Ο Ιούλιος τελειώνει σιγά σιγά και αφού πέρασε το Δημοψήφισμα, οι συντάκτες του Mix Grill έβαλαν σε μια σειρά τους δίσκους που έχουν ακούσει στο πρώτο μισό της χρονιάς και επέλεξαν τους καλύτερους.
Παρακάτω μπορείτε να δείτε τα 50 albums που επέλεξαν οι εξής: Χρήστος Χρηστόπουλος, Δημήτρης Δημόπουλος, Δημήτρης Όρλης, Δημήτρης Σακλής, Πάνος Διονυσόπουλος, Λεωνίδας Καλμούκος, Οδυσσέας Παύλου, Ορέστης Καζασίδης, Παρασκευή Τόμα, Σμαράγδα Νιτσοπούλου, Στέλλα Σκαμνέλη και Γιώργος Μπαλιώτης.
Ας δούμε αρχικά τα albums που ολοκληρώνουν την 50άδα ξεκινώντας από το Νο 12:
12. FFS (Franz Ferdinand & Sparks) - FFS
13. Björk - Vulnicura
14. Calexico - Edge Of The Sun
15. Father John Misty - I Love You, Honeybear
- Sufjan Stevens - Carrie & Lowell
17. Monophonics - Sound Of Sinning
- Paul Weller - Saturns Pattern
19. Nadine Shah - Fast Food
- Natalie Prass - Natalie Prass
- Will Butler - Policy
22. Laura Marling - Short Movie
23. Young Fathers - White Men Are Black Men Too
24. Built To Spill - Untethered Moon
25. Bill Fay - Who Is The Sender
26. East India Youth - Culture Of Volume
27. Kovacs - Shades Of Black
28. Rising Sun Systems - Oberheim Space
29. Boz Scaggs - A Fool To Care
30. Platform - Holly Herndon
31. Vakula - Voyage To Arcturus
32. Belle And Sebastian - Girls In Peacetime Want To Dance
33. Big Noble - First Light
- Four Tet - Morning-Evening
- Gaz Brookfiel - True And Fast
- The Eye Of Time - ANTI
- Waxahatchee - Ivy Tripp
38. Unknown Mortal Orchestra - Multi-Love
39. Lower Dens - Escape From Evil
40. Viet Cong - Viet Cong
41. Kendrick Lamar - To Pimp A Butterfly
- Sally Dige - Hard To Please
- Sizarr - Nurture
44. Beach House - Depression Cherry
- The Jon Spencer Blues Explosion - Freedom Tower No Wave Dance Party 2015
- Jose Gonzales - Vestiges
- Kamasi Washington - The Epic
- Mad Professor - Dubbing With Anansi
- The Vaccines - English Graffiti
- Thee Oh Sees - Mutilator Defeated At Last
Τα πρώτα 11 albums του Α' Εξαμήνου του 2015 για τη συντακτική ομάδα του Mix Grill είναι τα ακόλουθα:
11. Courtney Barnett - Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit
Έπειτα από μερικά χρόνια συναυλιών και την κυκλοφορία μερικών EP ήρθε η ώρα για τη νεαρή τραγουδοποιό απ’ τη Μελβούρνη να κυκλοφορήσει το πρώτο της άλμπουμ. Επιτέλους. Τα σημάδια που είχε δείξει στις μέχρι πρότινος δουλειές της φανέρωναν μια στιχουργική δεινότητα, η οποία, αν και ακατέργαστη, δε μπορούσε να αγνοηθεί. Στο άλμπουμ αυτό όμως είναι πολύ πιο έτοιμη απ’ τους περισσότερους πρωτάρηδες και τραγουδάει ιστορίες βγαλμένες απ’ τα πιο απλά πράγματα της καθημερινής ζωής. Δεν είναι μόνη της όμως, καθώς οι μουσικοί που τη συνοδεύουν, ιδιαίτερα ο Dave Mudie στα τύμπανα, στέκονται επάξια πίσω της και συχνά βοηθούν τις ιστορίες της να αναδεικνύονται.
