Έχει πλάκα η ζωή... Μόλις τελείωσα το άρθρο της επόμενης Τρίτης, αφιερωμένο στο Βρετανικό Punk, παρακολουθώ τις ειδήσεις του BBC & συζητάω παράλληλα με τον John Robb. Μετά τα εκλογικά αποτελέσματα χθες, στο φοβερό και τρομερό Ηνωμένο Βασίλειο (;) υπάρχει ΜΙΑ κυρίαρχη αίσθηση ότι το ΔΝΤ βρίσκεται μάλλον προ των πυλών και εκεί... Όπως τότε, στα μέσα της δεκαετίας του '70, πράγμα που αναφέραμε-θυμηθήκαμε πρόσφατα, με αφορμή το νέο άλμπουμ του Weller. Σκέφτομαι (και χαμογελάω) πως έτσι όπως πάνε τα πράγματα, το 'Golden Years' μάλλον θα γίνει ξεχωριστή, αυτόνομη στήλη τελικά... Εύχομαι το αντίθετο βέβαια, αν και το βλέπω δύσκολο... Και μοιάζει ΔΥΣΚΟΛΟ για όσο καιρό θα διαρκέσει όχι η κρίση, μα η νέα 'κατανόηση' που απαιτείται...
Το οικονομικό, τραπεζικό κτλ κτλ κτλ σύστημα, αυτό που στην ουσία βρίσκεται στην κορυφή της κάθε εξουσίας (μέχρι και ο παππούς του τελευταιου χωριού το ξέρει πια, αν και αυτός μάλλον το ήξερε πάντα με ενα τρόπο μέσα στη σοφία της ΑΠΛΗΣ σκέψης...) φαίνεται να παίζει τα ρέστα του... Λογικό... Σε μια παγκοσμιοποιημένη αγορά, οικονομία δηλαδή... Ποιά 'σύνορα' μπορούν να κρατήσουν πλέον 'άμυνα'; Ξεχάστε το... Δεν υπάρχει πια η ουσιαστική - αληθινή δυνατότητα, μα ούτε και η ανάλογη κοινωνική συνοχή από πίσω... Υπάρχουν 'κάτοικοι..' και όχι πολίτες πια... και ΑΥΤΗ ειναι μια μεγάλη διαφορά. Τα κουδουνάκια της προπαγάνδας των (με τον έναν η άλλο τρόπο) διαχρονικά διαπλεκώμενων μηχανισμών αποχαύνωσης, κάνουν έτσι κι αλλιώς μια χαρά τη δουλειά τους εδώ και καιρό έχει δουλευτεί το έργο... Αλλοίμονο.
Δεν είμαι ουτε αισιόδοξος, ούτε απαισιόδοξος λοιπόν... Απλά γνωρίζω (όπως όλοι εύχομαι) το πού ζω και σε ποιά περιοδο... Ειναι καιρός να τα ξαναπούμε με τον εαυτό μας σε όλα τα επίπεδα νομίζω, αν πραγματικά θέλουμε στο εξής οι όποιες διεκδικήσεις μας 'κόντρα' σε όσα έρχονται, να έχουν ένα χειροπιαστό αποτέλεσμα. Αυτό είναι το κυρίαρχο αίτημα των καιρών και είναι μονόδρομος...
ΥΓ: Το άρθρο "The Golden Years" της Μεγάλης Πέμπτης (κλικ) αναδημοσιεύτηκε στη σελίδα 10 της σημερινής έκδοσης της εφημερίδας "Φίλαθλος".
Το οικονομικό, τραπεζικό κτλ κτλ κτλ σύστημα, αυτό που στην ουσία βρίσκεται στην κορυφή της κάθε εξουσίας (μέχρι και ο παππούς του τελευταιου χωριού το ξέρει πια, αν και αυτός μάλλον το ήξερε πάντα με ενα τρόπο μέσα στη σοφία της ΑΠΛΗΣ σκέψης...) φαίνεται να παίζει τα ρέστα του... Λογικό... Σε μια παγκοσμιοποιημένη αγορά, οικονομία δηλαδή... Ποιά 'σύνορα' μπορούν να κρατήσουν πλέον 'άμυνα'; Ξεχάστε το... Δεν υπάρχει πια η ουσιαστική - αληθινή δυνατότητα, μα ούτε και η ανάλογη κοινωνική συνοχή από πίσω... Υπάρχουν 'κάτοικοι..' και όχι πολίτες πια... και ΑΥΤΗ ειναι μια μεγάλη διαφορά. Τα κουδουνάκια της προπαγάνδας των (με τον έναν η άλλο τρόπο) διαχρονικά διαπλεκώμενων μηχανισμών αποχαύνωσης, κάνουν έτσι κι αλλιώς μια χαρά τη δουλειά τους εδώ και καιρό έχει δουλευτεί το έργο... Αλλοίμονο.
Δεν είμαι ουτε αισιόδοξος, ούτε απαισιόδοξος λοιπόν... Απλά γνωρίζω (όπως όλοι εύχομαι) το πού ζω και σε ποιά περιοδο... Ειναι καιρός να τα ξαναπούμε με τον εαυτό μας σε όλα τα επίπεδα νομίζω, αν πραγματικά θέλουμε στο εξής οι όποιες διεκδικήσεις μας 'κόντρα' σε όσα έρχονται, να έχουν ένα χειροπιαστό αποτέλεσμα. Αυτό είναι το κυρίαρχο αίτημα των καιρών και είναι μονόδρομος...
ΥΓ: Το άρθρο "The Golden Years" της Μεγάλης Πέμπτης (κλικ) αναδημοσιεύτηκε στη σελίδα 10 της σημερινής έκδοσης της εφημερίδας "Φίλαθλος".