Τι θα ακούσεις;
Τον πιο φρέσκο ήχο της χρονιάς
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
"Never Catch Me , "Dead Man's Tetris","Your Potential//The Beyond"
Βαθμολογία: 8/10
Όπως η ζωή, έτσι και ο θάνατος των ανθρώπων δεν είναι ίδιος. Τάξεις υπάρχουν και τα βιώματα αλλάζουν. Ο Flying Lotus είναι μαύρος και όχι αφροαμερικανός κι αυτή την εμπειρία σού μεταφέρει. Ο θάνατος στο γκέτο έχει βία, πυροβολισμούς και ουρλιαχτά κι η αγάπη αυτών που μένουν πίσω έχει πιο πολύ πικρία. Η Αμερική του Φέργκιουσον του 2014 και του Ντιτρόιτ του 1967, αλλαγή καμία.
Θάνατος και ζωή λοιπόν. Ο Προυστ χρειάστηκε 3.200 σελίδες και 11 χρόνια για να αφήσει, τελικά ημιτελές, το μεγαλύτερο του έργο πάνω στο ερώτημα της ζωής, του θανάτου και της μάνας μας "Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο". Ο απολογισμός της ζωής του Steve Ellison/ Flying Lotus μέχρι στιγμής μετρά 5 άλμπουμ σε 8 χρόνια. Το τελευταίο του πόνημα "You're Dead!" μοιάζει με επικήδειο και ως τέτοιος δεν πραγματεύεται τον θάνατο αλλά την κινητήρια δύναμη που κρύβει η γνώση του πεπερασμένου μας χρόνου. Σε 38 λεπτά γεωμετρημένου jazz χάους, ξεσπασμάτων, ουρλιαχτών και στοιχειωτικών μελωδιών χώρεσαν fusion, IDM, και ambient διαλείμματα, όλα κάτω από ένα bassline ασυνάρτητων καρδιοχτύπων.
Όσο απόκοσμες είναι οι συνθέσεις, τόσο οικείος είναι ο μπασταρδεμένος του ήχος. Στον δίσκο συναντάμε μεγάλα ονόματα από παντού, όπως ο Snoop Dogg και ο Kendrick Lamar, ο 70χρονος πιανίστας Herbie Hancock, ο σαξοφωνίστας Kamasi Washington, ο πρώην ντράμερ των Mars Volta, Deantoni Parks, ο κιθαρίστας των Metalocalypse, Brendon Small και βέβαια ο μπασίστας των Suicidal Tendencies και σχεδόν μόνιμος συνεργάτης του, Thundercat. Βέβαια τα καλά υλικά δεν αρκούν πάντα για ένα καλό γεύμα, χρειάζεται και η μαεστρία του μάγειρα. Κι είναι κι αυτό εδώ. Δεν υπάρχει προχειρότητα αλλά κάποιες συνθέσεις είναι ορχηστρικά αδύναμες, με φτωχό bassline κι όμως κολλάει κι αυτό. Ο FlyLo έχει εγγενείς μηχανισμούς μορφογένεσις κι αυτή είναι η γοητεία αλλά και το μεγαλείο του ως παραγωγός.
Τα 19 κομμάτια του δίσκου δύσκολα ακούγονται το καθένα χωριστά αλλά θα μπορούσες να ζητήσεις να παιχτεί κάποιο στην κηδεία σου. Πιο ψυχεδελικά με το "Your Potential//The Beyond" ή μελωδικά με το "Moment of Hesitation". Βέβαια το διαμάντι του δίσκου είναι το "Never Catch Me" που κρύβει όλο το νόημα του δίσκου λιτά και στακάτα "Analyze my demise, I say I'm super anxious/ Recognize I deprive this fear and then embrace it". Επειδή είμαι ασπρούλα στην Ελλάδα, φαντάζομαι ότι αν ήμουν “στην φάση” η ουσία θα κρύβονταν στο μεθυσμένο "Dead Man's Tetris" με samples από όπλα των οποίων το όνομα δεν ξέρω και εφέ από Street Fighter II K.O..
Όπως και να 'χει, ο δίσκος αυτός είναι σαν τα πτώματα, σε αηδιάζουν αλλά δεν μπορείς και να τραβήξεις το βλέμμα σου από πάνω τους. Σου λένε μια αλήθεια, την μεγαλύτερη. Επίσης, υποτίθεται ότι η έμπνευση για τον δίσκο ήταν ο θάνατος της θείας του Alice Coltrane. Είναι ο καλύτερος δίσκος της καριέρας του.
