Στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία χρόνια ζει ένας μικρός θεός. Γιάννη Νάστα τον λένε. Διόρθωση, δεν είναι μικρός θεός, είναι θεός σκέτο. Θεός που εμφανίζεται μια δυο φορές το χρόνο (αν είσαι τυχερός δυο) για να κάνει το θαύμα του. Δεν ξέρει να κάνει πολλά θαύματα. Ένα μόνο ξέρει. Να κάνει τον κόσμο να διασκεδάζει. Ναι, ο Νάστας είναι διασκεδαστής. Γιατί διασκεδάζει πρωτίστως ο ίδιος όταν ανεβαίνει στη σκηνή.
Πιστοί λοιπόν στο ετήσιο ραντεβού τους με το Αθηναϊκό κοινό οι Xaxakes κατηφόρισαν στο ΣτΝ για να μας ταξιδέψουν με τις μουσικές τους σε χώρες ανέμελες και ονειρικές. Βγήκαν στη σκηνή κατά τις 10:30 με το "Μη Μαζί Γιατί" και το ταξίδι ξεκίνησε. Όχημα για το τρίωρο ταξίδι αυτό ήταν κομμάτια από τον τελευταίο τους δίσκο "Το Βαλς των Ελαφιών" αλλά και απ' όλη τη δισκογραφία τους όπως και το καινούριο (παιγμένο δις) "A Shot of... What". Δεν υπάρχει κάποιο που να πρωτοξεχωρίσαμε από τα κομμάτια που έπαιξαν εκείνο το βράδυ. Ποιο να διαλέξεις από τα "Στα Ξαφνικά", "Πονάν τα Χείλη Μου", "Μόντε Κάρλο", "Βασιλιάς" και "Au revoir"; Ή μήπως να διαλέξεις κάτι από τις διασκευές που επέλεξαν να ερμηνεύσουν; "Heroes" (David Bowie), "Pretty Vacant" (Sex Pistols), "Perfect Day" (Lou Reed), "Can't Give You Anything But My Love" (The Stylistics, παιγμένο δυο φορές), "20th century Boy" (T. Rex). Πάντα κεφάτοι, με πλούσια σκηνική παρουσία, πολύ χορό, πόζες και φιγούρες! Πάντα επικοινωνιακοί, με τον Νάστα να ανοίγει διάλογο με το κοινό, να σταματάει τραγούδια για να μας εξηγήσει τους στίχους του, να προλογίζει τραγούδια εξηγώντας γιατί έγραψε τον κάθε στίχο και τι θέλει να πει και φυσικά, επειδή είναι αυθεντικός, ξεχνώντας στίχους και αντικαθιστώντας τους με το, κλασικό πλέον, "Ιουιουιουιουιου"!
Ο ήχος ήταν ιδιαίτερα καλός (μόνη παραφωνία μερικά διαστήματα που τα samples και τα πλήκτρα ακούγονταν λίγο χαμηλότερα απ' όσο θα έπρεπε), ενώ συν στον ήχο του group ήταν σίγουρα και τα δυο βιολιά επί σκηνής (με τις βιολίστριες να κάνουν και δεύτερα φωνητικά). Ένα group που ενώ αλλάζει συχνά σύνθεση με άξονα πάντα τον Γιάννη Νάστα έχει δεμένο και στιβαρό ήχο. Δεν είναι κι εύκολο με μπάσο, drums, πλήκτρα, samples και μια ακουστική κιθάρα να διασκευάζεις Sex Pistols, ειδικά αν δε θυμάσαι και τους στίχους (τα Ιουιουιουιουιου του Νάστα στα κουπλέ πήγαιναν και έρχονταν). Κι όμως οι Xaxakes το έκαναν και το έκαναν με επιτυχία, χωρίς κανείς να νοιαστεί για τους στίχους. Όλα ήταν "Viva". Φυσικά εξέχουσα θέση στη σκηνή κατείχε και η κιθάρα σε σχήμα καρδιάς με το κόκκινο βελούδο της, σήμα κατατεθέν του εξωφύλλου του ομώνυμου δίσκου τους από το 1997.
Ιδιαίτερο κεφάλαιο σε κάθε τους εμφάνιση είναι και το στυλιστικό κομμάτι τους μιας και ο Νάστας πάντα διαλέγει τα κοστούμια που θα φορέσει για να πιει το λευκό κρασί του επί σκηνής. Πάντα με αναφορές στη δεκαετία του 1970, με καμπάνες, εμπριμέ, λουλουδάτα πουκάμισα, πουκάμισα disco (δείτε τα κουστούμια του "Scarface" και θα με θυμηθείτε) και πάντα επίσης με μια glam χροιά επειδή ταιριάζει γάντι και στη μουσική τους! Και φυσικά δεν προσέχει μόνο τη δική του εμφάνιση, αφού για παράδειγμα οι βιολίστριες φορούσαν space λευκά φορέματα (κοντά) με μπότες ως το γόνατο δεκαετίας '70 (και φυσικά ένιωθαν άβολα φορώντας τη στολή τους αυτή).
