Η Poppy Ackroyd είναι Αγγλίδα μουσικός με κλασικές σπουδές στο βιολί και το πιάνο. Εκτός από τη μακροχρόνια συμμετοχή της στο συγκρότημα Hidden Orchestra, συνεργάζεται και με άλλους μουσικούς και καλλιτέχνες, δημιουργώντας μουσική για ταινίες, χορό, θέατρο και ραδιόφωνο. Το ντεμπούτο της "Escapement" κυκλοφόρησε από τη Denovali Records το 2012 και εντυπωσίασε με την εκλεπτυσμένη, ατμοσφαιρική μουσική του που δημιουργήθηκε αποκλειστικά με πιάνο και βιολί (με την εξαίρεση ορισμένων ηχογραφήσεων πεδίου). Ο δεύτερος δίσκος της με τίτλο "Feathers" κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες και πάλι από τη Denovali Records.
Ραχοκοκκαλιά του νέου δίσκου είναι ξανά το αγαπημένο της Blüthner πιάνο, παρέχοντας τις περισσότερες από τις μελωδίες. Υλικό επίσης προήρθε από αυτοσχεδιασμούς της Poppy Ackroyd στο μουσείο πληκτροφόρων οργάνων του Εδιμβούργου (Russell/Mirrey Collection of keyboard instruments in Edinburgh). Έχοντας εμπειρία στην αποσυναρμολόγηση ενός πιάνου και κατανόηση για τον τρόπο λειτουργίας και παραγωγής ήχου, της δόθηκε ελεύθερη πρόσβαση στο μουσείο για να πειραματιστεί με περίπου 50 πληκτροφόρα όργανα που προέρχονται από τον 16ο μέχρι τον 19ο αιώνα. Μπορείτε να δείτε τη λίστα με τα όργανα της συλλογής του μουσείου εδώ.
Την Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου βρεθήκαμε στο ξεκίνημα της μίνι περιοδείας της Poppy Ackroyd και του Carlos Cipa στο Μουσείο για την Τέχνη και τον Πολιτισμό του Μύνστερ της Γερμανίας. Μπορείτε να διαβάσετε τις εντυπώσεις μας από τη βραδιά εδώ. Στο τέλος είχαμε μια σύντομη κουβέντα με την Poppy Ackroyd, η οποία ξεκίνησε κάπως έτσι:
Ο νέος σου δίσκος ονομάζεται “Feathers” (μτφρ. φτερά), τα οποία απεικονίζονται στο εξώφυλλό του. Από την άλλη, το δελτίο τύπου της Denovali συνδέει τον τίτλο με ένα στίχο της Emily Dickinson. Μπορείς να μας εξηγήσεις αυτή τη σύνδεση;
Ο ακριβής στίχος από το ποίημα είναι “Hope is the thing with feathers” (μτφρ. "Ελπίδα είναι το πράγμα με φτερά"). Διάβαζα αυτόν τον στίχο όταν ξεκίνησα να γράφω το δίσκο. Μου είχε κολλήσει στο μυαλό και τον έβλεπα συνέχεια γιατί βρισκόταν μονίμως πάνω στο τραπέζι στο διαμέρισμά μου. Αργότερα είδα κάτι που λεγόταν "χωρίς φτερά", δηλαδή "χωρίς ελπίδα" και μου άρεσε και αυτή η ιδέα. Οπότε έπαιζα με την ιδέα της ελπίδα και της έλλειψής της.
Επιπλέον τα φτερά είναι μια αναφορά στο μηχανισμό ενός harpsichord (σημ: στα ελληνικά αποδίδεται ως τσέμπαλο ή αρπίχορδο). Βασικά η άκρη ενός φτερού τραβά τη χορδή για να παραχθεί ο ήχος. Και η εικόνα στο εξώφυλλο απεικονίζει φτερά από το μουσείο, φτερά που χρησιμοποιούσαν οι τεχνικοί για να κατασκευάσουν ένα αρπίχορδο. Σκέφτηκα λοιπόν να συνδυάσω αυτά τα δύο πράγματα.
Είναι, λοιπόν, διάφοροι οι λόγοι και οι ερμηνείες. Τέλος, φέτος έφυγα από τη Σκωτία και έτσι τα "φτερά" είναι επίσης συνδεδεμένα με την ιδέα της μετανάστευσης.
