Η Μαρία Λατσίνου έχει βγάλει έναν από τους σημαντικότερους δίσκους της χρονιάς. Μιλήσαμε μαζί της για να μάθουμε όλα τα "πώς και τα γιατί".
"Θα είμαι εκεί". Έτσι ξεκινάει ο δίσκος! Πού βρίσκεται τώρα η Μαρία Λατσίνου και πού θέλει να είναι στο μέλλον;
Στην προσωπική μου διαδρομή ποτέ δε σκέφτηκα, είτε με στρατηγική είτε με φιλόδοξη διάθεση, πού θα ήθελα να είμαι, στο παρόν ή στο μέλλον. Πάντα λειτουργούσα με γνώμονες την προσωπική μου αισθητική, το ένστικτο, τον ανθρώπινο παράγοντα, την απόλαυση της στιγμής. Επιλέγω να είμαι εδώ, στην προετοιμασία της συναυλιακής μας σαιζόν. Περνάω καλά κι αυτό κάπου θα με βγάλει στο μέλλον. Σίγουρα, πάντως επί σκηνής! Και εντός δισκογραφίας!
Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Χρήστο Αλεξόπουλο; Ήταν μία one off συνεργασία ή έχουμε να περιμένουμε και άλλα στο μέλλον από εσάς;
Η συνεργασία με το Χρήστο ξεκίνησε πριν πολλά χρόνια. Συναντηθήκαμε δισκογραφικά (έγραψα φωνητικά στο δίσκο που ηχογραφούσε τότε) και στην πορεία συνεργαστήκαμε και επί σκηνής. Αν και δεν συμπράξαμε για κάμποσο καιρό, λόγω της ενασχόλησής του με τα της εταιρείας, ήταν μια κοινή επιθυμία να ενώσουμε τις μουσικές μας ιδέες, και έτσι προέκυψε αυτός ο δίσκος. Η συνεργασία μας δεν είναι συγκυριακή, είναι συνέχεια μιας πολύχρονης φιλίας, αμοιβαίας εκτίμησης και κοινής μουσικής αντίληψης, και σίγουρα δεν τελειώνει εδώ…
Νιώθεις ότι είσαι μέλος της "Χαμένης γενιάς";
Δεν αποτελώ εξαίρεση. Νιώθω ότι η δίψα μου για προσφορά, δημιουργία και εξέλιξη κάμφθηκε πολλές φορές από «ανακολουθίες». Μου έχει γίνει επίσης πεποίθηση πως ζω σε μια χώρα που δεν παίρνεις αυτό που αξίζεις αλλά αυτό που σου επιτρέπεται, που περισσεύει από τους άλλους που σε προλαβαίνουν λόγω «θέσης». Ευτυχώς δεν αναθεώρησα, ούτε άλλαξα τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα, κι ας με προσπερνούν πολλές φορές.
Πώς βλέπεις το μέλλον της;
Επιλέγω να ελπίζω…
Η ιδέα για τον συγκεκριμένο χαρακτηριστικό ήχο του album πως προέκυψε; Ήταν στόχος ή προέκυψε στην πορεία;
Η πρώτη μας συνάντηση με το Χρήστο κατέληξε στη συγκεκριμένη σύνθεση της μπάντας: τύμπανα, μπάσο, ακορντεόν, πλήκτρα, φωνή. Ήταν μια κοινή επιλογή. Αργότερα προστέθηκε και η λύρα. Ο ήχος, ωστόσο, δε διαμορφώθηκε μόνο από την ηχοχρωματική κατεύθυνση, αλλά και από την ιδιοσυγκρασία των ίδιων των μουσικών, του Φοίβου, του Γιώργου, του Αντώνη, του άλλου Γιώργου. Τα τραγούδια είναι σαφώς του Χρήστου, αλλά η ανανεωμένη τους μορφή οφείλεται στις μουσικές αναζητήσεις και στη συμβολή καθενός από εμάς.