Δημήτρης Όρλης
10. Leon Bridges - Coming Home
Αν ανήκετε σ’ αυτούς που ακούγοντας το "Coming Home", πρώτο single του Leon Bridges, νοσταλγήσατε την αυθεντική soul των 60’s και ερμηνευτές όπως τον Sam Cooke, Otis Reading και Marvin Gaye, σας προτείνω να ακούσετε οπωσδήποτε το πρώτο album του, που κυκλοφόρησε μόλις τον Ιούνιο. Ο 25χρονος Τεξανός καλλιτέχνης ηχογράφησε τα 10 τραγούδια του Coming Home με τη βοήθεια δύο μελών των White Denim και αποτελεί για μένα το καλύτερο ντεμπούτο για το 2015 έως τώρα. Ξεχωρίζουν από αυτό, εκτός από το "Coming Home" με το οποίο τον γνωρίσαμε, τα "Smooth Sailin’", "Better Man", "Brown Skin Girl" και το "River", χωρίς βέβαια να υστερούν τα υπόλοιπα τραγούδια του album. Ο Leon Bridges αποτελεί τη νέα μεγάλη ελπίδα της soul και ανυπομονούμε να ακούσουμε τις επόμενες δουλειές του με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Λεωνίδας Καλμούκος
9. Sleater-Kinney - No Cities To Love
Οι Sleater-Kinney, το εκρηκτικό γυναικείο τρίο από την Olympia (Washington), εδώ και καιρό είχαν ακολουθήσει χωριστούς δρόμους. «Χρειαζόμαστε μια παύση» δήλωσαν το 2006 κι από τότε πέρα από κάτι μισόλογα δε δόθηκε έκταση. Μια μικρή νύξη μόνο το 2010 για πιθανή κυκλοφορία έως το 2015 και τίποτε παραπάνω. Κι όμως κράτησαν το λόγο τους! Ἐπειτα από ένα μεγάλο διάλειμμα 9 ετών κυκλοφόρησαν στις 20 Ιανουαρίου 2015 τον καινούριο τους δίσκο με τίτλο "No Cities to Love" από την Sub Pop. Ώριμες γυναίκες πλέον κι όχι νεανικοί χείμαρροι ηχογράφησαν ένα μεστό δίσκο, που φέρει όμως την ιδιαίτερη ταυτότητά τους: χαρακτηριστικές έντονες κιθάρες, ορμητικά τύμπανα και επαναστατικά φωνητικά. Αποτέλεσαν -και με το φετινό δίσκο το αποδεικνύουν περίτρανα- πηγή έμπνευσης για πολλές σύγχρονες καλλιτέχνιδες, βλέπε St. Vincent. Σπάνια συναντάς στην ανδροκρατούμενη σκηνή της ροκ ένα γυναικείο συγκρότημα και δη με τέτοιο πάθος και ταλέντο. Το artwork του εξωφύλλου από τα πιο αξιοπρόσεκτα της χρονιάς συμπληρώνει μια από τις πιο σημαντικές επιστροφές της χρονιάς.
Παρασκευή Τόμα
8. The Charlatans - Modern Nature
Οι Charlatans είναι το μοναδικό συγκρότημα από αυτά που ηγούνταν της λεγόμενης σκηνής του Madchester που έχουν μείνει συνεπείς με αδιάκοπες κυκλοφορίες όλα αυτά τα 25 χρόνια, από τις αρχές των 90’s. Επίσης έχουν εξελιχθεί μουσικά σε ένα βαθμό από τότε και δεν έμειναν στάσιμοι ηχητικά όπως οι συντοπίτες τους Inspiral Carpets που επέστρεψαν πέρυσι.
Από το Modern Nature ξεχωρίζει το πρώτο single "Talking In Tones" με την trip hop εισαγωγή και το δεύτερο single του album "Come Home Baby", με το οποίο επιστρέφουν στον ήχο που τους καθιέρωσε στα 90’s. Επίσης το "Emilie" με το οποίο βουτάνε στην ψυχεδέλεια και βέβαια το "Let The Good Times Be Never Ending" που είναι αφιερωμένο στον Jon Brookes, ντράμερ τους, που δυστυχώς πέθανε το 2013.
