Στίγμα
Να λοιπόν που μετά και τον Four Tet και το εξαιρετικό There Is Love In You και ο Dan Snaith ρίχνει κλεφτές ματιές στα dancefloor με το νέο του album Swim. O Καναδός μαθηματικός αφήνει πίσω του την εύθραυστη ποπ ψυχεδέλεια (Up In Flames, Andorra), την μαεστρική IDM electronica των πρώτων χρόνων (Start Breaking My Heart) αλλά και τον kraut μινιμαλισμό (The Milk of Human Kindness) και επικυρώνει με κάθε μεγαλοπρέπεια αυτό που ξέραμε καιρό τώρα, ότι μπορεί με κάθε του κυκλοφορία να επανεφεύρει τον εαυτό του, χωρίς να χάνει καθόλου το στίγμα του.
Νερό
Ο δίσκος, διαβάζουμε, ηχογραφήθηκε στο studio του Jeremy Greenspan (των Junior Boys) και όπως λέει και ο ίδιος ο Snaith στις συνεντεύξεις του, είναι επηρεασμένος από το νερό και τους ήχους του. Έτσι σε πολλά σημεία προσπαθεί να μιμηθεί τους ήχους της βροχής, τη βύθιση στο νερό, τη θαλάσσια αύρα κλπ και κάνει οτιδήποτε ώστε να δικαιολογήσει τον τίτλο του. Ο υβριδικός αυτός ήχος, περιλαμβάνει χορευτικά μπιτ, οξυδερκείς συνθέσεις και αυτοσχεδιασμούς, γαλήνια φωνητικά και ακούγεται όσο στιβαρό όσο οι προηγούμενες δουλειές του. Ο Caribou μου μοιάζει να προσπαθεί να περιορίσει την έμφυτη τάση του στην μελωδία, καταστρέφοντάς την μεθοδικά χρησιμοποιώντας θορυβώδεις ήχους, μερικές φορές αχνούς όπως στο Odessa και άλλες πιο επιτακτικούς, όπως στο Leave House.
Να λοιπόν που μετά και τον Four Tet και το εξαιρετικό There Is Love In You και ο Dan Snaith ρίχνει κλεφτές ματιές στα dancefloor με το νέο του album Swim. O Καναδός μαθηματικός αφήνει πίσω του την εύθραυστη ποπ ψυχεδέλεια (Up In Flames, Andorra), την μαεστρική IDM electronica των πρώτων χρόνων (Start Breaking My Heart) αλλά και τον kraut μινιμαλισμό (The Milk of Human Kindness) και επικυρώνει με κάθε μεγαλοπρέπεια αυτό που ξέραμε καιρό τώρα, ότι μπορεί με κάθε του κυκλοφορία να επανεφεύρει τον εαυτό του, χωρίς να χάνει καθόλου το στίγμα του.
Νερό
Ο δίσκος, διαβάζουμε, ηχογραφήθηκε στο studio του Jeremy Greenspan (των Junior Boys) και όπως λέει και ο ίδιος ο Snaith στις συνεντεύξεις του, είναι επηρεασμένος από το νερό και τους ήχους του. Έτσι σε πολλά σημεία προσπαθεί να μιμηθεί τους ήχους της βροχής, τη βύθιση στο νερό, τη θαλάσσια αύρα κλπ και κάνει οτιδήποτε ώστε να δικαιολογήσει τον τίτλο του. Ο υβριδικός αυτός ήχος, περιλαμβάνει χορευτικά μπιτ, οξυδερκείς συνθέσεις και αυτοσχεδιασμούς, γαλήνια φωνητικά και ακούγεται όσο στιβαρό όσο οι προηγούμενες δουλειές του. Ο Caribou μου μοιάζει να προσπαθεί να περιορίσει την έμφυτη τάση του στην μελωδία, καταστρέφοντάς την μεθοδικά χρησιμοποιώντας θορυβώδεις ήχους, μερικές φορές αχνούς όπως στο Odessa και άλλες πιο επιτακτικούς, όπως στο Leave House.Στο Μίξερ
Ο Snaith, όπως είπαμε παραπάνω, μπορεί να επιδεικνύει το ταλέντο του είτε όταν βουτάει στον Kraut μινιμαλισμό, είτε στη ψυχεδελική pop, ακόμα και όταν σκαρώνει IDM. Ατάραχος όπως πάντα, βάζει κάτι από Arthur Russell στα φωνητικά, κιθαριστικούς στροβιλισμούς, λιτά χορευτικά beats και free jazz αυτοσχεδιασμούς στο μίξερ. Όλα τα παραπάνω γίνονται αντιληπτά αμέσως με τις πρώτες νότες του καταπληκτικού funky Odessa και την υπερτροφική του μπασογραμμή, ένα από τα καλύτερα φετινά single. Στην συνέχεια σε παρασέρνει το mantra του Sun (Sun, Sun), με το χαρακτηριστικό κελάηδισμα του συνθεσάιζερ, ένα υπέροχο υπνωτικό psych groove. Αργότερα, μένεις με το στόμα ανοιχτό στο άκουσμα των μεταλλικών ήχων της αρχής του Bowls, ένα στοιχειωμένο παραμύθι με νεράιδες (άρπα) και δράκους (θιβετιανά κύπελλα).
Ο Snaith, όπως είπαμε παραπάνω, μπορεί να επιδεικνύει το ταλέντο του είτε όταν βουτάει στον Kraut μινιμαλισμό, είτε στη ψυχεδελική pop, ακόμα και όταν σκαρώνει IDM. Ατάραχος όπως πάντα, βάζει κάτι από Arthur Russell στα φωνητικά, κιθαριστικούς στροβιλισμούς, λιτά χορευτικά beats και free jazz αυτοσχεδιασμούς στο μίξερ. Όλα τα παραπάνω γίνονται αντιληπτά αμέσως με τις πρώτες νότες του καταπληκτικού funky Odessa και την υπερτροφική του μπασογραμμή, ένα από τα καλύτερα φετινά single. Στην συνέχεια σε παρασέρνει το mantra του Sun (Sun, Sun), με το χαρακτηριστικό κελάηδισμα του συνθεσάιζερ, ένα υπέροχο υπνωτικό psych groove. Αργότερα, μένεις με το στόμα ανοιχτό στο άκουσμα των μεταλλικών ήχων της αρχής του Bowls, ένα στοιχειωμένο παραμύθι με νεράιδες (άρπα) και δράκους (θιβετιανά κύπελλα).
Παραλήρημα
Μετά τα παιχνιδιάρικα – αλά Aphex Twin - loop του Hannibal, ο δίσκος κορυφώνεται με το συγκλονιστικό Jamelia, το πιο φιλόδοξο και ταυτόχρονα ανολοκλήρωτο anthem του Swim, ένα ψυχεδελικό παραλήρημα με τη συμμετοχή του Luke Lalonde των Born Ruffians’ στα φωνητικά και την δραματική του επίκληση “What more could I do?”. Σίγουρα ένας από τους δίσκους της χρονιάς.
Μετά τα παιχνιδιάρικα – αλά Aphex Twin - loop του Hannibal, ο δίσκος κορυφώνεται με το συγκλονιστικό Jamelia, το πιο φιλόδοξο και ταυτόχρονα ανολοκλήρωτο anthem του Swim, ένα ψυχεδελικό παραλήρημα με τη συμμετοχή του Luke Lalonde των Born Ruffians’ στα φωνητικά και την δραματική του επίκληση “What more could I do?”. Σίγουρα ένας από τους δίσκους της χρονιάς.
Create a MySpace Playlist at MixPod.com