1. Τι θα ακούσεις;
έντεχνο, λαϊκό
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
"Ο Τιμονιέρης", "Πάντα θα ξημερώνει", "Πολιτική τοποθέτηση", "Τι περιμένεις πια", "Μικρή βαλίτσα".
3. Βαθμολογία: 8.5/10
Πέντε χρόνια μετά τη "Νεροποντή", ο Αλκίνοος Ιωαννίδης επιστρέφει με μια "Μικρή Βαλίτσα", η οποία τελικά χωράει περισσότερα από όσα αρχικά νομίζεις...
Η "Νεροποντή" ήταν ένας από τους καλύτερους δίσκους του Αλκίνοου, με την ενορχήστρωση και τους στίχους να βρίσκονται ένα επίπεδο, πάνω από οποιαδήποτε άλλη δουλειά του. Τότε το ταξίδι στη Ρωσία, του είχε προσφέρει νέους μουσικούς ορίζοντες, οι οποίοι έγιναν ιδέες και ηχητικές φόρμες. Τώρα η "Μικρή Βαλίτσα" δε χρειαζόταν να ταξιδέψει στο εξωτερικό για να είναι εμπνευσμένη... Βέβαια, παραλίγο να "ταξιδέψει" σε 3 διαφορετικές φάσεις της ζωής του Ιωαννίδη...
Τα τελευταία πέντε χρόνια έχουν γίνει πολλά στη χώρα μας. Όλοι μας τα βιώνουμε με τον τρόπο μας. Ο Αλκίνοος έχει τις δικές του ανησυχίες και προβληματισμούς, όπως γράφει στο σημείωμα του δίσκου:
«Κόντεψα να φύγω από την Ελλάδα τρεις φορές τα τελευταία χρόνια. Τι θα έβαζα σε μια μικρή αποσκευή; Τι θα κρατούσα από τον τόπο, την εποχή και τον εαυτό που θα άφηνα; Πώς συσκευάζονται ο δρόμος, ο χρόνος και ο πόνος, όσα δηλαδή κάνουν τον κάθε έναν μας αυτό που είναι; Ποια είναι τα απολύτως απαραίτητα, αυτά που, για να χωρέσουν, πρέπει να αφαιρεθεί κάτι άλλο;
Όπως, φεύγοντας βιαστικά οι πρόσφυγες, παίρνουν μαζί τα στέφανα και τις φωτογραφίες τους, έτσι έκλεισα στη Μικρή Βαλίτσα κάποια λαϊκά τραγούδια, ανάμεσα σε εικόνες του προσώπου και του καιρού μας. Επιστρέφοντας χωρίς να έχω φύγει, την ανοίγω πάλι, για να βρω μικρά κομμάτια μνήμης, τη θολή συνείδηση της τωρινής στιγμής και την προσμονή της μέρας που θα έρθει - κι ας μην έρθει. Όλα μαζί ανάκατα, μπερδεμένα, στριμωγμένα κι ακριβά».
Η "Μικρή Βαλίτσα" είναι ένας θεματικός δίσκος. Έχει αρχή, μέση και τέλος. Έχει άποψη, ειλικρινή πολιτική τοποθέτηση χωρίς αγκυλώσεις και δημιουργεί συναισθήματα νοσταλγίας, αγάπης, αλλά και οργής και λύπης. Δεν είναι ένας εύκολος δίσκος που σε κερδίζει με το πρώτο άκουσμα (όπως η "Νεροποντή"). Είναι μια δουλειά που σε εντυπωσιάζει και παράλληλα ξαφνιάζει με:
- τα 3 καλά λαϊκά τραγούδια ("Που πεθαίνουν τόσα πουλιά", "Μια χούφτα γη", "Χωρισμός"), που δεν έχουμε συνηθίσει σε δίσκους του Αλκίνοου,
- την ιδιαίτερη συνεργασία με τη Μαρία Φαραντούρη στο τραγούδι "Χατζιδάκιας" για το Μάνο Χατζιδάκι
- και τους "κοφτερούς" στίχους του τραγουδιού "Πολιτική τοποθέτηση" ("Είμαι επιτάφιος και με προσπέρασε η Ανάσταση" - τι φοβερός στίχος και "ρεύομαι σούσι και ονειρεύομαι επανάσταση").
