Για κάποιους το καλοκαίρι έρχεται με τις υψηλές θερμοκρασίες, με το τέλος της σχολικής χρονιάς, με την επιστροφή στις παραλίες. Καλοκαίρι είναι όλα αυτά, υπο μία προυπόθεση, να ντυθεί ελαφρά κι η καρδιά.
Αυτό έλεγα και στο Δημήτρη την Τετάρτη στο Θέατρο Βράχων. Δεν έχω προλάβει να πάω στη Θάλασσα και δεν είναι που ο καιρός δε το αποφασίζει, είναι που εγώ δεν έχω περάσει σε summer mode. Είναι το σημείο που στέκεσαι με τη θάλασσα στα γόνατά σου και δε πας μπροστά ούτε πίσω μέχρι κάποιος να σε σπρώξει ή μέχρι να βουτήξεις. Αν θα μπορούσα να φτιάξω τη δική μου φωτογραφία για τη συναυλία του Αλκίνοου θα ήταν το πρώτο μακροβούτι του καλοκαιριού, εξαγνιστικό και λυτρωτικό, τόσο όσο να μπει το γαλάζιο μέσα σου. Ένα μακροβούτι- αναδρομή με τόσους σταθμούς, όσα και τα τραγούδια που έντυσαν τις ομορφότερες αναμνήσεις της ζωής σου.
Στις συναυλίες του Αλκίνοου δεν πας να δεις, πας ν' ακούσεις και να χαθείς, θες να κλείσεις τα μάτια και ν' αφήσεις το κύμα του να σε παρασύρει. Ο κόσμος στο Θέατρο Βράχων ήξερε καλά τι να περιμένει. Γεμάτες οι κερκίδες κι ο χώρος μπροστά στη σκηνή, γεμάτοι όμως και οι βράχοι και τα πεζούλια τριγύρω. Παρέες, οικογένειες, κυρίως νέος κόσμος.
Κοιτάω τον Αλκίνοο στη σκηνή, του λείπουν οι σκούρες μπούκλες και η κοτσίδα αλλά η φωνή του με γυρίζει στα φοιτητικά μου χρόνια, σα να μη πέρασε μια μέρα. Είμαι ανάμεσα σε νέα παιδιά που ακούραστα τον τραβούν βίντεο με τα κινητά τους κι ευγενικά μ'αφήνουν να περάσω μπροστά τους να τραβήξω μερικές φωτογραφίες.
Ο Αλκίνοος άνοιξε τη βαλίτσα του κι έβγαλε ό,τι πιο όμορφο μάζευε εκεί μέσα για χρόνια, νέα κομμάτια, παλιά κι αγαπημένα, διασκευές, που δε τα έχει αγγίξει ο σκόρος του χρόνου, κομμάτια διαχρονικά που θα τραγουθηθούν ξανά και ξανά κι αποκτούν προστιθέμενη αξία κάθε φορά που μια ακόμη γενιά θα σιγοψυθυρίσει τους στίχους και τις μελωδίες τους.
Τι κι αν δεν υπήρχαν κρουστά στη σκηνή. Κιθάρα, τσέλο, λύρα, λαούτο, βιολί, κοντραμπάσο, βιόλα και μπουζούκι.. αν νομίζετε πως κοιμηθήκαμε έχετε πέσει πολύ έξω. Τρεις ολόκληρες ώρες πέρασαν, η τελευταία ήταν το "encore" που το λες άνετα και δεύτερο πρόγραμμα (!) χωρίς να κουνηθεί κανείς απ΄τη θέση του ακόμα κι όταν έγινε εμφανές πως είχε πλέον τελειώσει η συναυλία. Απολαμβάναμε.. κι ο Αλκίνοος το εισέπραττε αυτό και μας ευχαρίστησε.
Δεν έλειψαν οι πολιτικές τοποθετήσεις με μουσικό τρόπο, οι διασκευές, η αναφορά σε δύσκολες στιγμές, σε παλιούς συνεργάτες, στην αγαπημένη Κύπρο, στους ξενιτεμένους Έλληνες που γνώρισε στην περιοδεία του αλλά και τ' αστεία.
Από τις πιο συγκινητικές στιγμές ήταν όταν αφιέρωσε τη μικρή βαλίτσα σε όλους τους Έλληνες που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον τόπο τους ή που εγκαταλείφθηκαν από αυτόν. Προς το τέλος του τραγουδιού κόπηκε ο ήχος.. κι εκείνος συνέχισε με όλη τη δύναμη της φωνής του κι ο κόσμος συγκινημένος ξέσπασε σε χειροκροτήματα.
