Ποιός: Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης
Πού: Στο "Γυάλινο Μουσικό Θέατρο"
Πότε: Το Σάββατο 15 Μαϊου 2010
Ο ήχος: Καλός
Η σκηνή: Άψογη αισθητικά. Εξαιρετικά τα εικαστικά στο σκηνικό!
Ο κόσμος: Γεμάτος όλος ο χώρος με τα (πολλά) τραπέζια. Αρκετός κόσμος και στους όρθιους, χωρίς όμως να δημιουργηθεί το αδιαχώρητο.
Ξεκίνησαν: Στις 23.10
Μας αποχαιρέτησαν: Στις 2:20
Οι καλύτερες στιγμές: "Πέρασμα", "Βυθός", "Πατρίδα"
Κάποια από τα τραγούδια του προγράμματος:
- Παράκληση
- Ο Προσκυνητής
- Μαύρη Πεταλούδα
- Καθρέφτης
- Ο δρόμος σου είσαι εσύ
- Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
- Δεν μπορώ
- Επιτυχία!
- Στην αγορά του Αλ Χαλίλι
- Πέρασμα
- Θα ’μαι κοντά σου
- Ελληνόφωνο Κάτω Ιταλίας
- Όνειρο ήτανε
- Έχω μια λέξη
- Τέλος (Ταφικά Επιγράμματα)
- Η Τέλεια παρεξήγηση
- Μισό φεγγάρι
- Απόψε
- Ταξίδι
- Φάτα Μοργκάνα
- Πατρίδα
- Ήταν ανάγκη
- Τ’ Άη Γιωρκού
- Κόσμος πάει κι έρχεται
- Αδιέξοδο
- Ο κόσμος που αλλάζει
- Βυθός
- Όσα η αγάπη ονειρεύεται
- Κοκκιν’ αχείλι
Με τα αυτιά μου μαγεμένα ακόμη από την ακρόαση της "Νεροποντής" που έκλεισε χρόνο, την άποψή μου για τον καλλιτέχνη εντελώς αλλαγμένη προς το καλύτερο τα τελευταία χρόνια, το μυαλό μου... πνιγμένο από τις θετικές κριτικές που διαβάζω για ό,τι κάνει τελευταία και νωπές τις πληροφορίες για μαγευτικές συναυλίες σε Αθήνα και εξωτερικό, πέρναγα το Σάββατο (15/5) την είσοδο του "Γυάλινου" για να παρακολουθήσω την τελευταία μουσική παράσταση του Αλκίνοου Ιωαννίδη στον εν λόγω χώρο για φέτος. Κάτι παραπάνω από τρεις ώρες μετά, έφευγα με συναισθήματα που μοιράζονταν ανάμεσα σε θαυμασμό, απόλυτη αισθητική ικανοποίηση για το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος και αμηχανία για κάποιες στιγμές του. Το ερώτημα είναι τι μεσολάβησε.
Μεσολάβησε μία άκρως ενδιαφέρουσα μουσική παράσταση. Οι λέξεις έχουν τη σημασία τους. Μπορείς να πεις πολλά - θετικά ή αρνητικά - για αυτό που παρουσίασε ο Ιωαννίδης φέτος, δεν μπορείς όμως να μην το πεις ενδιαφέρον και δεν μπορείς να το περιγράψεις αλλιώς, παρά σαν μία καλοδουλεμένη ζωντανή μουσική παράσταση. Από την πειθαρχία του κοινού και τον σεβασμό του για την επί σκηνής προσπάθεια, που την κέρδισε ο Ιωαννίδης τα τελευταία χρόνια χάρη κυρίως στο ύφος και το περιεχόμενο των παραστάσεών του, μέχρι το στήσιμο της σκηνής, τις ενορχηστρώσεις και τη δομή του προγράμματος, όλα έδιναν στο θεατή την αίσθηση μίας άψογα δουλεμένης παράστασης.
