Την Τρίτη 13 Ιανουαρίου παρευρεθήκαμε στην επίσημη πρεμιέρα της μουσικοθεατρικής παράστασης 9:05 με τους Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Χρήστο Θηβαίο και Οδυσσέα Ιωάννου, σε σκηνοθεσία Παντελή Βούλγαρη, στο θέατρο Διάνα. Παρέα τους πολύ καλοί μουσικοί.
Για την ακρίβεια, την Τρίτη 13 Ιανουαρίου στο κέντρο της πόλης ζήσαμε ένα δίωρο που δεν μπορώ ακριβώς να το περιγράψω και ταξιδέψαμε κάπου, που δεν μπορώ να προσδιορίσω. Πιθανότατα στις πιο κρυφές μας σκέψεις.
Η βραδιά ήταν μεγάλη και αντιληφθήκαμε πως θα ήταν μεγάλη, μόλις φτάσαμε στη στοά. Πολύς κόσμος απ'έξω, ανυπόμονος να παρακολουθήσει αυτό το διαφορετικό εγχείρημα. Ανάμεσά τους οι Μπάμπης Στόκας, Γιώργος Νταλάρας, Ελεονώρα Ζουγανέλη, Νατάσα Μποφίλιου, η πολυαγαπημένη μου Χάρις Αλεξίου. Ακόμα οι Ελένη Ράντου, Δάφνη Λαμπρόγιαννη, Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, Μαρία Κωνσταντάκη, Άλκης Κούρκουλος και η λίστα ακόμα πολύ μεγάλη. Ξεχώρισαν με την παρουσία τους ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και ο Θάνος Μικρούτσικος.
Ο χώρος μέσα ζεστός και άνετος, με έντονα χρώματα, επιβλητικά.
Και η παράσταση ξεκινά. Περιμένοντας την αμαξοστοιχία των 9:05, η οποία έχει καθυστέρηση, μία μπάντα δεν βρίσκει καλύτερο τρόπο να περάσει την ώρα της από το να κάνει πρόβα. Κουβέντα στην κουβέντα, ξεπηδούν κομμάτια. Αφορμή οι λέξεις, για μια μελωδία. Αφορμή μία μουσική, για μια ιστορία. Σε κείμενα εκπληκτικά από τον Οδυσσέα Ιωάννου, ο οποίος είναι και ο αφηγητής, παρουσιάζεται με τρόπο ευγενικό και παράλληλα ωμό, για να σε ταρακουνήσει, η ιστορία της χώρας και η δική σου προσωπική ιστορία. Το '69, το '74, ο σεισμός του '99 στην Αθήνα, το 2004 - ή αλλιώς η χρονιά μας- και η καθημερινότητά μας σήμερα. Γιατί πάντα μετά την ολοκλήρωση έρχεται η παρακμή.
Μήπως πρέπει να επανεξετάσουμε τις επιλογές μας του παρελθόντος;
Μήπως πρέπει να αντιληφθούμε όσα βλέπουμε και όσα βιώνουμε;
Ή μήπως πρέπει εν τέλει να πάψουμε να φοβόμαστε τους άλλους αλλά και την ίδια τη δική μας αντίδραση, αυτή του βολεμένου μας εαυτού, όταν υψώσουμε ανάστημα;
Οι ερωτήσεις που θα θέσεις στον εαυτό σου παρακολουθώντας τη μουσικοθεατρική αυτήν παράσταση.
Οι ενορχηστρώσεις εξαιρετικές. Ιδιαίτερα ο χώρος, σου έδινε την ευκαιρία να ακούσεις καλύτερα από ποτέ τόσο τα όργανα όσο και τις φωνές, χωρίς τις φωνές μιας συναυλίας -αν και δίπλα μου είχα μία τέτοια φωνή!
Η επιλογή των κομματιών ανάλογη με το κλίμα που ήθελαν να μεταδώσουν.
