Είναι εύκολα τα στερεότυπα.. μας θυμίζουν την παιδική μας ηλικία ίσως... άσπρο - μαύρο. Η ζωή βέβαια (ευτυχώς..) είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο, πολύπλοκο, φαινομενικά αντιφατικό κι ενδιαφέρον μαζί..
Πολλές φορές δηλαδή ξεχνάμε κάπου, το πόσο ΒΑΣΙΚΟ ζήτημα είναι η εικόνα που έχει κάποιος για τον εαυτό του μακριά από την εικόνα που έχουμε εμείς οι άλλοι για αυτόν, μας χαλάει την ευκολία τελικά...Θα έλεγα πως μοιάζει (δυστυχώς..) να μη μας ενδιαφέρει καν...
Σήμερα λοιπόν λέω να μιλήσουμε για 'εικόνες' και 'ιστορίες'.. κι όλα αυτά, μέσα από τον θαυμαστό κόσμο της μουσικής βιομηχανίας, το πολύχρωμο τσίρκο του Rock n Roll ..Αφορμή για αυτές τις σκέψεις μου εδώ, η καταπληκτική ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ του Nick Kent στο νέο τεύχος του WORD. Mια αληθινά περίφημη συνέντευξη. Βαθιά ουσιαστική, χαρισματικά έξυπνη...και επάνω σε ΠΟΛΛΑ επίπεδα ανάγνωσης την ίδια στιγμή.
Αντιγράφω λοιπόν: Dress up everything! Starting with me. I started wearing frock coats and silk shirts. Rod Stewart is a great singer but he dressed up like a big girl's blouse."Hey, don't ignore me! This isn't Mozart, this is rock music! You may have the attention span of a flea but you are somehow going to be bewitched by me!" It's all about hypnotising people if you're a writer or a musician......"Forget what's on your mind right now and listen to me! Listen to my story!"...
Δεν είναι εύκολο... αν ήταν, οι διαφημιστές δεν θα ξόδευαν κρατικούς προϋπολογισμούς (στην κυριολεξία...) γυρεύοντας πάντα το πιο ΑΠΟΔΟΤΙΚΟ αποτέλεσμα προώθησης του οποίου προϊόντος... Οχι, δεν είναι.. και ΣΙΓΟΥΡΑ, έχει κόστος πολύ μεγαλύτερο από το χρηματικό...Κάποιες φορές έχει σαν ΚΟΣΤΟΣ ανθρώπινες ζωές.. Ο Jackie Leven, αρκετά χρόνια πριν, μου έλεγε πόσο τυχερός νιώθει για ότι κατάφερε να κρατηθεί μακριά από όλο αυτό το τσίρκο της μουσικής βιομηχανίας, που γυρνά ασταμάτητα ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ...
Ο John Robb επίσης, θεωρεί πως από την στιγμή που οι NIRVANA φάνηκε να ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ μια ολόκληρη ΓΕΝΙΑ, η αυτοκτονία του Kurt Cobain, ήταν ζήτημα χρόνου... Εδώ δεν μιλάμε για πίεση, μιλάμε για μια ΕΙΚΟΝΑ που πέφτει και σε κατασπαράζει...την εικόνα ΣΟΥ... Για να είμαι ξεκάθαρος, αν κάτι αληθινά απολαμβάνω περισσότερο μέσα από συζητήσεις με ενδιαφέροντες ανθρώπους όπως ο John, είναι η δυνατότητα τελικά, για μια καλύτερη κατανόηση του 'συλλογικού εαυτού μας'.. και μιλάω για την 'φυλή' των μουσικοφιλων βέβαια... όλων αυτών τέλος πάντων που έχουν ξοδέψει χρόνο και χρήμα (δυσεύρετα σήμερα και τα δυο..) ανάμεσα σε τραγούδια και ήχους...
