Ο Vaultέρος του Βοτανικού Δημήτρης Καρατζιάς!

Ο Δημήτρης Καρατζιάς κόντρα στους ανέμους της κρίσης παράγει πολιτισμό γονιμοποιώντας σποροιδέες που γυρεύανε χωράφι γόνιμο.
Διαβάστηκε φορες
Ο Vaultέρος του Βοτανικού! 

Ο Δημήτρης Καρατζιάς, συνιδιοκτήτης του Πολυχώρου Vault στον Βοτανικό, κόντρα στους ανέμους της κρίσης παράγει πολιτισμό γονιμοποιώντας σποροιδέες που γυρεύανε χωράφι γόνιμο. Σκηνοθέτης, ηθοποιός, επιχειρηματίας, δημοσιογράφος, σεναριογράφος και ποιός ξέρει τί άλλο στο μέλλον. Του μιλήσαμε αλλά όχι μόνο εμείς! Ζητήσαμε από αρκετούς ηθοποιούς που συνεργάζεται να του απευθύνουν από μια ερώτηση. Τους ευχαριστούμε όλους μαζί και τον καθέναν ξεχωριστά. 

Αλλά πρώτα θέλαμε να λύσει τις δικές μας απορίες!

Πώς προέκυψε η ιδέα του Vault;
Η ιδέα του Vault προέκυψε από την ανάγκη να υπάρχουμε. Δεν υπήρχαν τα λεφτά για να αγοράσουμε άλλα θέατρα. Ξεκινήσαμε με κάποιες παραστάσεις σε άλλα θέατρα και είδαμε ότι ήταν εξαιρετικά πολυδάπανο και αν θέλαμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε έπρεπε να δημιουργήσουμε κάτι δικό μας! Σαφώς οι δυσκολίες ήταν πολλές διότι άνοιξε πριν από 3 χρόνια. Δηλαδή μέσα στην κρίση. Το δημιουργήσαμε με εξωφρενική δουλειά εγώ και ο Μάνος Αντωνιάδης. Παράλληλα όμως το δημιουργήσαμε με τεράστια αγάπη και μεράκι!

Ο Βολταίρος άσκησε κριτική στην αισιόδοξη άποψη τού φιλοσόφου Λάιμπνιτς ότι ο κόσμος πού ζούμε είναι ο καλύτερος εκ των δυνατών κόσμων. Ο Δημήτρης, ως Vaultερος πώς βλέπει τον σημερινό κόσμο και πώς ονειρεύεται το Vault μετά από 10 χρόνια;
Αισιόδοξα. Ζούμε σε μια εποχή σκληρή αλλά πολύ καλύτερη από τις εποχές των γονιών μας και των προγόνων μας. Αν μείνουμε στην ουσία των πραγμάτων, δεν χρειαζόμαστε πολλά για να είμαστε ευτυχισμένοι. Μια δουλειά που να μας παρέχει σιγουριά και τα απαραίτητα για μια αξιοπρεπή διαβίωση, και ανθρώπους δίπλα μας. Άντε και λίγο ελεύθερο χρόνο για εμάς. Όλα τα άλλα ήταν έτσι κι αλλιώς περιττά. Εξάλλου ευτυχισμένος άνθρωπος είναι αυτός που μπορεί να ονειρεύεται ακόμα, που χαμογελάει συχνά, που έχει την υγεία του κι έναν άνθρωπο στο πλευρό του, και που έχει πια συνειδητοποιήσει ότι τα πιο σπουδαία πράγματα στη ζωή του, δεν αγοράζονται με χρήματα... Όσο για το Vault. παρόλο που οι παρούσες συνθήκες που βιώνουμε δεν μας επιτρέπουν τόσο μακροπρόθεσμα όνειρα, εύχομαι οι άνθρωποι που δημιουργήσαμε το Vault και όλοι μας οι συνεργάτες να μπορούμε με την ίδια ορμή κι αγάπη για το θέατρο, 10 χρόνια μετά, να δημιουργούμε, να ονειρευόμαστε και να φτιάχνουμε όμορφες παραστάσεις 

Αισθάνεσαι να αυτοπραγματώνεσαι μέσα από το χώρο αυτό πια;
Φυσικά! Και μάλιστα πάρα πολύ γρήγορα. Διότι η αποδοχή από τον κόσμο ήταν άμεση και εμείς οι ίδιοι δεν την περιμέναμε σε τόσο γρήγορο χρονικό διάστημα. Βέβαια συνετέλεσαν οι συντελεστές εδώ, οι παραστάσεις που ανεβάσαμε κάποιες από την οποίες εκτινάχτηκαν και έκαναν και το Vault γνωστό σε ένα χώρο τέχνης.