Μάλιστα, όπως ο ίδιος είπε στην πολύ καλή συνέντευξη του στο Χάρη Συμβουλίδη και την Αυγή, στην "Πολιτική Τοποθέτηση":
«Δεν αναφέρομαι στον Νεοέλληνα γενικώς, αλλά σε ένα είδος αριστερού, και, αναπόφευκτα, σε μένα: βρισκόμουν στη Νέα Υόρκη, όπου πήγαινα συχνά για συναυλίες και μαζί για να δω κάποιους ανθρώπους που πεθυμώ. Καθόμουν σ' ένα παγκάκι στην πλατεία των εκεί "Αγανακτισμένων" κι έτρωγα σούσι στο πλαστικό, από το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς - εκεί δεν είναι είδος πολυτελείας. Κοίταζα γύρω και σκεφτόμουν πώς θα μπορούσε να είναι η μέρα μετά από μια επανάσταση σε μια τέτοια πόλη».
Όμως, τα δυνατά σημεία του δίσκου είναι σε άλλα τραγούδια κατά τη γνώμη μου.
Κατ' αρχάς, το "Πάντα θα ξημερώνει", το τραγούδι που γράφτηκε για το χαμό του Παύλου Φύσσα, είναι ίσως το κομμάτι που συνδέει τη 'Νεροποντή" με τη 'Μικρή Βαλίτσα". Πέρα από τους στίχους που βέβαια είναι ένα από τα δυνατά του στοιχεία, το "Πάντα θα ξημερώνει" έχει ως πρωταγωνιστή το βιολί, το οποίο οργιάζει κατά τη διάρκεια του. Πρόκειται σίγουρα για ένα τραγούδι που θα μπει στο σεντούκι με τα αγαπημένα κομμάτια του Ιωαννίδη.
Το "Πάντα θα ξημερώνει" είναι το πρώτο τραγούδι της "Μικρής Βαλίτσας" και με το καλημέρα μας δείχνει τη μουσική φόρμα που χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία της. Οι μεγάλοι πρωταγωνιστές είναι τα έγχορδα (κιθάρα, μπουζούκι, βιολί, λαούτο, λύρα, τσέλο, κοντραμπάσο, ούτι), ενώ τα κρουστά και τα πλήκτρα απέχουν. Η μουσική είναι "καθαρή", "ωμή" και οι εξάρσεις δε γίνονται με στομφώδη τρόπο.
Μετά το "Πάντα θα ξημερώνει" ο Αλκίνοος παρουσιάζει τα περιεχόμενα της "Μικρής Βαλίτσας", τα οποία έχουν πολιτική χροιά και νοσταλγία του παρελθόντος και παράλληλα μας προετοιμάζει για τη δυνατή τριάδα τραγουδιών, η οποία κατά τη γνώμη μου προσφέρει προστιθέμενη αξία στο δίσκο.
Πρόκειται για τα τραγούδια "Τι περιμένεις πια", "Μικρή βαλίτσα" και "Ο Τιμονιέρης". Το πρώτο είναι ένα νοσταλγικό μοιρολόϊ, το οποίο λόγω της λύρας, θυμίζει την Κρητική παραδοσιακή μουσική. Είναι ουσιαστικά το πρώτο μέρος ενός θεατρικού έργου, στο οποίο ο Αλκίνοος ακούει τους δικούς του ανθρώπους να τον σπρώχνουν να πει το ναι ή το όχι ("Τι περιμένεις για να πεις το ναι"). Στο δεύτερο μέρος του, στο ομώνυμο τραγούδι του δίσκου, ο Ιωαννίδης μιλάει σε πρώτο πρόσωπο ("Και που να πας και που να 'ρθεις και που να επιστρέψεις..."), ξεγυμνώνεται μπροστά μας και προσφέρει ένα αρκετά συγκινητικό και συνάμα εξομολογητικό δίλεπτο.
