Είναι νέα και εξαιρετική μουσικός! Ο λόγος στην Μιρέλα Πάχου.
Με σπουδές νομικές και αισθήσεις μουσικές, θα ήθελα να μας πεις πως βλέπεις και πώς κρίνεις την πρόθεση στην αγάπη αλλά και πώς σκέφτεσαι, για παράδειγμα, αυτό που λένε σκεπτικό, σε σχέση με τους ανθρώπους, μιας και εύκολα χωρίζουμε σήμερα. Μας λείπει το σκεπτικό ή μήπως γίναμε πιο αδηφάγοι από ποτέ;
Τίποτα δε μας λείπει! Και καλές προθέσεις έχουμε, και αγαπάμε, και χωρίζουμε και πονάμε... Κι ύστερα, κοιτάμε πίσω, αναλύουμε τα γεγονότα, αναθεωρούμε τις στρατηγικές και τα λάθη μας, παίρνουμε φόρα και τρώμε πάλι τα μούτρα μας!
Στην δική σου ζωή, πότε επικρατεί η μουσικός και η νομικός; Υπάρχει διακριτή σκέψη ανάμεσα στα δύο ή έχουνε συμπτυχθεί μέσα σου και συνυπάρχουν ειρηνικά και αδιαίρετα;
Συνυπάρχουν αρμονικά, αλλά όχι αδιαίρετα. Σαφώς και υπάρχει διακριτή σκέψη, αφού οι ίδιοι οι χώροι είναι διακριτοί.
Πότε ήρθες τελευταία σε σύγκρουση μαζί σου, για ποιο λόγο αν επιτρέπεται, και πώς το αντιμετώπισες; Έχεις πάντα αίσιο τέλος στις προσωπικές σου διαμάχες με εσένα;
Πριν λίγα δευτερόλεπτα... για το τι θα απαντήσω στην προηγούμενη ερώτηση! Αστειεύομαι, αλλά ναι: υπάρχουν τέτοιες συγκρουσιακές καταστάσεις. Δε θα τις έλεγα διαμάχες, μάλλον ενστάσεις, αμφισβητήσεις (με την έννοια του 'ναι μεν αλλά'), θέσεις και αντιθέσεις που πάντα οδηγούν σε μια μορφή 'σύνθεσης' -ή αν προτιμάτε, σε ένα αίσιο τέλος!
Στην σκηνή που σε έχω δει μαζί με τον Μίλτο Πασχαλίδη, μου έβγαζες μια μελαγχολική χαρά με μια δόση παιδικότητας. Το κρατάς ακόμα αθώο αυτό το παιδί που σε μεγάλωσε; Είναι αυτό που γεμίζει οξυγόνο το ακορντεόν σου;
Πολύ μου αρέσει η έκφραση 'μελαγχολική χαρά'. Καλώς ή κακώς, η παιδικότητα είναι απ΄ ότι φαίνεται αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικότητάς μου. Δεν ξέρω αν με γεμίζει με οξυγόνο, αλλά ώρες-ώρες με δυσκολεύει αφόρητα... όταν οι περιστάσεις απαιτούν ωριμότητα!
Άκουγα τον Αλαντίν πριν τα πούμε και σκεφτόμουν, αν είχες το λυχνάρι και αυτό είχε ένα τζίνι μέσα. Και σου έλεγε αυτό το τζίνι πως εσύ δεν μπορείς να κάνεις ευχή, μα είναι χρέος σου να το χαρίσεις σε κάποιον και αυτός θα έκανε. Σε ποιον θα χάριζες τέτοια δύναμη και ευθύνη; Ποιος πιστεύεις θα ήταν σε θέση να μην αλλοιωθεί από την εξουσία της δύναμης που θα είχε στα χέρια του τα ανθρωπινά;
Σίγουρα το κριτήριο μου δε θα ήταν οι τίτλοι και το brand name. Θα έπρεπε να είναι κάποιος που γνωρίζω προσωπικά και σε βάθος, κάποιος που εμπιστεύομαι απόλυτα: π.χ. οι γονείς μου κι ένας στενός κύκλος ανθρώπων για τους οποίους θα μπορούσα να εγγυηθώ!
Τι θα ζητούσες από τον μελλοντικό σου εαυτό να σου συγχωρέσει;
Θα ζητούσα συγνώμη για τα όποια αρνητικά συναισθήματα ενδεχομένως θα είχα προκαλέσει.