Τον πιο φρέσκο ήχο της χρονιάς
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
"Never Catch Me , "Dead Man's Tetris","Your Potential//The Beyond"
Βαθμολογία: 8/10
Όπως η ζωή, έτσι και ο θάνατος των ανθρώπων δεν είναι ίδιος. Τάξεις υπάρχουν και τα βιώματα αλλάζουν. Ο Flying Lotus είναι μαύρος και όχι αφροαμερικανός κι αυτή την εμπειρία σού μεταφέρει. Ο θάνατος στο γκέτο έχει βία, πυροβολισμούς και ουρλιαχτά κι η αγάπη αυτών που μένουν πίσω έχει πιο πολύ πικρία. Η Αμερική του Φέργκιουσον του 2014 και του Ντιτρόιτ του 1967, αλλαγή καμία.
Θάνατος και ζωή λοιπόν. Ο Προυστ χρειάστηκε 3.200 σελίδες και 11 χρόνια για να αφήσει, τελικά ημιτελές, το μεγαλύτερο του έργο πάνω στο ερώτημα της ζωής, του θανάτου και της μάνας μας "Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο". Ο απολογισμός της ζωής του Steve Ellison/ Flying Lotus μέχρι στιγμής μετρά 5 άλμπουμ σε 8 χρόνια. Το τελευταίο του πόνημα "You're Dead!" μοιάζει με επικήδειο και ως τέτοιος δεν πραγματεύεται τον θάνατο αλλά την κινητήρια δύναμη που κρύβει η γνώση του πεπερασμένου μας χρόνου. Σε 38 λεπτά γεωμετρημένου jazz χάους, ξεσπασμάτων, ουρλιαχτών και στοιχειωτικών μελωδιών χώρεσαν fusion, IDM, και ambient διαλείμματα, όλα κάτω από ένα bassline ασυνάρτητων καρδιοχτύπων.
Όσο απόκοσμες είναι οι συνθέσεις, τόσο οικείος είναι ο μπασταρδεμένος του ήχος. Στον δίσκο συναντάμε μεγάλα ονόματα από παντού, όπως ο Snoop Dogg και ο Kendrick Lamar, ο 70χρονος πιανίστας Herbie Hancock, ο σαξοφωνίστας Kamasi Washington, ο πρώην ντράμερ των Mars Volta, Deantoni Parks, ο κιθαρίστας των Metalocalypse, Brendon Small και βέβαια ο μπασίστας των Suicidal Tendencies και σχεδόν μόνιμος συνεργάτης του, Thundercat. Βέβαια τα καλά υλικά δεν αρκούν πάντα για ένα καλό γεύμα, χρειάζεται και η μαεστρία του μάγειρα. Κι είναι κι αυτό εδώ. Δεν υπάρχει προχειρότητα αλλά κάποιες συνθέσεις είναι ορχηστρικά αδύναμες, με φτωχό bassline κι όμως κολλάει κι αυτό. Ο FlyLo έχει εγγενείς μηχανισμούς μορφογένεσις κι αυτή είναι η γοητεία αλλά και το μεγαλείο του ως παραγωγός.
Τα 19 κομμάτια του δίσκου δύσκολα ακούγονται το καθένα χωριστά αλλά θα μπορούσες να ζητήσεις να παιχτεί κάποιο στην κηδεία σου. Πιο ψυχεδελικά με το "Your Potential//The Beyond" ή μελωδικά με το "Moment of Hesitation". Βέβαια το διαμάντι του δίσκου είναι το "Never Catch Me" που κρύβει όλο το νόημα του δίσκου λιτά και στακάτα "Analyze my demise, I say I'm super anxious/ Recognize I deprive this fear and then embrace it". Επειδή είμαι ασπρούλα στην Ελλάδα, φαντάζομαι ότι αν ήμουν “στην φάση” η ουσία θα κρύβονταν στο μεθυσμένο "Dead Man's Tetris" με samples από όπλα των οποίων το όνομα δεν ξέρω και εφέ από Street Fighter II K.O..
Όπως και να 'χει, ο δίσκος αυτός είναι σαν τα πτώματα, σε αηδιάζουν αλλά δεν μπορείς και να τραβήξεις το βλέμμα σου από πάνω τους. Σου λένε μια αλήθεια, την μεγαλύτερη. Επίσης, υποτίθεται ότι η έμπνευση για τον δίσκο ήταν ο θάνατος της θείας του Alice Coltrane. Είναι ο καλύτερος δίσκος της καριέρας του.