Η καταστροφολογία για την επόμενη μέρα των εκλογών έγινε πραγματικότητα! Μπορεί τα supermarkets να άνοιξαν, τα ATMs να έβγαζαν χρήματα και τα bars να σέρβιραν αλκοόλ, όμως το λάστιχο του tour bus των μουσικών τόλμησε να σκάσει! Κι αυτό ανάγκασε όλη την παραγωγή να καθυστερήσει για 15 ολόκληρα λεπτά.. Για την ομάδα που έχει επίσημα ανακηρυχθεί η πιο συνεπής στην τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων που ορίζει, αυτό ναι, δείχνει πως όσα λέγονταν για το τι θα συνέβαινε την "επόμενη μέρα", ήταν αλήθεια!
Όταν άνοιξαν οι πόρτες, στις 21:25, ο Douglas Dare κι η drummer του βρίσκονταν ακόμα στη σκηνή για τις τελευταίες ρυθμίσεις στον ήχο τους. O κόσμος που περίμενε να μπει δεν ξεπερνούσε τα 30 άτομα, έτσι στις τελευταίες στιγμές του soundcheck τους, δεν τους ενοχλήσαμε ιδιαίτερα. Αυτό που χρειάζεται να σας πω για τον Douglas, ειδικά για την περίπτωση που δεν τον ξέρατε πριν το συγκεκριμένο live, είναι πως αν είχε τολμήσει να έρθει μόνος του, σε κάποιον μικρότερο χώρο λογικά, θα 'πρεπε και πάλι να τον τιμούσαμε με την παρουσία μας. Η πεντακάθαρη, μα τόσο εύθραυστη φωνή του, μπορεί τη συγκεκριμένη βραδιά να δημιούργησε απλά, μέσα από τα μόλις 6 τραγούδια που ερμήνευσε, το μονοπάτι μετάβασης στην εμφάνιση που θα ακολουθούσε, δεν παύει να ισχύει πως χρειαζόταν λίγο περισσότερος χρόνος για να μπούμε ολοκληρωτικά στην ατμόσφαιρα της μουσικής του. Μουσική η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια αποδομημένη πιανιστική lo-fi electronica, για να παίξουμε λίγο με τις λέξεις.
Ήταν λίγο γυμνή η μίξη του πιάνου του Douglas με τα ηλεκτρακουστικά τύμπανα της παρτενέρ του, βελτιωνόταν αισθητά όταν όλα χτίζονταν πάνω στις προηχογραφημένες λούπες. Χώρεσαν, στη μισή ώρα που ήταν στη σκηνή, και δυο εκτελέσεις μόνο με πιάνο. Κι ήταν συνολικά λίγο η χροιά της φωνής του, λίγο αυτή η ασθενική παρουσία και η γλυκύτητα με την οποία επικοινωνούσαν οι δύο μουσικοί στη σκηνή, ίσως και μια ταύτιση που ένιωσαν πολλοί με το "αποκλειστικά για την Ελλάδα" σχόλιο για τον μηχανισμό των Αντικυθήρων στο "Clockwork", οι λόγοι που ο κόσμος τους χάρισε το ειλικρινές του χειροκρότημα. Ο ίδιος ο Fink έδειξε να απολαμβάνει τη συγκεκριμένη εμφάνιση, παρακολουθώντας διακριτικά το μεγαλύτερο κομμάτι της από το πλάι της σκηνής.
Κάπου εδώ να πω πως αυθόρμητα μου έρχεται το "ο Fink" αντί για "o Fin των Fink" ή σκέτο "οι Fink". Οι αναφορές για τους Fink θα γίνονται πιθανά ως "η μπάντα", ενώ για τον ίδιο τον Fin Greenall ως "o Fink". Το παθαίνετε κι άλλοι αυτό;
Συνεχίζουμε. Στις 23:00 λοιπόν ακριβώς, 15 λεπτά αργότερα απ' το προαναγγελθέν 22:45, μέσα από καπνούς και ιδιαίτερα μινιμαλιστικό φωτισμό, ο Fink κι η μπάντα του ανέβηκαν στη σκηνή. Είχα κρυφοκοιτάξει τη setlist στο stage και τα 10 τραγούδια αυτής μου φαίνονταν κάπως λίγα.. Οι διαφοροποιημένες ενορχηστρώσεις αυτών όμως, τα έκαναν ικανά να γεμίσουν κάτι λίγο περισσότερο από μιάμιση ώρα. Κι ήταν τέτοιες οι ενορχηστρώσεις που κατάφεραν να μεταμορφώσουν την όποια νωχελικότητα κρύβεται στα τραγούδια του Fink σε δυναμισμό. Για να μην παρεξηγηθώ, αυτή η αγνή νωχελικότητα ήταν η βάση που μας οδήγησε το βράδυ της Παρασκευής στο Κύτταρο. Αυτήν αναζητούσε η πλειονότητα του κόσμου, ενός κόσμου που σώπαινε υποδειγματικά για ελληνικό κοινό και με κλειστά τα μάτια αλλά ανοιχτή την ψυχή του παρακολουθούσε τραγούδι το τραγούδι. Είναι απλά που σε μια ζωντανή παρουσίαση ζητάς τις επιμέρους κορυφώσεις, κι εκεί ήταν που κινήθηκε πολύ έξυπνα η μπάντα, μεταμορφώνοντας folk ύμνους σε ελεγειακά post παραληρήματα.