Ένας καλός φίλος, συνήθιζε να λέει, πως ΔΕΝ υπάρχουν όρια.. παρά ΜΟΝΟ τις φορές που αληθινά τα χρειαζόμαστε για να τα ΞΕΠΕΡΑΣΟΥΜΕ... (Τα ακούς Μπαλιωτη? Θέλω αύξηση...!) "I was told, 'We don't want losers like Syd Barret in the paper, this man’s has-been.' Nick Drake didn't even get an obituary in the NME, MM or Sounds"...αναφέρει επίσης στη συνέντευξη του ο Nick Kent. Σήμερα βέβαια, αυτά τα ονόματα, πέρα από αστείρευτη πηγή έμπνευσης για τους νεώτερους μουσικούς, είναι ΞΕΚΑΘΑΡΑ και μια αστείρευτη πηγή εσόδων για τη βιομηχανία... που αφού τους 'αγνόησε', τώρα τους καθαγιάζει, ΑΚΡΙΒΩΣ για τον 'ηρωισμό' τους να 'επιβιώσουν’ ΜΑΚΡΙΑ από την ίδια...!!!Καινούργιοι μύθοι. Καινούργια ΕΣΟΔΑ...
Πρέπει να πω και κάτι άλλο εδώ.. Σήμερα, σε μια εποχή που ο καθένας είναι μια γενιά μόνος του (!) σήμερα που η έννοια της 'κοινότητας' εξαντλείται στην ουσία στα γκρουπ του facebook και που ο έρωτας (χα χα Μπαλιωτη!!) έχει μείνει από βενζίνη..(έρωτας χωρίς τη 'μεταφυσική' ορμή της εξιδανίκευσης, μοιάζει με τραπεζική συναλλαγή βάση επιτοκίων..) μπορείτε φυσικά να καταλάβετε την απίστευτη ΠΙΕΣΗ της μουσικής βιομηχανίας για όλο και μεγαλύτερη απόδοση στο συντομότερο χρονικό διάστημα... Αποτέλεσμα; Μιας χρήσης... Δεν φαίνεται να υπάρχουν λοιπόν, τα όποια περιθώρια για τους νέους Pearl Jam, ή τους νέους Radiohead αν θέλετε.. Ότι προλάβουμε.. Αυτή είναι ΤΩΡΑ η λογική της μουσικής βιομηχανίας..
Καθρέφτης της εποχής αναμφίβολα βέβαια.. Σκέφτομαι, εδώ και καιρό, να κάτσω να γράψω δυο πράγματα για τις off the record συζητήσεις μου με αληθινά θρυλικά ονόματα της μουσικής...Ίσως το κάνω.. Που επικεντρώνονται; (Αυτό ΜΕΝΕΙ...) Στην προσπάθεια τους να μην ξυπνήσουν ένα πρωί και τους 'επιτεθεί' ο καθρέφτης τους...το είδωλο τους...η ΕΙΚΟΝΑ τους..
Eίναι φορές που έχω 'κάψει' συνεντεύξεις (όπως αυτή του Richard Hawley) γιατί Δ Ε Ν με ενδιαφέρει 'ακόμη μια τυπική συνέντευξη' όταν ο άλλος είναι ΠΕΡΑ από τα όρια της υπερκόπωσης.. γιατί καταλαβαίνω καλά, πως την συγκεκριμένη στιγμή το μόνο που έχει να μου 'δώσει' είναι το 'Χαίρομαι πολύ που έρχομαι στην Ελλάδα για συναυλίες'..(να πω εδώ πως είναι ένας όντως βαθιά καλλιεργημένος και καλοπροαίρετος άνθρωπος, με σπουδαία αισθητική και ουσιαστική σεμνότητα, ΞΕΧΩΡΑ από την μουσική περσόνα) Όπως επίσης είναι φορές, που ένιωσα πως δεν είχε νόημα να εκμεταλλευτώ μια προσωπική συμπάθεια στο πρόσωπο μου, που ξεπερνούσε κατά πολύ το οποίο PROMOTION του όποιου άλμπουμ..
Ευτυχώς, ίσως θυμάμαι κάπου μέσα μου ακόμα φαίνεται με έναν τρόπο, τον λόγο για τον οποίο ξεκίνησα να ακούω (πριν να γίνει το επάγγελμα μου..) μουσική......κι αυτό πιστέψτε με, βοηθάει τελικά..