Ερμήνευσαν κομμάτια, όχι μόνο δικά τους, αλλά και άλλων καλλιτεχνών και δημιουργών. Δεν έλειψαν ο Λοΐζος και ο Χατζηδάκις. Τα λιανοτράγουδα (Αν μ'αγαπάς κι είν'όνειρο), Πώς να σωπάσω, Ποιος τη ζωή μου, Σ'ακολουθώ, Τίποτα δεν πάει χαμένο, Μικρή πατρίδα, Πόσο πολύ σ'αγάπησα, Ο Άμλετ της Σελήνης, Βροχή μου, Πριν το τέλος, η αγαπημένη Πρέβεζα (Θάάάνατος...) κατά την οποία ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου έδωσε πραγματικά ρεσιτάλ, Το μαχαίρι, Πούλα με.
Αλλά και μέσα από τους "χαλαρούς" τους ρόλους, οι καλλιτέχνες μάς εντυπωσίασαν και ως ηθοποιοί. Πλάκες, ευτράπελα, ατάκες. Για την αφήγηση μίλησα ήδη, θα ξαναπώ όμως πόσο πολύ εντυπωσιάστηκα όχι μόνο από τον τρόπο γραφής, αλλά και από την παρουσία, τη φωνή, το συναίσθημα του Οδυσσέα Ιωάννου. Ήταν απλώς συγκλονιστικός.
Στο τέλος της, η παράσταση απέσπασε το πιο ζεστό χειροκρότημα. Και της άξιζε πραγματικά. Είναι διαφορετική, πραγματική και μαγική μαζί, άμεση.
Σίγουρα τροφή για σκέψη, όπως συνηθίζω να λέω. Μόνο που στην προκειμένη, θα είμαστε χορτάτοι για μήνες.
Παρεμπιπτόντως, η παράσταση αποδείχθηκε πιο επίκαιρη από ποτέ λόγω των επικείμενων εκλογών. Ίσως θα έπρεπε ο καθένας μας να την παρακολουθήσει πριν ψηφίσει.
Η αμαξοστοιχία των 9:05 δεν έχει έρθει ακόμα. Το θέμα είναι, όταν φτάσει, εσύ θα μπεις;!!
* Οι φωτογραφίες προέρχονται από το δελτίο τύπου της πρεμιέρας της παράστασης.
Για την ακρίβεια, την Τρίτη 13 Ιανουαρίου στο κέντρο της πόλης ζήσαμε ένα δίωρο που δεν μπορώ ακριβώς να το περιγράψω και ταξιδέψαμε κάπου, που δεν μπορώ να προσδιορίσω. Πιθανότατα στις πιο κρυφές μας σκέψεις.
Η βραδιά ήταν μεγάλη και αντιληφθήκαμε πως θα ήταν μεγάλη, μόλις φτάσαμε στη στοά. Πολύς κόσμος απ'έξω, ανυπόμονος να παρακολουθήσει αυτό το διαφορετικό εγχείρημα. Ανάμεσά τους οι Μπάμπης Στόκας, Γιώργος Νταλάρας, Ελεονώρα Ζουγανέλη, Νατάσα Μποφίλιου, η πολυαγαπημένη μου Χάρις Αλεξίου. Ακόμα οι Ελένη Ράντου, Δάφνη Λαμπρόγιαννη, Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, Μαρία Κωνσταντάκη, Άλκης Κούρκουλος και η λίστα ακόμα πολύ μεγάλη. Ξεχώρισαν με την παρουσία τους ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και ο Θάνος Μικρούτσικος.
Ο χώρος μέσα ζεστός και άνετος, με έντονα χρώματα, επιβλητικά.