Λεωνίδας Καλμούκος
- Jamie xx - In Colour
Ίσως το καλύτερο album ηλεκτρονικής μουσικής που έχω ακούσει στους έξι πρώτους μήνες του 2015. Ο 26-χρονος Λονδρέζος (μέλος των The XX) κυκλοφόρησε τον πρώτο προσωπικό του δίσκο με τίτλο "In Colour" στα τέλη του Μάη. Τα synth δίνουν βέβαια το ρυθμό, αλλά μέσα στο "In Colour" μπορείς ακόμη να βρεις στοιχεία Αφρικάνικης μουσικής, λούπες που θυμίζουν Caribou και reggae φόρμες.
Γιώργος Μπαλιώτης
6. Benjamin Clementine - At Least For Now
Το "At Least For Now" είναι σίγουρα το πιο ενδιαφέρον άλμπουμ της χρονιάς. Δε μπορώ να γνωρίζω αν είναι το καλύτερο από όλα αυτά που έχω ακούσει μέχρι τώρα (και με ποιους όρους άραγε ή συγκρίνοντας με τι;), σίγουρα όμως αποτελεί μια ανάσα, έπειτα από το βαρετό κι ανούσιο μουσικά 2014 κι είμαι αρκετά σίγουρος πως πρόκειται για ένα άλμπουμ αναφοράς για το 2015.
Δημήτρης Καμπούρης
5. Florence + The Machine - How Big, How Blue, How Beautiful
Οι ενορχηστρώσεις στον δίσκο αυτό είναι πλούσιες στα δυναμικά κομμάτια, μα πλούσιες μες στη λιτότητά τους και στα πιο ήρεμα κομμάτια. Ιδιαίτερη ενορχήστρωση με βάση κάθε φορά σε διαφορετικά όργανα. Άλλοτε στις κιθάρες, άλλοτε στα πνευστά και άλλοτε στα κρουστά. Αυτό όμως που ξεχωρίζει σε όλα τα κομμάτια και προσδίδει ακόμη έναν τόνο προσωπικό είναι τα φωνητικά. Έχει δοθεί πολύ μεγάλη σημασία στα φωνητικά των κομματιών, τόσο εκείνα της Florence, όσο και εκείνα στο υπόβαθρο.
Άννα Παπαδάκη
4. Tame Impala - Currents
Η αλήθεια είναι ότι το "Currents" κυκλοφόρησε στις 17 του Ιούλη και ο διαθέσιμος χρόνος που είχαμε για να τον ακούσουμε δεν ήταν πολύς. Πιστεύω ότι το συγκεκριμένο album μπορεί να 'ναι πιο ψηλά στη Λίστα με τους Καλύτερους Δίσκους του 2015. Μπορεί να 'ναι και στην κορυφή! Μετά το "Lonerism" του 2012, νομίζω ότι στον τρίτο δίσκο τους οι Tame Impala βρήκαν την καλύτερη δουλειά τους. Πρόκειται για ένα ατμοσφαιρικό album, με ιδιαίτερες - ξεχωριστές μελωδίες και "φρεσκάδα", το οποίο ξέρει να πατάει στις κατάλληλες ηχητικές φόρμες του παρελθόντος.
Γιώργος Μπαλιώτης
3. Alabama Shakes - Sound And Color
Μετά από τη μεγάλη επιτυχία του "Boys & Girls" το 2012, το δεύτερο άλμπουμ των Alabama Shakes ήταν μια απ’ τις πιο αναμενόμενες κυκλοφορίες της χρονιάς. Το δυνατό τους σημείο και κύριο χαρακτηριστικό είναι η εξαιρετική φωνή και ερμηνεία της Brittany Howard, η οποία παίζει και τα περισσότερα απ’ όσα ακούγονται στην κιθάρα. Αυτό είναι και το κοινό σημείο αναφοράς στους δύο δίσκους τους, καθώς ενώ ο πρώτος ήταν γεμάτος από στοιχεία της μουσικής του αμερικάνικου νότου με βάση τη soul και μια δόση νοσταλγίας, το "Sound And Color" είναι ένα γενναίο βήμα, σχεδόν στα τυφλά, σε μια διαφορετική κατεύθυνση με λίγες ψυχεδελικές, funk, αλλά ακόμα και punk στιγμές.