Πολλές φορές δηλαδή ξεχνάμε κάπου, το πόσο ΒΑΣΙΚΟ ζήτημα είναι η εικόνα που έχει κάποιος για τον εαυτό του μακριά από την εικόνα που έχουμε εμείς οι άλλοι για αυτόν, μας χαλάει την ευκολία τελικά...Θα έλεγα πως μοιάζει (δυστυχώς..) να μη μας ενδιαφέρει καν...
Σήμερα λοιπόν λέω να μιλήσουμε για 'εικόνες' και 'ιστορίες'.. κι όλα αυτά, μέσα από τον θαυμαστό κόσμο της μουσικής βιομηχανίας, το πολύχρωμο τσίρκο του Rock n Roll ..Αφορμή για αυτές τις σκέψεις μου εδώ, η καταπληκτική ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ του Nick Kent στο νέο τεύχος του WORD. Mια αληθινά περίφημη συνέντευξη. Βαθιά ουσιαστική, χαρισματικά έξυπνη...και επάνω σε ΠΟΛΛΑ επίπεδα ανάγνωσης την ίδια στιγμή.
Αντιγράφω λοιπόν: Dress up everything! Starting with me. I started wearing frock coats and silk shirts. Rod Stewart is a great singer but he dressed up like a big girl's blouse."Hey, don't ignore me! This isn't Mozart, this is rock music! You may have the attention span of a flea but you are somehow going to be bewitched by me!" It's all about hypnotising people if you're a writer or a musician......"Forget what's on your mind right now and listen to me! Listen to my story!"... Δεν είναι εύκολο... αν ήταν, οι διαφημιστές δεν θα ξόδευαν κρατικούς προϋπολογισμούς (στην κυριολεξία...) γυρεύοντας πάντα το πιο ΑΠΟΔΟΤΙΚΟ αποτέλεσμα προώθησης του οποίου προϊόντος... Οχι, δεν είναι.. και ΣΙΓΟΥΡΑ, έχει κόστος πολύ μεγαλύτερο από το χρηματικό...Κάποιες φορές έχει σαν ΚΟΣΤΟΣ ανθρώπινες ζωές.. Ο Jackie Leven, αρκετά χρόνια πριν, μου έλεγε πόσο τυχερός νιώθει για ότι κατάφερε να κρατηθεί μακριά από όλο αυτό το τσίρκο της μουσικής βιομηχανίας, που γυρνά ασταμάτητα ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ...
Ο John Robb επίσης, θεωρεί πως από την στιγμή που οι NIRVANA φάνηκε να ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ μια ολόκληρη ΓΕΝΙΑ, η αυτοκτονία του Kurt Cobain, ήταν ζήτημα χρόνου... Εδώ δεν μιλάμε για πίεση, μιλάμε για μια ΕΙΚΟΝΑ που πέφτει και σε κατασπαράζει...την εικόνα ΣΟΥ... Για να είμαι ξεκάθαρος, αν κάτι αληθινά απολαμβάνω περισσότερο μέσα από συζητήσεις με ενδιαφέροντες ανθρώπους όπως ο John, είναι η δυνατότητα τελικά, για μια καλύτερη κατανόηση του 'συλλογικού εαυτού μας'.. και μιλάω για την 'φυλή' των μουσικοφιλων βέβαια... όλων αυτών τέλος πάντων που έχουν ξοδέψει χρόνο και χρήμα (δυσεύρετα σήμερα και τα δυο..) ανάμεσα σε τραγούδια και ήχους...