Οι τρεις ώρες που κράτησε το live ήταν λίγες αφού ο κόσμος ήθελε κι άλλο! Θέλει θράσος για να είσαι ο Νάστας επί σκηνής και επειδή ο Γιάννης το έχει δεν υπάρχει περίπτωση να τους δεις να παίζουν και να μην σου κολλήσουν (από την πρώτη κιόλας νότα τους) ένα χαμόγελο στα χείλη σου. Κυρίως επειδή χαμογελούν κι αυτοί παίζοντας μουσική. Όμορφες μουσικές από χαρούμενους ανθρώπους, τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Πιστοί λοιπόν στο ετήσιο ραντεβού τους με το Αθηναϊκό κοινό οι Xaxakes κατηφόρισαν στο ΣτΝ για να μας ταξιδέψουν με τις μουσικές τους σε χώρες ανέμελες και ονειρικές. Βγήκαν στη σκηνή κατά τις 10:30 με το "Μη Μαζί Γιατί" και το ταξίδι ξεκίνησε. Όχημα για το τρίωρο ταξίδι αυτό ήταν κομμάτια από τον τελευταίο τους δίσκο "Το Βαλς των Ελαφιών" αλλά και απ' όλη τη δισκογραφία τους όπως και το καινούριο (παιγμένο δις) "A Shot of... What". Δεν υπάρχει κάποιο που να πρωτοξεχωρίσαμε από τα κομμάτια που έπαιξαν εκείνο το βράδυ. Ποιο να διαλέξεις από τα "Στα Ξαφνικά", "Πονάν τα Χείλη Μου", "Μόντε Κάρλο", "Βασιλιάς" και "Au revoir"; Ή μήπως να διαλέξεις κάτι από τις διασκευές που επέλεξαν να ερμηνεύσουν; "Heroes" (David Bowie), "Pretty Vacant" (Sex Pistols), "Perfect Day" (Lou Reed), "Can't Give You Anything But My Love" (The Stylistics, παιγμένο δυο φορές), "20th century Boy" (T. Rex). Πάντα κεφάτοι, με πλούσια σκηνική παρουσία, πολύ χορό, πόζες και φιγούρες! Πάντα επικοινωνιακοί, με τον Νάστα να ανοίγει διάλογο με το κοινό, να σταματάει τραγούδια για να μας εξηγήσει τους στίχους του, να προλογίζει τραγούδια εξηγώντας γιατί έγραψε τον κάθε στίχο και τι θέλει να πει και φυσικά, επειδή είναι αυθεντικός, ξεχνώντας στίχους και αντικαθιστώντας τους με το, κλασικό πλέον, "Ιουιουιουιουιου"!
Ο ήχος ήταν ιδιαίτερα καλός (μόνη παραφωνία μερικά διαστήματα που τα samples και τα πλήκτρα ακούγονταν λίγο χαμηλότερα απ' όσο θα έπρεπε), ενώ συν στον ήχο του group ήταν σίγουρα και τα δυο βιολιά επί σκηνής (με τις βιολίστριες να κάνουν και δεύτερα φωνητικά). Ένα group που ενώ αλλάζει συχνά σύνθεση με άξονα πάντα τον Γιάννη Νάστα έχει δεμένο και στιβαρό ήχο. Δεν είναι κι εύκολο με μπάσο, drums, πλήκτρα, samples και μια ακουστική κιθάρα να διασκευάζεις Sex Pistols, ειδικά αν δε θυμάσαι και τους στίχους (τα Ιουιουιουιουιου του Νάστα στα κουπλέ πήγαιναν και έρχονταν). Κι όμως οι Xaxakes το έκαναν και το έκαναν με επιτυχία, χωρίς κανείς να νοιαστεί για τους στίχους. Όλα ήταν "Viva". Φυσικά εξέχουσα θέση στη σκηνή κατείχε και η κιθάρα σε σχήμα καρδιάς με το κόκκινο βελούδο της, σήμα κατατεθέν του εξωφύλλου του ομώνυμου δίσκου τους από το 1997.
Ιδιαίτερο κεφάλαιο σε κάθε τους εμφάνιση είναι και το στυλιστικό κομμάτι τους μιας και ο Νάστας πάντα διαλέγει τα κοστούμια που θα φορέσει για να πιει το λευκό κρασί του επί σκηνής. Πάντα με αναφορές στη δεκαετία του 1970, με καμπάνες, εμπριμέ, λουλουδάτα πουκάμισα, πουκάμισα disco (δείτε τα κουστούμια του "Scarface" και θα με θυμηθείτε) και πάντα επίσης με μια glam χροιά επειδή ταιριάζει γάντι και στη μουσική τους! Και φυσικά δεν προσέχει μόνο τη δική του εμφάνιση, αφού για παράδειγμα οι βιολίστριες φορούσαν space λευκά φορέματα (κοντά) με μπότες ως το γόνατο δεκαετίας '70 (και φυσικά ένιωθαν άβολα φορώντας τη στολή τους αυτή).
Οι τρεις ώρες που κράτησε το live ήταν λίγες αφού ο κόσμος ήθελε κι άλλο! Θέλει θράσος για να είσαι ο Νάστας επί σκηνής και επειδή ο Γιάννης το έχει δεν υπάρχει περίπτωση να τους δεις να παίζουν και να μην σου κολλήσουν (από την πρώτη κιόλας νότα τους) ένα χαμόγελο στα χείλη σου. Κυρίως επειδή χαμογελούν κι αυτοί παίζοντας μουσική. Όμορφες μουσικές από χαρούμενους ανθρώπους, τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Σχετικό θέμα