Δεν έχουμε πολλά παράπονα από τη μουσική παραγωγή του 2014 αφού, πέρα από όσα άλμπουμ ξεχωρίσαμε στους δίσκους της χρονιάς, υπήρξαν πολλές ακόμα
δουλειές που κρίνονται ως άκρως ικανοποιητικές και μας δίνουν την
αισιοδοξία ότι η κρίση, όσο αφορά τη μουσική βιομηχανία, έχει κυρίως
σχέση με το επιχειρηματικό κομμάτι και όχι το δημιουργικό.
Ένα μειονέκτημα όμως που πρέπει να επισημάνουμε για τη χρονιά που έφυγε, αφορά την έλλειψη από πραγματικά αξιόλογα πρώτα άλμπουμ. Ένα δυνατό ντεμπούτο πάντα κλέβει τις εντυπώσεις και αφήνει τη σφραγίδα του στη χρονιά που κυκλοφόρησε. Για να μην πάμε πολύ παλιά, ας θυμηθούμε μόνο λίγα παραδείγματα από τα '00s: “Is this It”, “Turn on the Bright Lights”, “Fever to Tell”, “Funeral”, “Silent Alarm” - μάλλον δεν χρειάζεται καν να αναφέρουμε ονόματα συγκροτημάτων και χρονιές.
Ντεμπούτο αντίστοιχου βεληνεκούς σίγουρα δεν υπήρξε στο 2014. Μιας και ήμασταν όμως γενικότερα σε "φάση λίστας", ψηφίσαμε τα καλύτερα ντεμπούτα της χρονιάς. Συμπεριλάβαμε σε αυτή την ψηφοφορία συγκροτήματα και καλλιτέχνες που κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο μεγάλης διάρκειας μέσα στο 2014 (αρκετοί ενδεχομένως να είχαν προηγούμενη παρουσία στη μουσική με άλλο σχήμα ή να είχαν κυκλοφορήσει EP).
Τιμητικές ψήφους έλαβαν οι δίσκοι:
Azealia Banks - Broke with Expensive Taste
Eagulls - Eagulls
BANKS - Goddess
Ex Hex - Rips
Lowercut - Lowercut
Young Fathers - Dead
Κate Tempest - Everybody Down
Sam Smith - In the Lonely Hour
Julian Casablancas + The Voidz - Tyranny
Haerts - Haerts
Και παρακάτω η κορυφαία δεκάδα μας σε αντίστροφη σειρά:
10. Sisyphus - Sisyphus
Τρεις καλλιτέχνες με ονόματα που ξεκινούν από S, που -πάλι καλά- άλλαξαν το όνομα του κοινού τους project από S/S/S σε Sisyphus κυκλοφόρησαν φέτος το πρώτο τους album μετά το ΕΡ "Beak & Claw" (2012). Αυτοί δεν είναι άλλοι από τους Serengeti (εναλλακτικός χιπχοπάς από το Σικάγο), Son Lux (post-rock και trip-hop παραγωγός και τραγουδιστής) και Sufjan Stevens (γνωστός indie-folk και indietronica μουσικός με εμπειρία χρόνων). Τι προκύπτει, λοιπόν, όταν συνεργάζονται τρεις καλλιτέχνες, ο καθένας από τους οποίους έχει ιδιαίτερο και χαρακτηριστικό ήχο και προέρχονται από φαινομενικά διαφορετικές μουσικές σκηνές; Ο πρώτος δίσκος των Sisyphus. Θρασύς, απότομος και κοφτερός. Δεν σε αφήνει να καταλάβεις αν πραγματικά σου αρέσει ή έχεις εθιστεί σε ένα ατελείωτο roller-coaster ρυθμού και ήχων. [Ελένη Πεφάνη]
Ακούστε αυτό.
Διαβάστε τη δισκοκριτική του Φίλιππου Σταυρογιαννόπουλου.
09. SOHN - Tremors
Ο SOHN αποτέλεσε από τις εκπλήξεις των φεστιβάλ του 2014 που επισκεφτήκαμε ως απεσταλμένοι του Mixgrill. Δίχως να είμαστε προετοιμασμένοι, βρεθήκαμε κατάκοποι κάτω από την σκηνή να παρακολουθήσουμε έναν καλλιτέχνη για τον οποίο δεν είχαμε ιδέα. Κι όμως, παρ'όλη την κούραση της ημέρας, κατάφερε και μας ξεκούρασε. Τα τραγούδια -όλα βγαλμένα από το debut album του- έμειναν φυσικά στα αυτιά μας και μας ανάγκασαν, άμα τη επιστροφή, να ψαχουλέψουμε το δίσκο και με τον καιρό να τον αγαπήσουμε. Με φωνή λίγο φλώρικη για τα γούστα μου και το είδος, χαρακτήρισε το 2014 με το Veto, το Artifice και το ομώνυμο του δίσκου Tremors. Αξιόλογο ξεκίνημα για έναν καλλιτέχνη που είχε δείξει ήδη δείγματα γραφής στο παρελθόν. Από τις αξιόλογες στιγμές της περασμένης χρονιάς. [Παρασκευή Τόμα]
Ακούστε αυτό.
