Ιούλιος 2015
Η σπουδαιότερη στιγμή της μέχρι τώρα πορείας των Titus Andronicus. Ο Patrick Stickles, ιθύνων νους του συγκροτήματος, χαρακτήρισε το ‘The Most Lamentable Tragedy’ «rock όπερα», αλλά ο όρος «τραγωδία» δε θα ήταν πολύ άστοχος, ιδιαίτερα θεωρώντας τη σχέση τους με τον Shakespeare. Το έτερο θεματικό άλμπουμ τους, με το οποίο αναδείχθηκαν, (‘The Monitor’, 2010) ωχριά μπροστά στο μέγεθος και την πολυπλοκότητα αυτού εδώ. Αυτό είναι και το μοναδικό αδύναμο σημείο του TMLT: είναι σχεδόν αδύνατο να παρακολουθήσει κανείς χωρίς τη συνοδεία αναλυτικών σημειώσεων επί των στίχων την πορεία του ήρωα διάρκειας μιάμισης ώρας σε περιβάλλον (μανιακής) κατάθλιψης, παραισθήσεων ή καθώς συναντάει τον Όμοιό του. Ο Stickles έχει φροντίσει γι’ αυτό, γεμίζοντας τη σελίδα του άλμπουμ στο Genius.com με πληροφορίες και μιλώντας αναλυτικά σε συνεντεύξεις για τη θεματολογία του δίσκου. Αναπόφευκτα όμως, το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος που απαιτεί αφοσίωση και υπομονή και, αν δε σε κουράσει, στο τέλος θα σε κερδίσει με την πλοκή, το πλήθος των (αυτο)αναφορών ακόμα και με τις μουσικές του.
Το άλμπουμ χωρίζεται σε πέντε ενότητες, κάθε μία αντιστοιχεί σε μια εποχή, με δύο χειμώνες. Ο ήρωας, που ουσιαστικά είναι ο ίδιος ο Stickles, ξεκινάει τον πρώτο χειμώνα σε κατάθλιψη, την οποία ξεπερνάει αφού συναντήσει τον Όμοιό του (‘Lookalike’), που είναι η άλλη, δραστήρια και επικριτική πλευρά του εαυτού του. Επιστρέφει στην «πραγματική» ζωή έχοντας βρει τον εαυτό του, χάνεται εκ νέου σε όνειρα με Ιρλανδούς προγόνους, μέσα από μια διασκευή στο ‘A Pair Of Brown Eyes’ με ελαφρώς αλλαγμένους στίχους, και εν τέλει καταλήγει στο ότι για όλα έφταιγε ο ίδιος (ή ο Όμοιός του), αλλά πλέον είναι χαρούμενος και αρνείται την αυτοκτονία. Μέσα στο χάος αυτό, ακούγονται επιρροές από Rolling Stones, Springsteen και Meat Loaf, καβουρντισμένες στο punk rock ύφος τους και προσαρμοσμένες ώστε να εξυπηρετούν την αφήγηση. Από τα μεμονωμένα τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι τα ‘No Future…’, το ‘Dimed Out’ και το πιο πιασάρικο ‘I Lost My Mind’. Το ‘(S)He Said / (S)He Said’ είναι επίσης ένα δυνατό punk τραγούδι, αλλά χάνει την αίγλη του εξαιτίας της μεγάλης διάρκειάς του (9’). Ένα πολύ καλό θεματικό άλμπουμ που θα καταπλήξει όσους ήταν ήδη βυθισμένοι στον κόσμο των +@, όπως τους αρέσει να υπογράφουν, αλλά δύσκολα θα κερδίσει καινούριους φίλους, αν και αυτό μπορούν να το καταφέρουν μερικά από τα τραγούδια εδώ.
Η σπουδαιότερη στιγμή της μέχρι τώρα πορείας των Titus Andronicus. Ο Patrick Stickles, ιθύνων νους του συγκροτήματος, χαρακτήρισε το ‘The Most Lamentable Tragedy’ «rock όπερα», αλλά ο όρος «τραγωδία» δε θα ήταν πολύ άστοχος, ιδιαίτερα θεωρώντας τη σχέση τους με τον Shakespeare. Το έτερο θεματικό άλμπουμ τους, με το οποίο αναδείχθηκαν, (‘The Monitor’, 2010) ωχριά μπροστά στο μέγεθος και την πολυπλοκότητα αυτού εδώ. Αυτό είναι και το μοναδικό αδύναμο σημείο του TMLT: είναι σχεδόν αδύνατο να παρακολουθήσει κανείς χωρίς τη συνοδεία αναλυτικών σημειώσεων επί των στίχων την πορεία του ήρωα διάρκειας μιάμισης ώρας σε περιβάλλον (μανιακής) κατάθλιψης, παραισθήσεων ή καθώς συναντάει τον Όμοιό του. Ο Stickles έχει φροντίσει γι’ αυτό, γεμίζοντας τη σελίδα του άλμπουμ στο Genius.com με πληροφορίες και μιλώντας αναλυτικά σε συνεντεύξεις για τη θεματολογία του δίσκου. Αναπόφευκτα όμως, το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος που απαιτεί αφοσίωση και υπομονή και, αν δε σε κουράσει, στο τέλος θα σε κερδίσει με την πλοκή, το πλήθος των (αυτο)αναφορών ακόμα και με τις μουσικές του.
Το άλμπουμ χωρίζεται σε πέντε ενότητες, κάθε μία αντιστοιχεί σε μια εποχή, με δύο χειμώνες. Ο ήρωας, που ουσιαστικά είναι ο ίδιος ο Stickles, ξεκινάει τον πρώτο χειμώνα σε κατάθλιψη, την οποία ξεπερνάει αφού συναντήσει τον Όμοιό του (‘Lookalike’), που είναι η άλλη, δραστήρια και επικριτική πλευρά του εαυτού του. Επιστρέφει στην «πραγματική» ζωή έχοντας βρει τον εαυτό του, χάνεται εκ νέου σε όνειρα με Ιρλανδούς προγόνους, μέσα από μια διασκευή στο ‘A Pair Of Brown Eyes’ με ελαφρώς αλλαγμένους στίχους, και εν τέλει καταλήγει στο ότι για όλα έφταιγε ο ίδιος (ή ο Όμοιός του), αλλά πλέον είναι χαρούμενος και αρνείται την αυτοκτονία. Μέσα στο χάος αυτό, ακούγονται επιρροές από Rolling Stones, Springsteen και Meat Loaf, καβουρντισμένες στο punk rock ύφος τους και προσαρμοσμένες ώστε να εξυπηρετούν την αφήγηση. Από τα μεμονωμένα τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι τα ‘No Future…’, το ‘Dimed Out’ και το πιο πιασάρικο ‘I Lost My Mind’. Το ‘(S)He Said / (S)He Said’ είναι επίσης ένα δυνατό punk τραγούδι, αλλά χάνει την αίγλη του εξαιτίας της μεγάλης διάρκειάς του (9’). Ένα πολύ καλό θεματικό άλμπουμ που θα καταπλήξει όσους ήταν ήδη βυθισμένοι στον κόσμο των +@, όπως τους αρέσει να υπογράφουν, αλλά δύσκολα θα κερδίσει καινούριους φίλους, αν και αυτό μπορούν να το καταφέρουν μερικά από τα τραγούδια εδώ.