Η μουσική σκηνή Τσάι στη Σαχάρα φιλοξενεί την κωμωδία των Ντάριο Φο και Φράνκ Ράμε «Το ελεύθερο ζευγάρι», προσαρμοσμένο στην εποχή του σήμερα και τη σύγχρονη πραγματικότητα. Πραγματεύεται ένα αρκετά συνηθισμένο πρόβλημα στο γάμο και αγγίζει το θέμα της απιστίας, της ζήλιας αλλά και της αγάπης τους.Ο χώρος μικρός και ζεστός, με διακόσμηση που σε μεταφέρει στο χρόνο και άρωμα απ’ τα παλιά, λιγοστά καθίσματα και άμεση επαφή με το κοινό. Ένας χώρος που μπορούσε , όπως και έγινε, να αξιοποιηθεί σκηνοθετικά.
Η ιστορία αρχίζει με έναν από τους συχνούς καυγάδες που είχε το ζευγάρι. Εκείνη, να τον κατηγορεί για απιστία και προδοσία, να κλαίει, να ουρλιάζει και να απειλεί ότι θα αυτοκτονήσει πέφτοντας απ’το μπαλκόνι. Εκείνος, να τρέχει πίσω της, να προσπαθεί να τα μπαλώσει, να της εξηγήσει και να την τραβάει από το πόδι κάθε φορά που κάνει απόπειρα. Η υστερική και παρατημένη από τον εαυτό της γυναίκα και ο θρασύδειλος σύζυγος που το «παίζει» άντρας. Σε μια προσπάθεια να σώσουν τον γάμο τους αποφασίζουν να δώσουν στη σχέση τους την ετικέτα «ελεύθερο ζευγάρι» με όλα τα σχετικά επακόλουθα που ορίζει η ταμπέλα αυτή. Έπειτα, γίνονται εμφανείς οι αλλαγές στους δυο συζύγους, η αντίστροφη –πια- ζήλια και οι ανατροπές που προκύπτουν από την επικείμενη κατάσταση.
Οι ερμηνείες της Χριστίνας Βογιατζή και του Γιώργη Κοντοπόδη ήταν πάρα πολύ καλές και οι ηθοποιοί είχαν χημεία μεταξύ τους. Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί σε θεατρικά έργα όπου παίζουν μόνο δύο άτομα, το βάρος όλης της παράστασης πέφτει αποκλειστικά σε αυτούς. Ειδικά από τη στιγμή που εξελίσσεται σε ένα λιτό σκηνικό χωρίς φαντασμαγορικές προσθήκες (κοστούμια, σκηνοθετικά αντικείμενα, αλλαγές σκηνικών κλπ), τότε οι ηθοποιοί και το ταίριασμά τους είναι που αποτελεί τον κεντρικό άξονα της παράστασης. Είχαν ζωντάνια και κατάφεραν και οι δύο να προκαλέσουν ευχάριστες στιγμές γέλιου , ενώ ιδιαίτερα απολαυστική ήταν η κρητική προφορά του Γιώργη Κοντοπόδη.
Η παράσταση ενείχε, επίσης, διάφορα στοιχεία από stand up comedy αφού σε αρκετά σημεία οι ηθοποιοί μιλούσαν στο κοινό, έκαναν ερωτήσεις, ρωτούσαν από διάφορα ζευγάρια τη γνώμη τους για το γάμο, επιτυγχάνοντας έτσι αμεσότητα και οικειότητα. Το κείμενο ως υπόθεση και ιστορία, δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα. Είχε μερικά σημαντικά στοιχεία τα οποία σκεφτόσουνα φεύγοντας, αλλά δεν έδινε κάτι παραπάνω. Ο γάμος , με όλα τα συζυγικά προβλήματα που φέρει, είναι ένα επίκαιρο θέμα αλλά και σχετικά κοινότυπο. Η σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Λιακόπουλου μ’ άρεσε γιατί αξιοποίησε με διάφορους τρόπους έναν χώρο που δεν αποτελεί επακριβώς θεατρική σκηνή. Οι μουσικές παρεμβάσεις κινούνταν σε σύγχρονα πλαίσια και σε κάποιες φάσεις ταιριαστές.