Ας παραμείνουμε στους τίτλους αλλά ας πάμε πίσω στον πρώτο σου δίσκο, “Escapement”. Τι σημαίνει; Κάποιες φορές χρησιμοποιούμε τη μουσική ως μέσο για να αποδράσουμε από την καθημερινότητα. Είναι αυτή η απάντηση;
Ακριβώς! Η σύνθεση αυτού του δίσκου ήταν ένα είδος απόδρασης και μια απελευθέρωση συναισθημάτων μέσω του οργάνου. Αλλά φυσικά ο τίτλος του αναφέρεται στο μηχανισμό διαφυγής στο εσωτερικό του πιάνου. Όταν πατάς ένα πλήκτρο, το σφυράκι ανεβαίνει και χτυπά τη χορδή. Αν δεν υπήρχε αυτός ο μηχανισμός διαφυγής, το σφυράκι θα έμενε σε επαφή με τη χορδή. Χάρη στο μηχανισμό αυτό το σφυράκι απομακρύνεται και η χορδή μπορεί να συνεχίσει να παράγει ήχο. Αυτό είναι που καθιστά το πιάνο ένα τόσο ενδιαφέρον και όμορφο μουσικό όργανο!
Οπότε, είναι βασικά το ίδιο πράγμα ξανά. Παίζω με την ιδέα πραγμάτων που συμβαίνουν συναισθηματικά στη ζωή μου και κάτι που συνδέεται με το μουσικό όργανο που δουλεύω. Είναι διττή η έννοια.
Είχες ήδη στο μυαλό σου να ηχογραφήσεις στο μουσείο πληκτροφόρων του Εδιμβούργου όταν σχεδίαζες τον νέο σου δίσκο;
Ναι. Για την ακρίβεια έλαβα χρηματοδότηση για να κάνω το δίσκο. Πρότεινα την ιδέα και συμφώνησαν. Ωστόσο, δεν είχα ιδέα τι ακριβώς θα κάνω και πώς θα εξελισσόταν η διαδικασία σύνθεσης και ηχογράφησης.
Πώς ήταν η αίσθηση να αγγίζεις τόσο παλιά μουσικά όργανα;
Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πόσο υπέροχα ήταν! Με άφησαν μόνη μου εκεί...
Χωρίς επιτήρηση;
Ακριβώς! Ήμουν μόνη όλη τη μέρα και πέρασα αρκετές μέρες εκεί. Κάθε φορά τηλεφωνούσα και τους έλεγα "Έρχομαι. Μπορείτε να κουρδίσετε αυτό το όργανο;". Και όταν πήγαινα ήταν έτοιμα. Μερικές φορές δεν ήταν, βέβαια. Αλλά μπορούσα να δοκιμάσω, να παίξω και να βρω αυτά που είχαν το χαρακτήρα που μου άρεσε. Δεν τα χρησιμοποίησα όλα. Βρήκα ορισμένα που είχαν μια ξεχωριστή ποιότητα, περισσότερο "χαρακτήρα" από τα υπόλοιπα.
Πρέπει να ήταν στ' αλήθεια καταπληκτικό! Φαντάσου να είχαν ψυχή. Θα ήταν σαν να έβγαιναν από το ψυγείο μετά από τόσα χρόνια.
Δεν χρησιμοποιούνται. Κανείς δεν τα παίζει. Και το παράδοξο είναι να έχεις αυτά τα πράγματα και να λες "μην αγγίζετε" ή "μην παίζετε". Πιστεύω ότι έχουν περάσει περισσότερα χρόνια στο μουσείο απ' οπουδήποτε αλλού. Αν και φαίνονταν να έχουν χρησιμοποιηθεί πολύ στο παρελθόν. Ήταν υπέροχο να τα παίζεις, σίγουρα! Και σε κάνει να αναρωτιέσαι ποιος τα είχε, πού έχουν γυρίσει, σε ποιο σαλόνι βρίσκονταν, αν τα παραμελούσαν... Υπάρχει αναμφίβολα μια ιστορία για το καθένα.
