Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Θοδωρή Μάρκου & τον ευχαριστούμε πάρα πολύ για την παραχώρηση τους!
Προφανώς δεν είμαι το κατάλληλο πρόσωπο για να μεταφέρω την πραγματική εικόνα της προχθεσινής συναυλίας σε όσους δεν ήταν εκεί. Μου λείπει το βασικό προσόν της αντικειμενικότητας. Ο Morrissey με συγκινεί και με γοητεύει με τη φωνή του, με το μοναδικό τρόπο που προφέρει την κάθε λέξη, με τους στίχους και τα τραγούδια του, με την αύρα του συνολικά. Τι κι αν έλειπαν από το setlist κάποια αγαπημένα μου κομμάτια – είναι αναπόφευκτο, αφού είναι δεκάδες. Τι κι αν είχε μεγάλη διάρκεια, μισής ώρας περίπου, η εισαγωγή με τα βιντεάκια αγαπημένων του καλλιτεχνών – είναι κι αυτός ένας τρόπος να μας μυήσει στον κόσμο του. Τι κι αν το World Peace Is None Of Your Business, η προώθηση του οποίου μας χάρισε την πέμπτη του εμφάνιση στην Αθήνα, δεν είναι το καλύτερό του album – περιλαμβάνει τουλάχιστον πέντε εξαιρετικά κομμάτια (Art Hounds, One of our own, Mountjoy, I’m not a man, Scandinavia) και άλλα τόσα που απολαμβάνεις να ακούς ξανά και ξανά.
Ας μην ξεφεύγω όμως από το βράδυ της Δευτέρας. Φτάνοντας στο Φάληρο, πολύς κόσμος είχε αρχίσει να μαζεύεται, η στοιχισμένη και πειθαρχημένη ουρά όμως ήταν πρωτοφανής για συναυλία σε ελληνικό έδαφος. Υποψιάζομαι ότι δεν θέλαμε να μας κακοχαρακτηρίσει ο καλλιτέχνης, δεν εξηγείται αλλιώς. Κοιτάζοντας γύρω έβλεπα όλες τις ηλικίες να εκπροσωπούνται στο κοινό, από παρέες δεκαεξάχρονων μέχρι 50ρηδες γονείς με τα παιδιά τους.
Γύρω στις 22.00 ξεκίνησε η εισαγωγή και μισή ώρα αργότερα ο Morrissey βρισκόταν στη σκηνή και ερμήνευε το The Queen is Dead των Smiths. Η συνέχεια δόθηκε με το Suedehead και χάρισε στο κοινό μια από τις πιο δυνατές στιγμές της συναυλίας. Ομολογουμένως οι στιγμές αυτές αφορούσαν κυρίως τα κομμάτια εκτός του τελευταίου album. Εξαίρεση, το Smiler with a Knife, το οποίο σαφώς δεν ανήκει στα αγαπημένα μου, παρακολουθώντας όμως αυτή την υπέροχη ερμηνεία, δεν έμεινα αδιάφορη. Κορυφαία στιγμή ήταν μάλλον το How Soon Is Now? στο encore, με τον ντράμερ να δίνει ρεσιτάλ. Ο ήχος ήταν άψογος, τουλάχιστον στο σημείο που βρισκόμουν και η φωνή του Morrissey κρυστάλλινη και μαγευτική.
Όπως πάντα, ο Morrissey επικοινωνούσε μαζί μας με τον ιδιαίτερο τρόπο του και, παρά τη φήμη του αλαζόνα, έχει πάντα μια ευγένεια όταν εκτίθεται στη σκηνή και σου δίνει την ευχάριστη αίσθηση ότι εκτιμά το χρόνο και την ενέργεια που του αφιερώνεις. Έτσι έχει καταφέρει εδώ και χρόνια να δημιουργήσει πολύ στενή σχέση με ένα πολυπληθέστατο κοινό που πηγαίνει και ξαναπηγαίνει να τον απολαύσει από κοντά. Θα μπορούσα, με αφορμή την παραίνεσή του ‘Remember me, but forget my fate’, να γράψω ολόκληρα κεφάλαια για το πόσο έχει αλλάξει η θεματολογία του, αλλά και η συνολική του εικόνα καθώς μεγαλώνει και βλέπει τα πράγματα να αλλάζουν δραματικά γύρω του και μέσα του, όπως άλλωστε γύρω μας και μέσα στον καθένα από εμάς. Όμως αυτές οι σκέψεις δεν έχουν θέση σε ένα live review. Ας αρκεστώ λοιπόν να πω ότι για άλλη μια φορά ο Morrissey υπήρξε απλώς ο εξαιρετικός εαυτός του…
Setlist
The Queen Is Dead
Suedehead
Speedway
Kiss Me a Lot
Staircase at the University
I'm Throwing My Arms Around Paris
World Peace Is None of Your Business
Neal Cassady Drops Dead
One of Our Own
The Bullfighter Dies
Scandinavia
Yes, I Am Blind
Everyday Is Like Sunday
Smiler with Knife
Asleep
I'm Not a Man
Certain People I Know
Trouble Loves Me
Meat Is Murder
Encore:
How Soon Is Now?