08. Todd Terje - It's Album Time
Ένα κράμα electronica, nu-disco και bossa nova είναι ο πρώτος δίσκος του Νορβηγού DJ και παραγωγού Todd Olsen, ο οποίος άλλαξε το επίθετό του σε Terje για να τιμήσει τον θρυλο της house Todd Terry. Ο Νορβηγός βρίσκεται στο χώρο της μουσικής εδώ και δέκα χρόνια περίπου και έχει συνδέσει το όνομά του με μια σειρά παραγωγών και συνεργασιών με καλλιτέχνες που εκπροσωπούν διάφορα καλλιτεχνικά είδη (Franz Ferdinand, Robbie Williams, Lindstrøm) αλλά και πολλά (και καλά) remixes. Αυτή η διαδρομή ανάμεσα στα διάφορα μουσικά είδη φαίνεται στον πρώτο του δίσκο, αφού έχει καταφέρει να παρουσιάσει ένα φοβερό ανακάτεμα σαν να είναι η πιο απλή και εύκολη συνταγή. Μπορεί να μην είναι ο δίσκος της χρονιάς, αλλά σίγουρα συγκαταλέγεται στα καλύτερα ντεμπούτα του 2014. Ωστόσο, περιέχει ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς, τη διασκευή στο "Johnny & Mary" του Bryan Ferry, καθώς και άλλα τραγούδια που θα θέλατε να ακούσετε ("Inspector Norse", "Delorean Dynamite"). [Ελένη Πεφάνη]
Ακούστε αυτό.
07. Alvvays - Alvvays
Σύντομο σε διάρκεια, αλλά ουσιαστικό, το ντεμπούτο του ανορθόγραφου πενταμελούς συγκροτήματος από το Toronto του Καναδά. Καλοφτιαγμένη indie pop που τσεκάρει όλα τα κουτιά για το τι πρέπει να περιέχει ένας καλός δίσκος του είδους: όμορφα αλλά όχι τεχνικά άρτια φωνητικά, γλυκές μελωδίες ανακατεμένες με κιθάρες που βουίζουν για να μην παραγλυκάνει η συνταγή, ήχος που μοιάζει να προέρχεται από κασέτα αντί για cd (όχι ότι αυτό θα είναι εύκολα αντιληπτό σε όσους αρκούνται σε mp3) και άφθονες μουσικές αναφορές στη Βρετανία των μέσων των ‘80s, όπου και γεννήθηκε το είδος.
Η νεαρή μπάντα ευτύχησε να έχει τη βοήθεια στην ηχογράφηση του δίσκου των αξιόλογων μουσικών και παραγωγών Chad VanGaalen, Graham Walsh (από τους Holy Fuck) και John Agnello, ενώ το single "Archie, Marry Me", πέρα από το 44 στη λίστα του Mixgrill, βρέθηκε και στη 2η θέση του Festive 50 του Dandelion radio, του web radio που συνεχίζει το θεσμό ο οποίος καθιερώθηκε από την εκπομπή του John Peel στα τέλη των '70s και είχε γίνει μια από τις μεγαλύτερες διακρίσεις στις οποίες μπορούσε να ελπίζει μια indie μπάντα των ‘80s. Νομίζω ότι για συναισθηματικούς λόγους αυτή η διάκριση θα είναι πολύ κοντά στην καρδιά των Alvvays. [Οδυσσέας Παύλου]
Ακούστε αυτό.
06. FKA Twigs - LP1
Η 26χρονη Tahliah Barnett, Βρετανίδα μουσικός και χορεύτρια, δραστηριοποιείται αυτή τη στιγμή στο Λονδίνο διοχετεύοντας το τζαμαϊκανο-ισπανικό ταμπεραμέντο της σε ό,τι την εκφράζει. Έπειτα από μια ολιγοετή προσπάθεια ως χορεύτρια και δύο extended plays το 2012 και 2013, αποφάσισε το 2014 να κυκλοφορήσει την πρώτη ολοκληρωμένη της δουλειά με τίτλο LP1 από την Young Turks Recordings Ltd.
Τα μεγάλα μουσικά μέσα την σπρώχνουν αρκετά, η πορεία όμως θα δείξει αν αποδειχθεί κι αυτή fast food. Αυτό που με κέρδισε πάντως ήταν ο συνδυασμός χορού και τραγουδιού, καθώς μου θύμισε τις αξεπέραστες εποχές της μοναδικής Kate Bush. Ιδιαίτερος δίσκος για ιδιαίτερα γούστα. [Παρασκευή Τόμα]
Ακούστε αυτό.
05. Hozier - Hozier
Αν είχα ακούσει το "Take Me to Church" από το 2013 όταν κυκλοφόρησε στο ομώνυμο EP σίγουρα θα περίμενα με ανυπομονησία αλλά και υψηλές προσδοκίες την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά του Ιρλανδού τραγουδοποιού. Μια νέα ευκαιρία εδόθη όταν σμίξαμε στο Maifeld Derby 2014 τον περασμένο Μάιο, όμως κι εκεί την χάσαμε, αφού το πρόγραμμα αποδείχθηκε αρκετά φορτωμένο και ο καιρός απρόβλεπτος.
