Ξεκινώ τη συγγραφή εντυπώσεων από τον Σταυρό του Νότου με την παραδοχή ότι είναι πρακτικώς αδύνατο να παρακολουθήσω συναυλία του Leon of Athens και να φύγω με αρνητικά συναισθήματα. Όχι τόσο γιατί είμαι πιστή ακροάτρια ήδη από το 2010 που τον πρωτοάκουσα στο Ark Festival, μα κυρίως επειδή ο Leon είναι ο πλέον κατάλληλος καλλιτέχνης για να ακούσει κανείς ζωντανά. Τα τραγούδια του -με καθένα τους να είναι αφ'εαυτού πλήρες κι αυτοτελές- μοιάζουν να εκπληρώνουν έναν διευρυμένο σκοπό όταν ερμηνεύονται έξω απ' το εκάστοτε στούντιο ηχογράφησης, σε μια σκηνή, με τον κατάλληλο φωτισμό, την ενέργεια της μπάντας του Leon και τον χαρακτήρα του ίδιου. Για όλα τα παραπάνω -και με τη σύμφωνη γνώμη των συμπαρισταμένων μου- μπορώ να διαβεβαιώσω κάθε ενδιαφερόμενο πως η συναυλία της 5ης Φεβρουαρίου δεν αποτέλεσε εξαίρεση.
Η κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου δεν άργησε να γεμίσει. Αν και Πέμπτη, αν και Φλεβάρης, αν και η βραδιά έξω ήταν κρύα. Τη συναυλία άνοιξε η εξαιρετικά ταλαντούχα Αρετή Κοσμίδου. Παρά το νεαρό της ηλικίας της, η Αρετή είναι μία αυθεντική καλλιτέχνις, με μοναδικά χαρακτηριστική χροιά στη φωνή της. Είτε ερμηνεύει κομμάτια από τον καινούργιο της δίσκο (με τον Μανώλη Φάμελλο να έχει γράψει για εκείνη το "No More"), είτε ήδη γνωστά κι αγαπημένα τραγούδια, η όλη παρουσία της μαγεύει. Ξεχώρισα την ανατριχιαστική ερμηνεία του "Take me to church" και αυτήν του κομματιού "Lifeline" του Leon, αργότερα στη βραδιά, ο οποίος τη συνόδευσε στην κιθάρα και τις δεύτερες. Η επιλογή της Αρετής Κοσμίδου ήταν η καταλληλότερη και η ίδια, αναντίρρητα, η αποκάλυψη της βραδιάς.
Ακολούθησε ο Leon και η μπάντα του. Επικοινωνιακός και μουσικά πολυσχιδής, ο Leon κατάφερε για μία ακόμη φορά να αφυπνίσει κάθε λανθάνον συναίσθημα του ακροατή: χαρά, νοσταλγία, αγάπη, μελαγχολία, συντροφικότητα κι ελπίδα. Η τελευταία ενυπάρχει σε κάθε στίχο, σε κάθε νότα, έστω ανεπαίσθητα, κρυφά σχεδόν -μα έτσι δεν συμβαίνει πάντα με την ελπίδα;
Από τα εξαρχής δυναμικά τραγούδια (Slow Down, Awake, Baby Asteroid, The Children of Tomorrow), μέχρι τα κατεξοχήν συγκινητικά/συγκινησιακά (όπως το -αυτήν την περίοδο αγαπημένο μου- Apartment και τα Pilot, Sirens, Dreamers), από το Somewhere over the Rainbow (που μοιάζει να γράφτηκε για να ερμηνευθεί από τον Leon) μέχρι τα τραγούδια του Bruce Springsteen, του Παύλου Παυλίδη και των Στέρεο Νόβα, η συναυλία του Leon ήταν ένα ταξίδι: Στην Αθήνα του σήμερα, σε κάποιο νησί του Ιονίου, σ'ένα τοπίο φαντασιακό, σε μια στιγμή, σ'ένα όνειρο -στον εαυτό μας. Κι ήταν από εκείνα τα ταξίδια που, επιστρέφοντας, ήδη προσμένεις το επόμενο. Και θα 'ναι σαν εκείνες τις αφηγήσεις που ανασύρεις στη μνήμη σαν όπλο για να θυμίσεις -για να θυμηθείς- πως κάποιες φορές το φως είναι περισσότερο απ'το σκοτάδι. Κι επικρατεί.
Η κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου δεν άργησε να γεμίσει. Αν και Πέμπτη, αν και Φλεβάρης, αν και η βραδιά έξω ήταν κρύα. Τη συναυλία άνοιξε η εξαιρετικά ταλαντούχα Αρετή Κοσμίδου. Παρά το νεαρό της ηλικίας της, η Αρετή είναι μία αυθεντική καλλιτέχνις, με μοναδικά χαρακτηριστική χροιά στη φωνή της. Είτε ερμηνεύει κομμάτια από τον καινούργιο της δίσκο (με τον Μανώλη Φάμελλο να έχει γράψει για εκείνη το "No More"), είτε ήδη γνωστά κι αγαπημένα τραγούδια, η όλη παρουσία της μαγεύει. Ξεχώρισα την ανατριχιαστική ερμηνεία του "Take me to church" και αυτήν του κομματιού "Lifeline" του Leon, αργότερα στη βραδιά, ο οποίος τη συνόδευσε στην κιθάρα και τις δεύτερες. Η επιλογή της Αρετής Κοσμίδου ήταν η καταλληλότερη και η ίδια, αναντίρρητα, η αποκάλυψη της βραδιάς.
Ακολούθησε ο Leon και η μπάντα του. Επικοινωνιακός και μουσικά πολυσχιδής, ο Leon κατάφερε για μία ακόμη φορά να αφυπνίσει κάθε λανθάνον συναίσθημα του ακροατή: χαρά, νοσταλγία, αγάπη, μελαγχολία, συντροφικότητα κι ελπίδα. Η τελευταία ενυπάρχει σε κάθε στίχο, σε κάθε νότα, έστω ανεπαίσθητα, κρυφά σχεδόν -μα έτσι δεν συμβαίνει πάντα με την ελπίδα;
Από τα εξαρχής δυναμικά τραγούδια (Slow Down, Awake, Baby Asteroid, The Children of Tomorrow), μέχρι τα κατεξοχήν συγκινητικά/συγκινησιακά (όπως το -αυτήν την περίοδο αγαπημένο μου- Apartment και τα Pilot, Sirens, Dreamers), από το Somewhere over the Rainbow (που μοιάζει να γράφτηκε για να ερμηνευθεί από τον Leon) μέχρι τα τραγούδια του Bruce Springsteen, του Παύλου Παυλίδη και των Στέρεο Νόβα, η συναυλία του Leon ήταν ένα ταξίδι: Στην Αθήνα του σήμερα, σε κάποιο νησί του Ιονίου, σ'ένα τοπίο φαντασιακό, σε μια στιγμή, σ'ένα όνειρο -στον εαυτό μας. Κι ήταν από εκείνα τα ταξίδια που, επιστρέφοντας, ήδη προσμένεις το επόμενο. Και θα 'ναι σαν εκείνες τις αφηγήσεις που ανασύρεις στη μνήμη σαν όπλο για να θυμίσεις -για να θυμηθείς- πως κάποιες φορές το φως είναι περισσότερο απ'το σκοτάδι. Κι επικρατεί.
Σχετικό θέμα