Κι εκεί που είσαι μέσα στη θλίψη και τη συγκίνηση, το λαούτο (η ελπίδα) παίρνει τη θέση των κρουστών και δίνει το ρυθμό στο καλύτερο - κατά τη γνώμη μου - τραγούδι του δίσκου. Ο "Τιμονιέρης" είναι το τραγούδι της Μικρής Βαλίτσας που κοιτάει μπροστά. Μουσικά είναι ένας συνδυασμός της μουσικής του Θανάση Παπακωνσταντίνου και των ηχητικών αναζητήσεων του Αλκίνοου. Οι στίχοι σε υψηλό επίπεδο, ο Σωκράτης Μάλαμας με τον Ιωαννίδη μπορεί να απαγγέλνουν, παρά να τραγουδούν, αλλά βγάζουν οργή και προβληματισμό και το λαούτο, με τη λύρα, το βιολί και την ηλεκτρική κιθάρα συνθέτουν ένα πολύ δυνατό ηχητικό μόρφωμα.
Δε σας κρύβω ότι δεν αγάπησα τον "Τιμονιέρη" με το πρώτο άκουσμα. Ίσως γιατί μόνο αν τον ακούσεις μαζί με τα άλλα δύο τραγούδια, θα μπεις στο πνεύμα του θεατρικού έργου, που σας λέω παραπάνω. Μόνο τότε θα νιώσεις όλα όσα σας γράφω.
Η "Μέρα που θα ρθει" κλείνει το δίσκο με σκέψεις και προβληματισμούς για το μέλλον:
«Μια μέρα γιατί η μέρα θα 'ρθει, κάποιοι - εμείς θα είναι - θα σταθούν. Συνείδηση μες τα αίματα. Να πουν σε όλους και σ' εμάς για όλους εμάς συγγνώμη... »
Εν κατακλείδι, η "Μικρή Βαλίτσα" διαθέτει μεν "ρούχα που θα ξαναφορεθούν" στις συναυλίες του Αλκίνοου Ιωαννίδη στο μέλλον, αλλά η αξία της είναι στο ότι τα υπάρχοντα της είναι τόσο καλά τακτοποιημένα, ώστε να αποτελούν ένα κομμάτι του συνόλου κι όχι ξεχωριστά υποσύνολα...
Ακούστε την, δώστε της χρόνο και προσπαθήστε να μπείτε σε κάποιο τσεπάκι της.
έντεχνο, λαϊκό
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
"Ο Τιμονιέρης", "Πάντα θα ξημερώνει", "Πολιτική τοποθέτηση", "Τι περιμένεις πια", "Μικρή βαλίτσα".
3. Βαθμολογία: 8.5/10
Πέντε χρόνια μετά τη "Νεροποντή", ο Αλκίνοος Ιωαννίδης επιστρέφει με μια "Μικρή Βαλίτσα", η οποία τελικά χωράει περισσότερα από όσα αρχικά νομίζεις...
Η "Νεροποντή" ήταν ένας από τους καλύτερους δίσκους του Αλκίνοου, με την ενορχήστρωση και τους στίχους να βρίσκονται ένα επίπεδο, πάνω από οποιαδήποτε άλλη δουλειά του. Τότε το ταξίδι στη Ρωσία, του είχε προσφέρει νέους μουσικούς ορίζοντες, οι οποίοι έγιναν ιδέες και ηχητικές φόρμες. Τώρα η "Μικρή Βαλίτσα" δε χρειαζόταν να ταξιδέψει στο εξωτερικό για να είναι εμπνευσμένη... Βέβαια, παραλίγο να "ταξιδέψει" σε 3 διαφορετικές φάσεις της ζωής του Ιωαννίδη...
