Ο Μάνος Αλιγιζάκης είναι ένας τραγουδοποιός και μουσικός που έγινε αρχικά γνωστός ως ιδρυτικό μέλος του underground σχήματος Salonumuz Klimalidir. Φέτος μάς συστήθηκε ξανά, ως σόλο καλλιτέχνης αυτή τη φορά, μέσα από το πρώτο του άλμπουμ με τίτλο Sapiens (μπορείτε να το κατεβάσετε δωρεάν πατώντας εδώ).
Με αφορμή αυτή την πρώτη σόλο εξόρμησή του, ο Μάνος Αλιγιζάκης καταγράφει και σχολιάζει παρακάτω 10 σημαντικά για τον ίδιο άλμπουμ (σε χρονολογική και όχι αξιολογική σειρά).
1. Χειμερινοί Κολυμβητές - Χειμερινοί κολυμβητές (1981)
Το 1981 θα ήταν παράλογο να γίνει επιτυχία αυτός ο δίσκος, όπως και να αποδεχθεί ο κόσμος το υβρίδιο που ήταν οι Χειμερινοί. Ευτυχώς δεν διαλύθηκαν σαν γκρουπ και ο δίσκος "έπιασε" μετά από 13–14 χρόνια, αρχικά με "Το Πολλαπλό Σου Είδωλο". Αλλά μέσα δεν υπάρχει ούτε ένα κομμάτι που να μην είναι διαμαντάκι. Τον ακούγαμε πιτσιρικάδες και τον ξανακούγαμε και τον ξανακούγαμε. Ούτε ένα κομμάτι να προσπεράσεις.
2. Χαράτσι - Νίκος Παπάζογλου (1984)
Συνθέτης, τραγουδιστής, παραγωγός. Για μένα δεν αναγνωρίστηκε όσο του άξιζε. Το κατεστημένο τον κατέτασσε λίγο και σαν τον γραφικό με το φουλάρι. Έγραψε λαϊκή μουσική, έγραψε ηλεκτρική μουσική, τσιφτετέλια, ζεϊμπέκικα, post-punk. Αλλά το Χαράτσι ήταν απίστευτα μπροστά για το 1984. Έχει το υπέροχο ομώνυμο λαϊκό τραγούδι αλλά και τα ηλεκτρικά fusion "Ευχή", "Πέρασα Έτσι Δίχως Λόγο", "Χτυπάει Τηλέφωνο", "Χτες Το Βράδυ", κομμάτια δεύτερης ανάγνωσης και κολληματικά. Τον δίσκο τον ακούγανε το '90 (κάποια χρόνια μετά ως συνήθως) λαϊκοί, έντεχνοι, ροκάδες, όλοι. Και ολόκληρο, σε λούπα πάντα.
3. Πάρτυ Στο 13ο Όροφο - Τρύπες (1987)
Οι Τρύπες κάνανε μοναδικούς δίσκους με τον αλλόκοτο, για όποιον τους πρωτάκουγε, ήχο τους. Δεν είναι εύκολο να διαλέξεις κάποιον. Αλλά αυτός νομίζω ότι τους έβαλε στο προσκήνιο. Και ειδικά το ομώνυμο τραγούδι. Κανά χρόνο αφότου τον βγάλανε άρχισαν να γεμίζουν τους συναυλιακούς χώρους. Και τους άξιζε.
4. Music For The Jilted Generation - Prodigy (1994)
Ακόμα και να άκουγες εκείνη την εποχή ηλεκτρονική μουσική, κυρίως techno, όσο ψαγμένος και να ήσουν ή να το έπαιζες, μόλις τον πρωτάκουγες έμενες. Τι
ήταν αυτό; Jungle; Κάτι άλλο; Ήταν απλά Prodigy. To "Start The Dance" μέχρι και στα σκυλάδικα το παίζανε, αλλά απλά ξεκινούσε με αυτό το κομμάτι η
αναζήτησή σου. "Poison", "Voodoo People" και συνεχίζεις να τον ακούς. Φίλος μου τον έχει σε διπλό βινύλιο από τότε, δίπλα σε δίσκους των Metallica, Kreator και Slayer. Λογικό.
5. Ill Communication - Beastie Boys (1994).
Το έκτο κομμάτι του δίσκου είναι το "Sabotage". Όσοι αγόρασαν τον δίσκο με αφορμή αυτό, ήταν πολύ τυχεροί. Ο δίσκος έβγαλε τέσσερα εμπορικά single, αλλά έχει 20 κομμάτια στα οποία οι Beastie Boys κάνουν ό,τι θέλουν. Πηδάνε από το punk στο hip hop και στην ψυχεδέλεια με έναν ήχο αναλογικό, όχι ψηφιακό. Έχω να τον ακούσω ολόκληρο πέντε χρόνια. Τον έχω κάψει. Θα τον ξανακούσω σε πέντε μάλλον πάλι.