Όταν τελικά το Σεπτέμβριο έφτασε ο ομώνυμος δίσκος επιβεβαιώθηκε σε κάποιο βαθμό ο θόρυβος που είχε προκαλέσει. Ας πάρουμε για παράδειγμα την ακολουθία των τριών πρώτων τραγουδιών: αρχικά το "Take Me to Church" αποτελεί το λόγο για να ξεκινήσεις την ακρόαση, το "Angel of Small Death and the Codeine Scene" συνεχίζει σε αντίστοιχο ύφος και το "Jackie and Wilson" βάζει μια πιο ζωντανή νότα. Όλα κυλούν αρμονικά και δεμένα. Οι στίχοι μιλούν για την αγάπη και το Θεό -όπως τον αντιλαμβάνεται ο καθένας. Η μουσική, κάτι ανάμεσα σε Woodkid και Mumford & Sons, δεν εντυπωσιάζει, αλλά αποδεικνύεται ικανή να σε κρατήσει ακόμα και στις πιο υποτονικές μελωδίες, όπως το "In a Week", ντουέτο με την Karen Cowley.
Αντικειμενικά μιλώντας, το "Hozier" ήταν κάτι περισσότερο από το δίσκο που περιείχε το "Take Me to Church", χωρίς να φτάνει σε σημείο να μας εκπλήξει περαιτέρω. Ίσως το κάνει όμως με το δεύτερο δίσκο του ο Hozier. Του το εύχομαι ολόψυχα! [Ορέστης Καζασίδης]
Ακούστε αυτό.
04. Jungle - Jungle
Οι Jungle παρουσίασαν ένα άλμπουμ με ήχο που συνδυάζει μια ξεκάθαρη φρεσκάδα με επιρροές από τη soul περασμένων δεκαετιών. Η σύγχρονη τεχνολογία χρησιμοποιήθηκε επίσης αρκετά, με το synthesizer και το drum machine να ακούγονται σχεδόν σε όλα τα τραγούδια και το συνολικό αποτέλεσμα είναι μελαγχολικό και ταυτόχρονα μοντέρνο.
Ένα σημαντικό μέρος του κοινού γοητεύτηκε από το συνδυασμό αυτό και το πρώτο τους άλμπουμ βρέθηκε αρκετά συχνά σε λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Οι Λονδρέζοι έχουν ως βάση τη μουσική και η επόμενη κίνησή τους αναμένεται με ενδιαφέρον από όσους παρακολουθούν τη σκηνή αυτή, αλλά και από όσους συμπαθούν τη σύγχρονη μουσική σε όλο το εύρος της. [Δημήτρης Όρλης]
Ακούστε αυτό.
Διαβάστε τη δισκοκριτική του Κώστα Χουσιάδα.
03. Royal Blood - Royal Blood
Οι Royal Blood είναι το επόμενο μεγάλο αγγλικό όνομα στη rock μουσική. Ο πρώτος τους δίσκος αποτελείται από δυνατά τραγούδια που εύκολα μένουν στο μυαλό, κάτι που ίσως οφείλεται στη μικρή, αλλά εύκολα αντιληπτή, ομοιότητά τους με άλλα σπουδαία συγκροτήματα του χώρου. Οι συναυλίες τους είναι το δυνατό τους σημείο και παρά το γεγονός πως ορισμένες βραδιές στην Ευρώπη αναβλήθηκαν, το ντουέτο από το Bristol συνεχίζει να αυξάνει το κοινό του.
Το καλοκαίρι του 2015 θα ανοίγουν τις συναυλίες των Foo Fighters και αναμένεται να είναι από τα κύρια ονόματα σε φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Έχουν ακόμα αρκετή δουλειά μπροστά τους ώστε να γίνουν ένα συγκρότημα πρώτης κατηγορίας, όπως για παράδειγμα οι Arctic Monkeys -ο ντράμερ των οποίων φορούσε μπλουζάκι τους όσο μεσουρανούσε στη σκηνή του Glastonbury το 2013- αλλά οδεύουν γρήγορα προς αυτή την κατεύθυνση. Αυτό βέβαια οφείλεται και στο ότι αμφότερα τα συγκροτήματα ανήκουν στην ίδια εταιρεία μάνατζερ, όμως όλα είναι μέσα στο παιχνίδι. [Δημήτρης Όρλης]
Ακούστε αυτό.
Διαβάστε τη δισκοκριτική του Δημήτρη Όρλη.
02. Temples - Sun Structures
Αν πρέπει (από συνήθεια;) να μιλήσουμε για τις «καλύτερες» πρώτες δουλειές της χρονιάς, η μόνη που ξεχωρίζει πραγματικά, όσον αφορά το χώρο του rock, είναι το "Sun Structures" των Temples.