Αν και οι φήμες για την άσχημη κατάσταση που επικρατεί στο "Γυάλινο" για τους όρθιους επιβεβαιώθηκαν από νωρίς, αυτό δεν μας εμπόδισε να απολαύσουμε τον Αλκίνοο Ιωαννίδη σε ένα πρόγραμμα που ισορροπούσε ανάμεσα σε ύφος "κλασικό" και πιο συμβατικό. Ο πρώτος χαρακτηρισμός προκύπτει από τη συμμετοχή του 12μελούς φωνητικού σχήματος "Εν φωναίς" που, όπως και στον τελευταίο δίσκο του τραγουδοποιού ("Νεροποντή"), έβαλε χορωδιακές και λυρικές πινελιές, συνοδεύοντας τον Ιωαννίδη κυρίως στα τραγούδια του προαναφερθέντος νέου δίσκου, αλλά και σε άλλες επιλογές από τη δισκογραφία του (και όχι μόνο) που δεν τις έχουμε συνηθίσει με τέτοιου είδους πειραματισμούς. Το αποτέλεσμα εξαιρετικό στα περισσότερα τραγούδια, ενώ σε κάποια από αυτά προέκυψε η αμηχανία που προανέφερα, αφού - κακά τα ψέματα - ελάχιστοι από εμάς είμαστε συμφιλιωμένοι με τέτοιου είδους... μουσικές μυσταγωγίες που ξεφεύγουν από το "τραγουδάει ο αγαπημένος μας καλλιτέχνης - ξεδίνουμε εμείς οι από κάτω πίνοντας και γκαρίζοντας"...
Σε πιο συμβατικά μονοπάτια κινήθηκε το πράγμα κυρίως προς το τέλος, όταν ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, "απαλλαγμένος" πια από ένα δύσκολο και απαιτητικό πρόγραμμα που στο μεγαλύτερο μέρος του είχε φέρει ήδη εις πέρας, πήρε την κιθάρα του και μας χάρισε κάποια πολύ γνωστά κομμάτια του, χωρίς ιδιαίτερους πειραματισμούς (όπως συνέβαινε στον κύριο σκελετό του προγράμματος) και με πιο χαλαρή και παιχνιδιάρικη διάθεση. Στο encore ειδικά, όπου κατά λαϊκή απαίτηση παίχτηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη ο "Βυθός", το "Όσα η αγάπη ονειρεύεται" κ.ά., με τη συμμετοχή και τη διάθεση του κοινού να ανεβαίνουν κατακόρυφα.
Από όλη τη βραδιά ξεχώρισα κυρίως το ντουέτο του Αλκίνοου με μία εκ των ερμηνευτριών του σχήματος "Εν φωναίς" (της οποίας δυστυχώς δεν συγκράτησα το όνομα) στο αριστουργηματικό "Πέρασμα", την απόδοση όλων στο επίσης εξαιρετικό "Ο δρόμος σου είσαι εσύ", τις πιο εξωστρεφείς στιγμές της βραδιάς στα "Ήταν ανάγκη", "Ο κόσμος που αλλάζει" και "Αδιέξοδο" και φυσικά τις άκρως συγκινητικές ερμηνείες στα "Όνειρο ήτανε", "Βυθός" και "Κόκκιν’ αχείλι". Ενδιαφέρουσες επίσης στιγμές ένα ακόμη ντουέτο του Αλκίνοου με ερμηνεύτρια του σχήματος σε τραγούδι της Κάτω Ιταλίας, η εναρκτήρια και unplugged "Παράκληση", η επιλογή-έκπληξη "Φάτα Μοργκάνα" και βέβαια η εξαιρετική "Πατρίδα" από τον τελευταίο δίσκο.
Οι κορυφαίοι μουσικοί που πλαισίωσαν τον τραγουδοποιό (Σωτήρης Λεμονίδης - πλήκτρα, Μιχάλης Καπηλίδης - τύμπανα, Γιώργος Καλούδης - τσέλο, λύρα) κινήθηκαν με δεξιοτεχνία στα τόσο διαφορετικού ύφους τραγούδια που παρουσίασαν. Με τους τόνους πολύ χαμηλούς στο μεγαλύτερο μέρος και έναν σαφή μινιμαλισμό, ήταν σίγουρα ενεργοί συντελεστές στο αποτέλεσμα που ακούσαμε, αν και - κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον - κάποια αυτοσχεδιαστικά μέρη θα μπορούσαν να είναι πιο... συγκρατημένα.
Φεύγοντας συνέλαβα τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι οι αναγνωρίσιμοι και επιτυχημένοι Έλληνες τραγουδοποιοί, ανάμεσα στους οποίους και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ίσως να χωρίζονται σε δύο γενικές κατηγορίες. Σε αυτούς που "κάθονται" πάνω στην επιτυχία που έκαναν με ένα συγκεκριμένο ύφος, προσπαθώντας έτσι να διατηρήσουν έναν πυρήνα θαυμαστών και σε αυτούς που τολμούν να κάνουν μεγάλες αλλαγές στο ύφος των μουσικών τους παραστάσεων και της δισκογραφίας τους, ώστε να εξελιχθούν και να βρουν νέους εκφραστικούς δρόμους. Νομίζω ότι ο Ιωαννίδης ανήκει στη δεύτερη αυτή κατηγορία και του αξίζουν συγχαρητήρια!