Δημήτρης Όρλης
2. Modest Mouse - Strangers To Ourselves
Πρόκειται για το 6ο album των Αμερικανών από την Washington. Το "Strangers to Ourselves" δεν είναι δίσκος που στοχεύει την πρώτη θέση στα Charts, ακόμη κι αν έφτασε μέχρι το Νο3 του Billboard. Οι Modest Mouse βασίστηκαν στις γνωστές ηχητικές φόρμες τους και ακόμη κι αν δεν περιμένεις εκπλήξεις, σε συνεπαίρνει το κιθαριστικό solo στα περισσότερα τραγούδια και νιώθεις ότι έχεις να κάνεις με έναν "γεμάτο" δίσκο (με 15 τραγούδια παρακαλώ). Το hip-hop "πείραμα" στο Pistol θα έλεγα ότι είναι πετυχημένο, το "The Ground Walks, with Time in a box" είναι ένα από τα καλύτερα ροκ τραγούδια που έχω ακούσει φέτος, το "Pumps to Dust" έχει μια τόσο γλυκιά μελωδία και το "Sugar Boats" βάζει πολύ όμορφα την τρομπέτα και τα πλήκτρα στο παιχνίδι. Σίγουρα ένα από τα καλύτερα δισκάκια των Modest Mouse.
Γιώργος Μπαλιώτης
1. Blur - The Magic Whip
Η βάση στην οποία στηρίζονται οι Blur για το "The Magic Whip" είναι βέβαια το παρελθόν τους, είτε ως μπάντα ή solo projects. Ο Damon Albarn κι ο Graham Coxon παρέμειναν ενεργοί και αρκετά ανήσυχοι τα χρόνια, που οι Blur είχαν χωρίσει τα τσανάκια τους. Η σύνθεση των πειραματισμών αυτών των δύο μουσικών και το δέσιμο, η εμπειρία που έχουν οι άλλοι δύο προσέφεραν ένα τελικό αποτέλεσμα, το οποίο κατά τη γνώμη μου κοιτάζει στο παρόν κι ενδεχομένως και στο μέλλον.
Γιώργος Μπαλιώτης
Παρακάτω μπορείτε να δείτε τα 50 albums που επέλεξαν οι εξής: Χρήστος Χρηστόπουλος, Δημήτρης Δημόπουλος, Δημήτρης Όρλης, Δημήτρης Σακλής, Πάνος Διονυσόπουλος, Λεωνίδας Καλμούκος, Οδυσσέας Παύλου, Ορέστης Καζασίδης, Παρασκευή Τόμα, Σμαράγδα Νιτσοπούλου, Στέλλα Σκαμνέλη και Γιώργος Μπαλιώτης.
Ας δούμε αρχικά τα albums που ολοκληρώνουν την 50άδα ξεκινώντας από το Νο 12:
12. FFS (Franz Ferdinand & Sparks) - FFS
13. Björk - Vulnicura
14. Calexico - Edge Of The Sun
15. Father John Misty - I Love You, Honeybear
- Sufjan Stevens - Carrie & Lowell
17. Monophonics - Sound Of Sinning
- Paul Weller - Saturns Pattern
19. Nadine Shah - Fast Food
- Natalie Prass - Natalie Prass
- Will Butler - Policy
22. Laura Marling - Short Movie
23. Young Fathers - White Men Are Black Men Too
24. Built To Spill - Untethered Moon
25. Bill Fay - Who Is The Sender
26. East India Youth - Culture Of Volume
27. Kovacs - Shades Of Black
28. Rising Sun Systems - Oberheim Space
29. Boz Scaggs - A Fool To Care
30. Platform - Holly Herndon
31. Vakula - Voyage To Arcturus
32. Belle And Sebastian - Girls In Peacetime Want To Dance
33. Big Noble - First Light
- Four Tet - Morning-Evening
- Gaz Brookfiel - True And Fast
- The Eye Of Time - ANTI
- Waxahatchee - Ivy Tripp
38. Unknown Mortal Orchestra - Multi-Love
39. Lower Dens - Escape From Evil
40. Viet Cong - Viet Cong
41. Kendrick Lamar - To Pimp A Butterfly
- Sally Dige - Hard To Please
- Sizarr - Nurture
44. Beach House - Depression Cherry
- The Jon Spencer Blues Explosion - Freedom Tower No Wave Dance Party 2015
- Jose Gonzales - Vestiges