Το κουαρτέτο από το Kettering (!) δημιουργήθηκε στα μέσα του 2012 σαν ένα home studio project με πυρήνα τον τραγουδιστή και κιθαρίστα James Edward Bagshaw και τον μπασίστα James Warmsley. Πριν τελειώσει η χρονιά είχαν ήδη στα χέρια τους προσφορά από τη σπουδαία ανεξάρτητη Λονδρέζικη εταιρία Heavenly Recordings για να κυκλοφορήσει τις πρώτες, «σπιτικές», ηχογραφήσεις τους και το εξαιρετικό πρώτο single "Shelter Song" στα δισκάδικα.
Μετά από μερικά ακόμα singles, στις αρχές του 2014 ακολούθησε η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά τους, το περίφημο "Sun Structures", αποτελούμενο από 12 κομψοτεχνήματα ψυχεδελικού rock με ρυθμούς και μελωδίες που σου μένουν στο μυαλό από το πρώτο άκουσμα. Λιγότερο πειραματικοί από άλλα γκρουπ που καταπιάνονται με το ίδιο μουσικό είδος τα τελευταία χρόνια (όπως οι Tame Impala), κάτι που τους στοίχισε όσον αφορά την αντιμετώπισή τους από ορισμένους κριτικούς, αλλά με αναμφίβολα δημιουργικό μυαλό και δυνατές pop συνθέσεις, οι Temples είδαν σύντομα τις μετοχές τους να ανεβαίνουν και άκουσαν σπουδαίους συναδέλφους τους, όπως ο Johnny Marr και ο Noel Gallagher, να τους αναγνωρίζουν σαν την καλύτερη νέα μπάντα στη Βρετανία.
Επομένως, αν δεν πιστεύετε εμάς, πάρτε το από τον Johnny και τον Noel: οι Temples ξεχωρίζουν με διαφορά από τα υπόλοιπα rock συγκροτήματα που μας συστήθηκαν μέσα στο 2014 και δείχνουν ικανοί και για ακόμα σπουδαιότερα πράγματα στο κοντινό μέλλον. Για να δούμε… [Οδυσσέας Παύλου]
Ακούστε αυτό.
01. Damon Albarn - Everyday Robots
Σύμφωνοι, είναι κάπως περίεργο να συναντάμε στην κορυφή μιας τέτοιας λίστας έναν καλλιτέχνη που μόνο πρωτοεμφανιζόμενος δεν είναι. Ωστόσο, από τη στιγμή που αποφασίσαμε ότι το "Everyday Robots" αποτελούσε το προσωπικό ντεμπούτο του Damon Albarn δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή. Γιατί καλές και άγιες οι συμμετοχές του σε συγκροτήματα (Blur, Gorillaz), οι συνεργασίες ("The Good, the Bad & the Queen", "Mali Music"), τα soundtracks ("Monkey: Journey to the West", "Dr Dee") και τα -έστω και extended- EPs ("Democrazy"), όμως αυτός εδώ ο δίσκος είναι όλος Damon, από την αρχή ως το τέλος, κάθε στίχος και κάθε νότα. Η παραγωγή του Richard Russell (που κατά δηλώσεις του Albarn πρόσθεσε την ατμοσφαιρικότητα και ο δίσκος του ανήκει σε μεγάλο ποσοστό), οι συνεργασίες με τον Brian Eno και τη Bat for Lashes και η συμμετοχή της χορωδίας Leytonstone City Mission που χρωματίζει με την πολυφωνία της το παιχνιδιάρικο "Mr Tembo" και τον ύμνο αισιοδοξίας που τιτλοφορείται "Heavy Seas of Love" δίνουν τον απαραίτητο τόνο συλλογικότητας. Δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο δίσκο, παρά μάλλον για μια διήγηση, κάτι σαν audio book μετά μουσικής -που θα μπορούσε να ανήκει και στον Oscar Wilde.
Ορισμένες φορές, όταν αναφερόμαστε σε λίστες, όταν προσπαθούμε να (επι)κοινωνήσουμε ένα άκουσμα και να συζητήσουμε τη συνεισφορά του, απαιτείται αποστασιοποίηση και αντικειμενικότητα. Να με συγχωρείτε, αλλά δεν δύναμαι. Έχω διάφορες και δυνατές μουσικές αγάπες -που προφανώς δεν είναι της παρούσης. Ο Damon Albarn αποδεικνύεται ότι είναι ό,τι πιο ολοκληρωμένο και συνάμα ό,τι πιο κοντά στο ανθρώπινο... και είναι πολύ μάγκας.
Αν όπως λένε "τα τωρινά τιμούν τα πρώτα", έχει καταφέρει να γίνει ήδη θρύλος της μουσικής. Damon, σε αγαπάμε για όσα ήσουν, για όσα είσαι και για όσα θα γίνεις! [Ορέστης Καζασίδης]
Διαβάστε τη δημόσια διαφωνία του Δημήτρη Καμπούρη και του Γιώργου Μπαλιώτη στη δισκοκριτική του "Everyday Robots".
* Ποια ντεμπούτα και πρωτοεμφανιζόμενους μουσικούς ξεχωρίσαμε τις προηγούμενες χρονιές; Διαβάστε για το 2010, το 2012 και το 2013.