Γιατί βαπτίστηκε έτσι ο χώρος;
Vault σημαίνει κρύπτη. Εξάλλου και το σημείο που βρίσκεται είναι λίγο δύσκολο για να έρθει κάποιος την πρώτη φορά. Επίσης, με τη μεταφορική έννοια της κρύπτης είναι το πίσω μέρος του μυαλού. Το πιο δημιουργικό του κομμάτι!

Αυτή τη στιγμή ποιες παραστάσεις φιλοξενεί;
Αυτή τη στιγμή έχουμε ένα αφιέρωμα στους Έλληνες συγγραφείς. Έχουμε μια σειρά από πολλές παραστάσεις όπως “Ο Κανίβαλος” σε σκηνοθεσία του Αυγουστίνου Ρεμούνδου, το “Μάρτυς μου ο Θεός” σε σκηνοθεσία της Σοφίας Καραγιάννη, την “Πνιγμονή” βασισμένη στο “Σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα σε σκηνοθεσία δική μου όπως και “Οι μικρές ιστορίες φόνων”. Ακόμα έχουμε το “Κορίτσι του μόλου” σε σκηνοθεσία του Σίμου Παπαναστασόπουλου, το “Άγνωστος αριθμός” σε σκηνοθεσία του Αλμπέρτο Εσκενάζη και το “Η καθαρίστρια του lifestyle” σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Πατρώνη. Όπως προείπα πρόκειται για έργα Ελλήνων συγγραφέων, γιατί πιστεύω ότι κανείς δεν μπορεί να γράψει καλύτερα για τους Έλληνες από τους ίδιους τους Έλληνες! Έρχονται βέβαια και άλλες παραστάσεις όπως το “ Η Μέριλυν σου πάει πολύ” σε σκηνοθεσία του Μάριου Ιορδάνου, το”Nordost” σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Λάσκαρη και το “Other side” σε σκηνοθεσία της Φέννιας Αποστόλου. Πολύ ενδιαφέρουσες κατά τη γνώμη μου παραστάσεις!

Η κρίση τελικά ευνοεί την τέχνη;
Σαφώς! Αξίζει να παρατηρήσει κανείς ότι πριν την κρίση είχαμε γύρω στις 200 παραστάσεις και τώρα υπάρχουν γύρω στις 1000. Αυτό σημαίνει ότι οι καλλιτέχνες θέλουν και -πιστεύω- πρέπει να εκφραστούν και τους δίνετε ένα βήμα για να το κάνουν τώρα. Σε αυτό βοηθάει σημαντικά και η άνθηση όλων των μικρών χώρων και η αύξηση του θεατρικού κοινού. Ο κάθε νέος σκηνοθέτης, ηθοποιός φέρνει μαζί του και τους φίλους του, οι οποίοι όμως δε θα δουν μόνο τις δικές του δουλειές αλλά και άλλων. Οπότε, ουσιαστικά αυτές οι νέες ομάδες είναι αυτές που έχουν εκπαιδεύσει μια νέα γενιά θεατών, πράγμα πολύ ελπιδοφόρο και αισιόδοξο.

Πώς οραματίζεσαι το Vault σε μια δεκαετία από τώρα;
Θα ήθελα να γίνει ένας χώρος που να είναι γνωστός για τις καλές του δουλειές, να τον αγαπούν όλοι, να είμαστε καλά βέβαια για να μπορούμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε όσο μας το επιτρέπει το κράτος που ζούμε και οι συνθήκες.



Ηθοποιός ρωτάει, ο Δημήτρης απαντάει!