6. Aenima - Tool (1996)
Είναι ο δεύτερος δίσκος των Tool, αλλά ο πρώτος πραγματικά Tool δίσκος.
Ήταν η εξέλιξη του σκληρού ήχου. Επανάσταση. Το Dark Side Of The Moon του είδους του. Έβαλε ξανά το progressive στο προσκήνιο και αφού τον
πρωτάκουγες δεν μπορούσες να ακούσεις για καιρό Μetallica, Slayer, Maiden, Pantera, σου φαίνονταν σαν κάτι πεθαμένο μπροστά στους Tool. Με αυτό το
είδος απέκτησαν οπαδούς από το grunge, το metal, το hardcore και μάλλον ήταν οι πρώτοι στη νεότερη γενιά που έκαναν όλους τους μουσικούς να ακούνε κάτι και να μη διαφωνούν αν είναι καλό. Στη χειρότερη περίπτωση θα το χαρακτήριζαν σαν κάτι πολύ σοβαρό.
7. 13000 Μέρες - Σωκράτης Μάλαμας (1998)
Μέχρι αυτό το άλμπουμ ο Μάλαμας είχε βγάλει υπέροχους δίσκους, αλλά σε αυτόν ενορχηστρωτικά, σε θέμα ατμόσφαιρας και παραγωγής ξέφυγε από τα δεδομένα του. Υποτιμημένος δίσκος στο σύνολο του για την αξία του. Ίσως το καλύτερο σόλο σε πιάνο απο τον Κοντραφούρη στην ελληνική δισκογραφία στο ομώνυμο κομμάτι. Το καλό με τον Μάλαμα είναι ότι μπορείς να τον ανακαλύπτεις ξανά με τα χρόνια και μετά από χρόνια. Αυτό συμβαίνει με όλους τους δίσκους του, αλλά νομίζω κυρίως με αυτόν. Ειδικά με στίχους όπως "Κάποτε είχες μια καρδιά που χώραγε όλον τον ντουνιά, τώρα χωράει μια πέτρα". Αλλιώς ακούς τον Μάλαμα νέος, αλλιώς γηραιότερος. Ξανακούστε τον. Ο Μάλαμας είναι ο πιο λαϊκός καλλιτέχνης σε αυτό που "κακώς" κάποιοι ονομάζουν έντεχνο.
8. Kid A - Radiohead (2000)
Ακούς τα πρώτα τρία ακόρντα από το πρώτο κομμάτι και ξέρεις ότι κάτι άλλαξε, όχι στους Radiohead μόνο αλλά και σε όλο το alternative των '90s. Μετά βγάλανε άλλους δύο δίσκους με τον καινούργιο τους ήχο, αλλά το Kid A ήταν η αρχή. Και απορούσες πώς θα έπαιζαν αυτό το άλμπουμ live. Φυσικά δεν είχαν πρόβλημα, ήταν οι Radiohead.
9. Βραχνός Προφήτης - Θανάσης Παπακωσταντίνου (2000)
Δεν είναι από τους πολύ αγαπημένους μου. Έχω να τον ακούσω όλον χρόνια. Αλλά όταν βγήκε σου 'δινε τη λύση για το τι πρέπει να είναι η σύγχρονη ελληνική μουσική. Ειδικά στον ήχο. Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος στην παραγωγή και στην ενορχήστρωση. Ο Αγγελάκας σε τρία τραγούδια. Ο δίσκος ως ένα βαθμό που κάλυψε το κενό που άφησαν οι Τρύπες. Και αυτός που έστειλε ένα μεγαλύτερο δεύτερο κύμα νεολαίας στον Θανάση Πακακωσταντίνου.
10. Random Access Memories - Daft Punk (2013)
Κάνω ένα χρονικό άλμα από το 2000 στο 2013. Υπάρχουν πολλοί καλοί έως απίστευτοι δίσκοι στο ενδιάμεσο ή και λίγο πιο πριν: MGMT, Jungle, Tom Waits, Depeche Mode, Deus, Tricky, Kate Bush - ας μου δώσει η στήλη κάποια στιγμή μια δεύτερη ευκαιρία με τον 21ο αιώνα. Αλλά αυτό που μου προκάλεσαν οι Daft Punk όταν κατέβασα ολόκληρο τον δίσκο είχα να το πάθω χρόνια. Και δεν μπορώ να θυμηθώ τέτοιο comeback από καλλιτέχνη. Οκτώ χρόνια μετά τον προηγούμενο δίσκο τους βγάζουν ίσως το καλύτερο και πιο εμπορικό τους άλμπουμ. Είναι εμπορικός o δίσκος αλλά και με κομμάτια μετεφηβικής underground δημιουργικότητας. Βάλτε στα ακουστικά τέρμα το "Giorgio By Moroder" και θα καταλάβετε.
Σχετικό θέμα