Για τους περισσότερους από όσους γεμίσαμε το Fix Factory την Παρασκευή το βράδυ ήταν μια συναυλία την οποία περιμέναμε με ενδιαφέρον και ανυπομονησία. Λίγο το πολύ καλό πρώτο άλμπουμ τους με τον εύστοχο τίτλο ‘Ρίζα’ μαζί με το πολύ πρόσφατο EP με τα τραγούδια ‘Ζβάρα’ και ‘Καρακόλια’, λίγο η πολύ επιτυχημένη συναυλία μερικές μέρες νωρίτερα στην Αθήνα, όλα βοήθησαν για ένα κατάμεστο Fix και μια εκπληκτική βραδιά.
Τη βραδιά άνοιξαν λίγο μετά τις 21:30 οι Smallman απ’ τη Βουλγαρία, που πέρα απ’ τις συναυλίες σε Αθήνα την προηγούμενη εβδομάδα και χθες στη Θεσσαλονίκη θα παίξουν ξανά μαζί με τους V.I.C. την ερχόμενη εβδομάδα στη Σόφια. Αξιόλογο συγκρότημα σε όμοιο στυλ με τους Villagers of Ioannina City, με τις folk επιρροές να είναι λιγότερο κυρίαρχες. Τέσσερα άτομα επί σκηνής, δυνατοί ως σύνολο και ως προσωπικότητες. Ο κιθαρίστας σχεδόν μόνιμα κρυμμένος πίσω απ’ το μακρύ μαλλί του όσο έπαιζε διάφορα όμορφα riff, ο μπασίστας με κάμερα πάνω στο όργανό του και μπλουζάκι Pink Floyd, σε αντίθεση με τον γεμάτο πάθος τραγουδιστή που ήταν ημίγυμνος καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους που διήρκεσε περίπου μία ώρα. Καλές μουσικές, ταίριαζαν με τους Γιαννιώτες, αλλά τους πρόδωσε λίγο ο ήχος του τραγουδιστή με αποτέλεσμα να μένει πίσω απ’ τα υπόλοιπα όργανα τόσο η φωνή του όσο, κυρίως, η γκάιντα ή ένα είδος φλάουτου που έπαιζε.
Το Fix είχε πλέον γεμίσει, οι μπύρες (και κυρίως το τσίπουρο) πήγαιναν κι έρχονταν ανάμεσα στο πολύ και ζεστό κοινό και οι V.I.C. ανέβηκαν στη σκηνή περίπου στις 23:00. Παίξανε σχεδόν ολόκληρο το δίσκο τους, το μικρό τεχνικό πρόβλημα ξεπεράστηκε σύντομα και όλη η βραδιά κύλησε ιδανικά για όλους. Απέδωσαν εξαιρετικά σε όλα τα τραγούδια, με τον Κωνσταντή Πιστιόλη στο κλαρίνο να αποτελεί κεντρική φιγούρα επί σκηνής. Ακούγοντας τη ζωντανή εκδοχή τής διασκευής στο παλιό ρεμπέτικο ‘Καρακόλια’ (ή ‘Τούτοι Οι Μπάτσοι Που ‘ρθαν Τώρα’) σκέφτομαι πόσο εξαιρετική δουλειά έχει γίνει στο στούντιο απ’ το συγκρότημα αλλά και απ’ τον Γιώργο Πεντζίκη, στο στούντιο του οποίου ηχογραφήθηκε ο δίσκος.