Σοφία Καζαντιάν: Τι οραματιζόσουν όταν ξεκινούσες να φτιάξεις το δικό σου θεατρικό χώρο και σε ποιο βαθμό νιώθεις ότι έχει το όραμα αυτό υλοποιηθεί;
Οραματιζόμασταν έναν χώρο όπου θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε τις δικές μας παραστάσεις, με κείμενα αιχμηρά, πρωτότυπα, ουσιαστικά, αστεία ή δραματικά, πάνω σε θέματα που μας απασχολούν και μας προβληματίζουν. Ένα "βήμα" όπου μαζί με αξιόλογους συναδέλφους ( ηθοποιούς, σκηνοθέτες, συγγραφείς, εικαστικούς, μουσικούς) θα δημιουργούσαμε μια μεγάλη καλλιτεχνική οικογένεια, που θα ήταν ανοιχτή σε νέες προτάσεις, νέους συνεργάτες, νέες δημιουργίες. Ένα όραμα που σε ένα μεγάλο βαθμό και πολύ πιο γρήγορα από ότι περιμέναμε έχει ήδη υλοποιηθεί μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια που δημιουργήσαμε με το Μάνο Αντωνιάδη το Vault. Αισθάνομαι ιδιαίτερα τυχερός και ευγνώμων για όλους αυτούς τους ανθρώπους που στάθηκαν και στέκονται δίπλα μας, για τις παραστάσεις που δημιουργήσαμε, που ήμασταν συμπαραγωγοί, που φιλοξενήσαμε στο Vault, για όλους αυτούς τους ανθρώπους που γνώρισα και που συναναστρέφομαι αυτά τα τόσο δημιουργικά χρόνια. 

Μυρτώ Γκόνη:Με ποια ιστορία από την παράσταση "Μικρές ιστορίες φόνων" ταυτίζεσαι περισσότερο;;
Αγαπημένη μου ιστορία είναι ο απόλυτος έρωτας που ζήσανε τα δύο παιδιά που ήταν βουτηγμένα μες την πρέζα. Κι αυτό γιατί παρά το το "άσχημο" τέλος της είναι τόσο αισιόδοξο το ότι αυτά τα δύο παιδιά ερωτεύτηκαν τόσο πολύ και τόσο παράφορα κι ότι θα μπορούσαν να συνεχίσουν την ζωή τους και να είναι δύο πανευτυχείς άνθρωποι, αν δεν τους χώριζε η πρέζα. Και για αυτό θεωρώ αυτή την ιστορία βαθιά αισιόδοξη. Ο έρωτας μπορεί να ανθίσει κάτω και από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Όλοι έχουν δικαίωμα σε αυτόν, και κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να μας τον στερήσει. Η δύναμη του τεράστια. Το πως θα τον αξιοποιήσουμε , όμως, εξαρτάται καθαρά από εμάς. Μπορούμε μέσα από αυτόν, να φτιάξουμε ή να καταστρέψουμε τις ζωές. Αντί να μιζεριάζουμε Θα πρέπει να τον χαρούμε στο μέγιστο βαθμό, όσο κι αν διαρκέσει και να θεωρούμε τυχερούς τους εαυτούς μας που τον ζήσανε. 

Παναγιώτης Μπρατάκος:Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 20 χρόνια; 
Σε μόνιμες διακοπές, παρέα με αγαπημένους φίλους. 

Δήμητρα Κόλλα: Είσαι σε μια περίοδο που έχεις πολύ έμπνευση και μόλις έχεις τελειώσει το καινούργιο σου έργο. Έχεις κλείσει ένα ονειρεμένο cast και έχεις αρχίσει πρόβες, ξαφνικά έρχεται μια πρόταση από το εξωτερικό με μεγάλες απολαβές να συμμετέχεις ως ηθοποιός δίπλα σε μεγαθήρια ηθοποιούς και σκηνοθέτη που θαυμάζεις. Θα πρέπει όμως να λείψεις πάνω από ένα χρόνο. Τι κανείς; Αν πας ποιες είναι οι σκέψεις σου για το vault και τους ανθρώπους που θα αφήσεις πίσω σου; Πως πιστεύεις ότι θα αντιδράσουν οι άνθρωποι που σε περιβάλλουν σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο;
Εδώ και τρία χρόνια, καλλιτεχνικά είμαι στην καλύτερη μου περίοδο. Κάνω τις παραστάσεις που πάντα ήθελα να κάνω, με ανθρώπους που πέρα από τη σκηνή είναι οικογένεια μου πια. Έναν ολόκληρο χρόνο, δεν θα μπορούσα να λείψω από την Αθήνα. Όλες οι σκέψεις μου και τα "όνειρα " μου βρίσκονται εδώ. Σε αυτή την πόλη. Είναι πολλά τα πράγματα που έχουν γίνει, μα ακόμη περισσότερα αυτά που ετοιμάζονται να γίνουν για να τα αφήσω πίσω, για οποιαδήποτε πρόταση από οπουδήποτε. Και δεν είναι το Vault που σκέφτομαι. Είναι οι άνθρωποι που θα άφηνα πίσω μου. Ίσως να ακούγεται ρομαντικό όλο αυτό, αλλά πιστέψτε με είναι απόλυτα εγωιστικό. 