Προφανώς δεν είμαι το κατάλληλο πρόσωπο για να μεταφέρω την πραγματική εικόνα της προχθεσινής συναυλίας σε όσους δεν ήταν εκεί. Μου λείπει το βασικό προσόν της αντικειμενικότητας. Ο Morrissey με συγκινεί και με γοητεύει με τη φωνή του, με το μοναδικό τρόπο που προφέρει την κάθε λέξη, με τους στίχους και τα τραγούδια του, με την αύρα του συνολικά. Τι κι αν έλειπαν από το setlist κάποια αγαπημένα μου κομμάτια – είναι αναπόφευκτο, αφού είναι δεκάδες. Τι κι αν είχε μεγάλη διάρκεια, μισής ώρας περίπου, η εισαγωγή με τα βιντεάκια αγαπημένων του καλλιτεχνών – είναι κι αυτός ένας τρόπος να μας μυήσει στον κόσμο του. Τι κι αν το World Peace Is None Of Your Business, η προώθηση του οποίου μας χάρισε την πέμπτη του εμφάνιση στην Αθήνα, δεν είναι το καλύτερό του album – περιλαμβάνει τουλάχιστον πέντε εξαιρετικά κομμάτια (Art Hounds, One of our own, Mountjoy, I’m not a man, Scandinavia) και άλλα τόσα που απολαμβάνεις να ακούς ξανά και ξανά.
Ας μην ξεφεύγω όμως από το βράδυ της Δευτέρας. Φτάνοντας στο Φάληρο, πολύς κόσμος είχε αρχίσει να μαζεύεται, η στοιχισμένη και πειθαρχημένη ουρά όμως ήταν πρωτοφανής για συναυλία σε ελληνικό έδαφος. Υποψιάζομαι ότι δεν θέλαμε να μας κακοχαρακτηρίσει ο καλλιτέχνης, δεν εξηγείται αλλιώς. Κοιτάζοντας γύρω έβλεπα όλες τις ηλικίες να εκπροσωπούνται στο κοινό, από παρέες δεκαεξάχρονων μέχρι 50ρηδες γονείς με τα παιδιά τους.
Γύρω στις 22.00 ξεκίνησε η εισαγωγή και μισή ώρα αργότερα ο Morrissey βρισκόταν στη σκηνή και ερμήνευε το The Queen is Dead των Smiths. Η συνέχεια δόθηκε με το Suedehead και χάρισε στο κοινό μια από τις πιο δυνατές στιγμές της συναυλίας. Ομολογουμένως οι στιγμές αυτές αφορούσαν κυρίως τα κομμάτια εκτός του τελευταίου album. Εξαίρεση, το Smiler with a Knife, το οποίο σαφώς δεν ανήκει στα αγαπημένα μου, παρακολουθώντας όμως αυτή την υπέροχη ερμηνεία, δεν έμεινα αδιάφορη. Κορυφαία στιγμή ήταν μάλλον το How Soon Is Now? στο encore, με τον ντράμερ να δίνει ρεσιτάλ. Ο ήχος ήταν άψογος, τουλάχιστον στο σημείο που βρισκόμουν και η φωνή του Morrissey κρυστάλλινη και μαγευτική.
Όπως πάντα, ο Morrissey επικοινωνούσε μαζί μας με τον ιδιαίτερο τρόπο του και, παρά τη φήμη του αλαζόνα, έχει πάντα μια ευγένεια όταν εκτίθεται στη σκηνή και σου δίνει την ευχάριστη αίσθηση ότι εκτιμά το χρόνο και την ενέργεια που του αφιερώνεις. Έτσι έχει καταφέρει εδώ και χρόνια να δημιουργήσει πολύ στενή σχέση με ένα πολυπληθέστατο κοινό που πηγαίνει και ξαναπηγαίνει να τον απολαύσει από κοντά. Θα μπορούσα, με αφορμή την παραίνεσή του ‘Remember me, but forget my fate’, να γράψω ολόκληρα κεφάλαια για το πόσο έχει αλλάξει η θεματολογία του, αλλά και η συνολική του εικόνα καθώς μεγαλώνει και βλέπει τα πράγματα να αλλάζουν δραματικά γύρω του και μέσα του, όπως άλλωστε γύρω μας και μέσα στον καθένα από εμάς. Όμως αυτές οι σκέψεις δεν έχουν θέση σε ένα live review. Ας αρκεστώ λοιπόν να πω ότι για άλλη μια φορά ο Morrissey υπήρξε απλώς ο εξαιρετικός εαυτός του…
Setlist
The Queen Is Dead
Suedehead
Speedway
Kiss Me a Lot
Staircase at the University
I'm Throwing My Arms Around Paris
World Peace Is None of Your Business
Neal Cassady Drops Dead
One of Our Own
The Bullfighter Dies
Scandinavia
Yes, I Am Blind
Everyday Is Like Sunday
Smiler with Knife
Asleep
I'm Not a Man
Certain People I Know
Trouble Loves Me
Meat Is Murder
Encore:
How Soon Is Now?