Σε ένα από τα τραγούδια του δίσκου, το “Roads”, υπάρχουν πολλοί ήχοι από clavichords (σημ: στα ελληνικά αποδίδεται ως κλαβεσέν, κλαβίχορδα, ή κλειδόχορδα) και αρπίχορδα. Και το καθένα τους ήταν τόσο διαφορετικό.
Το μουσείο έχει κλείσει. Ήταν οι τελευταίες εβδομάδες που έμεινε ανοιχτό και νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που ήταν τόσο ευγενικοί μαζί μου. Τώρα χτίζουν ένα καινούργιο και τα μουσικά όργανα βρίσκονται πιθανότατα σε κάποια αποθήκη. Αν το μουσείο είχε μόλις ανοίξει, δεν θα είχα αυτή την ευκαιρία. Βασικά ήμουν τυχερή!
Κάποια πράγματα για τους Hidden Orchestra. Πώς συνδυάζεται η παρουσία σου στο συγκρότημα με τη solo καριέρα σου; Είναι μια αρκετά διαφορετική προσέγγιση.
Όλα τα κομμάτια των Hidden Orchestra είναι συνθέσεις του Joe (Acheson). Οι υπόλοιποι δεν γράφουμε μουσική. Είναι το προσωπικό του project. Και εφόσον είναι σύντροφός μου, δουλεύω κι εγώ μαζί του για να φτιάξουμε το συγκρότημα. Οι δουλειές μας είναι διαφορετικές. Ο ήχος των Hidden Orchestra είναι πιο δυνατός, πιο κατάλληλος για χορό και μου αρέσει πολύ αυτή η πτυχή του. Με εξιτάρει.
Αυτό φαντάζομαι ότι σου επιτρέπει να παραμένεις συγκεντρωμένη στις προσωπικές σου συνθέσεις.
Μάλλον. Δεν νομίζω ότι η μουσική των Hidden Orchestra θα ήταν εξίσου καλή αν συμμετείχαμε όλοι στη σύνθεση. Ο Joe περνά πολύ χρόνο στο στούντιο κι αυτό είναι που κάνει τους Hidden Orchestra τόσο καλούς. Κατά τ' άλλα, οι δυο μας είμαστε το ίδιο. Αυτός έχει το στούντιό του στον έναν όροφο, εγώ είμαι στον άλλο και περνάμε ώρες εκεί κάθε μέρα. Ὀμως, αποδίδει πολύ καλά. Είναι ωραίο να περιοδεύω μαζί του και είναι ωραίο να περιοδεύω μόνη μου και να εξερευνώ.
Και κάποιες φορές να τα συνδυάζεις!
Ακριβώς. Αν και ο συνδυασμός αποδεικνύεται πραγματικά εξουθενωτικός. Δεν θέλω να συμβαίνει συχνά. Δύο soundchecks, δύο συναυλίες... Πολύ κουραστικό.
Έχεις εμφανιστεί σε μικρούς συναυλιακούς χώρους, σε εκκλησία, σήμερα βρίσκεσαι για δεύτερη φορά στο μουσείο. Ποιους χώρους προτιμάς;
Μου αρέσουν οι πολύ μικροί χώροι. Αλλά μικροί με χαρακτήρα, μικροί και σκοτεινοί. Θέλω να μπορώ να αισθάνομαι ότι συνομιλώ με όλους, ότι είμαστε όλοι μαζί και έχουμε μια συζήτηση νιώθοντας την ενέργεια να κυλά.
Από την άλλη βέβαια και οι μεγάλοι χώροι είναι καλοί. Πετυχαίνεις καλύτερο ήχο. Ωστόσο, μου αρέσει η οικειότητα που δημιουργείται όταν οι άνθρωποι βρίσκονται σε ένα δωμάτιο.
Οικειότητα! Θυμάμαι ότι δε φορούσες παπούτσια την πρώτη φορά που σε είδα στη σκηνή. Σήμερα φοράς!
Ποτέ δε φοράω, αλλά κάνει πολύ κρύο. Άρχισα να φοράω παπούτσια τις τελευταίες μέρες.
