Αύγουστος 2015
Οι Strypes στράφηκαν στο μακρινό παρελθόν για έμπνευση και επιρροή όταν ετοίμαζαν το ντεμπούτο τους, που κυκλοφόρησε το 2013. Ένα μέρος της τότε επιτυχίας τους οφειλόταν στο γεγονός πως η τετράδα απ’ την Ιρλανδία ήταν λίγο μεγαλύτερη από δεκαέξι ετών, αν και θα ήταν άδικο να μην τους καταλογιστεί το πάθος και η πιστότητα με την οποία έχτιζαν τον 60’s garage rock ‘n’ roll ήχο τους. Στο δεύτερο άλμπουμ τους η όποια ωριμότητα που αναπόφευκτα ήρθε τους έφερε λίγο πιο κοντά στο παρόν, αν και ακόμα μοιάζουν πολύ με μια παρέα πιτσιρικάδων που παίζουν τη μουσική των «ηρώων» τους. Απλά οι ήρωες αυτοί δεν είναι πλέον οι Stones κι οι Yardbirds, αλλά οι Oasis κι οι Arctic Monkeys.
Το ‘Little Victories’ μπορεί εύκολα να ενθουσιάσει έναν έφηβο, αλλά ακόμα και με αυτή τη σκοπιά δεν υπάρχει κάτι που να ξεπερνάει το ‘Blue Collar Jane’ απ’ το ‘Snapshot’. Οι στίχοι τους σχετίζονται ως επί το πλείστον με κορίτσια κι έρωτες, αλλά αυτό δεν είναι ούτε μη αναμενόμενο ούτε ιδιαίτερα κατακριτέο. Το καλό με αυτό το άλμπουμ είναι πως οι Strypes παίζουν καλά αυτό που παίζουν και είναι όντως λίγο διασκεδαστικό σε μερικά σημεία, όπως το ‘Cruel Brunette’ ή το ‘Scumbag City’, που θα μπορούσε να είναι ένα τραγούδι του Jake Bugg αν είχε μπλέξει σε παρόμοιο συγκρότημα. Τα υπόλοιπα τραγούδια που ξεχωρίζουν (‘Get Into It’, ‘Eighty-Four’, ‘Everyday’) έχουν παραπάνω από μια διακριτική πινελιά από τυπάδες όπως οι αδερφοί Gallagher ή ο Sergio Pizzorno κι η παρέα του για να καταφέρουν να μείνουν για πάνω από μερικούς μήνες στη μουσική μας μνήμη.
Οι Strypes στράφηκαν στο μακρινό παρελθόν για έμπνευση και επιρροή όταν ετοίμαζαν το ντεμπούτο τους, που κυκλοφόρησε το 2013. Ένα μέρος της τότε επιτυχίας τους οφειλόταν στο γεγονός πως η τετράδα απ’ την Ιρλανδία ήταν λίγο μεγαλύτερη από δεκαέξι ετών, αν και θα ήταν άδικο να μην τους καταλογιστεί το πάθος και η πιστότητα με την οποία έχτιζαν τον 60’s garage rock ‘n’ roll ήχο τους. Στο δεύτερο άλμπουμ τους η όποια ωριμότητα που αναπόφευκτα ήρθε τους έφερε λίγο πιο κοντά στο παρόν, αν και ακόμα μοιάζουν πολύ με μια παρέα πιτσιρικάδων που παίζουν τη μουσική των «ηρώων» τους. Απλά οι ήρωες αυτοί δεν είναι πλέον οι Stones κι οι Yardbirds, αλλά οι Oasis κι οι Arctic Monkeys.
Το ‘Little Victories’ μπορεί εύκολα να ενθουσιάσει έναν έφηβο, αλλά ακόμα και με αυτή τη σκοπιά δεν υπάρχει κάτι που να ξεπερνάει το ‘Blue Collar Jane’ απ’ το ‘Snapshot’. Οι στίχοι τους σχετίζονται ως επί το πλείστον με κορίτσια κι έρωτες, αλλά αυτό δεν είναι ούτε μη αναμενόμενο ούτε ιδιαίτερα κατακριτέο. Το καλό με αυτό το άλμπουμ είναι πως οι Strypes παίζουν καλά αυτό που παίζουν και είναι όντως λίγο διασκεδαστικό σε μερικά σημεία, όπως το ‘Cruel Brunette’ ή το ‘Scumbag City’, που θα μπορούσε να είναι ένα τραγούδι του Jake Bugg αν είχε μπλέξει σε παρόμοιο συγκρότημα. Τα υπόλοιπα τραγούδια που ξεχωρίζουν (‘Get Into It’, ‘Eighty-Four’, ‘Everyday’) έχουν παραπάνω από μια διακριτική πινελιά από τυπάδες όπως οι αδερφοί Gallagher ή ο Sergio Pizzorno κι η παρέα του για να καταφέρουν να μείνουν για πάνω από μερικούς μήνες στη μουσική μας μνήμη.
Σχετικό θέμα