Ήταν όμως οι στιγμές που ακούγαμε ένα κατάμεστο Θέατρο να τραγουδάει ολόκληρα τραγούδια μαζί του, συνεχόμενα, που μ΄έκαναν ν' ανατριχιάσω. Πολλές φορές συγχέουμε την επιτυχία μιας συναυλίας με την έντονη κινητικότητα πάνω και κάτω απ' τη σκηνή, όχι οτι έλειπε κινητικότητα πάνω στη σκηνή απλά όχι με την κλασική έννοια. Αυτή η συναυλία, φωλιασμένη στους τεράστιους βράχους του Βύρωνα ήταν πιο εναλλακτική κι από το rock, είχε ένταση, ρυθμό, συμμετοχή που πολλοί θα ζήλευαν κι είχε και κάτι που δε συναντάμε συχνά, κινητικότητα ψυχής. Και το λέω αυτό, όχι απλά γιατί αγαπώ τη μουσική του Αλκίνοου μα γιατί, όταν η μουσική σου δε φτάνει απλά στ' αυτιά του κόσμου αλλά δίνει ζωή στα χέρια του, όταν κάνει τους ανθρώπους ν' αγκαλιάζονται χωρίς να σκέφτονται, αυτό μόνο επιτυχία μπορώ να το ονομάσω.
Τραγούδια που ακούσαμε: Πάντα θα Ξημερώνει, Καθρέφτης, Προσκυνητής, Αλλάζει κάθε που βραδιάζει (Τσαλιγοπούλου), Ο Χορτάτος, Χατζιδακιάς, Με τόσα ψέματα, Ζήνωνος, Πού πεθαίνουν τόσα πουλιά, Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω, Όσα η αγάπη ονειρεύεται, Ταξιδιάρα ψυχή (Τρύπες), Η ωραία του χωριού, Πολιτική Τοποθέτηση, Διότι δεν συνεμορφώθην (Μίκης Θεοδωράκης), Τα ζηλιάρικά σου μάτια (Βαμβακάρης), Όνειρο ήτανε, Του Άη Γιωργιού (κυπριακό παραδοσιακό), Βόσπορος, Πατρίδα, Ζηλεύει η νύχτα (Ορφέας Περίδης), Ο κόσμος που αλλάζει, Δεν μπορώ, Ήταν ανάγκη, Νεοέλληνας (Τζίμης Πανούσης), Ο μέρμηγκας (Μάνος Λοΐζος), Τίποτα δεν πάει χαμένο, Αύγουστος (Πορτοκάλογλου), Μικρή Βαλίτσα, Θεέ μου Μεγαλοδύναμε (Δ. Κοντογιώργης)
Διάρκεια συναυλίας: 21:15-00:25
Μουσικοί:
Γιώργος Καλούδης (τσέλο, λύρα)
Μανόλης Πάππος (μπουζούκι, λαούτο)
Φώτης Σιώτας (βιολί, βιόλα)
Δημήτρης Τσεκούρας (κοντραμπάσο)
Αλκίνοος Ιωαννίδης (φωνή, κιθάρα, λαούτο)
Ηχοληψία: Βαγγέλης Λάππας, Βασίλης Δρούγκας
Αυτό έλεγα και στο Δημήτρη την Τετάρτη στο Θέατρο Βράχων. Δεν έχω προλάβει να πάω στη Θάλασσα και δεν είναι που ο καιρός δε το αποφασίζει, είναι που εγώ δεν έχω περάσει σε summer mode. Είναι το σημείο που στέκεσαι με τη θάλασσα στα γόνατά σου και δε πας μπροστά ούτε πίσω μέχρι κάποιος να σε σπρώξει ή μέχρι να βουτήξεις. Αν θα μπορούσα να φτιάξω τη δική μου φωτογραφία για τη συναυλία του Αλκίνοου θα ήταν το πρώτο μακροβούτι του καλοκαιριού, εξαγνιστικό και λυτρωτικό, τόσο όσο να μπει το γαλάζιο μέσα σου. Ένα μακροβούτι- αναδρομή με τόσους σταθμούς, όσα και τα τραγούδια που έντυσαν τις ομορφότερες αναμνήσεις της ζωής σου.
Στις συναυλίες του Αλκίνοου δεν πας να δεις, πας ν' ακούσεις και να χαθείς, θες να κλείσεις τα μάτια και ν' αφήσεις το κύμα του να σε παρασύρει. Ο κόσμος στο Θέατρο Βράχων ήξερε καλά τι να περιμένει. Γεμάτες οι κερκίδες κι ο χώρος μπροστά στη σκηνή, γεμάτοι όμως και οι βράχοι και τα πεζούλια τριγύρω. Παρέες, οικογένειες, κυρίως νέος κόσμος.
Κοιτάω τον Αλκίνοο στη σκηνή, του λείπουν οι σκούρες μπούκλες και η κοτσίδα αλλά η φωνή του με γυρίζει στα φοιτητικά μου χρόνια, σα να μη πέρασε μια μέρα. Είμαι ανάμεσα σε νέα παιδιά που ακούραστα τον τραβούν βίντεο με τα κινητά τους κι ευγενικά μ'αφήνουν να περάσω μπροστά τους να τραβήξω μερικές φωτογραφίες.
