Στο Merriweather Post Pavilion, οι τρεις animal μοιάζουν πιο συμπαγείς και αιχμηροί από ποτέ, έχοντας συμφιλιώσει τις ατομικές τους παρορμήσεις, παρακάμπτοντας όλες τις indie/post-rock ταμπέλες που τους συνόδευαν όλα αυτά τα χρόνια και καταφέρνουν να συγχωνεύσουν όλες τις προηγούμενες ενσαρκώσεις και στυλ που μας είχαν προσφέρει, δημιουργώντας ένα σύγχρονο pop ψυχεδελικό αριστούργημα, απαράμιλλα ακαταμάχητο και δομικά άψογο. Το album απελευθερώνει ένα κατακλυσμό ανεξίτηλων ήχων και εξουθενωτικών συναισθημάτων, με όχημα την σφοδρή και μεταδοτική τους ενέργεια, την πληρότητα των ιδεών, τις αλληλεπικαλυπτόμενες φωνητικές αρμονίες, τις πολυεπίπεδες δομές των συνθέσεων.
Το πέρασμα από την -κατά καιρούς- δυσνόητα βαθυστόχαστη στάση, στην -παραπλανητικά- αφελή αισιοδοξία, από τις ανεξάντλητες πειραματικές τάσεις στη φαινομενικά συμβατική (ή μήπως όχι;) ποπ του Merriweather Post Pavilion, γίνεται με τρόπο εντυπωσιακό, το ύφος του group μοιάζει να επανεξετάζεται ριζικά –ή μήπως είναι απλά η φυσική εξέλιξη ανθρώπων που ταλαντεύονται στα τριάντα τους χρόνια;- θα φανεί στο μέλλον.
Ενδεικτικά αναφέρω το χορευτικό και παιχνιδιάρικο εναρκτήριο "In The Flowers" που πλημμυρίζει τις αισθήσεις με τον tribal κελαριστό του ρυθμό, τη διαπεραστική μελαγχολία του "Bluish", την παραληρηματική, γλυκιά ψευδαίσθηση του "Summertime Clothes", το ιδιότροπο folk του "Lion In A Coma", το υπερβατικό "Brother Sport", τη σαγηνευτική αθωότητα του "My Girls", τη ρυθμική λεπτότητα του "Daily Routine", «απλά καλό» κομμάτι δεν υπάρχει ούτε για δείγμα.
Ο αιφνίδιος εναγκαλισμός των Νεοϋορκέζων μουσικών με την –ακόμα και αφελή, σχεδόν παιδική- αισιοδοξία/μελωδία, δείχνει πως και έτσι μπορεί να παραχθεί εντυπωσιακό, θα έλεγα σημαντικό έργο και μπορεί μάλιστα να επιτευχθεί με αστείρευτους εκφραστικούς τρόπους.