- Kamasi Washington - The Epic
- Mad Professor - Dubbing With Anansi
- The Vaccines - English Graffiti
- Thee Oh Sees - Mutilator Defeated At Last
Τα πρώτα 11 albums του Α' Εξαμήνου του 2015 για τη συντακτική ομάδα του Mix Grill είναι τα ακόλουθα:
11. Courtney Barnett - Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit
Έπειτα από μερικά χρόνια συναυλιών και την κυκλοφορία μερικών EP ήρθε η ώρα για τη νεαρή τραγουδοποιό απ’ τη Μελβούρνη να κυκλοφορήσει το πρώτο της άλμπουμ. Επιτέλους. Τα σημάδια που είχε δείξει στις μέχρι πρότινος δουλειές της φανέρωναν μια στιχουργική δεινότητα, η οποία, αν και ακατέργαστη, δε μπορούσε να αγνοηθεί. Στο άλμπουμ αυτό όμως είναι πολύ πιο έτοιμη απ’ τους περισσότερους πρωτάρηδες και τραγουδάει ιστορίες βγαλμένες απ’ τα πιο απλά πράγματα της καθημερινής ζωής. Δεν είναι μόνη της όμως, καθώς οι μουσικοί που τη συνοδεύουν, ιδιαίτερα ο Dave Mudie στα τύμπανα, στέκονται επάξια πίσω της και συχνά βοηθούν τις ιστορίες της να αναδεικνύονται.
Δημήτρης Όρλης
10. Leon Bridges - Coming Home
Αν ανήκετε σ’ αυτούς που ακούγοντας το "Coming Home", πρώτο single του Leon Bridges, νοσταλγήσατε την αυθεντική soul των 60’s και ερμηνευτές όπως τον Sam Cooke, Otis Reading και Marvin Gaye, σας προτείνω να ακούσετε οπωσδήποτε το πρώτο album του, που κυκλοφόρησε μόλις τον Ιούνιο. Ο 25χρονος Τεξανός καλλιτέχνης ηχογράφησε τα 10 τραγούδια του Coming Home με τη βοήθεια δύο μελών των White Denim και αποτελεί για μένα το καλύτερο ντεμπούτο για το 2015 έως τώρα. Ξεχωρίζουν από αυτό, εκτός από το "Coming Home" με το οποίο τον γνωρίσαμε, τα "Smooth Sailin’", "Better Man", "Brown Skin Girl" και το "River", χωρίς βέβαια να υστερούν τα υπόλοιπα τραγούδια του album. Ο Leon Bridges αποτελεί τη νέα μεγάλη ελπίδα της soul και ανυπομονούμε να ακούσουμε τις επόμενες δουλειές του με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Λεωνίδας Καλμούκος
9. Sleater-Kinney - No Cities To Love
Οι Sleater-Kinney, το εκρηκτικό γυναικείο τρίο από την Olympia (Washington), εδώ και καιρό είχαν ακολουθήσει χωριστούς δρόμους. «Χρειαζόμαστε μια παύση» δήλωσαν το 2006 κι από τότε πέρα από κάτι μισόλογα δε δόθηκε έκταση. Μια μικρή νύξη μόνο το 2010 για πιθανή κυκλοφορία έως το 2015 και τίποτε παραπάνω. Κι όμως κράτησαν το λόγο τους! Ἐπειτα από ένα μεγάλο διάλειμμα 9 ετών κυκλοφόρησαν στις 20 Ιανουαρίου 2015 τον καινούριο τους δίσκο με τίτλο "No Cities to Love" από την Sub Pop. Ώριμες γυναίκες πλέον κι όχι νεανικοί χείμαρροι ηχογράφησαν ένα μεστό δίσκο, που φέρει όμως την ιδιαίτερη ταυτότητά τους: χαρακτηριστικές έντονες κιθάρες, ορμητικά τύμπανα και επαναστατικά φωνητικά. Αποτέλεσαν -και με το φετινό δίσκο το αποδεικνύουν περίτρανα- πηγή έμπνευσης για πολλές σύγχρονες καλλιτέχνιδες, βλέπε St. Vincent. Σπάνια συναντάς στην ανδροκρατούμενη σκηνή της ροκ ένα γυναικείο συγκρότημα και δη με τέτοιο πάθος και ταλέντο. Το artwork του εξωφύλλου από τα πιο αξιοπρόσεκτα της χρονιάς συμπληρώνει μια από τις πιο σημαντικές επιστροφές της χρονιάς.