Αυγουστίνος Ρεμούνδος: Πώς συνδυάζεις φιλία και επαγγελματισμό; Και πώς εσύ ένας άνθρωπος με τόσο χιούμορ, επιλέγεις να σκηνοθετείς δράματα; Είσαι κουλ ή νευρόσπαστο;

Η φιλία μένει εκτός σκηνής. Από τη στιγμή που ξεκινάμε πρόβες είμαι ηθοποιός και είναι ο σκηνοθέτης μου. Είναι οι ηθοποιοί μου και είμαι ο σκηνοθέτης τους. Αυτά τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Κι αν είμαι λίγο παραπάνω "αυστηρός" μαζί τους είναι για αυτό το λόγο. Επειδή είναι και φίλοι μου θέλω το καλύτερο για αυτούς. Θέλω να κάνουν την υπέρβαση. Να είναι εξαιρετικοί. Το απλά "καλοί" δεν μου φτάνει. Και δεν τους αξίζει. Ο κύριος στόχος είναι η καλή παράσταση. Και δεν υπάρχει καμία περίπτωση κάτι να μας αποκλίνει από αυτό. Δεν με ενδιαφέρει αν μια παράσταση που θα φιλοξενηθεί στο Vault είναι καλή ή κακή. Δεν υπάρχει η συνταγή επιτυχίας. Πρέπει όμως, αν μη τι άλλο να είναι επαγγελματική. Αγαπάω τα δράματα, αγαπάω οτιδήποτε μπορεί να με συγκινήσει αλλά και να με διασκεδάσει. Και σε όλες τις παραστάσεις μου υπάρχει χιούμορ. Απλά σε κάποιες είναι καλά κρυμμένο. Αν βρω πάντως ένα εξαιρετικά κωμικό κείμενο να είσαι σίγουρος ότι με μεγάλη χαρά θα ξαναγυρίσω στην κωμωδία. Ανάλογα την ημέρα και τις συνθήκες....Πότε cool και πότε νευρόσπαστο. Αλλά σχεδόν πάντα ψύχραιμος.

Στέλιος Ψαρουδάκης:  Πόσο τρελός μπορεί να είσαι που άνοιξες αυτό το χώρο τέτοια εποχή; 

Πολύ. Ανεξάρτητα όμως από την πορεία του, το κέρδος είναι τεράστιο και φυσικά δεν μιλάω για το οικονομικό. Το Vault ήταν ένα προσωπικό στοίχημα, μια νέα αρχή η οποία έγινε, και τώρα πια έχει καθορίσει τη ζωή και τη μετέπειτα πορεία μου. Κυρίως γιατί μέσα από αυτό βρήκα τι πραγματικά σημαίνει το θέατρο για μένα, και με τι θα ήθελα μελλοντικά να ασχοληθώ. Από την άλλη έχω μάθει να παίρνω ρίσκα στη ζωή μου τα οποία αν μη τι άλλο σε βγάζουν από ένα τέλμα. Μπορεί να μην πετυχαίνουν όλα και στο βαθμό που θέλεις αλλά τουλάχιστον προσπαθείς κι αγωνίζεσαι. Το "ταξίδι" είναι που δίνει αξία σε όλη αυτή την προσπάθεια.

Bάνα Παρθενιάδου: Ποια ήταν η αφορμή ή η κρίσιμη στιγμή πού κατάλαβες ότι πρέπει ν΄ακολουθήσεις τον δρόμο τού καλλιτέχνη και μάλιστα το θέατρο αποκλειστικά;
Ήμουν στη σχολή δημοσιογραφίας και marketing στη Θεσσαλονίκη όταν ξεκίνησα μαθήματα υποκριτικής στην Παράθλαση. Από ανία, κυρίως. Την πρώτη φορά που αρχίσαμε αυτοσχεδιασμούς και ανέβηκα στην σκηνή ήταν μια μαγική στιγμή. Δεν υπήρχε δρόμος επιστροφής. παράτησα τη δημοσιογραφία, τη Θεσσαλονίκη και έδωσα εξετάσεις σε δραματική σχολή στην Αθήνα... Ποιό είναι το κυριότερο όπλο σου όταν ξεκινάς τον δύσκολο δρόμο τής υλοποίησης μιας παράστασης, και ως ηθοποιός παλαιότερα, και (κυρίως) ως σκηνοθέτης τα τελευταία χρόνια. Πολύ μελέτη πριν... Απόλυτη αίσθηση του κειμένου, ψυχολογική και αισθηματική ανάλυση των ηρώων, των καταστάσεων, της πλοκή του έργου. Με λίγα λόγια μεγάλη προετοιμασία πριν καν ξεκινήσουν οι πρόβες. Αν δεν κατανοήσεις - κατακτήσεις το κείμενο, δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις τον ρόλο ή να βοηθήσεις τους ηθοποιούς σου να τον βρουν. Τα υπόλοιπα έρχονται στις πρόβες... Πρέπει να είσαι ανοιχτός, να κάνεις τα ελαττώματα των ηθοποιών σου προτερήματα, να κρατήσεις τις καλύτερες στιγμές τους, να τις σταθεροποιήσουν, να ξεμπλοκάρουν, να σε εμπιστευτούν κλπ.