Φωτογραφία: (c) Kat Gollock
Ένα τελευταίο θέμα για να σε αφήσω να ξεκουραστείς. Πώς βλέπεις τη συνεργασία σου με τη Denovali και τις περιοδείες σου με άλλους καλλιτέχνες; Φαντάζομαι ότι χτίζετε κάποιου είδους δεσμούς. Σχεδιάζεις κάποια δισκογραφική συνεργασία;
Όχι, προς το παρόν. Μου αρέσει να δουλεύω μόνη, λειτουργεί καλά και δεν υπάρχει χώρος για κάτι άλλο. Ωστόσο, έχω κάποιες ιδέες με στοιχεία συνεργασιών τα οποία αποδίδουν όπως ακριβώς θα ήθελα.
Με τη Denovali είναι απλά φανταστικά. Λατρεύω αυτό που κάνουν. Όλοι όσοι είναι στην εταιρεία είναι υπέροχοι. Είναι πραγματικά πανεύκολο να περιοδεύεις. Με τον Carlos (Cipa) είναι η δεύτερη φορά που περιοδεύουμε μαζί. Και τα πηγαίνουμε πολύ καλά! Είναι σαν τον μικρό αδερφό μου, σαν τον μικρό Γερμανό αδερφό μου.
Άκουγα τον τελευταίο δίσκο του και -μπορεί να ήταν ιδέα μου- αναγνώρισα κάποια στοιχεία της μουσικής σου.
Ίσως. Ορισμένοι ήχοι. Αλλά δεν είναι τίποτα καινούργιο. Αυτό γίνεται για δεκαετίες. Η διαφορά μπορεί να είναι ο τρόπος προγραμματισμού, ο συνδυασμός των ήχων και η τοποθέτησή τους σε ένα νέο πλαίσιο. Αλλά φαντάζομαι ότι κανείς δεν μπορεί να διεκδικήσει την πατρότητά τους.
Από την άλλη, φυσικά και θα επηρεαστεί από εμένα. Εν τέλει, είμαι η μεγάλη του αδερφή!
Είναι προφανές ότι αισθάνεσαι πολύ άνετα στη σκηνή. Και η εμπειρία σε μια συναυλία σου γίνεται πληρέστερη κάθε φορά! Σε ευχαριστώ για το χρόνο σου. Καλή επιτυχία στη συνέχεια της περιοδείας.
Χάρηκα πολύ για τη γνωριμία. Σε ευχαριστώ!
Εμείς σε ευχαριστούμε και πάλι, Poppy Ackroyd και θα τα ξαναπούμε σύντομα!
Poppy Ackroyd
official site | facebook | twitter | denovali
Φωτογραφία εξωφύλλου: (c) Kat Gollock
Ραχοκοκκαλιά του νέου δίσκου είναι ξανά το αγαπημένο της Blüthner πιάνο, παρέχοντας τις περισσότερες από τις μελωδίες. Υλικό επίσης προήρθε από αυτοσχεδιασμούς της Poppy Ackroyd στο μουσείο πληκτροφόρων οργάνων του Εδιμβούργου (Russell/Mirrey Collection of keyboard instruments in Edinburgh). Έχοντας εμπειρία στην αποσυναρμολόγηση ενός πιάνου και κατανόηση για τον τρόπο λειτουργίας και παραγωγής ήχου, της δόθηκε ελεύθερη πρόσβαση στο μουσείο για να πειραματιστεί με περίπου 50 πληκτροφόρα όργανα που προέρχονται από τον 16ο μέχρι τον 19ο αιώνα. Μπορείτε να δείτε τη λίστα με τα όργανα της συλλογής του μουσείου εδώ.
