Από την Τετάρτη 8 Οκτωβρίου έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε την Άννα Βαγενά στο θέατρο Μεταξουργείο, στο έργο της Βάσας Σολωμού Ξανθάκη "Ο Γάμος", που η ίδια διασκευάζει, σκηνοθετεί και ερμηνεύει. Παρακολούθησα την παράσταση και μου δημιουργήθηκαν οι καλύτερες εντυπώσεις.
Ένας χώρος ζεστός και όμορφα χρωματισμένος και μία αίθουσα μικρή, μα πάρα πολύ επιβλητική. Δεν είχε πάρα πολύ κόσμο. Το σκηνικό λιτό. Μόνο τα απολύτως απαραίτητα ήταν παρόντα, αφού και μόνο η ηθοποιός θα σε καθήλωνε.
Και όντως! Η ερμηνεία της Άννας Βαγενά ήταν συγκλονιστική. Ένιωθες σαν να βρίσκεσαι μόνος σου μες στο θέατρο, έχοντας απέναντι μία γυναίκα να σου εκμυστηρεύεται τον πόνο της, την ιστορία της. Ο μικρός χώρος σε βοηθάει να είσαι πιο κοντά με τον ηθοποιό, να τον νιώθεις, να τον βλέπεις να κλαίει και να παίρνει περίεργες εκφράσεις. Να τον ζεις.
Απλή και ανθρώπινη, πολύ αληθινή παράσταση που σε καθηλώνει. Μέσα από την ιστορία της, ζεις παράλληλα και τη δική σου, προβληματίζεσαι. Ένα έργο-μαχαίρι θα το χαρακτήριζα. Σε καρφώνει εκεί ακριβώς που πονάς. Δεν σε αφήνει να κρύβεσαι πια πίσω από το δάχτυλό σου.
Μιλά για την οικογένεια, αυτήν μέσα στην οποία γεννιόμαστε κι εκείνην που έπειτα δημιουργούμε, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Τα προβλήματα, τις αντιξοότητες, που κάποια στιγμή πρέπει να δούμε και να αντιμετωπίσουμε. Για την αποδοχή όλων των ατόμων από την κοινωνία. Για τις καρδιές που έχουν πληγωθεί. Για εκείνους που σε έχουν πληγώσει, μα εσύ συνεχίζεις να τους αγαπάς και να ενδιαφέρεσαι, ενώ προσπαθείς να προχωρήσεις.
Η ώρα περνάει γρήγορα. Δεν θέλεις να φύγεις, θέλεις να καθίσεις μαζί της και να σου μιλήσει κι άλλο.
Μία παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε. Μια ψυχοθεραπεία που είναι αναγκαία αυτόν τον καιρό.
Ένας χώρος ζεστός και όμορφα χρωματισμένος και μία αίθουσα μικρή, μα πάρα πολύ επιβλητική. Δεν είχε πάρα πολύ κόσμο. Το σκηνικό λιτό. Μόνο τα απολύτως απαραίτητα ήταν παρόντα, αφού και μόνο η ηθοποιός θα σε καθήλωνε.
Και όντως! Η ερμηνεία της Άννας Βαγενά ήταν συγκλονιστική. Ένιωθες σαν να βρίσκεσαι μόνος σου μες στο θέατρο, έχοντας απέναντι μία γυναίκα να σου εκμυστηρεύεται τον πόνο της, την ιστορία της. Ο μικρός χώρος σε βοηθάει να είσαι πιο κοντά με τον ηθοποιό, να τον νιώθεις, να τον βλέπεις να κλαίει και να παίρνει περίεργες εκφράσεις. Να τον ζεις.
Απλή και ανθρώπινη, πολύ αληθινή παράσταση που σε καθηλώνει. Μέσα από την ιστορία της, ζεις παράλληλα και τη δική σου, προβληματίζεσαι. Ένα έργο-μαχαίρι θα το χαρακτήριζα. Σε καρφώνει εκεί ακριβώς που πονάς. Δεν σε αφήνει να κρύβεσαι πια πίσω από το δάχτυλό σου.
Μιλά για την οικογένεια, αυτήν μέσα στην οποία γεννιόμαστε κι εκείνην που έπειτα δημιουργούμε, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Τα προβλήματα, τις αντιξοότητες, που κάποια στιγμή πρέπει να δούμε και να αντιμετωπίσουμε. Για την αποδοχή όλων των ατόμων από την κοινωνία. Για τις καρδιές που έχουν πληγωθεί. Για εκείνους που σε έχουν πληγώσει, μα εσύ συνεχίζεις να τους αγαπάς και να ενδιαφέρεσαι, ενώ προσπαθείς να προχωρήσεις.
Η ώρα περνάει γρήγορα. Δεν θέλεις να φύγεις, θέλεις να καθίσεις μαζί της και να σου μιλήσει κι άλλο.
Μία παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε. Μια ψυχοθεραπεία που είναι αναγκαία αυτόν τον καιρό.