Παρασκευή βράδυ στη Θεσσαλονίκη και τα Μωρά Στη Φωτιά επέστρεψαν για τη, σχεδόν καθιερωμένη πλέον, φθινοπωρινή εμφάνισή τους στην πόλη. Άλλη μια συναυλία που ξεκίνησε παραπάνω από μία ώρα αργότερα από τότε που είχε ανακοινωθεί, αλλά το ελαφρύ μούδιασμα του κόσμου εξαφανίστηκε από νωρίς. Γι’ αυτό ευθύνονται σίγουρα και οι Ψύλλοι Στ’ Άχυρα που άνοιξαν τη βραδιά λίγο πριν τις 22:00.
Το ντόπιο συγκρότημα δεν έχει συμπληρώσει ακόμα ένα χρόνο ζωής. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά ζωντανά πριν μερικούς μήνες στο φεστιβάλ ‘Αναιρέσεις’. Ελληνικό rock ‘n’ roll «μπας και ενώσουμε κανέναν», όπως λένε οι ίδιοι. Με τις κλασικές επιρροές από Σιδηρόπουλο μέχρι Ramones, γέμισαν περίπου σαράντα λεπτά με δικά τους τραγούδια, με στίχους αξιοπρόσεχτους και ελληνικούς. Αν και φρέσκο σχήμα, παρουσιάστηκαν αρκετά δεμένοι και ξεχωρίζει η φωνή και η ερμηνεία του Ηρακλή, που κατά κάποιο τρόπο είναι και η ψυχή του συγκροτήματος.
Λίγο αργότερα και ενώ το Eightball είχε γεμίσει, ανέβηκε στη σκηνή καταχειροκροτούμενος ο Στέλιος Σαλβαδόρ, μαζί με τα υπόλοιπα έξι άτομα που σχηματίζουν πλέον τα Μωρά Στη Φωτιά. Η ένταξη πνευστών έχει δώσει έναν διαφορετικό αέρα στον ήχο που συχνά στρέφεται ο Σαλβαδόρ και, ιδιαίτερα η τρομπέτα, δένει εξαιρετικά με μερικά παλιότερα τραγούδια τους, όπως για παράδειγμα το ‘Εμβατήριο Πένθιμο Και Κατακόρυφο’ σε στίχους Κ. Καρυωτάκη. Πλήκτρα, κιθάρα και δύο ντράμερ – συχνά εναλλασσόμενοι – συμπληρώνουν τον Σαλβαδόρ στο μπάσο και κάνουν μια γύρα τα περισσότερα αγαπημένα τραγούδια από τη δισκογραφία των Μωρών.
Έπαιξαν λίγο παραπάνω από δύο ώρες, από παλιά-καλά, όπως το ‘Σκυλίσια Μέρα’, μέχρι ένα ολοκαίνουριο με τίτλο ‘Κριστίν’. Ενδιάμεσα αρκετές άλλες επιτυχίες, ακόμα και από την τελευταία τους κυκλοφορία (‘Το Τελευταίο S.O.S.’), αλλά και τραγούδια που δεν έχουν βρει το δρόμο τους σε κάποιο δίσκο για την ώρα (‘Άσσος Κούπα’). Θα παίζανε αρκετά παραπάνω, αλλά η ώρα ήταν ήδη περασμένη, οπότε μας άφησαν με το ‘Παυσίπονο’, που παίχτηκε για δεύτερη φορά αυτό το βράδυ.
Όσες φορές κι αν δει κανείς τα Μωρά Στη Φωτιά, δύσκολα θα φύγει απογοητευμένος, τόσο απ’ το συγκρότημα, όσο κι από το κοινό. Ίσως, βέβαια, να βοηθούσε η κυκλοφορία των καινούριων τραγουδιών, ώστε να περάσουν στον κόσμο και να μην είναι οι «κοιλιές» της βραδιάς, αλλά μάλλον όλα έχουν το ρυθμό τους.
Το ντόπιο συγκρότημα δεν έχει συμπληρώσει ακόμα ένα χρόνο ζωής. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά ζωντανά πριν μερικούς μήνες στο φεστιβάλ ‘Αναιρέσεις’. Ελληνικό rock ‘n’ roll «μπας και ενώσουμε κανέναν», όπως λένε οι ίδιοι. Με τις κλασικές επιρροές από Σιδηρόπουλο μέχρι Ramones, γέμισαν περίπου σαράντα λεπτά με δικά τους τραγούδια, με στίχους αξιοπρόσεχτους και ελληνικούς. Αν και φρέσκο σχήμα, παρουσιάστηκαν αρκετά δεμένοι και ξεχωρίζει η φωνή και η ερμηνεία του Ηρακλή, που κατά κάποιο τρόπο είναι και η ψυχή του συγκροτήματος.
Λίγο αργότερα και ενώ το Eightball είχε γεμίσει, ανέβηκε στη σκηνή καταχειροκροτούμενος ο Στέλιος Σαλβαδόρ, μαζί με τα υπόλοιπα έξι άτομα που σχηματίζουν πλέον τα Μωρά Στη Φωτιά. Η ένταξη πνευστών έχει δώσει έναν διαφορετικό αέρα στον ήχο που συχνά στρέφεται ο Σαλβαδόρ και, ιδιαίτερα η τρομπέτα, δένει εξαιρετικά με μερικά παλιότερα τραγούδια τους, όπως για παράδειγμα το ‘Εμβατήριο Πένθιμο Και Κατακόρυφο’ σε στίχους Κ. Καρυωτάκη. Πλήκτρα, κιθάρα και δύο ντράμερ – συχνά εναλλασσόμενοι – συμπληρώνουν τον Σαλβαδόρ στο μπάσο και κάνουν μια γύρα τα περισσότερα αγαπημένα τραγούδια από τη δισκογραφία των Μωρών.
Έπαιξαν λίγο παραπάνω από δύο ώρες, από παλιά-καλά, όπως το ‘Σκυλίσια Μέρα’, μέχρι ένα ολοκαίνουριο με τίτλο ‘Κριστίν’. Ενδιάμεσα αρκετές άλλες επιτυχίες, ακόμα και από την τελευταία τους κυκλοφορία (‘Το Τελευταίο S.O.S.’), αλλά και τραγούδια που δεν έχουν βρει το δρόμο τους σε κάποιο δίσκο για την ώρα (‘Άσσος Κούπα’). Θα παίζανε αρκετά παραπάνω, αλλά η ώρα ήταν ήδη περασμένη, οπότε μας άφησαν με το ‘Παυσίπονο’, που παίχτηκε για δεύτερη φορά αυτό το βράδυ.
Όσες φορές κι αν δει κανείς τα Μωρά Στη Φωτιά, δύσκολα θα φύγει απογοητευμένος, τόσο απ’ το συγκρότημα, όσο κι από το κοινό. Ίσως, βέβαια, να βοηθούσε η κυκλοφορία των καινούριων τραγουδιών, ώστε να περάσουν στον κόσμο και να μην είναι οι «κοιλιές» της βραδιάς, αλλά μάλλον όλα έχουν το ρυθμό τους.