Και η παράσταση ξεκινά. Περιμένοντας την αμαξοστοιχία των 9:05, η οποία έχει καθυστέρηση, μία μπάντα δεν βρίσκει καλύτερο τρόπο να περάσει την ώρα της από το να κάνει πρόβα. Κουβέντα στην κουβέντα, ξεπηδούν κομμάτια. Αφορμή οι λέξεις, για μια μελωδία. Αφορμή μία μουσική, για μια ιστορία. Σε κείμενα εκπληκτικά από τον Οδυσσέα Ιωάννου, ο οποίος είναι και ο αφηγητής, παρουσιάζεται με τρόπο ευγενικό και παράλληλα ωμό, για να σε ταρακουνήσει, η ιστορία της χώρας και η δική σου προσωπική ιστορία. Το '69, το '74, ο σεισμός του '99 στην Αθήνα, το 2004 - ή αλλιώς η χρονιά μας- και η καθημερινότητά μας σήμερα. Γιατί πάντα μετά την ολοκλήρωση έρχεται η παρακμή.
Μήπως πρέπει να επανεξετάσουμε τις επιλογές μας του παρελθόντος;
Μήπως πρέπει να αντιληφθούμε όσα βλέπουμε και όσα βιώνουμε;
Ή μήπως πρέπει εν τέλει να πάψουμε να φοβόμαστε τους άλλους αλλά και την ίδια τη δική μας αντίδραση, αυτή του βολεμένου μας εαυτού, όταν υψώσουμε ανάστημα;
Οι ερωτήσεις που θα θέσεις στον εαυτό σου παρακολουθώντας τη μουσικοθεατρική αυτήν παράσταση.
Οι ενορχηστρώσεις εξαιρετικές. Ιδιαίτερα ο χώρος, σου έδινε την ευκαιρία να ακούσεις καλύτερα από ποτέ τόσο τα όργανα όσο και τις φωνές, χωρίς τις φωνές μιας συναυλίας -αν και δίπλα μου είχα μία τέτοια φωνή!
Η επιλογή των κομματιών ανάλογη με το κλίμα που ήθελαν να μεταδώσουν.
Ερμήνευσαν κομμάτια, όχι μόνο δικά τους, αλλά και άλλων καλλιτεχνών και δημιουργών. Δεν έλειψαν ο Λοΐζος και ο Χατζηδάκις. Τα λιανοτράγουδα (Αν μ'αγαπάς κι είν'όνειρο), Πώς να σωπάσω, Ποιος τη ζωή μου, Σ'ακολουθώ, Τίποτα δεν πάει χαμένο, Μικρή πατρίδα, Πόσο πολύ σ'αγάπησα, Ο Άμλετ της Σελήνης, Βροχή μου, Πριν το τέλος, η αγαπημένη Πρέβεζα (Θάάάνατος...) κατά την οποία ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου έδωσε πραγματικά ρεσιτάλ, Το μαχαίρι, Πούλα με.
Αλλά και μέσα από τους "χαλαρούς" τους ρόλους, οι καλλιτέχνες μάς εντυπωσίασαν και ως ηθοποιοί. Πλάκες, ευτράπελα, ατάκες. Για την αφήγηση μίλησα ήδη, θα ξαναπώ όμως πόσο πολύ εντυπωσιάστηκα όχι μόνο από τον τρόπο γραφής, αλλά και από την παρουσία, τη φωνή, το συναίσθημα του Οδυσσέα Ιωάννου. Ήταν απλώς συγκλονιστικός.
Στο τέλος της, η παράσταση απέσπασε το πιο ζεστό χειροκρότημα. Και της άξιζε πραγματικά. Είναι διαφορετική, πραγματική και μαγική μαζί, άμεση.
Σίγουρα τροφή για σκέψη, όπως συνηθίζω να λέω. Μόνο που στην προκειμένη, θα είμαστε χορτάτοι για μήνες.
Παρεμπιπτόντως, η παράσταση αποδείχθηκε πιο επίκαιρη από ποτέ λόγω των επικείμενων εκλογών. Ίσως θα έπρεπε ο καθένας μας να την παρακολουθήσει πριν ψηφίσει.
Η αμαξοστοιχία των 9:05 δεν έχει έρθει ακόμα. Το θέμα είναι, όταν φτάσει, εσύ θα μπεις;!!
* Οι φωτογραφίες προέρχονται από το δελτίο τύπου της πρεμιέρας της παράστασης.