Την Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου βρεθήκαμε στο ξεκίνημα της μίνι περιοδείας της Poppy Ackroyd και του Carlos Cipa στο Μουσείο για την Τέχνη και τον Πολιτισμό του Μύνστερ της Γερμανίας. Μπορείτε να διαβάσετε τις εντυπώσεις μας από τη βραδιά εδώ. Στο τέλος είχαμε μια σύντομη κουβέντα με την Poppy Ackroyd, η οποία ξεκίνησε κάπως έτσι:
Ο νέος σου δίσκος ονομάζεται “Feathers” (μτφρ. φτερά), τα οποία απεικονίζονται στο εξώφυλλό του. Από την άλλη, το δελτίο τύπου της Denovali συνδέει τον τίτλο με ένα στίχο της Emily Dickinson. Μπορείς να μας εξηγήσεις αυτή τη σύνδεση;
Ο ακριβής στίχος από το ποίημα είναι “Hope is the thing with feathers” (μτφρ. "Ελπίδα είναι το πράγμα με φτερά"). Διάβαζα αυτόν τον στίχο όταν ξεκίνησα να γράφω το δίσκο. Μου είχε κολλήσει στο μυαλό και τον έβλεπα συνέχεια γιατί βρισκόταν μονίμως πάνω στο τραπέζι στο διαμέρισμά μου. Αργότερα είδα κάτι που λεγόταν "χωρίς φτερά", δηλαδή "χωρίς ελπίδα" και μου άρεσε και αυτή η ιδέα. Οπότε έπαιζα με την ιδέα της ελπίδα και της έλλειψής της.
Επιπλέον τα φτερά είναι μια αναφορά στο μηχανισμό ενός harpsichord (σημ: στα ελληνικά αποδίδεται ως τσέμπαλο ή αρπίχορδο). Βασικά η άκρη ενός φτερού τραβά τη χορδή για να παραχθεί ο ήχος. Και η εικόνα στο εξώφυλλο απεικονίζει φτερά από το μουσείο, φτερά που χρησιμοποιούσαν οι τεχνικοί για να κατασκευάσουν ένα αρπίχορδο. Σκέφτηκα λοιπόν να συνδυάσω αυτά τα δύο πράγματα.
Είναι, λοιπόν, διάφοροι οι λόγοι και οι ερμηνείες. Τέλος, φέτος έφυγα από τη Σκωτία και έτσι τα "φτερά" είναι επίσης συνδεδεμένα με την ιδέα της μετανάστευσης.
Ας παραμείνουμε στους τίτλους αλλά ας πάμε πίσω στον πρώτο σου δίσκο, “Escapement”. Τι σημαίνει; Κάποιες φορές χρησιμοποιούμε τη μουσική ως μέσο για να αποδράσουμε από την καθημερινότητα. Είναι αυτή η απάντηση;
Ακριβώς! Η σύνθεση αυτού του δίσκου ήταν ένα είδος απόδρασης και μια απελευθέρωση συναισθημάτων μέσω του οργάνου. Αλλά φυσικά ο τίτλος του αναφέρεται στο μηχανισμό διαφυγής στο εσωτερικό του πιάνου. Όταν πατάς ένα πλήκτρο, το σφυράκι ανεβαίνει και χτυπά τη χορδή. Αν δεν υπήρχε αυτός ο μηχανισμός διαφυγής, το σφυράκι θα έμενε σε επαφή με τη χορδή. Χάρη στο μηχανισμό αυτό το σφυράκι απομακρύνεται και η χορδή μπορεί να συνεχίσει να παράγει ήχο. Αυτό είναι που καθιστά το πιάνο ένα τόσο ενδιαφέρον και όμορφο μουσικό όργανο!
Οπότε, είναι βασικά το ίδιο πράγμα ξανά. Παίζω με την ιδέα πραγμάτων που συμβαίνουν συναισθηματικά στη ζωή μου και κάτι που συνδέεται με το μουσικό όργανο που δουλεύω. Είναι διττή η έννοια.
Είχες ήδη στο μυαλό σου να ηχογραφήσεις στο μουσείο πληκτροφόρων του Εδιμβούργου όταν σχεδίαζες τον νέο σου δίσκο;
Ναι. Για την ακρίβεια έλαβα χρηματοδότηση για να κάνω το δίσκο. Πρότεινα την ιδέα και συμφώνησαν. Ωστόσο, δεν είχα ιδέα τι ακριβώς θα κάνω και πώς θα εξελισσόταν η διαδικασία σύνθεσης και ηχογράφησης.
Πώς ήταν η αίσθηση να αγγίζεις τόσο παλιά μουσικά όργανα;
Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πόσο υπέροχα ήταν! Με άφησαν μόνη μου εκεί...