Πως θα περιέγραφες τον εαυτό σου με ένα χρώμα, μία νότα, μία αίσθηση και μια αγωνία;
Χρώμα: λευκό
Νότα(ες): Μι-ρε-λα
Αίσθηση: ακοή
Αγωνία: απώλεια
Θεωρώ πως ένας άνθρωπος οφείλει να μην είναι κομματόσκυλο όσο και έχει την υποχρέωση να είναι πολιτικοποιημένος. Πόσο μάλλον οι άνθρωποι της τέχνης που στην καλή πλευρά του φεγγαριού αποτελούν την πνευματική ηγεσία κάθε τόπου. Έτσι, θα ήθελα να σε ρωτήσω πώς βλέπεις αυτή την αλλαγή στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας και τι είναι αυτό που δεν θα ήθελες να δεις να επαναλαμβάνεται ξανά;
Δε θα συμφωνήσω με την πνευματική ηγεσία, αλλά σίγουρα, καλλιτέχνες ή μη, πρέπει να στεκόμαστε κριτικά απέναντι στα τεκταινόμενα στον πολιτικό βίο. Στην παρούσα φάση ελπίζω σε κοινωνική και οικονομική πρόοδο, βιώσιμη ανάπτυξη, φροντίδα και επένδυση στον πολιτισμό.
Πού σε βρίσκουμε τώρα και τι σχέδια έχεις για μετά το τώρα;
Συνεχίζουμε τις συναυλίες με τον Μίλτο Πασχαλίδη σε όλη την Ελλάδα. Επίσης στιw 24 Απριλίου θα κάνω ένα ακόμα προσωπικό live στο Σταυρό του Νότου (Club). Σας περιμένω!
Θα ήθελα να μας σχολιάσεις το παρακάτω:
“Από τα παιδιά των φαναριών
με χωρίζει λίγη τύχη και πολύ ντροπή...”
Λέω να ξεπεράσουμε αυτά που μας χωρίζουν και να εστιάσουμε σε αυτά που μας ενώνουν. Με την Ελλάδα να κατέχει ένα από τα ψηλότερα ποσοστά μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών, όσον αφορά στα παιδιά που μεγαλώνουν σε οικογένειες που αδυνατούν να τους προσφέρουν ακόμη και τα βασικά αγαθά, αυτά που μας ενώνουν είναι σίγουρα πολύ περισσότερα.
Με σπουδές νομικές και αισθήσεις μουσικές, θα ήθελα να μας πεις πως βλέπεις και πώς κρίνεις την πρόθεση στην αγάπη αλλά και πώς σκέφτεσαι, για παράδειγμα, αυτό που λένε σκεπτικό, σε σχέση με τους ανθρώπους, μιας και εύκολα χωρίζουμε σήμερα. Μας λείπει το σκεπτικό ή μήπως γίναμε πιο αδηφάγοι από ποτέ;
Τίποτα δε μας λείπει! Και καλές προθέσεις έχουμε, και αγαπάμε, και χωρίζουμε και πονάμε... Κι ύστερα, κοιτάμε πίσω, αναλύουμε τα γεγονότα, αναθεωρούμε τις στρατηγικές και τα λάθη μας, παίρνουμε φόρα και τρώμε πάλι τα μούτρα μας!
Στην δική σου ζωή, πότε επικρατεί η μουσικός και η νομικός; Υπάρχει διακριτή σκέψη ανάμεσα στα δύο ή έχουνε συμπτυχθεί μέσα σου και συνυπάρχουν ειρηνικά και αδιαίρετα;
Συνυπάρχουν αρμονικά, αλλά όχι αδιαίρετα. Σαφώς και υπάρχει διακριτή σκέψη, αφού οι ίδιοι οι χώροι είναι διακριτοί.
Πότε ήρθες τελευταία σε σύγκρουση μαζί σου, για ποιο λόγο αν επιτρέπεται, και πώς το αντιμετώπισες; Έχεις πάντα αίσιο τέλος στις προσωπικές σου διαμάχες με εσένα;
Πριν λίγα δευτερόλεπτα... για το τι θα απαντήσω στην προηγούμενη ερώτηση! Αστειεύομαι, αλλά ναι: υπάρχουν τέτοιες συγκρουσιακές καταστάσεις. Δε θα τις έλεγα διαμάχες, μάλλον ενστάσεις, αμφισβητήσεις (με την έννοια του 'ναι μεν αλλά'), θέσεις και αντιθέσεις που πάντα οδηγούν σε μια μορφή 'σύνθεσης' -ή αν προτιμάτε, σε ένα αίσιο τέλος!
