Δέκα τραγούδια, κατά προτίμηση καινούργια, κάθε μήνα. Δέκα κομμάτια που μπορεί να μην έχουν κάποια ιδιαίτερη σχέση μεταξύ τους, αλλά συμπληρώνουν το παζλ του είναι μου, το παζλ της ίδιας μου της οικειότητας.
The Twilight Sad - It Never Was The Same (Òran Mór Session, επωλείτο στις συναυλίες του συγκροτήματος από το 2014 και κυκλοφορεί επίσημα στις 16 Οκτωβρίου)
Για όσους έχασαν την περιοδεία των Σκωτσέζων, αλλά και για όσους θέλουν να γευτούν μια πλευρά τους που δε μοιράστηκαν σε αυτή, οι The Twilight Sad ηχογράφησαν ένα ζωντανό ακουστικό σετ. Περιλαμβάνονται επτά από τα δέκα τραγούδια του αριστουργηματικού Nobody Wants to Be Here and Nobody Wants to Leave, το μαγικό "The Airport" και μια διασκευή στο "I Couldn't Say It To Your Face" του Arthur Russell.
Beach House - Beyond Love (δίσκος: Depression Cherry, Αύγουστος 2015)
Ο πήχης έχει πλέον τοποθετηθεί πολύ ψηλά για το δίδυμο από τη Βαλτιμόρη. Το Bloom τούς απογείωσε, με το "Myth" να γίνεται ένας από τους ύμνους του 2012. Στο νέο τους δίσκο δεν εξερευνούν το ανεξερεύνητο, αλλά σκαρώνουν όμορφα, λυρικά τραγούδια, με μια δόση μελαγχολίας και άλλη μία προσμονής. Ό,τι ακριβώς περιμέναμε, δηλαδή!
Hot Chip - Dark Night (δίσκος: Why Make Sense?, Μάιος 2015)
Όπως θα διαβάσετε και εντός των ημερών στη δισκοκριτική του Δημήτρη Καμπούρη, το Why Make Sense? δεν είναι δυστυχώς ο δίσκος που θα αλλάξει επίπεδο στους Hot Chip. Παρόλα αυτά, περιέχει δυο-τρεις στιγμές που θα χαραχτούν μέσα σου και αυτή εδώ είναι ίσως η πιο σπαραχτική. Για τα των ζωντανών εμφανίσεων, θα τα πούμε από βδομάδα, με το καλό...
Will Butler - What I Want (δίσκος: Policy, Μάρτιος 2015)
Κάθε φορά που το ακούω ξεσπάω σε γέλια. Όταν έρθει η στιγμή να κάνετε μια σοβαρή συζήτηση με το έτερον ήμισυ σχετικά με το πού πάει η σχέση σας, βάλτε το δυνατά για να σπάσει ο πάγος.
Διαβάστε γιατί ο Δημήτρης Όρλης έδωσε το -υπερβολικό, κατά τη γνώμη μου- 9/10 στο Policy.
Λεωνίδας Μπαλάφας και Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης - Να σταθώ στα πόδια μου (Σεπτέμβριος 2015)
Μοιάζω με βομβαρδισμένο τοπίο /
με ένα στιχάκι που είναι μουτζουρωμένο στης ζωής το τελευταίο θρανίο /
και με πουλί ξενιτεμένο...
Ορέστης Ντάντος - Ανοιχτά (δίσκος: Θα το ‘κανα ξανά, Ιούλιος 2015)
Παρότι δεν πρωτοτυπεί στο Θα το ‘κανα ξανά, ο Ορέστης Ντάντος στον τρίτο του δίσκο παρουσιάζει και πάλι ένα ολοκληρωμένο και δεμένο σύνολο από τραγούδια που θα μπορούσαν να αποτελούν την ιστορία κάποιου από εμάς. Ό,τι πιο ουσιαστικό έχω ακούσει ως σήμερα από τη φετινή εγχώρια μουσική παραγωγή (αφού μας απογοήτευσε κι ο Παύλος...).
Alabama Shakes - Future People (δίσκος: Sound & Color, Απρίλιος 2015)
Δεν έχω καταλάβει ακόμα τι ακριβώς φταίει που δεν παίζει ο συγκεκριμένος δίσκος στο repeat. Σίγουρα περιλαμβάνει ένα από τα τραγούδια της χρονιάς ("Don’t Wanna Fight"), αλλά από 'κει και πέρα υπάρχει ένα χάσμα. Ανακαλύπτοντας το "Future People" αποφάσισα να συνεχίσω να του δίνω ευκαιρίες.
Second Moon Of Winter - Two Magpies (δίσκος: One for Sorrow, Two for Joy, Ιανουάριος 2015)
Από τα διαμάντια της χρονιάς, ταξιδεύει από χειμώνα σε φθινόπωρο, ενώνει εποχές, συνδέει σκέψεις, χρώματα και εικόνες.
Sebastian Plano - Open Recording Session #1 (live αυτοσχεδιασμός)
Ο νεαρός Αργεντίνος αποτελεί ένα από τα πουλέν της Denovali Records (όπως και οι Ιρλανδοί παραπάνω). Είναι από τις περιπτώσεις που απαιτούν την παρουσία σου σε μια συναυλία για να αισθανθείς τη μουσική, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι η μαγιά υπάρχει. Θα φροντίσω να μοιραστώ ντοκουμέντα από την επόμενη συνάντησή μας.
Max Richter - Dream 13 (minus even) (δίσκος: from Sleep, Σεπτέμβριος 2015)
Το πιο φιλόδοξο και ανθρωποκεντρικό μουσικό project της χρονιάς. Ο Max Richter συνθέτει ένα οκτάωρο νανούρισμα για έναν φρενήρη κόσμο. Ακούστε ένα δείγμα και μπείτε στον πειρασμό να το δοκιμάσετε.