Χωρίς επιτήρηση;
Ακριβώς! Ήμουν μόνη όλη τη μέρα και πέρασα αρκετές μέρες εκεί. Κάθε φορά τηλεφωνούσα και τους έλεγα "Έρχομαι. Μπορείτε να κουρδίσετε αυτό το όργανο;". Και όταν πήγαινα ήταν έτοιμα. Μερικές φορές δεν ήταν, βέβαια. Αλλά μπορούσα να δοκιμάσω, να παίξω και να βρω αυτά που είχαν το χαρακτήρα που μου άρεσε. Δεν τα χρησιμοποίησα όλα. Βρήκα ορισμένα που είχαν μια ξεχωριστή ποιότητα, περισσότερο "χαρακτήρα" από τα υπόλοιπα.
Πρέπει να ήταν στ' αλήθεια καταπληκτικό! Φαντάσου να είχαν ψυχή. Θα ήταν σαν να έβγαιναν από το ψυγείο μετά από τόσα χρόνια.
Δεν χρησιμοποιούνται. Κανείς δεν τα παίζει. Και το παράδοξο είναι να έχεις αυτά τα πράγματα και να λες "μην αγγίζετε" ή "μην παίζετε". Πιστεύω ότι έχουν περάσει περισσότερα χρόνια στο μουσείο απ' οπουδήποτε αλλού. Αν και φαίνονταν να έχουν χρησιμοποιηθεί πολύ στο παρελθόν. Ήταν υπέροχο να τα παίζεις, σίγουρα! Και σε κάνει να αναρωτιέσαι ποιος τα είχε, πού έχουν γυρίσει, σε ποιο σαλόνι βρίσκονταν, αν τα παραμελούσαν... Υπάρχει αναμφίβολα μια ιστορία για το καθένα.
Σε ένα από τα τραγούδια του δίσκου, το “Roads”, υπάρχουν πολλοί ήχοι από clavichords (σημ: στα ελληνικά αποδίδεται ως κλαβεσέν, κλαβίχορδα, ή κλειδόχορδα) και αρπίχορδα. Και το καθένα τους ήταν τόσο διαφορετικό.
Το μουσείο έχει κλείσει. Ήταν οι τελευταίες εβδομάδες που έμεινε ανοιχτό και νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που ήταν τόσο ευγενικοί μαζί μου. Τώρα χτίζουν ένα καινούργιο και τα μουσικά όργανα βρίσκονται πιθανότατα σε κάποια αποθήκη. Αν το μουσείο είχε μόλις ανοίξει, δεν θα είχα αυτή την ευκαιρία. Βασικά ήμουν τυχερή!
Κάποια πράγματα για τους Hidden Orchestra. Πώς συνδυάζεται η παρουσία σου στο συγκρότημα με τη solo καριέρα σου; Είναι μια αρκετά διαφορετική προσέγγιση.
Όλα τα κομμάτια των Hidden Orchestra είναι συνθέσεις του Joe (Acheson). Οι υπόλοιποι δεν γράφουμε μουσική. Είναι το προσωπικό του project. Και εφόσον είναι σύντροφός μου, δουλεύω κι εγώ μαζί του για να φτιάξουμε το συγκρότημα. Οι δουλειές μας είναι διαφορετικές. Ο ήχος των Hidden Orchestra είναι πιο δυνατός, πιο κατάλληλος για χορό και μου αρέσει πολύ αυτή η πτυχή του. Με εξιτάρει.
Αυτό φαντάζομαι ότι σου επιτρέπει να παραμένεις συγκεντρωμένη στις προσωπικές σου συνθέσεις.
Μάλλον. Δεν νομίζω ότι η μουσική των Hidden Orchestra θα ήταν εξίσου καλή αν συμμετείχαμε όλοι στη σύνθεση. Ο Joe περνά πολύ χρόνο στο στούντιο κι αυτό είναι που κάνει τους Hidden Orchestra τόσο καλούς. Κατά τ' άλλα, οι δυο μας είμαστε το ίδιο. Αυτός έχει το στούντιό του στον έναν όροφο, εγώ είμαι στον άλλο και περνάμε ώρες εκεί κάθε μέρα. Ὀμως, αποδίδει πολύ καλά. Είναι ωραίο να περιοδεύω μαζί του και είναι ωραίο να περιοδεύω μόνη μου και να εξερευνώ.