Το Κύτταρο δεν ήταν γεμάτο. Μπορούσες σχετικά εύκολα να κινηθείς στο χώρο, να πας απ' τον εξώστη στην πρώτη γραμμή και πάλι πίσω. Η πλειοψηφία όμως ήταν εκεί για την ίδια τη μουσική κι αυτό έγινε αντιληπτό σ' εκείνους που ήταν πάνω στη σκηνή. Ιδιαίτερα ομιλητικός και ευδιάθετος ο ίδιος ο Fink παραδέχθηκε, έχοντας και στο μυαλό του τις πωλήσεις των δίσκων του, πως δεν πίστευε πως στην Ελλάδα θα τον γνώριζαν καν. Πήρε αγάπη όμως και την έδωσε πίσω. Την έδωσε με αυτό που ξέρει πολύ καλά να κάνει, με τη μουσική του, ήταν όμως κι οι διάλογοι, τα χαμόγελα, η ειλικρινής υπόκλιση όλων στο τέλος που πρόσθεσαν νότες ουσιαστικής αλληλεπίδρασης του μουσικού με το κοινό του.
10+1 λοιπόν τραγούδια μετά, λίγο πριν τη 1 μετά τα μεσάνυχτα, η πρώτη προσωπική συναυλιακή στιγμή για το 2015 έφτασε στο τέλος της. Χαρούμενος κόσμος, χαρούμενοι μουσικοί, δε νομίζω πως χρειάζονται πολλά περισσότερα για να χαρακτηριστεί μια συναυλία επιτυχημένη. Ή τουλάχιστον, για να μην είμαι τόσο ρομαντικός, αυτά χρειάζονται αν δε λάβουμε υπόψη το αν βγήκαν τα κουκιά.
SETLIST:
PILGRIM - WARM SHADOW - SORT OF REVOLUTION - YESTERDAY WAS HARD ON ALL OF US - HARD BELIEVER - WHEELS - PERFECT DARKNESS - SHAKESPEARE - LOOKING TOO CLOSELY - BERLIN SUNRISE - (encore) THIS IS THE THING
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Φίλιππο Σταυρογιαννόπουλο και το MixGrill.
Περισσότερες φωτογραφίες από τη βραδιά εδώ.
Όταν άνοιξαν οι πόρτες, στις 21:25, ο Douglas Dare κι η drummer του βρίσκονταν ακόμα στη σκηνή για τις τελευταίες ρυθμίσεις στον ήχο τους. O κόσμος που περίμενε να μπει δεν ξεπερνούσε τα 30 άτομα, έτσι στις τελευταίες στιγμές του soundcheck τους, δεν τους ενοχλήσαμε ιδιαίτερα. Αυτό που χρειάζεται να σας πω για τον Douglas, ειδικά για την περίπτωση που δεν τον ξέρατε πριν το συγκεκριμένο live, είναι πως αν είχε τολμήσει να έρθει μόνος του, σε κάποιον μικρότερο χώρο λογικά, θα 'πρεπε και πάλι να τον τιμούσαμε με την παρουσία μας. Η πεντακάθαρη, μα τόσο εύθραυστη φωνή του, μπορεί τη συγκεκριμένη βραδιά να δημιούργησε απλά, μέσα από τα μόλις 6 τραγούδια που ερμήνευσε, το μονοπάτι μετάβασης στην εμφάνιση που θα ακολουθούσε, δεν παύει να ισχύει πως χρειαζόταν λίγο περισσότερος χρόνος για να μπούμε ολοκληρωτικά στην ατμόσφαιρα της μουσικής του. Μουσική η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια αποδομημένη πιανιστική lo-fi electronica, για να παίξουμε λίγο με τις λέξεις.
Ήταν λίγο γυμνή η μίξη του πιάνου του Douglas με τα ηλεκτρακουστικά τύμπανα της παρτενέρ του, βελτιωνόταν αισθητά όταν όλα χτίζονταν πάνω στις προηχογραφημένες λούπες. Χώρεσαν, στη μισή ώρα που ήταν στη σκηνή, και δυο εκτελέσεις μόνο με πιάνο. Κι ήταν συνολικά λίγο η χροιά της φωνής του, λίγο αυτή η ασθενική παρουσία και η γλυκύτητα με την οποία επικοινωνούσαν οι δύο μουσικοί στη σκηνή, ίσως και μια ταύτιση που ένιωσαν πολλοί με το "αποκλειστικά για την Ελλάδα" σχόλιο για τον μηχανισμό των Αντικυθήρων στο "Clockwork", οι λόγοι που ο κόσμος τους χάρισε το ειλικρινές του χειροκρότημα. Ο ίδιος ο Fink έδειξε να απολαμβάνει τη συγκεκριμένη εμφάνιση, παρακολουθώντας διακριτικά το μεγαλύτερο κομμάτι της από το πλάι της σκηνής.