Ένας καλός φίλος, συνήθιζε να λέει, πως ΔΕΝ υπάρχουν όρια.. παρά ΜΟΝΟ τις φορές που αληθινά τα χρειαζόμαστε για να τα ΞΕΠΕΡΑΣΟΥΜΕ... (Τα ακούς Μπαλιωτη? Θέλω αύξηση...!) "I was told, 'We don't want losers like Syd Barret in the paper, this man’s has-been.' Nick Drake didn't even get an obituary in the NME, MM or Sounds"...αναφέρει επίσης στη συνέντευξη του ο Nick Kent. Σήμερα βέβαια, αυτά τα ονόματα, πέρα από αστείρευτη πηγή έμπνευσης για τους νεώτερους μουσικούς, είναι ΞΕΚΑΘΑΡΑ και μια αστείρευτη πηγή εσόδων για τη βιομηχανία... που αφού τους 'αγνόησε', τώρα τους καθαγιάζει, ΑΚΡΙΒΩΣ για τον 'ηρωισμό' τους να 'επιβιώσουν’ ΜΑΚΡΙΑ από την ίδια...!!!Καινούργιοι μύθοι. Καινούργια ΕΣΟΔΑ...Πρέπει να πω και κάτι άλλο εδώ.. Σήμερα, σε μια εποχή που ο καθένας είναι μια γενιά μόνος του (!) σήμερα που η έννοια της 'κοινότητας' εξαντλείται στην ουσία στα γκρουπ του facebook και που ο έρωτας (χα χα Μπαλιωτη!!) έχει μείνει από βενζίνη..(έρωτας χωρίς τη 'μεταφυσική' ορμή της εξιδανίκευσης, μοιάζει με τραπεζική συναλλαγή βάση επιτοκίων..) μπορείτε φυσικά να καταλάβετε την απίστευτη ΠΙΕΣΗ της μουσικής βιομηχανίας για όλο και μεγαλύτερη απόδοση στο συντομότερο χρονικό διάστημα... Αποτέλεσμα; Μιας χρήσης... Δεν φαίνεται να υπάρχουν λοιπόν, τα όποια περιθώρια για τους νέους Pearl Jam, ή τους νέους Radiohead αν θέλετε.. Ότι προλάβουμε.. Αυτή είναι ΤΩΡΑ η λογική της μουσικής βιομηχανίας..
Καθρέφτης της εποχής αναμφίβολα βέβαια.. Σκέφτομαι, εδώ και καιρό, να κάτσω να γράψω δυο πράγματα για τις off the record συζητήσεις μου με αληθινά θρυλικά ονόματα της μουσικής...Ίσως το κάνω.. Που επικεντρώνονται; (Αυτό ΜΕΝΕΙ...) Στην προσπάθεια τους να μην ξυπνήσουν ένα πρωί και τους 'επιτεθεί' ο καθρέφτης τους...το είδωλο τους...η ΕΙΚΟΝΑ τους..
Eίναι φορές που έχω 'κάψει' συνεντεύξεις (όπως αυτή του Richard Hawley) γιατί Δ Ε Ν με ενδιαφέρει 'ακόμη μια τυπική συνέντευξη' όταν ο άλλος είναι ΠΕΡΑ από τα όρια της υπερκόπωσης.. γιατί καταλαβαίνω καλά, πως την συγκεκριμένη στιγμή το μόνο που έχει να μου 'δώσει' είναι το 'Χαίρομαι πολύ που έρχομαι στην Ελλάδα για συναυλίες'..(να πω εδώ πως είναι ένας όντως βαθιά καλλιεργημένος και καλοπροαίρετος άνθρωπος, με σπουδαία αισθητική και ουσιαστική σεμνότητα, ΞΕΧΩΡΑ από την μουσική περσόνα) Όπως επίσης είναι φορές, που ένιωσα πως δεν είχε νόημα να εκμεταλλευτώ μια προσωπική συμπάθεια στο πρόσωπο μου, που ξεπερνούσε κατά πολύ το οποίο PROMOTION του όποιου άλμπουμ..
Ευτυχώς, ίσως θυμάμαι κάπου μέσα μου ακόμα φαίνεται με έναν τρόπο, τον λόγο για τον οποίο ξεκίνησα να ακούω (πριν να γίνει το επάγγελμα μου..) μουσική......κι αυτό πιστέψτε με, βοηθάει τελικά..