1. Τι θα ακούσεις;
Ηλεκτρονική μουσική
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
The Time Machine, Glory, Close Your Eyes, Conquistador, Watching you, Immortals.
3. Βαθμολογία;
7/10
Οκτώ χρόνια μετά το Téo and Téa (2007), ο Γάλλος συνθέτης, performer και μουσικός παραγωγός Jean-Michel Jarre επιστρέφει με 16 νέες μουσικές δουλειές (μία εκ των οποίων αποτελείται από δύο μέρη) που προέκυψαν μέσα από 15 διαφορετικές συνεργασίες.
Ο JMJ μάς είχε προϊδεάσει για μερικές από αυτές, αλλά σίγουρα δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για όλες. Πέσαμε πάνω στο Γερμανό ηλεκτρονικό παραγωγό Boys Noize, τις γαλλικές μπάντες M83 και Air, το Moby, τον αποθανόντα Edgar Froese (Tangerine Dream), μέχρι και τον συνθέτη OST–σκηνοθέτη ταινιών τρόμου John Carpenter.
Ο JMJ, όπως είπε, ήθελε να καλύψει μερικές δεκαετίες ηλεκτρονικής μουσικής οι οποίες, παρότι διαφοροποιούνται στον τρόπο που την προσεγγίζουν, ανάγονται στο ίδιο DNA. Ανέκαθεν θεωρούσε πως η ηλεκτρονική μουσική προέρχεται από δύο χώρες: τη Γερμανία, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τον Karlheinz Stockhausen και τους Tangerine Dream στα early 60’s, και τη Γαλλία, με ονόματα όπως ο Pierre Schaeffer και ο Pierre Henry.
Το αποτέλεσμα; Κάτι ανάμεσα σε συνειδητοποίηση, ταξινόμηση και θαυμασμό.
Όσο μεγάλη φαντασία μπορεί να διαθέτω -ή και όχι...- το μόνο σίγουρο είναι πως δε σκέφτηκα στιγμή ότι θα μπορούσε να υπάρξει ένα τόσο αβίαστο αποτέλεσμα. Μερικές δεκαετίες εξέλιξης της ηλεκτρονικής μουσικής έξαφνα ταξινομήθηκαν. Είδαμε σταδιακά, όχι μόνο ποια ήταν η πραγματική τους εξέλιξη, αλλά και το πόσο στηρίζονται όντως στις βάσεις της ηλεκτρονικής μουσικής. Μία πραγματική υπενθύμιση σε συνδυασμό με ένα τόσο φυσικό πάντρεμα.
Το introduction αυτού του μουσικού ταξιδιού γίνεται από μια συνεργασία αναμφισβήτητα αναπάντεχη. Συναντάμε τον Boys Noize στο ομότιτλο “The Time Machine”, ένα πλήρως uplifting κομμάτι με τέρμα τα μπάσα, χωρίς να λείπει το χαρακτηριστικό laser harp δια χειρός JMJ. Τόσο δυνατό ήταν το ύψος του ενθουσιασμού που μου επέτρεψε τη συνέχεια της λίστας έπειτα από κάμποσα repeats αυτού του κομματιού.
Οι M83 με το “Glory” στηριζόμενοι σε drums και synths σε συνδυασμό με τις επεμβάσεις του JMJ σε φωνητικά, μελωδία και ένα heavy beat μας κάνουν να καταλήγουμε σε κάποιου τύπου απόδραση χωρίς πραγματικό προορισμό, παρά μόνο αναγνωρίζοντας μια περίεργη αίσθηση ελευθερίας.
Ο JMJ πέμεινε στις επιλογές του από τη γαλλική σκηνή και έτσι στη συνέχεια βρίσκουμε τους Air, με το “Close Your Eyes”. Ο Jean-Benoit Dunckel (μέλος του duo) είπε για την συνεργασία με τον JMJ: “I think we share this DNA of electronic romanticism, the same taste for space and intersidereal sound journeys”. Ίσως το πιο σκληρά δουλεμένο track να ήταν το δικό τους. Τοποθετώντας νότες από κιθάρα και πλήκτρα, ο JMJ θέλησε να βγάλει ένα σύνολο ήχου από 50’s. Κάπως έτσι, χρησιμοποίησε ήχους πριν το moog, λούπαρε ήχους με κασέτα, αξιοποίησε το πρώτο drum machine που κυκλοφόρησε ποτέ, καθώς και τους πρώτους samplers, όπως τη σειρά Fairlights. Ακόμα, επιλέχθηκαν ψηφιακά keyboards, με τον τελευταίο ήχο του κομματιού να βγαίνει μέσα από ένα iPad. Ένα κομμάτι που κρύβει τόσα πολλά μέσα του φτάνει να «τεντώσεις» τα αυτιά σου και να μην αποσπαστείς από οτιδήποτε άλλο.
Μία "απαραίτητη συνεργασία", όπως την αποκάλεσε ο ίδιος ο JMJ, ήταν με έναν μετρ της 80’s synthpop, τον Vince Clarke. Αξιοποιώντας, λοιπόν, την αιχμηρότητα και την ακρίβεια του Clarke, το αποτέλεσμα ήταν ένα κομμάτι χωρισμένο σε δύο μέρη, Automatic Pt. 1 και Automatic Pt.2.