Στην σκηνή που σε έχω δει μαζί με τον Μίλτο Πασχαλίδη, μου έβγαζες μια μελαγχολική χαρά με μια δόση παιδικότητας. Το κρατάς ακόμα αθώο αυτό το παιδί που σε μεγάλωσε; Είναι αυτό που γεμίζει οξυγόνο το ακορντεόν σου;
Πολύ μου αρέσει η έκφραση 'μελαγχολική χαρά'. Καλώς ή κακώς, η παιδικότητα είναι απ΄ ότι φαίνεται αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικότητάς μου. Δεν ξέρω αν με γεμίζει με οξυγόνο, αλλά ώρες-ώρες με δυσκολεύει αφόρητα... όταν οι περιστάσεις απαιτούν ωριμότητα!
Άκουγα τον Αλαντίν πριν τα πούμε και σκεφτόμουν, αν είχες το λυχνάρι και αυτό είχε ένα τζίνι μέσα. Και σου έλεγε αυτό το τζίνι πως εσύ δεν μπορείς να κάνεις ευχή, μα είναι χρέος σου να το χαρίσεις σε κάποιον και αυτός θα έκανε. Σε ποιον θα χάριζες τέτοια δύναμη και ευθύνη; Ποιος πιστεύεις θα ήταν σε θέση να μην αλλοιωθεί από την εξουσία της δύναμης που θα είχε στα χέρια του τα ανθρωπινά;
Σίγουρα το κριτήριο μου δε θα ήταν οι τίτλοι και το brand name. Θα έπρεπε να είναι κάποιος που γνωρίζω προσωπικά και σε βάθος, κάποιος που εμπιστεύομαι απόλυτα: π.χ. οι γονείς μου κι ένας στενός κύκλος ανθρώπων για τους οποίους θα μπορούσα να εγγυηθώ!
Τι θα ζητούσες από τον μελλοντικό σου εαυτό να σου συγχωρέσει;
Θα ζητούσα συγνώμη για τα όποια αρνητικά συναισθήματα ενδεχομένως θα είχα προκαλέσει.
Πως θα περιέγραφες τον εαυτό σου με ένα χρώμα, μία νότα, μία αίσθηση και μια αγωνία;
Χρώμα: λευκό
Νότα(ες): Μι-ρε-λα
Αίσθηση: ακοή
Αγωνία: απώλεια
Θεωρώ πως ένας άνθρωπος οφείλει να μην είναι κομματόσκυλο όσο και έχει την υποχρέωση να είναι πολιτικοποιημένος. Πόσο μάλλον οι άνθρωποι της τέχνης που στην καλή πλευρά του φεγγαριού αποτελούν την πνευματική ηγεσία κάθε τόπου. Έτσι, θα ήθελα να σε ρωτήσω πώς βλέπεις αυτή την αλλαγή στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας και τι είναι αυτό που δεν θα ήθελες να δεις να επαναλαμβάνεται ξανά;
Δε θα συμφωνήσω με την πνευματική ηγεσία, αλλά σίγουρα, καλλιτέχνες ή μη, πρέπει να στεκόμαστε κριτικά απέναντι στα τεκταινόμενα στον πολιτικό βίο. Στην παρούσα φάση ελπίζω σε κοινωνική και οικονομική πρόοδο, βιώσιμη ανάπτυξη, φροντίδα και επένδυση στον πολιτισμό.
Πού σε βρίσκουμε τώρα και τι σχέδια έχεις για μετά το τώρα;
Συνεχίζουμε τις συναυλίες με τον Μίλτο Πασχαλίδη σε όλη την Ελλάδα. Επίσης στιw 24 Απριλίου θα κάνω ένα ακόμα προσωπικό live στο Σταυρό του Νότου (Club). Σας περιμένω!
Θα ήθελα να μας σχολιάσεις το παρακάτω:
“Από τα παιδιά των φαναριών
με χωρίζει λίγη τύχη και πολύ ντροπή...”
Λέω να ξεπεράσουμε αυτά που μας χωρίζουν και να εστιάσουμε σε αυτά που μας ενώνουν. Με την Ελλάδα να κατέχει ένα από τα ψηλότερα ποσοστά μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών, όσον αφορά στα παιδιά που μεγαλώνουν σε οικογένειες που αδυνατούν να τους προσφέρουν ακόμη και τα βασικά αγαθά, αυτά που μας ενώνουν είναι σίγουρα πολύ περισσότερα.