Παρασκευή Τόμα
8. The Charlatans - Modern Nature
Οι Charlatans είναι το μοναδικό συγκρότημα από αυτά που ηγούνταν της λεγόμενης σκηνής του Madchester που έχουν μείνει συνεπείς με αδιάκοπες κυκλοφορίες όλα αυτά τα 25 χρόνια, από τις αρχές των 90’s. Επίσης έχουν εξελιχθεί μουσικά σε ένα βαθμό από τότε και δεν έμειναν στάσιμοι ηχητικά όπως οι συντοπίτες τους Inspiral Carpets που επέστρεψαν πέρυσι.
Από το Modern Nature ξεχωρίζει το πρώτο single "Talking In Tones" με την trip hop εισαγωγή και το δεύτερο single του album "Come Home Baby", με το οποίο επιστρέφουν στον ήχο που τους καθιέρωσε στα 90’s. Επίσης το "Emilie" με το οποίο βουτάνε στην ψυχεδέλεια και βέβαια το "Let The Good Times Be Never Ending" που είναι αφιερωμένο στον Jon Brookes, ντράμερ τους, που δυστυχώς πέθανε το 2013.
Λεωνίδας Καλμούκος
- Jamie xx - In Colour
Ίσως το καλύτερο album ηλεκτρονικής μουσικής που έχω ακούσει στους έξι πρώτους μήνες του 2015. Ο 26-χρονος Λονδρέζος (μέλος των The XX) κυκλοφόρησε τον πρώτο προσωπικό του δίσκο με τίτλο "In Colour" στα τέλη του Μάη. Τα synth δίνουν βέβαια το ρυθμό, αλλά μέσα στο "In Colour" μπορείς ακόμη να βρεις στοιχεία Αφρικάνικης μουσικής, λούπες που θυμίζουν Caribou και reggae φόρμες.
Γιώργος Μπαλιώτης
6. Benjamin Clementine - At Least For Now
Το "At Least For Now" είναι σίγουρα το πιο ενδιαφέρον άλμπουμ της χρονιάς. Δε μπορώ να γνωρίζω αν είναι το καλύτερο από όλα αυτά που έχω ακούσει μέχρι τώρα (και με ποιους όρους άραγε ή συγκρίνοντας με τι;), σίγουρα όμως αποτελεί μια ανάσα, έπειτα από το βαρετό κι ανούσιο μουσικά 2014 κι είμαι αρκετά σίγουρος πως πρόκειται για ένα άλμπουμ αναφοράς για το 2015.
Δημήτρης Καμπούρης
5. Florence + The Machine - How Big, How Blue, How Beautiful
Οι ενορχηστρώσεις στον δίσκο αυτό είναι πλούσιες στα δυναμικά κομμάτια, μα πλούσιες μες στη λιτότητά τους και στα πιο ήρεμα κομμάτια. Ιδιαίτερη ενορχήστρωση με βάση κάθε φορά σε διαφορετικά όργανα. Άλλοτε στις κιθάρες, άλλοτε στα πνευστά και άλλοτε στα κρουστά. Αυτό όμως που ξεχωρίζει σε όλα τα κομμάτια και προσδίδει ακόμη έναν τόνο προσωπικό είναι τα φωνητικά. Έχει δοθεί πολύ μεγάλη σημασία στα φωνητικά των κομματιών, τόσο εκείνα της Florence, όσο και εκείνα στο υπόβαθρο.