Τα τελευταία πέντε χρόνια έχουν γίνει πολλά στη χώρα μας. Όλοι μας τα βιώνουμε με τον τρόπο μας. Ο Αλκίνοος έχει τις δικές του ανησυχίες και προβληματισμούς, όπως γράφει στο σημείωμα του δίσκου:
«Κόντεψα να φύγω από την Ελλάδα τρεις φορές τα τελευταία χρόνια. Τι θα έβαζα σε μια μικρή αποσκευή; Τι θα κρατούσα από τον τόπο, την εποχή και τον εαυτό που θα άφηνα; Πώς συσκευάζονται ο δρόμος, ο χρόνος και ο πόνος, όσα δηλαδή κάνουν τον κάθε έναν μας αυτό που είναι; Ποια είναι τα απολύτως απαραίτητα, αυτά που, για να χωρέσουν, πρέπει να αφαιρεθεί κάτι άλλο;
Όπως, φεύγοντας βιαστικά οι πρόσφυγες, παίρνουν μαζί τα στέφανα και τις φωτογραφίες τους, έτσι έκλεισα στη Μικρή Βαλίτσα κάποια λαϊκά τραγούδια, ανάμεσα σε εικόνες του προσώπου και του καιρού μας. Επιστρέφοντας χωρίς να έχω φύγει, την ανοίγω πάλι, για να βρω μικρά κομμάτια μνήμης, τη θολή συνείδηση της τωρινής στιγμής και την προσμονή της μέρας που θα έρθει - κι ας μην έρθει. Όλα μαζί ανάκατα, μπερδεμένα, στριμωγμένα κι ακριβά».
Η "Μικρή Βαλίτσα" είναι ένας θεματικός δίσκος. Έχει αρχή, μέση και τέλος. Έχει άποψη, ειλικρινή πολιτική τοποθέτηση χωρίς αγκυλώσεις και δημιουργεί συναισθήματα νοσταλγίας, αγάπης, αλλά και οργής και λύπης. Δεν είναι ένας εύκολος δίσκος που σε κερδίζει με το πρώτο άκουσμα (όπως η "Νεροποντή"). Είναι μια δουλειά που σε εντυπωσιάζει και παράλληλα ξαφνιάζει με:- τα 3 καλά λαϊκά τραγούδια ("Που πεθαίνουν τόσα πουλιά", "Μια χούφτα γη", "Χωρισμός"), που δεν έχουμε συνηθίσει σε δίσκους του Αλκίνοου,
- την ιδιαίτερη συνεργασία με τη Μαρία Φαραντούρη στο τραγούδι "Χατζιδάκιας" για το Μάνο Χατζιδάκι
- και τους "κοφτερούς" στίχους του τραγουδιού "Πολιτική τοποθέτηση" ("Είμαι επιτάφιος και με προσπέρασε η Ανάσταση" - τι φοβερός στίχος και "ρεύομαι σούσι και ονειρεύομαι επανάσταση").
Μάλιστα, όπως ο ίδιος είπε στην πολύ καλή συνέντευξη του στο Χάρη Συμβουλίδη και την Αυγή, στην "Πολιτική Τοποθέτηση":
«Δεν αναφέρομαι στον Νεοέλληνα γενικώς, αλλά σε ένα είδος αριστερού, και, αναπόφευκτα, σε μένα: βρισκόμουν στη Νέα Υόρκη, όπου πήγαινα συχνά για συναυλίες και μαζί για να δω κάποιους ανθρώπους που πεθυμώ. Καθόμουν σ' ένα παγκάκι στην πλατεία των εκεί "Αγανακτισμένων" κι έτρωγα σούσι στο πλαστικό, από το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς - εκεί δεν είναι είδος πολυτελείας. Κοίταζα γύρω και σκεφτόμουν πώς θα μπορούσε να είναι η μέρα μετά από μια επανάσταση σε μια τέτοια πόλη».
Όμως, τα δυνατά σημεία του δίσκου είναι σε άλλα τραγούδια κατά τη γνώμη μου.
Κατ' αρχάς, το "Πάντα θα ξημερώνει", το τραγούδι που γράφτηκε για το χαμό του Παύλου Φύσσα, είναι ίσως το κομμάτι που συνδέει τη 'Νεροποντή" με τη 'Μικρή Βαλίτσα". Πέρα από τους στίχους που βέβαια είναι ένα από τα δυνατά του στοιχεία, το "Πάντα θα ξημερώνει" έχει ως πρωταγωνιστή το βιολί, το οποίο οργιάζει κατά τη διάρκεια του. Πρόκειται σίγουρα για ένα τραγούδι που θα μπει στο σεντούκι με τα αγαπημένα κομμάτια του Ιωαννίδη.