Νίκος Γκέλιας: Υπάρχει κάτι για το οποίο να έχεις μετανιώσει; Μία απόφαση, μία ιδέα, μία συνεργασία; 
Μετανιώνω μόνο για πράγματα που ακόμη δεν έχω κάνει. Δεν έχει νόημα να μετανιώνεις για πράγματα που έχουν ήδη γίνει και δεν μπορούν να αλλάξουν. Απλά δεν πρέπει να ξανακάνεις το ίδιο λάθος δεύτερη φορά. Έχω διακόψει "συνεργασίες" και "συνεταιριλίκια", γιατί οι απόψεις μας δεν είχαν κανένα κοινό στόχο, δεν οδηγούσαν πουθενά. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν άλλα θέλω από εμάς, άλλες φιλοδοξίες, άλλα όνειρα. Δεν είναι κακό αυτό απλά δεν έχουν νόημα τέτοιες συμπράξεις. Αυτούς τους ανθρώπους καλό είναι να τους απομακρύνεις από τη ζωή σου όσο γίνεται πιο σύντομα. Κι όσο κι αν νομίζεις ότι τότε σου κοστίζει, μακροπρόθεσμα είναι για το καλό όλων. Ο χρόνος μας είναι πολύτιμος για να τον σπαταλάμε με λάθος ανθρώπους, λάθος πράγματα, λάθος καταστάσεις. Ας τον ξοδέψουμε με αυτούς που μας αξίζουν.



Τι είναι ο Πολυχώρος του Vault;
Ο Πολυχώρος Vault είναι ένας νέος χώρος πολιτισμού που άνοιξε τον Μάρτιο του 2012 στο Βοτανικό. Στόχος του είναι να αποτελέσει ένα σημείο έκφρασης, δημιουργίας και συνάντησης των καλλιτεχνών της πόλης. Στεγάζεται σε ένα πολυόροφο κτίριο, στην οδό Μελενίκου 26 στον Βοτανικό. Μια περιοχή που εξελίσσεται στην off-broadway σκηνή της Αθήνας με αρκετούς εναλλακτικούς πολυχώρους και θεατρικές σκηνές να κάνουν την εμφάνιση τους. Σκοπός του Vault Theatre Plus είναι να σχολιάσει και να προβάλει τη σύγχρονη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα με άμεσο τρόπο και κριτική διάθεση, καθώς και να προσφέρει σε νέους καλλιτέχνες, ένα χώρο προβολής και ανάδειξης της δουλειάς τους. Στον πυρήνα του Vault βρίσκεται το θέατρο, το οποίο φιλοξενεί παραστάσεις σύγχρονων Ελλήνων και ξένων συγγραφέων. Παράλληλα με τις θεατρικές παραστάσεις, φιλοξενεί και μία σειρά από παράλληλες δράσεις, από όλους τους τομείς της τέχνης: φωτογραφία, μουσική, ζωγραφική, γλυπτική, κόμιξ, αρχιτεκτονική, χορό, εγκαταστάσεις, performance, σεμινάρια, διαλέξεις, Video προβολές, λογοτεχνία, ποίηση, κτλ.


Το δικό μας συμπέρασμα είναι πως τίποτα δεν είναι αρκετά αδύνατο για να συμβεί αν το θέλεις πολύ! Και ο Vaultέρος είναι ένας άνθρωπος που θέλει να προσφέρει και να προσφερθεί μέσα από έναν υπέροχο χώρο που χτίστηκε με αγάπη ακατέργαστη.

"Αν πρέπει να απεχθάνεται κανείς τις ραδιουργίες, πρέπει να σέβεται την ένωση των πραγματικών ανθρώπων των γραμμάτων. Είναι το μοναδικό μέσο για να τους δώσει την υπόληψη που τους είναι απαραίτητη" - François-Marie Arouet, Voltaire.


Διαβάστε ακόμα