Σε έχουμε ακούσει στο παρελθόν και σε πιο ηλεκτρονικές φόρμες (πχ η συνεργασία σου με τον Χρήστο Στυλιανού). Είναι μία άλλη πτυχή σου που μπορεί να δούμε στο μέλλον;
Μου αρέσει να πειραματίζομαι, να δοκιμάζω, να ιντριγκάρομαι, να εξελίσσομαι. Στις μουσικές μου επιλογές λειτουργώ ενστικτωδώς, όμως ξέρω ότι αν κάτι το αφήνω πίσω μου, υπάρχει λόγος. Βέβαια, ποτέ μη λες ποτέ!
Ο δίσκος αυτός ηχογραφήθηκε live. Γιατί επιλέξατε αυτή τη μέθοδο ηχογράφησης; Πώς αποτυπώνεται αυτό στο album;
Ο δίσκος, εκτός της φωνής, ηχογραφήθηκε ζωντανά στο στούντιο Artracks σε ένα Κυριακοδεύτερο. Ήταν ο καλύτερος τρόπος για να βγει η δυναμική της μπάντας επί σκηνής, όπου ο ένας παρασύρει τον άλλο, επικοινωνεί με όλες τις αισθήσεις του, δοκιμάζει τα αντανακλαστικά του, συν-εργάζεται. Τα κομμάτια είχαν δοκιμαστεί ήδη σε αρκετές συναυλίες πριν μπούμε στο στούντιο για ηχογράφηση, οπότε πήγαμε για ένα ακόμη live! Αυτό αποτυπώνεται στη γενική ατμόσφαιρα του δίσκου…
Ποιά στιγμή (μουσική) σε έχει ανεξίτηλα δικιά της;
Είναι αρκετές οι στιγμές αυτές. Σίγουρα μια από αυτές και η πιο πρόσφατη είναι η παρουσίαση του δίσκου στο θέατρο «Πόρτα». Ελευθερία, έκφραση και επικοινωνία…
Θα θέλαμε να μας σχολιάσεις το παρακάτω
''Η ηδονή από την οδύνη ένας αναγραμματισμός δρόμος ''
Οι εναλλαγές χαράς και λύπης είναι που κάνουν τη ζωή μας ενδιαφέρουσα. Σίγουρα δε θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε ούτε να κατανοήσουμε τίποτα από τα δύο χωρίς τον αντίποδά του.
"Θα είμαι εκεί". Έτσι ξεκινάει ο δίσκος! Πού βρίσκεται τώρα η Μαρία Λατσίνου και πού θέλει να είναι στο μέλλον;
Στην προσωπική μου διαδρομή ποτέ δε σκέφτηκα, είτε με στρατηγική είτε με φιλόδοξη διάθεση, πού θα ήθελα να είμαι, στο παρόν ή στο μέλλον. Πάντα λειτουργούσα με γνώμονες την προσωπική μου αισθητική, το ένστικτο, τον ανθρώπινο παράγοντα, την απόλαυση της στιγμής. Επιλέγω να είμαι εδώ, στην προετοιμασία της συναυλιακής μας σαιζόν. Περνάω καλά κι αυτό κάπου θα με βγάλει στο μέλλον. Σίγουρα, πάντως επί σκηνής! Και εντός δισκογραφίας!
Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Χρήστο Αλεξόπουλο; Ήταν μία one off συνεργασία ή έχουμε να περιμένουμε και άλλα στο μέλλον από εσάς;
Η συνεργασία με το Χρήστο ξεκίνησε πριν πολλά χρόνια. Συναντηθήκαμε δισκογραφικά (έγραψα φωνητικά στο δίσκο που ηχογραφούσε τότε) και στην πορεία συνεργαστήκαμε και επί σκηνής. Αν και δεν συμπράξαμε για κάμποσο καιρό, λόγω της ενασχόλησής του με τα της εταιρείας, ήταν μια κοινή επιθυμία να ενώσουμε τις μουσικές μας ιδέες, και έτσι προέκυψε αυτός ο δίσκος. Η συνεργασία μας δεν είναι συγκυριακή, είναι συνέχεια μιας πολύχρονης φιλίας, αμοιβαίας εκτίμησης και κοινής μουσικής αντίληψης, και σίγουρα δεν τελειώνει εδώ…
Νιώθεις ότι είσαι μέλος της "Χαμένης γενιάς";
Δεν αποτελώ εξαίρεση. Νιώθω ότι η δίψα μου για προσφορά, δημιουργία και εξέλιξη κάμφθηκε πολλές φορές από «ανακολουθίες». Μου έχει γίνει επίσης πεποίθηση πως ζω σε μια χώρα που δεν παίρνεις αυτό που αξίζεις αλλά αυτό που σου επιτρέπεται, που περισσεύει από τους άλλους που σε προλαβαίνουν λόγω «θέσης». Ευτυχώς δεν αναθεώρησα, ούτε άλλαξα τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα, κι ας με προσπερνούν πολλές φορές.