Κάπου εδώ να πω πως αυθόρμητα μου έρχεται το "ο Fink" αντί για "o Fin των Fink" ή σκέτο "οι Fink". Οι αναφορές για τους Fink θα γίνονται πιθανά ως "η μπάντα", ενώ για τον ίδιο τον Fin Greenall ως "o Fink". Το παθαίνετε κι άλλοι αυτό;
Συνεχίζουμε. Στις 23:00 λοιπόν ακριβώς, 15 λεπτά αργότερα απ' το προαναγγελθέν 22:45, μέσα από καπνούς και ιδιαίτερα μινιμαλιστικό φωτισμό, ο Fink κι η μπάντα του ανέβηκαν στη σκηνή. Είχα κρυφοκοιτάξει τη setlist στο stage και τα 10 τραγούδια αυτής μου φαίνονταν κάπως λίγα.. Οι διαφοροποιημένες ενορχηστρώσεις αυτών όμως, τα έκαναν ικανά να γεμίσουν κάτι λίγο περισσότερο από μιάμιση ώρα. Κι ήταν τέτοιες οι ενορχηστρώσεις που κατάφεραν να μεταμορφώσουν την όποια νωχελικότητα κρύβεται στα τραγούδια του Fink σε δυναμισμό. Για να μην παρεξηγηθώ, αυτή η αγνή νωχελικότητα ήταν η βάση που μας οδήγησε το βράδυ της Παρασκευής στο Κύτταρο. Αυτήν αναζητούσε η πλειονότητα του κόσμου, ενός κόσμου που σώπαινε υποδειγματικά για ελληνικό κοινό και με κλειστά τα μάτια αλλά ανοιχτή την ψυχή του παρακολουθούσε τραγούδι το τραγούδι. Είναι απλά που σε μια ζωντανή παρουσίαση ζητάς τις επιμέρους κορυφώσεις, κι εκεί ήταν που κινήθηκε πολύ έξυπνα η μπάντα, μεταμορφώνοντας folk ύμνους σε ελεγειακά post παραληρήματα.
Το Κύτταρο δεν ήταν γεμάτο. Μπορούσες σχετικά εύκολα να κινηθείς στο χώρο, να πας απ' τον εξώστη στην πρώτη γραμμή και πάλι πίσω. Η πλειοψηφία όμως ήταν εκεί για την ίδια τη μουσική κι αυτό έγινε αντιληπτό σ' εκείνους που ήταν πάνω στη σκηνή. Ιδιαίτερα ομιλητικός και ευδιάθετος ο ίδιος ο Fink παραδέχθηκε, έχοντας και στο μυαλό του τις πωλήσεις των δίσκων του, πως δεν πίστευε πως στην Ελλάδα θα τον γνώριζαν καν. Πήρε αγάπη όμως και την έδωσε πίσω. Την έδωσε με αυτό που ξέρει πολύ καλά να κάνει, με τη μουσική του, ήταν όμως κι οι διάλογοι, τα χαμόγελα, η ειλικρινής υπόκλιση όλων στο τέλος που πρόσθεσαν νότες ουσιαστικής αλληλεπίδρασης του μουσικού με το κοινό του.
10+1 λοιπόν τραγούδια μετά, λίγο πριν τη 1 μετά τα μεσάνυχτα, η πρώτη προσωπική συναυλιακή στιγμή για το 2015 έφτασε στο τέλος της. Χαρούμενος κόσμος, χαρούμενοι μουσικοί, δε νομίζω πως χρειάζονται πολλά περισσότερα για να χαρακτηριστεί μια συναυλία επιτυχημένη. Ή τουλάχιστον, για να μην είμαι τόσο ρομαντικός, αυτά χρειάζονται αν δε λάβουμε υπόψη το αν βγήκαν τα κουκιά.
SETLIST:
PILGRIM - WARM SHADOW - SORT OF REVOLUTION - YESTERDAY WAS HARD ON ALL OF US - HARD BELIEVER - WHEELS - PERFECT DARKNESS - SHAKESPEARE - LOOKING TOO CLOSELY - BERLIN SUNRISE - (encore) THIS IS THE THING
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Φίλιππο Σταυρογιαννόπουλο και το MixGrill.
Περισσότερες φωτογραφίες από τη βραδιά εδώ.
Σχετικό θέμα