* Διαβάστε ακόμη το μεγάλο, φετινό αφιέρωμα του Mix Grill στα πρώτα τραγούδια πρώτων δίσκων. Το βαφτίσαμε "Τα Πρώτα Των Πρώτων" και μπορείτε να το βρείτε εδώ.
Ένα μειονέκτημα όμως που πρέπει να επισημάνουμε για τη χρονιά που έφυγε, αφορά την έλλειψη από πραγματικά αξιόλογα πρώτα άλμπουμ. Ένα δυνατό ντεμπούτο πάντα κλέβει τις εντυπώσεις και αφήνει τη σφραγίδα του στη χρονιά που κυκλοφόρησε. Για να μην πάμε πολύ παλιά, ας θυμηθούμε μόνο λίγα παραδείγματα από τα '00s: “Is this It”, “Turn on the Bright Lights”, “Fever to Tell”, “Funeral”, “Silent Alarm” - μάλλον δεν χρειάζεται καν να αναφέρουμε ονόματα συγκροτημάτων και χρονιές.
Ντεμπούτο αντίστοιχου βεληνεκούς σίγουρα δεν υπήρξε στο 2014. Μιας και ήμασταν όμως γενικότερα σε "φάση λίστας", ψηφίσαμε τα καλύτερα ντεμπούτα της χρονιάς. Συμπεριλάβαμε σε αυτή την ψηφοφορία συγκροτήματα και καλλιτέχνες που κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο μεγάλης διάρκειας μέσα στο 2014 (αρκετοί ενδεχομένως να είχαν προηγούμενη παρουσία στη μουσική με άλλο σχήμα ή να είχαν κυκλοφορήσει EP).
Τιμητικές ψήφους έλαβαν οι δίσκοι:
Azealia Banks - Broke with Expensive Taste
Eagulls - Eagulls
BANKS - Goddess
Ex Hex - Rips
Lowercut - Lowercut
Young Fathers - Dead
Κate Tempest - Everybody Down
Sam Smith - In the Lonely Hour
Julian Casablancas + The Voidz - Tyranny
Haerts - Haerts
Και παρακάτω η κορυφαία δεκάδα μας σε αντίστροφη σειρά:
10. Sisyphus - SisyphusΤρεις καλλιτέχνες με ονόματα που ξεκινούν από S, που -πάλι καλά- άλλαξαν το όνομα του κοινού τους project από S/S/S σε Sisyphus κυκλοφόρησαν φέτος το πρώτο τους album μετά το ΕΡ "Beak & Claw" (2012). Αυτοί δεν είναι άλλοι από τους Serengeti (εναλλακτικός χιπχοπάς από το Σικάγο), Son Lux (post-rock και trip-hop παραγωγός και τραγουδιστής) και Sufjan Stevens (γνωστός indie-folk και indietronica μουσικός με εμπειρία χρόνων). Τι προκύπτει, λοιπόν, όταν συνεργάζονται τρεις καλλιτέχνες, ο καθένας από τους οποίους έχει ιδιαίτερο και χαρακτηριστικό ήχο και προέρχονται από φαινομενικά διαφορετικές μουσικές σκηνές; Ο πρώτος δίσκος των Sisyphus. Θρασύς, απότομος και κοφτερός. Δεν σε αφήνει να καταλάβεις αν πραγματικά σου αρέσει ή έχεις εθιστεί σε ένα ατελείωτο roller-coaster ρυθμού και ήχων. [Ελένη Πεφάνη]
Ακούστε αυτό.
Διαβάστε τη δισκοκριτική του Φίλιππου Σταυρογιαννόπουλου.
09. SOHN - TremorsΟ SOHN αποτέλεσε από τις εκπλήξεις των φεστιβάλ του 2014 που επισκεφτήκαμε ως απεσταλμένοι του Mixgrill. Δίχως να είμαστε προετοιμασμένοι, βρεθήκαμε κατάκοποι κάτω από την σκηνή να παρακολουθήσουμε έναν καλλιτέχνη για τον οποίο δεν είχαμε ιδέα. Κι όμως, παρ'όλη την κούραση της ημέρας, κατάφερε και μας ξεκούρασε. Τα τραγούδια -όλα βγαλμένα από το debut album του- έμειναν φυσικά στα αυτιά μας και μας ανάγκασαν, άμα τη επιστροφή, να ψαχουλέψουμε το δίσκο και με τον καιρό να τον αγαπήσουμε. Με φωνή λίγο φλώρικη για τα γούστα μου και το είδος, χαρακτήρισε το 2014 με το Veto, το Artifice και το ομώνυμο του δίσκου Tremors. Αξιόλογο ξεκίνημα για έναν καλλιτέχνη που είχε δείξει ήδη δείγματα γραφής στο παρελθόν. Από τις αξιόλογες στιγμές της περασμένης χρονιάς. [Παρασκευή Τόμα]
Ακούστε αυτό.