Πώς βλέπεις το μέλλον της;
Επιλέγω να ελπίζω…
Η ιδέα για τον συγκεκριμένο χαρακτηριστικό ήχο του album πως προέκυψε; Ήταν στόχος ή προέκυψε στην πορεία;
Η πρώτη μας συνάντηση με το Χρήστο κατέληξε στη συγκεκριμένη σύνθεση της μπάντας: τύμπανα, μπάσο, ακορντεόν, πλήκτρα, φωνή. Ήταν μια κοινή επιλογή. Αργότερα προστέθηκε και η λύρα. Ο ήχος, ωστόσο, δε διαμορφώθηκε μόνο από την ηχοχρωματική κατεύθυνση, αλλά και από την ιδιοσυγκρασία των ίδιων των μουσικών, του Φοίβου, του Γιώργου, του Αντώνη, του άλλου Γιώργου. Τα τραγούδια είναι σαφώς του Χρήστου, αλλά η ανανεωμένη τους μορφή οφείλεται στις μουσικές αναζητήσεις και στη συμβολή καθενός από εμάς.
Σε έχουμε ακούσει στο παρελθόν και σε πιο ηλεκτρονικές φόρμες (πχ η συνεργασία σου με τον Χρήστο Στυλιανού). Είναι μία άλλη πτυχή σου που μπορεί να δούμε στο μέλλον;
Μου αρέσει να πειραματίζομαι, να δοκιμάζω, να ιντριγκάρομαι, να εξελίσσομαι. Στις μουσικές μου επιλογές λειτουργώ ενστικτωδώς, όμως ξέρω ότι αν κάτι το αφήνω πίσω μου, υπάρχει λόγος. Βέβαια, ποτέ μη λες ποτέ!
Ο δίσκος αυτός ηχογραφήθηκε live. Γιατί επιλέξατε αυτή τη μέθοδο ηχογράφησης; Πώς αποτυπώνεται αυτό στο album;
Ο δίσκος, εκτός της φωνής, ηχογραφήθηκε ζωντανά στο στούντιο Artracks σε ένα Κυριακοδεύτερο. Ήταν ο καλύτερος τρόπος για να βγει η δυναμική της μπάντας επί σκηνής, όπου ο ένας παρασύρει τον άλλο, επικοινωνεί με όλες τις αισθήσεις του, δοκιμάζει τα αντανακλαστικά του, συν-εργάζεται. Τα κομμάτια είχαν δοκιμαστεί ήδη σε αρκετές συναυλίες πριν μπούμε στο στούντιο για ηχογράφηση, οπότε πήγαμε για ένα ακόμη live! Αυτό αποτυπώνεται στη γενική ατμόσφαιρα του δίσκου…
Ποιά στιγμή (μουσική) σε έχει ανεξίτηλα δικιά της;
Είναι αρκετές οι στιγμές αυτές. Σίγουρα μια από αυτές και η πιο πρόσφατη είναι η παρουσίαση του δίσκου στο θέατρο «Πόρτα». Ελευθερία, έκφραση και επικοινωνία…
Θα θέλαμε να μας σχολιάσεις το παρακάτω
''Η ηδονή από την οδύνη ένας αναγραμματισμός δρόμος ''
Οι εναλλαγές χαράς και λύπης είναι που κάνουν τη ζωή μας ενδιαφέρουσα. Σίγουρα δε θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε ούτε να κατανοήσουμε τίποτα από τα δύο χωρίς τον αντίποδά του.