Άννα Παπαδάκη
4. Tame Impala - Currents
Η αλήθεια είναι ότι το "Currents" κυκλοφόρησε στις 17 του Ιούλη και ο διαθέσιμος χρόνος που είχαμε για να τον ακούσουμε δεν ήταν πολύς. Πιστεύω ότι το συγκεκριμένο album μπορεί να 'ναι πιο ψηλά στη Λίστα με τους Καλύτερους Δίσκους του 2015. Μπορεί να 'ναι και στην κορυφή! Μετά το "Lonerism" του 2012, νομίζω ότι στον τρίτο δίσκο τους οι Tame Impala βρήκαν την καλύτερη δουλειά τους. Πρόκειται για ένα ατμοσφαιρικό album, με ιδιαίτερες - ξεχωριστές μελωδίες και "φρεσκάδα", το οποίο ξέρει να πατάει στις κατάλληλες ηχητικές φόρμες του παρελθόντος.
Γιώργος Μπαλιώτης
3. Alabama Shakes - Sound And Color
Μετά από τη μεγάλη επιτυχία του "Boys & Girls" το 2012, το δεύτερο άλμπουμ των Alabama Shakes ήταν μια απ’ τις πιο αναμενόμενες κυκλοφορίες της χρονιάς. Το δυνατό τους σημείο και κύριο χαρακτηριστικό είναι η εξαιρετική φωνή και ερμηνεία της Brittany Howard, η οποία παίζει και τα περισσότερα απ’ όσα ακούγονται στην κιθάρα. Αυτό είναι και το κοινό σημείο αναφοράς στους δύο δίσκους τους, καθώς ενώ ο πρώτος ήταν γεμάτος από στοιχεία της μουσικής του αμερικάνικου νότου με βάση τη soul και μια δόση νοσταλγίας, το "Sound And Color" είναι ένα γενναίο βήμα, σχεδόν στα τυφλά, σε μια διαφορετική κατεύθυνση με λίγες ψυχεδελικές, funk, αλλά ακόμα και punk στιγμές.
Δημήτρης Όρλης
2. Modest Mouse - Strangers To Ourselves
Πρόκειται για το 6ο album των Αμερικανών από την Washington. Το "Strangers to Ourselves" δεν είναι δίσκος που στοχεύει την πρώτη θέση στα Charts, ακόμη κι αν έφτασε μέχρι το Νο3 του Billboard. Οι Modest Mouse βασίστηκαν στις γνωστές ηχητικές φόρμες τους και ακόμη κι αν δεν περιμένεις εκπλήξεις, σε συνεπαίρνει το κιθαριστικό solo στα περισσότερα τραγούδια και νιώθεις ότι έχεις να κάνεις με έναν "γεμάτο" δίσκο (με 15 τραγούδια παρακαλώ). Το hip-hop "πείραμα" στο Pistol θα έλεγα ότι είναι πετυχημένο, το "The Ground Walks, with Time in a box" είναι ένα από τα καλύτερα ροκ τραγούδια που έχω ακούσει φέτος, το "Pumps to Dust" έχει μια τόσο γλυκιά μελωδία και το "Sugar Boats" βάζει πολύ όμορφα την τρομπέτα και τα πλήκτρα στο παιχνίδι. Σίγουρα ένα από τα καλύτερα δισκάκια των Modest Mouse.
Γιώργος Μπαλιώτης
1. Blur - The Magic Whip
Η βάση στην οποία στηρίζονται οι Blur για το "The Magic Whip" είναι βέβαια το παρελθόν τους, είτε ως μπάντα ή solo projects. Ο Damon Albarn κι ο Graham Coxon παρέμειναν ενεργοί και αρκετά ανήσυχοι τα χρόνια, που οι Blur είχαν χωρίσει τα τσανάκια τους. Η σύνθεση των πειραματισμών αυτών των δύο μουσικών και το δέσιμο, η εμπειρία που έχουν οι άλλοι δύο προσέφεραν ένα τελικό αποτέλεσμα, το οποίο κατά τη γνώμη μου κοιτάζει στο παρόν κι ενδεχομένως και στο μέλλον.
Γιώργος Μπαλιώτης
Σχετικό θέμα