Πού: Στο "Γυάλινο Μουσικό Θέατρο"
Πότε: Το Σάββατο 15 Μαϊου 2010
Ο ήχος: Καλός
Η σκηνή: Άψογη αισθητικά. Εξαιρετικά τα εικαστικά στο σκηνικό!
Ο κόσμος: Γεμάτος όλος ο χώρος με τα (πολλά) τραπέζια. Αρκετός κόσμος και στους όρθιους, χωρίς όμως να δημιουργηθεί το αδιαχώρητο.
Ξεκίνησαν: Στις 23.10
Μας αποχαιρέτησαν: Στις 2:20
Οι καλύτερες στιγμές: "Πέρασμα", "Βυθός", "Πατρίδα"
Κάποια από τα τραγούδια του προγράμματος:
- Παράκληση
- Ο Προσκυνητής
- Μαύρη Πεταλούδα
- Καθρέφτης
- Ο δρόμος σου είσαι εσύ
- Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
- Δεν μπορώ
- Επιτυχία!
- Στην αγορά του Αλ Χαλίλι
- Πέρασμα
- Θα ’μαι κοντά σου
- Ελληνόφωνο Κάτω Ιταλίας
- Όνειρο ήτανε
- Έχω μια λέξη
- Τέλος (Ταφικά Επιγράμματα)
- Η Τέλεια παρεξήγηση
- Μισό φεγγάρι
- Απόψε
- Ταξίδι
- Φάτα Μοργκάνα
- Πατρίδα
- Ήταν ανάγκη
- Τ’ Άη Γιωρκού
- Κόσμος πάει κι έρχεται
- Αδιέξοδο
- Ο κόσμος που αλλάζει
- Βυθός
- Όσα η αγάπη ονειρεύεται
- Κοκκιν’ αχείλι
Με τα αυτιά μου μαγεμένα ακόμη από την ακρόαση της "Νεροποντής" που έκλεισε χρόνο, την άποψή μου για τον καλλιτέχνη εντελώς αλλαγμένη προς το καλύτερο τα τελευταία χρόνια, το μυαλό μου... πνιγμένο από τις θετικές κριτικές που διαβάζω για ό,τι κάνει τελευταία και νωπές τις πληροφορίες για μαγευτικές συναυλίες σε Αθήνα και εξωτερικό, πέρναγα το Σάββατο (15/5) την είσοδο του "Γυάλινου" για να παρακολουθήσω την τελευταία μουσική παράσταση του Αλκίνοου Ιωαννίδη στον εν λόγω χώρο για φέτος. Κάτι παραπάνω από τρεις ώρες μετά, έφευγα με συναισθήματα που μοιράζονταν ανάμεσα σε θαυμασμό, απόλυτη αισθητική ικανοποίηση για το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος και αμηχανία για κάποιες στιγμές του. Το ερώτημα είναι τι μεσολάβησε.Μεσολάβησε μία άκρως ενδιαφέρουσα μουσική παράσταση. Οι λέξεις έχουν τη σημασία τους. Μπορείς να πεις πολλά - θετικά ή αρνητικά - για αυτό που παρουσίασε ο Ιωαννίδης φέτος, δεν μπορείς όμως να μην το πεις ενδιαφέρον και δεν μπορείς να το περιγράψεις αλλιώς, παρά σαν μία καλοδουλεμένη ζωντανή μουσική παράσταση. Από την πειθαρχία του κοινού και τον σεβασμό του για την επί σκηνής προσπάθεια, που την κέρδισε ο Ιωαννίδης τα τελευταία χρόνια χάρη κυρίως στο ύφος και το περιεχόμενο των παραστάσεών του, μέχρι το στήσιμο της σκηνής, τις ενορχηστρώσεις και τη δομή του προγράμματος, όλα έδιναν στο θεατή την αίσθηση μίας άψογα δουλεμένης παράστασης.