Όπως αναμενόταν ο Γιάννης Μήτσης ανέβηκε στη σκηνή και ερμήνευσε το ‘Χαλασιά’, ένα απ’ τα καλύτερα τραγούδια τους, ενώ στην ‘Αγία Τριάδα’ ένας φίλος του συγκροτήματος του οποίου το όνομα δε συγκράτησα πήρε το μικρόφωνο για πολύ λίγο με μια σχεδόν χιπ χοπ παρέμβαση η οποία αν και ερμηνεύτηκε ωραία δεν ταίριαζε ιδιαίτερα με το κλίμα που είχε δημιουργηθεί. Απ’ τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς ήταν στο ‘Κρασί’ όπου, όπως και σε άλλα τραγούδια, οι φωνές του κόσμου συναγωνίζονταν τη φωνή του Αλέξανδρου Καραμέτη απ’ το μικρόφωνο. Λίγο πριν τη 1:00 και αμέσως μετά το εκρηκτικό ‘Καρακόλια’ έφυγαν απ’ τη σκηνή όπως είχαν πει νωρίτερα πως θα κάνουν, χωρίς να επρόκειτο να επανεμφανιστούν. Λίγα λεπτά αργότερα, όμως, και ενώ μέρος του κοινού είχε ήδη αποχωρήσει, βγήκανε και πάλι στη σκηνή και παίξανε το ‘Ζβάρα’ για ακόμα μία φορά, τραγούδι και κίνηση που αναμφίβολα ικανοποίησαν τον κόσμο.
Πριν πάω στο Fix σκεφτόμουν πως αυτή η συναυλία θα είναι ιδιαίτερη και όντως ήταν. Είδα ή συμμετείχα πρόσφατα σε συζητήσεις για το πώς και γιατί σημειώνει τέτοια επιτυχία ένα συγκρότημα που διασκευάζει παραδοσιακά τραγούδια ή σχεδόν αιωνόβια ρεμπέτικα. Δεν έχει σημασία αυτό. Ναι, η stoner και η ψυχεδελική rock μουσική πουλάνε πολύ στη χώρα μας και υπάρχουν εξαιρετικά συγκροτήματα στο είδος, αλλά αυτό δεν είναι λόγος για να κατακρίνεται όποιο συγκρότημα του χώρου γίνεται λίγο παραπάνω γνωστό. Σημασία έχει πώς θα χειριστούν αυτήν την επιτυχία. Τι θα ήθελα; Πρόσω ολοταχώς, συχνές συναυλίες από το 2015 σε όλη την Ελλάδα και κυκλοφορία μέσα σε μερικούς μήνες ενός ακόμα άλμπουμ με δικά τους τραγούδια με δυνατό ελληνικό στίχο στο ίδιο ύφος, που απ’ ό,τι φαίνεται «πουλάει». Τι περιμένω σε κάθε περίπτωση; Τα καλύτερα.
Τη βραδιά άνοιξαν λίγο μετά τις 21:30 οι Smallman απ’ τη Βουλγαρία, που πέρα απ’ τις συναυλίες σε Αθήνα την προηγούμενη εβδομάδα και χθες στη Θεσσαλονίκη θα παίξουν ξανά μαζί με τους V.I.C. την ερχόμενη εβδομάδα στη Σόφια. Αξιόλογο συγκρότημα σε όμοιο στυλ με τους Villagers of Ioannina City, με τις folk επιρροές να είναι λιγότερο κυρίαρχες. Τέσσερα άτομα επί σκηνής, δυνατοί ως σύνολο και ως προσωπικότητες. Ο κιθαρίστας σχεδόν μόνιμα κρυμμένος πίσω απ’ το μακρύ μαλλί του όσο έπαιζε διάφορα όμορφα riff, ο μπασίστας με κάμερα πάνω στο όργανό του και μπλουζάκι Pink Floyd, σε αντίθεση με τον γεμάτο πάθος τραγουδιστή που ήταν ημίγυμνος καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους που διήρκεσε περίπου μία ώρα. Καλές μουσικές, ταίριαζαν με τους Γιαννιώτες, αλλά τους πρόδωσε λίγο ο ήχος του τραγουδιστή με αποτέλεσμα να μένει πίσω απ’ τα υπόλοιπα όργανα τόσο η φωνή του όσο, κυρίως, η γκάιντα ή ένα είδος φλάουτου που έπαιζε.