Το τέλος του έργου ήταν μεν ανατρεπτικό, αλλά αρκετά απότομο. Καλή σκηνοθετική κίνηση, όμως, η χρήση του κάδρου από τον σύζυγο. Η παράσταση , ως σύνολο, ήταν απλή με χιούμορ και μερικά καλά στοιχεία (όπως οι ερμηνείες των ηθοποιών) , αλλά όχι συναρπαστική.
Η ιστορία αρχίζει με έναν από τους συχνούς καυγάδες που είχε το ζευγάρι. Εκείνη, να τον κατηγορεί για απιστία και προδοσία, να κλαίει, να ουρλιάζει και να απειλεί ότι θα αυτοκτονήσει πέφτοντας απ’το μπαλκόνι. Εκείνος, να τρέχει πίσω της, να προσπαθεί να τα μπαλώσει, να της εξηγήσει και να την τραβάει από το πόδι κάθε φορά που κάνει απόπειρα. Η υστερική και παρατημένη από τον εαυτό της γυναίκα και ο θρασύδειλος σύζυγος που το «παίζει» άντρας. Σε μια προσπάθεια να σώσουν τον γάμο τους αποφασίζουν να δώσουν στη σχέση τους την ετικέτα «ελεύθερο ζευγάρι» με όλα τα σχετικά επακόλουθα που ορίζει η ταμπέλα αυτή. Έπειτα, γίνονται εμφανείς οι αλλαγές στους δυο συζύγους, η αντίστροφη –πια- ζήλια και οι ανατροπές που προκύπτουν από την επικείμενη κατάσταση.
Οι ερμηνείες της Χριστίνας Βογιατζή και του Γιώργη Κοντοπόδη ήταν πάρα πολύ καλές και οι ηθοποιοί είχαν χημεία μεταξύ τους. Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί σε θεατρικά έργα όπου παίζουν μόνο δύο άτομα, το βάρος όλης της παράστασης πέφτει αποκλειστικά σε αυτούς. Ειδικά από τη στιγμή που εξελίσσεται σε ένα λιτό σκηνικό χωρίς φαντασμαγορικές προσθήκες (κοστούμια, σκηνοθετικά αντικείμενα, αλλαγές σκηνικών κλπ), τότε οι ηθοποιοί και το ταίριασμά τους είναι που αποτελεί τον κεντρικό άξονα της παράστασης. Είχαν ζωντάνια και κατάφεραν και οι δύο να προκαλέσουν ευχάριστες στιγμές γέλιου , ενώ ιδιαίτερα απολαυστική ήταν η κρητική προφορά του Γιώργη Κοντοπόδη.
Η παράσταση ενείχε, επίσης, διάφορα στοιχεία από stand up comedy αφού σε αρκετά σημεία οι ηθοποιοί μιλούσαν στο κοινό, έκαναν ερωτήσεις, ρωτούσαν από διάφορα ζευγάρια τη γνώμη τους για το γάμο, επιτυγχάνοντας έτσι αμεσότητα και οικειότητα. Το κείμενο ως υπόθεση και ιστορία, δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα. Είχε μερικά σημαντικά στοιχεία τα οποία σκεφτόσουνα φεύγοντας, αλλά δεν έδινε κάτι παραπάνω. Ο γάμος , με όλα τα συζυγικά προβλήματα που φέρει, είναι ένα επίκαιρο θέμα αλλά και σχετικά κοινότυπο. Η σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Λιακόπουλου μ’ άρεσε γιατί αξιοποίησε με διάφορους τρόπους έναν χώρο που δεν αποτελεί επακριβώς θεατρική σκηνή. Οι μουσικές παρεμβάσεις κινούνταν σε σύγχρονα πλαίσια και σε κάποιες φάσεις ταιριαστές.
Το τέλος του έργου ήταν μεν ανατρεπτικό, αλλά αρκετά απότομο. Καλή σκηνοθετική κίνηση, όμως, η χρήση του κάδρου από τον σύζυγο. Η παράσταση , ως σύνολο, ήταν απλή με χιούμορ και μερικά καλά στοιχεία (όπως οι ερμηνείες των ηθοποιών) , αλλά όχι συναρπαστική.