Αν και οι φήμες για την άσχημη κατάσταση που επικρατεί στο "Γυάλινο" για τους όρθιους επιβεβαιώθηκαν από νωρίς, αυτό δεν μας εμπόδισε να απολαύσουμε τον Αλκίνοο Ιωαννίδη σε ένα πρόγραμμα που ισορροπούσε ανάμεσα σε ύφος "κλασικό" και πιο συμβατικό. Ο πρώτος χαρακτηρισμός προκύπτει από τη συμμετοχή του 12μελούς φωνητικού σχήματος "Εν φωναίς" που, όπως και στον τελευταίο δίσκο του τραγουδοποιού ("Νεροποντή"), έβαλε χορωδιακές και λυρικές πινελιές, συνοδεύοντας τον Ιωαννίδη κυρίως στα τραγούδια του προαναφερθέντος νέου δίσκου, αλλά και σε άλλες επιλογές από τη δισκογραφία του (και όχι μόνο) που δεν τις έχουμε συνηθίσει με τέτοιου είδους πειραματισμούς. Το αποτέλεσμα εξαιρετικό στα περισσότερα τραγούδια, ενώ σε κάποια από αυτά προέκυψε η αμηχανία που προανέφερα, αφού - κακά τα ψέματα - ελάχιστοι από εμάς είμαστε συμφιλιωμένοι με τέτοιου είδους... μουσικές μυσταγωγίες που ξεφεύγουν από το "τραγουδάει ο αγαπημένος μας καλλιτέχνης - ξεδίνουμε εμείς οι από κάτω πίνοντας και γκαρίζοντας"...Σε πιο συμβατικά μονοπάτια κινήθηκε το πράγμα κυρίως προς το τέλος, όταν ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, "απαλλαγμένος" πια από ένα δύσκολο και απαιτητικό πρόγραμμα που στο μεγαλύτερο μέρος του είχε φέρει ήδη εις πέρας, πήρε την κιθάρα του και μας χάρισε κάποια πολύ γνωστά κομμάτια του, χωρίς ιδιαίτερους πειραματισμούς (όπως συνέβαινε στον κύριο σκελετό του προγράμματος) και με πιο χαλαρή και παιχνιδιάρικη διάθεση. Στο encore ειδικά, όπου κατά λαϊκή απαίτηση παίχτηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη ο "Βυθός", το "Όσα η αγάπη ονειρεύεται" κ.ά., με τη συμμετοχή και τη διάθεση του κοινού να ανεβαίνουν κατακόρυφα.
Από όλη τη βραδιά ξεχώρισα κυρίως το ντουέτο του Αλκίνοου με μία εκ των ερμηνευτριών του σχήματος "Εν φωναίς" (της οποίας δυστυχώς δεν συγκράτησα το όνομα) στο αριστουργηματικό "Πέρασμα", την απόδοση όλων στο επίσης εξαιρετικό "Ο δρόμος σου είσαι εσύ", τις πιο εξωστρεφείς στιγμές της βραδιάς στα "Ήταν ανάγκη", "Ο κόσμος που αλλάζει" και "Αδιέξοδο" και φυσικά τις άκρως συγκινητικές ερμηνείες στα "Όνειρο ήτανε", "Βυθός" και "Κόκκιν’ αχείλι". Ενδιαφέρουσες επίσης στιγμές ένα ακόμη ντουέτο του Αλκίνοου με ερμηνεύτρια του σχήματος σε τραγούδι της Κάτω Ιταλίας, η εναρκτήρια και unplugged "Παράκληση", η επιλογή-έκπληξη "Φάτα Μοργκάνα" και βέβαια η εξαιρετική "Πατρίδα" από τον τελευταίο δίσκο.Οι κορυφαίοι μουσικοί που πλαισίωσαν τον τραγουδοποιό (Σωτήρης Λεμονίδης - πλήκτρα, Μιχάλης Καπηλίδης - τύμπανα, Γιώργος Καλούδης - τσέλο, λύρα) κινήθηκαν με δεξιοτεχνία στα τόσο διαφορετικού ύφους τραγούδια που παρουσίασαν. Με τους τόνους πολύ χαμηλούς στο μεγαλύτερο μέρος και έναν σαφή μινιμαλισμό, ήταν σίγουρα ενεργοί συντελεστές στο αποτέλεσμα που ακούσαμε, αν και - κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον - κάποια αυτοσχεδιαστικά μέρη θα μπορούσαν να είναι πιο... συγκρατημένα.
Φεύγοντας συνέλαβα τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι οι αναγνωρίσιμοι και επιτυχημένοι Έλληνες τραγουδοποιοί, ανάμεσα στους οποίους και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ίσως να χωρίζονται σε δύο γενικές κατηγορίες. Σε αυτούς που "κάθονται" πάνω στην επιτυχία που έκαναν με ένα συγκεκριμένο ύφος, προσπαθώντας έτσι να διατηρήσουν έναν πυρήνα θαυμαστών και σε αυτούς που τολμούν να κάνουν μεγάλες αλλαγές στο ύφος των μουσικών τους παραστάσεων και της δισκογραφίας τους, ώστε να εξελιχθούν και να βρουν νέους εκφραστικούς δρόμους. Νομίζω ότι ο Ιωαννίδης ανήκει στη δεύτερη αυτή κατηγορία και του αξίζουν συγχαρητήρια!
Σχετικό θέμα