Ο Αλκίνοος άνοιξε τη βαλίτσα του κι έβγαλε ό,τι πιο όμορφο μάζευε εκεί μέσα για χρόνια, νέα κομμάτια, παλιά κι αγαπημένα, διασκευές, που δε τα έχει αγγίξει ο σκόρος του χρόνου, κομμάτια διαχρονικά που θα τραγουθηθούν ξανά και ξανά κι αποκτούν προστιθέμενη αξία κάθε φορά που μια ακόμη γενιά θα σιγοψυθυρίσει τους στίχους και τις μελωδίες τους.
Τι κι αν δεν υπήρχαν κρουστά στη σκηνή. Κιθάρα, τσέλο, λύρα, λαούτο, βιολί, κοντραμπάσο, βιόλα και μπουζούκι.. αν νομίζετε πως κοιμηθήκαμε έχετε πέσει πολύ έξω. Τρεις ολόκληρες ώρες πέρασαν, η τελευταία ήταν το "encore" που το λες άνετα και δεύτερο πρόγραμμα (!) χωρίς να κουνηθεί κανείς απ΄τη θέση του ακόμα κι όταν έγινε εμφανές πως είχε πλέον τελειώσει η συναυλία. Απολαμβάναμε.. κι ο Αλκίνοος το εισέπραττε αυτό και μας ευχαρίστησε.
Δεν έλειψαν οι πολιτικές τοποθετήσεις με μουσικό τρόπο, οι διασκευές, η αναφορά σε δύσκολες στιγμές, σε παλιούς συνεργάτες, στην αγαπημένη Κύπρο, στους ξενιτεμένους Έλληνες που γνώρισε στην περιοδεία του αλλά και τ' αστεία.
Από τις πιο συγκινητικές στιγμές ήταν όταν αφιέρωσε τη μικρή βαλίτσα σε όλους τους Έλληνες που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον τόπο τους ή που εγκαταλείφθηκαν από αυτόν. Προς το τέλος του τραγουδιού κόπηκε ο ήχος.. κι εκείνος συνέχισε με όλη τη δύναμη της φωνής του κι ο κόσμος συγκινημένος ξέσπασε σε χειροκροτήματα.
Ήταν όμως οι στιγμές που ακούγαμε ένα κατάμεστο Θέατρο να τραγουδάει ολόκληρα τραγούδια μαζί του, συνεχόμενα, που μ΄έκαναν ν' ανατριχιάσω. Πολλές φορές συγχέουμε την επιτυχία μιας συναυλίας με την έντονη κινητικότητα πάνω και κάτω απ' τη σκηνή, όχι οτι έλειπε κινητικότητα πάνω στη σκηνή απλά όχι με την κλασική έννοια. Αυτή η συναυλία, φωλιασμένη στους τεράστιους βράχους του Βύρωνα ήταν πιο εναλλακτική κι από το rock, είχε ένταση, ρυθμό, συμμετοχή που πολλοί θα ζήλευαν κι είχε και κάτι που δε συναντάμε συχνά, κινητικότητα ψυχής. Και το λέω αυτό, όχι απλά γιατί αγαπώ τη μουσική του Αλκίνοου μα γιατί, όταν η μουσική σου δε φτάνει απλά στ' αυτιά του κόσμου αλλά δίνει ζωή στα χέρια του, όταν κάνει τους ανθρώπους ν' αγκαλιάζονται χωρίς να σκέφτονται, αυτό μόνο επιτυχία μπορώ να το ονομάσω.
Τραγούδια που ακούσαμε: Πάντα θα Ξημερώνει, Καθρέφτης, Προσκυνητής, Αλλάζει κάθε που βραδιάζει (Τσαλιγοπούλου), Ο Χορτάτος, Χατζιδακιάς, Με τόσα ψέματα, Ζήνωνος, Πού πεθαίνουν τόσα πουλιά, Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω, Όσα η αγάπη ονειρεύεται, Ταξιδιάρα ψυχή (Τρύπες), Η ωραία του χωριού, Πολιτική Τοποθέτηση, Διότι δεν συνεμορφώθην (Μίκης Θεοδωράκης), Τα ζηλιάρικά σου μάτια (Βαμβακάρης), Όνειρο ήτανε, Του Άη Γιωργιού (κυπριακό παραδοσιακό), Βόσπορος, Πατρίδα, Ζηλεύει η νύχτα (Ορφέας Περίδης), Ο κόσμος που αλλάζει, Δεν μπορώ, Ήταν ανάγκη, Νεοέλληνας (Τζίμης Πανούσης), Ο μέρμηγκας (Μάνος Λοΐζος), Τίποτα δεν πάει χαμένο, Αύγουστος (Πορτοκάλογλου), Μικρή Βαλίτσα, Θεέ μου Μεγαλοδύναμε (Δ. Κοντογιώργης)
Διάρκεια συναυλίας: 21:15-00:25
Μουσικοί:
Γιώργος Καλούδης (τσέλο, λύρα)
Μανόλης Πάππος (μπουζούκι, λαούτο)
Φώτης Σιώτας (βιολί, βιόλα)
Δημήτρης Τσεκούρας (κοντραμπάσο)
Αλκίνοος Ιωαννίδης (φωνή, κιθάρα, λαούτο)
Ηχοληψία: Βαγγέλης Λάππας, Βασίλης Δρούγκας