08. Todd Terje - It's Album TimeΈνα κράμα electronica, nu-disco και bossa nova είναι ο πρώτος δίσκος του Νορβηγού DJ και παραγωγού Todd Olsen, ο οποίος άλλαξε το επίθετό του σε Terje για να τιμήσει τον θρυλο της house Todd Terry. Ο Νορβηγός βρίσκεται στο χώρο της μουσικής εδώ και δέκα χρόνια περίπου και έχει συνδέσει το όνομά του με μια σειρά παραγωγών και συνεργασιών με καλλιτέχνες που εκπροσωπούν διάφορα καλλιτεχνικά είδη (Franz Ferdinand, Robbie Williams, Lindstrøm) αλλά και πολλά (και καλά) remixes. Αυτή η διαδρομή ανάμεσα στα διάφορα μουσικά είδη φαίνεται στον πρώτο του δίσκο, αφού έχει καταφέρει να παρουσιάσει ένα φοβερό ανακάτεμα σαν να είναι η πιο απλή και εύκολη συνταγή. Μπορεί να μην είναι ο δίσκος της χρονιάς, αλλά σίγουρα συγκαταλέγεται στα καλύτερα ντεμπούτα του 2014. Ωστόσο, περιέχει ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς, τη διασκευή στο "Johnny & Mary" του Bryan Ferry, καθώς και άλλα τραγούδια που θα θέλατε να ακούσετε ("Inspector Norse", "Delorean Dynamite"). [Ελένη Πεφάνη]
Ακούστε αυτό.
07. Alvvays - AlvvaysΣύντομο σε διάρκεια, αλλά ουσιαστικό, το ντεμπούτο του ανορθόγραφου πενταμελούς συγκροτήματος από το Toronto του Καναδά. Καλοφτιαγμένη indie pop που τσεκάρει όλα τα κουτιά για το τι πρέπει να περιέχει ένας καλός δίσκος του είδους: όμορφα αλλά όχι τεχνικά άρτια φωνητικά, γλυκές μελωδίες ανακατεμένες με κιθάρες που βουίζουν για να μην παραγλυκάνει η συνταγή, ήχος που μοιάζει να προέρχεται από κασέτα αντί για cd (όχι ότι αυτό θα είναι εύκολα αντιληπτό σε όσους αρκούνται σε mp3) και άφθονες μουσικές αναφορές στη Βρετανία των μέσων των ‘80s, όπου και γεννήθηκε το είδος.
Η νεαρή μπάντα ευτύχησε να έχει τη βοήθεια στην ηχογράφηση του δίσκου των αξιόλογων μουσικών και παραγωγών Chad VanGaalen, Graham Walsh (από τους Holy Fuck) και John Agnello, ενώ το single "Archie, Marry Me", πέρα από το 44 στη λίστα του Mixgrill, βρέθηκε και στη 2η θέση του Festive 50 του Dandelion radio, του web radio που συνεχίζει το θεσμό ο οποίος καθιερώθηκε από την εκπομπή του John Peel στα τέλη των '70s και είχε γίνει μια από τις μεγαλύτερες διακρίσεις στις οποίες μπορούσε να ελπίζει μια indie μπάντα των ‘80s. Νομίζω ότι για συναισθηματικούς λόγους αυτή η διάκριση θα είναι πολύ κοντά στην καρδιά των Alvvays. [Οδυσσέας Παύλου]
Ακούστε αυτό.
06. FKA Twigs - LP1Η 26χρονη Tahliah Barnett, Βρετανίδα μουσικός και χορεύτρια, δραστηριοποιείται αυτή τη στιγμή στο Λονδίνο διοχετεύοντας το τζαμαϊκανο-ισπανικό ταμπεραμέντο της σε ό,τι την εκφράζει. Έπειτα από μια ολιγοετή προσπάθεια ως χορεύτρια και δύο extended plays το 2012 και 2013, αποφάσισε το 2014 να κυκλοφορήσει την πρώτη ολοκληρωμένη της δουλειά με τίτλο LP1 από την Young Turks Recordings Ltd.
Τα μεγάλα μουσικά μέσα την σπρώχνουν αρκετά, η πορεία όμως θα δείξει αν αποδειχθεί κι αυτή fast food. Αυτό που με κέρδισε πάντως ήταν ο συνδυασμός χορού και τραγουδιού, καθώς μου θύμισε τις αξεπέραστες εποχές της μοναδικής Kate Bush. Ιδιαίτερος δίσκος για ιδιαίτερα γούστα. [Παρασκευή Τόμα]
Ακούστε αυτό.
05. Hozier - HozierΑν είχα ακούσει το "Take Me to Church" από το 2013 όταν κυκλοφόρησε στο ομώνυμο EP σίγουρα θα περίμενα με ανυπομονησία αλλά και υψηλές προσδοκίες την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά του Ιρλανδού τραγουδοποιού. Μια νέα ευκαιρία εδόθη όταν σμίξαμε στο Maifeld Derby 2014 τον περασμένο Μάιο, όμως κι εκεί την χάσαμε, αφού το πρόγραμμα αποδείχθηκε αρκετά φορτωμένο και ο καιρός απρόβλεπτος.
