Η Σίλια Κατράλη μας μιλάει για το έργο που έγραψε και σκηνοθετεί αλλά και παίζει. Ταλαντούχα και νέα, μας συστήνεται με ευγένεια και χαμόγελο.
Ποια είσαι ακριβώς τελικά;
Λέγομαι Σίλια Κατραλή σπουδάζω ηθοποιός στην ανώτερα δραματική σχολή του Ιάσμου και στη φιλοσοφική σχολή Αθηνών στο τμήμα Ιστορίας αρχαιολογίας. Οι "Μνήμες Περίστροφα" είναι ένα κοινωνικό δράμα που έγραψα ένα χρόνο πριν ακριβώς και φέτος ανέβηκε στο θέατρο Χυτήριο με αξιόλογους συντελεστές. Είναι μια συλλογική προσπάθεια με θέμα την πραγματική αγάπη σε όλες τις εκφάνσεις της και τη δύναμη αυτής μέσα στην περίεργη κοινωνικοπολιτική δομή του σήμερα.
Έργο φανταστικό ή βιωματικό;
Έργο που συνδυάζει τόσο τις εμπειρίες όσο και τη φαντασία.Πολύ περισσότερο τη φαντασία. Όπως σε κάθε καλλιτεχνική δουλειά θεωρώ τα βιώματα είναι μια αφορμή, η φαντασία έρχεται και την κάνει τέχνη.
Πώς αποφάσισες ν' ασχοληθείς με τον χώρο της υποκριτικής ;
Η υποκριτική ήταν έρωτας κεραυνοβόλος. Από πολύ μικρή είχα αποφασίσει τι θα κάνω. Είναι η ανάγκη που έχουμε το μικρόβιο που δε μας αφήνει να κλειστούμε στους γκρι τοίχους ενός γραφείου. Και τότε καταλαβαίνεις πως κάτι δε πάει καλά. Ήταν ένας χώρος που με μάγεψε από την παιδική μου ηλικία μέχρι που μια μέρα είπα θέλω να πάω σε δραματική σχολή. Κι εκεί ξεκίνησαν όλα. Ήταν σαν δεύτερη γέννηση.
Η Εύα και η Ελένη οι ηρωίδες της παράστασης αγαπούν αληθινά και αιώνια. Στο τέλος η αγάπη τους υπερισχύει των κοινωνικών συμβιβασμών ;
Το τέλος της παράστασης είναι άκρως αισιόδοξο.Ο χρόνος γυρνάει πίσω και όλη η ιστορία απενοχοποιείται και ξεκινά απ την αρχή ως ένα ταξίδι που δεν τελείωσε ποτέ. Η Ελένη και η Εύα είναι προορισμένες η μία για την άλλη. Είναι φτιαγμένες για να συναντηθούν ξανά. Δεν μιλάμε για δύο γυναίκες ερωτευμένες μα για δύο ψυχές. Δυο ψυχές που τις χωρίζει η ζωή με τα υπερφίαλα πρέπει της μα τις ενώνει ο αναπόφευκτα ο θάνατος, που στο έργο αυτό αντιπροσωπεύει το πέρασμα σε μία άλλη ζωή. Οπότε ναι, στο τέλος η αγάπη ξεπερνά τους συμβιβασμούς,ξεπερνά και το θάνατο.
Ήρωες αντιθέσεων;
Οι 5 ρόλοι του έργου χτίστηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι άκρως αντίθετοι μεταξύ τους. Ο καθένας κουβαλά ένα δικό του κόσμο ένα δικό του παρελθόν κι ένα καταπιεσμένο παρόν. Η Ελένη(Γεωργία Κρανίδου) είναι πιο κοντά στο σύγχρονο άνθρωπο μια ηρωίδα που χει θάψει βαθειά όλες τις κρυφές επιθυμίες της και ζει μια φαινομενικά υπέροχη ζωή με τον αγαπημένο της Δημήτρη (Ιάκωβος Βέρδης), ο οποίος αν και αρχικά φαίνεται επιτυχημένος, ευτυχισμένος σε όλα τα επίπεδα της ζωής του αποκαλύπτεται ένα εξαγριωμένο τέρας απωθημένων. Η Εύα (Σίλια Κατραλή) είναι το θύμα μιας κοινωνίας που τρώει τα παιδιά που επαναστατούν δίχως φόβο να προβάλλουν την μοναδικότητα τους μέσα σε μια τεράστια δύνη ομοιογενοποίησης. Η νοσοκόμα (Μαρίνα Μπασέτα) παρουσιάζει τη ρομαντική πλευρά της υπόθεσης ενώ ο γιατρός (Ιάκωβος Βέρδης) άκρως ρεαλιστής, πραγματιστής, κυνικός υπηρέτης των πρέπει.
Ποιες δυσκολίες αντιμετώπισες σε αυτό σου το εγχείρημα;
Η δυσκολία ήταν η εξής μία αλλά πολύ ουσιαστική. Η αναγκαιότητα να παίζω και να σκηνοθετώ ταυτόχρονα σε δικό μου κείμενο ήταν κάτι ιδιαίτερα δύσκολο που αρχικά με πελάγωσε. Στην πορεία προσπάθησα να δω την ιστορία απέξω και σιγά σιγά να χτίσω πάνω σ αυτό.
Είσαι συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτης. Ποια ιδιότητα αγαπάς να είσαι περισσότερο και πώς γεφυρώνονται μεταξύ τους αυτές
Πιο πολύ αγαπώ την υποκριτική αυτό που ξεκίνησα να κάνω αυτό που ήθελα από μικρή. Τα υπόλοιπα προέκυψαν στην πορεία. Κάποιες φορές γεφυρώνονται ίσως όχι πάντα. Αλλά πάντα με ιδιαίτερη προσπάθεια. Είμαι δύσκολο να σκηνοθετήσεις ένα δικό σου έργο στο οποίο παίζεις. Υπάρχει ο κίνδυνος να γίνει μονόπλευρο όλο αυτό.
Επόμενα σχέδια;
Αφορούν τόσο την υποκριτική όσο και την συγγραφή και τη σκηνοθεσία. Πιο άμεσα την υποκριτική και πιο συγκεκριμένα στον κινηματογράφο.
Θα θέλαμε να μας σχολιάσεις το παρακάτω:"Η καλύτερη συνήθεια είναι αυτή που έχει το κουράγιο να αλλάξει".
Όταν ακούω τη λέξη συνήθεια το μυαλό μου πάει αυτόματα στην αρνητική έννοια της λέξης. Η συνήθεια είναι κάτι το οποίο δύσκολα αλλάζει δύσκολα κλονίζεται κι ακόμα πιο δύσκολα εξουδετερώνεται. Οπότε οι πιο δυνατοί άνθρωποι είναι για μένα αυτοί που χουν την ψυχική δύναμη να επιβληθούν στη συνήθεια να την αλλάξουν όσο κι αν αυτό πολλές φορές είναι οδυνηρό. Οι περισσότεροι επαναπαυόμαστε σε μια ρουτίνα σε μια καθημερινότητα που όσο περνά ο καιρός τόσο πιο πολύ η ίδια εισχωρεί στο εγώ μας και παίρνει τ' όνομα ζωή, αγάπη, έρωτας. Ένα πρώτο βήμα θα ήταν να εξετάζουμε τις σκέψεις μας κι ύστερα να τις πιστεύουμε.