Το "Πάντα θα ξημερώνει" είναι το πρώτο τραγούδι της "Μικρής Βαλίτσας" και με το καλημέρα μας δείχνει τη μουσική φόρμα που χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία της. Οι μεγάλοι πρωταγωνιστές είναι τα έγχορδα (κιθάρα, μπουζούκι, βιολί, λαούτο, λύρα, τσέλο, κοντραμπάσο, ούτι), ενώ τα κρουστά και τα πλήκτρα απέχουν. Η μουσική είναι "καθαρή", "ωμή" και οι εξάρσεις δε γίνονται με στομφώδη τρόπο.
Μετά το "Πάντα θα ξημερώνει" ο Αλκίνοος παρουσιάζει τα περιεχόμενα της "Μικρής Βαλίτσας", τα οποία έχουν πολιτική χροιά και νοσταλγία του παρελθόντος και παράλληλα μας προετοιμάζει για τη δυνατή τριάδα τραγουδιών, η οποία κατά τη γνώμη μου προσφέρει προστιθέμενη αξία στο δίσκο.
Πρόκειται για τα τραγούδια "Τι περιμένεις πια", "Μικρή βαλίτσα" και "Ο Τιμονιέρης". Το πρώτο είναι ένα νοσταλγικό μοιρολόϊ, το οποίο λόγω της λύρας, θυμίζει την Κρητική παραδοσιακή μουσική. Είναι ουσιαστικά το πρώτο μέρος ενός θεατρικού έργου, στο οποίο ο Αλκίνοος ακούει τους δικούς του ανθρώπους να τον σπρώχνουν να πει το ναι ή το όχι ("Τι περιμένεις για να πεις το ναι"). Στο δεύτερο μέρος του, στο ομώνυμο τραγούδι του δίσκου, ο Ιωαννίδης μιλάει σε πρώτο πρόσωπο ("Και που να πας και που να 'ρθεις και που να επιστρέψεις..."), ξεγυμνώνεται μπροστά μας και προσφέρει ένα αρκετά συγκινητικό και συνάμα εξομολογητικό δίλεπτο.
Κι εκεί που είσαι μέσα στη θλίψη και τη συγκίνηση, το λαούτο (η ελπίδα) παίρνει τη θέση των κρουστών και δίνει το ρυθμό στο καλύτερο - κατά τη γνώμη μου - τραγούδι του δίσκου. Ο "Τιμονιέρης" είναι το τραγούδι της Μικρής Βαλίτσας που κοιτάει μπροστά. Μουσικά είναι ένας συνδυασμός της μουσικής του Θανάση Παπακωνσταντίνου και των ηχητικών αναζητήσεων του Αλκίνοου. Οι στίχοι σε υψηλό επίπεδο, ο Σωκράτης Μάλαμας με τον Ιωαννίδη μπορεί να απαγγέλνουν, παρά να τραγουδούν, αλλά βγάζουν οργή και προβληματισμό και το λαούτο, με τη λύρα, το βιολί και την ηλεκτρική κιθάρα συνθέτουν ένα πολύ δυνατό ηχητικό μόρφωμα.
Δε σας κρύβω ότι δεν αγάπησα τον "Τιμονιέρη" με το πρώτο άκουσμα. Ίσως γιατί μόνο αν τον ακούσεις μαζί με τα άλλα δύο τραγούδια, θα μπεις στο πνεύμα του θεατρικού έργου, που σας λέω παραπάνω. Μόνο τότε θα νιώσεις όλα όσα σας γράφω.
Η "Μέρα που θα ρθει" κλείνει το δίσκο με σκέψεις και προβληματισμούς για το μέλλον:
«Μια μέρα γιατί η μέρα θα 'ρθει, κάποιοι - εμείς θα είναι - θα σταθούν. Συνείδηση μες τα αίματα. Να πουν σε όλους και σ' εμάς για όλους εμάς συγγνώμη... »
Εν κατακλείδι, η "Μικρή Βαλίτσα" διαθέτει μεν "ρούχα που θα ξαναφορεθούν" στις συναυλίες του Αλκίνοου Ιωαννίδη στο μέλλον, αλλά η αξία της είναι στο ότι τα υπάρχοντα της είναι τόσο καλά τακτοποιημένα, ώστε να αποτελούν ένα κομμάτι του συνόλου κι όχι ξεχωριστά υποσύνολα...
Ακούστε την, δώστε της χρόνο και προσπαθήστε να μπείτε σε κάποιο τσεπάκι της.