Όταν τελικά το Σεπτέμβριο έφτασε ο ομώνυμος δίσκος επιβεβαιώθηκε σε κάποιο βαθμό ο θόρυβος που είχε προκαλέσει. Ας πάρουμε για παράδειγμα την ακολουθία των τριών πρώτων τραγουδιών: αρχικά το "Take Me to Church" αποτελεί το λόγο για να ξεκινήσεις την ακρόαση, το "Angel of Small Death and the Codeine Scene" συνεχίζει σε αντίστοιχο ύφος και το "Jackie and Wilson" βάζει μια πιο ζωντανή νότα. Όλα κυλούν αρμονικά και δεμένα. Οι στίχοι μιλούν για την αγάπη και το Θεό -όπως τον αντιλαμβάνεται ο καθένας. Η μουσική, κάτι ανάμεσα σε Woodkid και Mumford & Sons, δεν εντυπωσιάζει, αλλά αποδεικνύεται ικανή να σε κρατήσει ακόμα και στις πιο υποτονικές μελωδίες, όπως το "In a Week", ντουέτο με την Karen Cowley.
Αντικειμενικά μιλώντας, το "Hozier" ήταν κάτι περισσότερο από το δίσκο που περιείχε το "Take Me to Church", χωρίς να φτάνει σε σημείο να μας εκπλήξει περαιτέρω. Ίσως το κάνει όμως με το δεύτερο δίσκο του ο Hozier. Του το εύχομαι ολόψυχα! [Ορέστης Καζασίδης]
Ακούστε αυτό.
04. Jungle - JungleΟι Jungle παρουσίασαν ένα άλμπουμ με ήχο που συνδυάζει μια ξεκάθαρη φρεσκάδα με επιρροές από τη soul περασμένων δεκαετιών. Η σύγχρονη τεχνολογία χρησιμοποιήθηκε επίσης αρκετά, με το synthesizer και το drum machine να ακούγονται σχεδόν σε όλα τα τραγούδια και το συνολικό αποτέλεσμα είναι μελαγχολικό και ταυτόχρονα μοντέρνο.
Ένα σημαντικό μέρος του κοινού γοητεύτηκε από το συνδυασμό αυτό και το πρώτο τους άλμπουμ βρέθηκε αρκετά συχνά σε λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Οι Λονδρέζοι έχουν ως βάση τη μουσική και η επόμενη κίνησή τους αναμένεται με ενδιαφέρον από όσους παρακολουθούν τη σκηνή αυτή, αλλά και από όσους συμπαθούν τη σύγχρονη μουσική σε όλο το εύρος της. [Δημήτρης Όρλης]
Ακούστε αυτό.
Διαβάστε τη δισκοκριτική του Κώστα Χουσιάδα.
03. Royal Blood - Royal Blood
Οι Royal Blood είναι το επόμενο μεγάλο αγγλικό όνομα στη rock μουσική. Ο πρώτος τους δίσκος αποτελείται από δυνατά τραγούδια που εύκολα μένουν στο μυαλό, κάτι που ίσως οφείλεται στη μικρή, αλλά εύκολα αντιληπτή, ομοιότητά τους με άλλα σπουδαία συγκροτήματα του χώρου. Οι συναυλίες τους είναι το δυνατό τους σημείο και παρά το γεγονός πως ορισμένες βραδιές στην Ευρώπη αναβλήθηκαν, το ντουέτο από το Bristol συνεχίζει να αυξάνει το κοινό του.
Το καλοκαίρι του 2015 θα ανοίγουν τις συναυλίες των Foo Fighters και αναμένεται να είναι από τα κύρια ονόματα σε φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Έχουν ακόμα αρκετή δουλειά μπροστά τους ώστε να γίνουν ένα συγκρότημα πρώτης κατηγορίας, όπως για παράδειγμα οι Arctic Monkeys -ο ντράμερ των οποίων φορούσε μπλουζάκι τους όσο μεσουρανούσε στη σκηνή του Glastonbury το 2013- αλλά οδεύουν γρήγορα προς αυτή την κατεύθυνση. Αυτό βέβαια οφείλεται και στο ότι αμφότερα τα συγκροτήματα ανήκουν στην ίδια εταιρεία μάνατζερ, όμως όλα είναι μέσα στο παιχνίδι. [Δημήτρης Όρλης]
Ακούστε αυτό.
Διαβάστε τη δισκοκριτική του Δημήτρη Όρλη.
02. Temples - Sun Structures
Αν πρέπει (από συνήθεια;) να μιλήσουμε για τις «καλύτερες» πρώτες δουλειές της χρονιάς, η μόνη που ξεχωρίζει πραγματικά, όσον αφορά το χώρο του rock, είναι το "Sun Structures" των Temples.
Το κουαρτέτο από το Kettering (!) δημιουργήθηκε στα μέσα του 2012 σαν ένα home studio project με πυρήνα τον τραγουδιστή και κιθαρίστα James Edward Bagshaw και τον μπασίστα James Warmsley. Πριν τελειώσει η χρονιά είχαν ήδη στα χέρια τους προσφορά από τη σπουδαία ανεξάρτητη Λονδρέζικη εταιρία Heavenly Recordings για να κυκλοφορήσει τις πρώτες, «σπιτικές», ηχογραφήσεις τους και το εξαιρετικό πρώτο single "Shelter Song" στα δισκάδικα.