Το Fix είχε πλέον γεμίσει, οι μπύρες (και κυρίως το τσίπουρο) πήγαιναν κι έρχονταν ανάμεσα στο πολύ και ζεστό κοινό και οι V.I.C. ανέβηκαν στη σκηνή περίπου στις 23:00. Παίξανε σχεδόν ολόκληρο το δίσκο τους, το μικρό τεχνικό πρόβλημα ξεπεράστηκε σύντομα και όλη η βραδιά κύλησε ιδανικά για όλους. Απέδωσαν εξαιρετικά σε όλα τα τραγούδια, με τον Κωνσταντή Πιστιόλη στο κλαρίνο να αποτελεί κεντρική φιγούρα επί σκηνής. Ακούγοντας τη ζωντανή εκδοχή τής διασκευής στο παλιό ρεμπέτικο ‘Καρακόλια’ (ή ‘Τούτοι Οι Μπάτσοι Που ‘ρθαν Τώρα’) σκέφτομαι πόσο εξαιρετική δουλειά έχει γίνει στο στούντιο απ’ το συγκρότημα αλλά και απ’ τον Γιώργο Πεντζίκη, στο στούντιο του οποίου ηχογραφήθηκε ο δίσκος.
Όπως αναμενόταν ο Γιάννης Μήτσης ανέβηκε στη σκηνή και ερμήνευσε το ‘Χαλασιά’, ένα απ’ τα καλύτερα τραγούδια τους, ενώ στην ‘Αγία Τριάδα’ ένας φίλος του συγκροτήματος του οποίου το όνομα δε συγκράτησα πήρε το μικρόφωνο για πολύ λίγο με μια σχεδόν χιπ χοπ παρέμβαση η οποία αν και ερμηνεύτηκε ωραία δεν ταίριαζε ιδιαίτερα με το κλίμα που είχε δημιουργηθεί. Απ’ τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς ήταν στο ‘Κρασί’ όπου, όπως και σε άλλα τραγούδια, οι φωνές του κόσμου συναγωνίζονταν τη φωνή του Αλέξανδρου Καραμέτη απ’ το μικρόφωνο. Λίγο πριν τη 1:00 και αμέσως μετά το εκρηκτικό ‘Καρακόλια’ έφυγαν απ’ τη σκηνή όπως είχαν πει νωρίτερα πως θα κάνουν, χωρίς να επρόκειτο να επανεμφανιστούν. Λίγα λεπτά αργότερα, όμως, και ενώ μέρος του κοινού είχε ήδη αποχωρήσει, βγήκανε και πάλι στη σκηνή και παίξανε το ‘Ζβάρα’ για ακόμα μία φορά, τραγούδι και κίνηση που αναμφίβολα ικανοποίησαν τον κόσμο.
Πριν πάω στο Fix σκεφτόμουν πως αυτή η συναυλία θα είναι ιδιαίτερη και όντως ήταν. Είδα ή συμμετείχα πρόσφατα σε συζητήσεις για το πώς και γιατί σημειώνει τέτοια επιτυχία ένα συγκρότημα που διασκευάζει παραδοσιακά τραγούδια ή σχεδόν αιωνόβια ρεμπέτικα. Δεν έχει σημασία αυτό. Ναι, η stoner και η ψυχεδελική rock μουσική πουλάνε πολύ στη χώρα μας και υπάρχουν εξαιρετικά συγκροτήματα στο είδος, αλλά αυτό δεν είναι λόγος για να κατακρίνεται όποιο συγκρότημα του χώρου γίνεται λίγο παραπάνω γνωστό. Σημασία έχει πώς θα χειριστούν αυτήν την επιτυχία. Τι θα ήθελα; Πρόσω ολοταχώς, συχνές συναυλίες από το 2015 σε όλη την Ελλάδα και κυκλοφορία μέσα σε μερικούς μήνες ενός ακόμα άλμπουμ με δικά τους τραγούδια με δυνατό ελληνικό στίχο στο ίδιο ύφος, που απ’ ό,τι φαίνεται «πουλάει». Τι περιμένω σε κάθε περίπτωση; Τα καλύτερα.