The Twilight Sad - It Never Was The Same (Òran Mór Session, επωλείτο στις συναυλίες του συγκροτήματος από το 2014 και κυκλοφορεί επίσημα στις 16 Οκτωβρίου)
Για όσους έχασαν την περιοδεία των Σκωτσέζων, αλλά και για όσους θέλουν να γευτούν μια πλευρά τους που δε μοιράστηκαν σε αυτή, οι The Twilight Sad ηχογράφησαν ένα ζωντανό ακουστικό σετ. Περιλαμβάνονται επτά από τα δέκα τραγούδια του αριστουργηματικού Nobody Wants to Be Here and Nobody Wants to Leave, το μαγικό "The Airport" και μια διασκευή στο "I Couldn't Say It To Your Face" του Arthur Russell.
Beach House - Beyond Love (δίσκος: Depression Cherry, Αύγουστος 2015)
Ο πήχης έχει πλέον τοποθετηθεί πολύ ψηλά για το δίδυμο από τη Βαλτιμόρη. Το Bloom τούς απογείωσε, με το "Myth" να γίνεται ένας από τους ύμνους του 2012. Στο νέο τους δίσκο δεν εξερευνούν το ανεξερεύνητο, αλλά σκαρώνουν όμορφα, λυρικά τραγούδια, με μια δόση μελαγχολίας και άλλη μία προσμονής. Ό,τι ακριβώς περιμέναμε, δηλαδή!
Hot Chip - Dark Night (δίσκος: Why Make Sense?, Μάιος 2015)
Όπως θα διαβάσετε και εντός των ημερών στη δισκοκριτική του Δημήτρη Καμπούρη, το Why Make Sense? δεν είναι δυστυχώς ο δίσκος που θα αλλάξει επίπεδο στους Hot Chip. Παρόλα αυτά, περιέχει δυο-τρεις στιγμές που θα χαραχτούν μέσα σου και αυτή εδώ είναι ίσως η πιο σπαραχτική. Για τα των ζωντανών εμφανίσεων, θα τα πούμε από βδομάδα, με το καλό...
Will Butler - What I Want (δίσκος: Policy, Μάρτιος 2015)
Κάθε φορά που το ακούω ξεσπάω σε γέλια. Όταν έρθει η στιγμή να κάνετε μια σοβαρή συζήτηση με το έτερον ήμισυ σχετικά με το πού πάει η σχέση σας, βάλτε το δυνατά για να σπάσει ο πάγος.
Διαβάστε γιατί ο Δημήτρης Όρλης έδωσε το -υπερβολικό, κατά τη γνώμη μου- 9/10 στο Policy.
Λεωνίδας Μπαλάφας και Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης - Να σταθώ στα πόδια μου (Σεπτέμβριος 2015)
Μοιάζω με βομβαρδισμένο τοπίο /
με ένα στιχάκι που είναι μουτζουρωμένο στης ζωής το τελευταίο θρανίο /
και με πουλί ξενιτεμένο...
Ορέστης Ντάντος - Ανοιχτά (δίσκος: Θα το ‘κανα ξανά, Ιούλιος 2015)
Παρότι δεν πρωτοτυπεί στο Θα το ‘κανα ξανά, ο Ορέστης Ντάντος στον τρίτο του δίσκο παρουσιάζει και πάλι ένα ολοκληρωμένο και δεμένο σύνολο από τραγούδια που θα μπορούσαν να αποτελούν την ιστορία κάποιου από εμάς. Ό,τι πιο ουσιαστικό έχω ακούσει ως σήμερα από τη φετινή εγχώρια μουσική παραγωγή (αφού μας απογοήτευσε κι ο Παύλος...).
Alabama Shakes - Future People (δίσκος: Sound & Color, Απρίλιος 2015)
Δεν έχω καταλάβει ακόμα τι ακριβώς φταίει που δεν παίζει ο συγκεκριμένος δίσκος στο repeat. Σίγουρα περιλαμβάνει ένα από τα τραγούδια της χρονιάς ("Don’t Wanna Fight"), αλλά από 'κει και πέρα υπάρχει ένα χάσμα. Ανακαλύπτοντας το "Future People" αποφάσισα να συνεχίσω να του δίνω ευκαιρίες.
Second Moon Of Winter - Two Magpies (δίσκος: One for Sorrow, Two for Joy, Ιανουάριος 2015)
Από τα διαμάντια της χρονιάς, ταξιδεύει από χειμώνα σε φθινόπωρο, ενώνει εποχές, συνδέει σκέψεις, χρώματα και εικόνες.
Sebastian Plano - Open Recording Session #1 (live αυτοσχεδιασμός)
Ο νεαρός Αργεντίνος αποτελεί ένα από τα πουλέν της Denovali Records (όπως και οι Ιρλανδοί παραπάνω). Είναι από τις περιπτώσεις που απαιτούν την παρουσία σου σε μια συναυλία για να αισθανθείς τη μουσική, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι η μαγιά υπάρχει. Θα φροντίσω να μοιραστώ ντοκουμέντα από την επόμενη συνάντησή μας.
Max Richter - Dream 13 (minus even) (δίσκος: from Sleep, Σεπτέμβριος 2015)
Το πιο φιλόδοξο και ανθρωποκεντρικό μουσικό project της χρονιάς. Ο Max Richter συνθέτει ένα οκτάωρο νανούρισμα για έναν φρενήρη κόσμο. Ακούστε ένα δείγμα και μπείτε στον πειρασμό να το δοκιμάσετε.