«Η εμφάνιση προϋποθέτει εξαφάνιση...»
Αυτή είναι μία από τις βασικές αξίες πάνω στην οποία έχει στηρίξει την καριέρα του ο αγαπημένος μας τραγουδοποιός, Αλκίνοος Ιωαννίδης. Έτσι λοιπόν, σχεδόν έναν χρόνο μετά από την τελευταία φορά που πραγματοποίησε κάποια συναυλία, είχα την χαρά να τον δω και πάλι στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο την Παρασκευή που μας πέρασε. Και η αλήθεια είναι ότι μέχρι ενός σημείου, «έμεινα με τη χαρά», αφού η συγκεκριμένη εμφάνιση δεν ήταν ακριβώς όπως την περίμενα. Και πιστέψτε με, κάθε φορά που πρόκειται να δω τον Αλκίνοο, η χαρά μου είναι η ίδια και μετράω τις μέρες αντίστροφα, όπως έκανα και την πρώτη φορά που τον είδα, στο Κάστρο της Μυτιλήνης, παρέα με τον Σωκράτη Μάλαμα το 2007. Ακόμη και σήμερα, αυτή παραμένει μία από τις αγαπημένες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει ποτέ και με διαφορά.
Αυτή είναι μία από τις βασικές αξίες πάνω στην οποία έχει στηρίξει την καριέρα του ο αγαπημένος μας τραγουδοποιός, Αλκίνοος Ιωαννίδης. Έτσι λοιπόν, σχεδόν έναν χρόνο μετά από την τελευταία φορά που πραγματοποίησε κάποια συναυλία, είχα την χαρά να τον δω και πάλι στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο την Παρασκευή που μας πέρασε. Και η αλήθεια είναι ότι μέχρι ενός σημείου, «έμεινα με τη χαρά», αφού η συγκεκριμένη εμφάνιση δεν ήταν ακριβώς όπως την περίμενα. Και πιστέψτε με, κάθε φορά που πρόκειται να δω τον Αλκίνοο, η χαρά μου είναι η ίδια και μετράω τις μέρες αντίστροφα, όπως έκανα και την πρώτη φορά που τον είδα, στο Κάστρο της Μυτιλήνης, παρέα με τον Σωκράτη Μάλαμα το 2007. Ακόμη και σήμερα, αυτή παραμένει μία από τις αγαπημένες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει ποτέ και με διαφορά.
Αυτή τη φορά όμως, τον βρήκα κάπως μουδιασμένο. Υποθέτω ότι εν μέρει είναι λογικό, αφού ήταν η πρεμιέρα του και μάλιστα μετά από ένα εύλογο διάστημα αποχής από τις συναυλίες. Ακόμη, η ορχήστρα ήταν λίγο υποτονική, κάτι το οποίο επίσης δικαιολογείται από την έλλειψη κρουστών, που κατά την ταπεινή μου άποψη επιδείνωνε το πρόβλημα.
Άλλο ένα πράγμα που αγαπώ στον Αλκίνοο, είναι το χιούμορ του. Πάντα είχε τον τρόπο του, στα κενά ανάμεσα στα μελαγχολικά ως γνωστόν τραγούδια του, να ελαφραίνει την ατμόσφαιρα, λέγοντας κάποιο αστείο, συνήθως κάνοντας αυτοσαρκασμό. Την Παρασκευή που μας πέρασε όμως, μου έδωσε την εντύπωση ότι το «τραβούσε από τα μαλλιά». Σαν να προσπαθούσε να κρύψει την αμηχανία του, «εκβιάζοντας» το γέλιο του κοινού.
Τέλος, επειδή η εμφάνιση είχε και τα θετικά της: Το πρόγραμμα σε γενικές γραμμές ήταν αρκετά καλά διαμορφωμένο, περιλαμβάνοντας παλιά αγαπημένα τραγούδια του Αλκίνοου («Αυτός Ο Κόσμος Που Αλλάζει», «Ζήνωνος», «Έχω Μια Λέξη»), διασκευές αλλά και τραγούδια από τον καινούριο του δίσκο, που βέβαια μόλις εκείνη τη μέρα είχε κυκλοφορήσει και τα ακούγαμε για πρώτη φορά. Παραδέχομαι ότι ένιωσα ιδιαίτερη συγκίνηση στην έναρξη του προγράμματος όταν βγήκε ο Αλκίνοος και τραγούδησε acapella ένα από τα καινούρια του τραγούδια, το «Μικρή Βαλίτσα», που αποτελεί και μέρος του ομότιτλου νέου δίσκου του καθώς επίσης και με το «Πάντα Θα Ξημερώνει», το οποίο -όπως μας είπε-, γράφτηκε τη μέρα του θανάτου του Παύλου Φύσσα.
Η ορχήστρα ήταν αρκετά δεμένη, κάτι που πέρναγε έξω στο κοινό και μας έδινε την εντύπωση ότι είναι κάτι παραπάνω από συνεργάτες: Ότι δηλαδή είναι μία όμορφη παρέα, που έχει ζήσει αρκετά ο ένας με τον άλλον και έχουν αναπτύξει μια πολύ ιδιαίτερη χημεία και που όλα αυτά έβγαζαν το αποτέλεσμα που ακούσαμε.
Παρά την απογοήτευσή μου από την συγκεκριμένη εμφάνιση του Αλκίνοου, πιστεύω ότι έχει και μπορεί ακόμη να μας δώσει πολύ περισσότερα πράγματα, γι’ αυτό επιφυλάσσομαι για την επόμενη φορά που θα τον δω, σε κάποια συναυλία, σε ανοιχτό χώρο κατά προτίμηση. Αλκίνοε, αν τυχόν ποτέ διαβάσεις αυτό το κείμενο, σε παρακαλώ πολύ να μην με αντιπαθήσεις...
Σχετικό θέμα