουστεί σαν μια μπάντα. Καταφέρνει κάτι καλύτερο, να φτιάξει τον προσωπικό του ήχο. Αυτό που εξέλιξε ακόμα περισσότερο στο Rounds.
8. You Guys Kill Me - The Third Eye Foundation (1998)
Δεύτερη συμμετοχή του Matt Elliott στη λίστα, αυτή τη φορά με το ηλεκτρονικό του πρότζεκτ. Από τα κολλήματα της εποχής. Βαριά ατμόσφαιρα, σκοτεινό χιούμορ και ειρωνεία και η λύτρωση κάπου στο βάθος.
9. Persephassa - Psappha - Okho - Iannis Xenakis (Demoe Percussion Quartet/Vineis) (1997)
Ανακάλυψα τη μουσική του Ξενάκη λίγο μετά το θάνατό του, το 2001, σε μια συναυλία αφιέρωμα στο έργο του. Είχανε παίξει έργα για κρουστά, ανάμεσα στα οποία τα Persephassa και Psappha. Η μουσική του και ο τρόπος που έγραφε ήταν ένα μικρό κούνημα στο μυαλό και ένα σπρώξιμο για άνοιγμα προς άλλους σύγχρονους συνθέτες, την ηλεκτροακουστική μουσική και την πειραματική electronica. Το συγκεκριμένο CD είναι από τα πρώτα του Ξενάκη που έπεσαν στα χέρια μου, όπου βρήκα και ενδιαφέροντες ήχους για κρουστά.
10. The Madcap Laughs - Syd Barrett (1970)
Χρειάζεται και ένας δίσκος που θα αντιπροσωπεύει την ψυχεδελική περίοδο. Τις ατελείωτες ακροάσεις και την ονειροπόληση. Διαλέγω τον Syd Barrett λόγω της αμεσότητας και της επίδρασης, αλλά και όλων των συνειρμών που μου φέρνει. Ο τελευταίος (τρελός) γελάει καλύτερα.
Σχετικό θέμα