Οι Deep Purple είναι ένας θρύλος της παγκόσμιας rock/hard rock σκηνής. Ένα συγκρότημα που οι αλλαγές μελών πλην δυο (Paice /Lord και μετά το θάνατο του δεύτερου ο Paice τώρα) ήταν κάτι το συνηθισμένο. Παρέλαση ονομάτων, βαριών χαρτιών στο χώρο, όπου το καθένα έγραφε τη δική του ιστορία με την μπάντα. Ένα εξ αυτών είναι και ο David Coverdale.
Μέλος των Deep Purple στις συνθέσεις 1974-1975 MkIII και MkIV. Ηχογράφησε τρεις δίσκους τα “Burn”, “Stormbringer” και “Come Taste The Band”. Τρεις κυκλοφορίες με κομμάτια ύμνους (κυρίως οι δυο πρώτοι, όχι πως και ο τρίτος δεν είναι αξιόλογος).
Σαράντα χρόνια μετά και ο αειθαλής David με τους Whitesnake (μας έχει χαρίσει και με αυτούς άπειρα καταπληκτικά κομμάτια) αποφάσισε να πράξει κάτι αρκετά τολμηρό. Την αναβίωση εκείνης της περιόδου των Purple.
Το “The Purple Album” είναι ένα πραγματικό best of, με τα τωρινά φωνητικά και σύνθεση των Whitesnake. Ακούγεται κάτι σαν φρεσκοκατεψυγμένο φαγητό. Θα μπορούσαμε να το πούμε και έτσι. Με μια πολύ προσεκτική ακρόαση του δίσκου, σε όλους τους παλιούς και μυημένους, μπορεί να φέρει τις έξης αντιδράσεις:
• Από τη μια, νοσταλγία για την περίοδο και κατανόηση προς τον David να δείξει έναν ελάχιστο φόρο τιμής προς τους Purple και
• Από την άλλη, λάθος κίνηση και μερική απογοήτευση.
Τα τραγούδια δεν μπορούν να μπουν σε κριτική και αυτό είναι κατανοητό. Όμως, οι εκτελέσεις μπαίνουν στο μικροσκόπιο. Και όσο και αν θέλει κάποιος να είναι αντικειμενικός και να κάνει ό,τι καλύτερο για μια δίκαιη κριτική θα δυσκολευτεί πάρα πολύ. Ο λόγος είναι γιατί δεν μπορεί να βγει εύκολα από το μυαλό η ριμάδα η πρώτη εκτέλεση. Προς Θεού δεν βιάζονται τα κομμάτια, ούτε ο Coverdale ξέχασε να ερμηνεύει . Να πέσει φωτιά να μας κάψει. Αλλά…
Κλείνοντας για να γίνω πιο διαφωτιστικός, για τους φανατικούς οπαδούς του Coverdale και των Whitesnake είναι πολύ πιθανό να είναι μια καλή κυκλοφορία και σωστή κίνηση από τον David. Για τους υπόλοιπους δεν νομίζω ότι θα υπάρξει και κανένα κλίμα ενθουσιασμού.
Δεν ξέρω τους πραγματικούς και βαθύτερους λογούς του Coverdale να θυμηθεί τα νιάτα του, αλλά το μόνο που μπορεί να προσφέρει με αυτό το δίσκο είναι να μυήσει τη νέα γενιά σε εκείνη την περίοδο των Purple.
Όποιος είναι τολμηρός, ας βάλει βαθμό (εμένα μου πάει να!)
ΥΓ: Αν έρθουν από τα μέρη μας για να παίξουν αυτές τις κομματάρες, θα πάω και μπουσουλώντας. Άλλο live, άλλο ο δίσκος!
Μέλος των Deep Purple στις συνθέσεις 1974-1975 MkIII και MkIV. Ηχογράφησε τρεις δίσκους τα “Burn”, “Stormbringer” και “Come Taste The Band”. Τρεις κυκλοφορίες με κομμάτια ύμνους (κυρίως οι δυο πρώτοι, όχι πως και ο τρίτος δεν είναι αξιόλογος).
Σαράντα χρόνια μετά και ο αειθαλής David με τους Whitesnake (μας έχει χαρίσει και με αυτούς άπειρα καταπληκτικά κομμάτια) αποφάσισε να πράξει κάτι αρκετά τολμηρό. Την αναβίωση εκείνης της περιόδου των Purple.
Το “The Purple Album” είναι ένα πραγματικό best of, με τα τωρινά φωνητικά και σύνθεση των Whitesnake. Ακούγεται κάτι σαν φρεσκοκατεψυγμένο φαγητό. Θα μπορούσαμε να το πούμε και έτσι. Με μια πολύ προσεκτική ακρόαση του δίσκου, σε όλους τους παλιούς και μυημένους, μπορεί να φέρει τις έξης αντιδράσεις:
• Από τη μια, νοσταλγία για την περίοδο και κατανόηση προς τον David να δείξει έναν ελάχιστο φόρο τιμής προς τους Purple και
• Από την άλλη, λάθος κίνηση και μερική απογοήτευση.
Τα τραγούδια δεν μπορούν να μπουν σε κριτική και αυτό είναι κατανοητό. Όμως, οι εκτελέσεις μπαίνουν στο μικροσκόπιο. Και όσο και αν θέλει κάποιος να είναι αντικειμενικός και να κάνει ό,τι καλύτερο για μια δίκαιη κριτική θα δυσκολευτεί πάρα πολύ. Ο λόγος είναι γιατί δεν μπορεί να βγει εύκολα από το μυαλό η ριμάδα η πρώτη εκτέλεση. Προς Θεού δεν βιάζονται τα κομμάτια, ούτε ο Coverdale ξέχασε να ερμηνεύει . Να πέσει φωτιά να μας κάψει. Αλλά…
Κλείνοντας για να γίνω πιο διαφωτιστικός, για τους φανατικούς οπαδούς του Coverdale και των Whitesnake είναι πολύ πιθανό να είναι μια καλή κυκλοφορία και σωστή κίνηση από τον David. Για τους υπόλοιπους δεν νομίζω ότι θα υπάρξει και κανένα κλίμα ενθουσιασμού.
Δεν ξέρω τους πραγματικούς και βαθύτερους λογούς του Coverdale να θυμηθεί τα νιάτα του, αλλά το μόνο που μπορεί να προσφέρει με αυτό το δίσκο είναι να μυήσει τη νέα γενιά σε εκείνη την περίοδο των Purple.
Όποιος είναι τολμηρός, ας βάλει βαθμό (εμένα μου πάει να!)
ΥΓ: Αν έρθουν από τα μέρη μας για να παίξουν αυτές τις κομματάρες, θα πάω και μπουσουλώντας. Άλλο live, άλλο ο δίσκος!