Και κάποιες φορές να τα συνδυάζεις!
Ακριβώς. Αν και ο συνδυασμός αποδεικνύεται πραγματικά εξουθενωτικός. Δεν θέλω να συμβαίνει συχνά. Δύο soundchecks, δύο συναυλίες... Πολύ κουραστικό.
Έχεις εμφανιστεί σε μικρούς συναυλιακούς χώρους, σε εκκλησία, σήμερα βρίσκεσαι για δεύτερη φορά στο μουσείο. Ποιους χώρους προτιμάς;
Μου αρέσουν οι πολύ μικροί χώροι. Αλλά μικροί με χαρακτήρα, μικροί και σκοτεινοί. Θέλω να μπορώ να αισθάνομαι ότι συνομιλώ με όλους, ότι είμαστε όλοι μαζί και έχουμε μια συζήτηση νιώθοντας την ενέργεια να κυλά.
Από την άλλη βέβαια και οι μεγάλοι χώροι είναι καλοί. Πετυχαίνεις καλύτερο ήχο. Ωστόσο, μου αρέσει η οικειότητα που δημιουργείται όταν οι άνθρωποι βρίσκονται σε ένα δωμάτιο.
Οικειότητα! Θυμάμαι ότι δε φορούσες παπούτσια την πρώτη φορά που σε είδα στη σκηνή. Σήμερα φοράς!
Ποτέ δε φοράω, αλλά κάνει πολύ κρύο. Άρχισα να φοράω παπούτσια τις τελευταίες μέρες.
Φωτογραφία: (c) Kat Gollock
Ένα τελευταίο θέμα για να σε αφήσω να ξεκουραστείς. Πώς βλέπεις τη συνεργασία σου με τη Denovali και τις περιοδείες σου με άλλους καλλιτέχνες; Φαντάζομαι ότι χτίζετε κάποιου είδους δεσμούς. Σχεδιάζεις κάποια δισκογραφική συνεργασία;
Όχι, προς το παρόν. Μου αρέσει να δουλεύω μόνη, λειτουργεί καλά και δεν υπάρχει χώρος για κάτι άλλο. Ωστόσο, έχω κάποιες ιδέες με στοιχεία συνεργασιών τα οποία αποδίδουν όπως ακριβώς θα ήθελα.
Με τη Denovali είναι απλά φανταστικά. Λατρεύω αυτό που κάνουν. Όλοι όσοι είναι στην εταιρεία είναι υπέροχοι. Είναι πραγματικά πανεύκολο να περιοδεύεις. Με τον Carlos (Cipa) είναι η δεύτερη φορά που περιοδεύουμε μαζί. Και τα πηγαίνουμε πολύ καλά! Είναι σαν τον μικρό αδερφό μου, σαν τον μικρό Γερμανό αδερφό μου.
Άκουγα τον τελευταίο δίσκο του και -μπορεί να ήταν ιδέα μου- αναγνώρισα κάποια στοιχεία της μουσικής σου.
Ίσως. Ορισμένοι ήχοι. Αλλά δεν είναι τίποτα καινούργιο. Αυτό γίνεται για δεκαετίες. Η διαφορά μπορεί να είναι ο τρόπος προγραμματισμού, ο συνδυασμός των ήχων και η τοποθέτησή τους σε ένα νέο πλαίσιο. Αλλά φαντάζομαι ότι κανείς δεν μπορεί να διεκδικήσει την πατρότητά τους.
Από την άλλη, φυσικά και θα επηρεαστεί από εμένα. Εν τέλει, είμαι η μεγάλη του αδερφή!
Είναι προφανές ότι αισθάνεσαι πολύ άνετα στη σκηνή. Και η εμπειρία σε μια συναυλία σου γίνεται πληρέστερη κάθε φορά! Σε ευχαριστώ για το χρόνο σου. Καλή επιτυχία στη συνέχεια της περιοδείας.
Χάρηκα πολύ για τη γνωριμία. Σε ευχαριστώ!
Εμείς σε ευχαριστούμε και πάλι, Poppy Ackroyd και θα τα ξαναπούμε σύντομα!
Poppy Ackroyd
official site | facebook | twitter | denovali
Φωτογραφία εξωφύλλου: (c) Kat Gollock