Μετά από μερικά ακόμα singles, στις αρχές του 2014 ακολούθησε η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά τους, το περίφημο "Sun Structures", αποτελούμενο από 12 κομψοτεχνήματα ψυχεδελικού rock με ρυθμούς και μελωδίες που σου μένουν στο μυαλό από το πρώτο άκουσμα. Λιγότερο πειραματικοί από άλλα γκρουπ που καταπιάνονται με το ίδιο μουσικό είδος τα τελευταία χρόνια (όπως οι Tame Impala), κάτι που τους στοίχισε όσον αφορά την αντιμετώπισή τους από ορισμένους κριτικούς, αλλά με αναμφίβολα δημιουργικό μυαλό και δυνατές pop συνθέσεις, οι Temples είδαν σύντομα τις μετοχές τους να ανεβαίνουν και άκουσαν σπουδαίους συναδέλφους τους, όπως ο Johnny Marr και ο Noel Gallagher, να τους αναγνωρίζουν σαν την καλύτερη νέα μπάντα στη Βρετανία.
Επομένως, αν δεν πιστεύετε εμάς, πάρτε το από τον Johnny και τον Noel: οι Temples ξεχωρίζουν με διαφορά από τα υπόλοιπα rock συγκροτήματα που μας συστήθηκαν μέσα στο 2014 και δείχνουν ικανοί και για ακόμα σπουδαιότερα πράγματα στο κοντινό μέλλον. Για να δούμε… [Οδυσσέας Παύλου]
Ακούστε αυτό.
01. Damon Albarn - Everyday Robots
Σύμφωνοι, είναι κάπως περίεργο να συναντάμε στην κορυφή μιας τέτοιας λίστας έναν καλλιτέχνη που μόνο πρωτοεμφανιζόμενος δεν είναι. Ωστόσο, από τη στιγμή που αποφασίσαμε ότι το "Everyday Robots" αποτελούσε το προσωπικό ντεμπούτο του Damon Albarn δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή. Γιατί καλές και άγιες οι συμμετοχές του σε συγκροτήματα (Blur, Gorillaz), οι συνεργασίες ("The Good, the Bad & the Queen", "Mali Music"), τα soundtracks ("Monkey: Journey to the West", "Dr Dee") και τα -έστω και extended- EPs ("Democrazy"), όμως αυτός εδώ ο δίσκος είναι όλος Damon, από την αρχή ως το τέλος, κάθε στίχος και κάθε νότα. Η παραγωγή του Richard Russell (που κατά δηλώσεις του Albarn πρόσθεσε την ατμοσφαιρικότητα και ο δίσκος του ανήκει σε μεγάλο ποσοστό), οι συνεργασίες με τον Brian Eno και τη Bat for Lashes και η συμμετοχή της χορωδίας Leytonstone City Mission που χρωματίζει με την πολυφωνία της το παιχνιδιάρικο "Mr Tembo" και τον ύμνο αισιοδοξίας που τιτλοφορείται "Heavy Seas of Love" δίνουν τον απαραίτητο τόνο συλλογικότητας. Δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο δίσκο, παρά μάλλον για μια διήγηση, κάτι σαν audio book μετά μουσικής -που θα μπορούσε να ανήκει και στον Oscar Wilde.
Ορισμένες φορές, όταν αναφερόμαστε σε λίστες, όταν προσπαθούμε να (επι)κοινωνήσουμε ένα άκουσμα και να συζητήσουμε τη συνεισφορά του, απαιτείται αποστασιοποίηση και αντικειμενικότητα. Να με συγχωρείτε, αλλά δεν δύναμαι. Έχω διάφορες και δυνατές μουσικές αγάπες -που προφανώς δεν είναι της παρούσης. Ο Damon Albarn αποδεικνύεται ότι είναι ό,τι πιο ολοκληρωμένο και συνάμα ό,τι πιο κοντά στο ανθρώπινο... και είναι πολύ μάγκας.
Αν όπως λένε "τα τωρινά τιμούν τα πρώτα", έχει καταφέρει να γίνει ήδη θρύλος της μουσικής. Damon, σε αγαπάμε για όσα ήσουν, για όσα είσαι και για όσα θα γίνεις! [Ορέστης Καζασίδης]
Διαβάστε τη δημόσια διαφωνία του Δημήτρη Καμπούρη και του Γιώργου Μπαλιώτη στη δισκοκριτική του "Everyday Robots".
* Ποια ντεμπούτα και πρωτοεμφανιζόμενους μουσικούς ξεχωρίσαμε τις προηγούμενες χρονιές; Διαβάστε για το 2010, το 2012 και το 2013.
* Διαβάστε ακόμη το μεγάλο, φετινό αφιέρωμα του Mix Grill στα πρώτα τραγούδια πρώτων δίσκων. Το βαφτίσαμε "Τα Πρώτα Των Πρώτων" και μπορείτε να το βρείτε εδώ.