Δεν έλειψαν οι ιδιαίτερες φωνές μέσα στο δίσκο, όπως η Little Boots στο “If..!” που ενώνεται με τον αγαπημένο της JMJ μοιράζοντας τις κοινές τους αγάπες, audio και visualizing, η βρετανική ροκ φωνή του Pete Townshend στο Travelator Pt. 2 (σημάδι που προμηνύει εύρεση του Part. 1 στον επόμενο συμπληρωματικό δίσκο αυτού του ταξιδιού (;) ), καθώς και η Laurie Anderson, για ακόμη μια φορά (είχαν συνεργαστεί στα early 80’s) στο “Rely on Me”. Ένα ξεχωριστού ύφος κομμάτι, μέσα από το οποίο παραδόξως πήγαζε μια ακαθόριστη οικειότητα, σα να ήταν απλά η θέση του εκεί. Στίχοι γραμμένοι από τον ίδιο το JMJ με αλλαγές της Anderson. Στο τέλος, ο JMJ υπερηφανεύτηκε για τη μηδαμινή μίξη στη φωνή της αφού δεν υπήρχε ο παραμικρός λόγος.
Δεν παρέλειψε να εκδηλώσει ξεχωριστό ενδιαφέρον για το Bristol, όχι μόνο λέγοντάς το, αλλά και επιλέγοντας δύο καλλιτέχνες από εκεί, τους Fuck Buttons με αποτέλεσμα το “Immortals” και το Robert Del Naja aka 3D (Massive Attack) με αποτέλεσμα το “Watching You”. Ένα μείγμα neo-psychedelic ήχου σαν ένα γρήγορο ταξίδι κάποιου κοντινού προορισμού το οποίο αντιπροσώπευε πλήρως τη σύλληψή του για το “Immortals”. Η ιδέα συνεργασίας με τον 3D είχε λίγο μεγαλύτερη ιστορία από πίσω της. Τρία χρόνια πριν, οι δύο τους ήρθαν πολύ κοντά και σταδιακά έχτισαν τη συνεργασία τους. Η έλξη του JMJ για την δουλειά του 3D πήγαζε από το ταλέντο που έχει ο δεύτερος να προσεγγίζει διαφορετικούς ήχους. Κάπως έτσι, ανάμεσα από drums, πιάνο και beat κατέληξαν σε δύο διαφορετικά remixes. Ένα για αυτόν το δίσκο και ένα για τη μεριά του 3D. Επιμελώς φρόντισε και το artwork, που θυμίζει κάποιο εξώφυλλο από δισκογραφική δουλειά των Massive Attack, κρύβοντας από πίσω του, όμως, το μήνυμα της ένωσης δύο διαφορετικών πραγμάτων.
Αλλάζοντας ρυθμούς και μπαίνοντας σε κάτι επίσης διαφορετικό, βρίσκουμε το Moby, με μελαγχολικούς στίχους στο "Suns Gone Down". Μετρημένες νότες, παιγμένες γρήγορα, προσθέτουν σταδιακά ταξιδιάρικες μελωδίες και συνοδεύουν τα φωνητικά του Moby μέχρι το τέλος. Αναμφίβολα θα μπορούσε να είναι ένα κομμάτι καινούργιας δισκογραφικής δουλειάς του Moby.
Μια από τις πιο ξεχωριστές, προσωπικές στιγμές του άλμπουμ για εμένα είναι η συνεργασία με τον Gesaffelstein στο “Conquistador”. Εθιστική μπασογραμμή, σκληροί dark ήχοι, γυναικεία φωνητικά που συμπληρώνουν την όλη ιδέα, ξεκαθαρίζουν πως ο Gesaffelstein είναι εδώ και οι μικρές πινελιές από πίσω προέρχονται από τα χέρια του JMJ. Ένας από τους λόγους που τρέφω αδυναμία προς το πρόσωπο του Gesaffelstein συμπίπτει με αυτό που ανέφερε και ο JMJ: το σκοτεινό προφίλ του.
Μια λυπηρή, εν μέρει, αναφορά είναι η συνεργασία με τον Edgar Froese των Tangerine Dream στο “Zero Gravity”. Μιλώντας για αυτή, ο JMJ αποκάλυψε ότι στηρίχτηκε τόσο στον αμοιβαίο σεβασμό, όσο και στον κοινό τρόπο δουλειάς (συνδυασμός τεχνολογίας και κλασσικής μουσικής). Όταν έστειλε την ιδέα του στον Froese, αυτός δε χρειάστηκε τίποτα παραπάνω από το να του την προωθήσει πίσω τελειοποιημένη. Ακούγοντας, λοιπόν, μια από τις τελευταίες μουσικοσυνθέσεις του ηλεκτρονικού pioneer, πέρα από την επιτυχή συνεργασία τους, θα χαραχτεί λίγο παραπάνω συναισθηματικά μέσα από εδώ.
Ένας ακόμη απρόσμενος παραγωγός σε αυτό το ταξίδι ήταν ο Armin van Buuren σε ένα επίσης uplifting trance κομμάτι, το “Stardust”. Μεγάλη έκπληξη για το κοινό του JMJ, τουλάχιστον για εμένα, μα συνάμα τόσο φυσιολογικό για τον ίδιο. Ισχυρίστηκε πως δουλεύουν με την ίδια αντίληψη δημιουργώντας soundscapes. Επιπλέον θεωρεί τον van Buuren έναν από τους θερμούς υποστηρικτές της trance μουσικής σκηνής. Κάπως έτσι προέκυψε η πρότασή του για συνεργασία. Καρπός της ήταν ένα κομμάτι που θα μπορεί να παίζει και στα sets του ο van Buuren, κάτι που, όπως δήλωσε ο ίδιος, θα ήθελε πάρα πολύ. Η συνταγή πέτυχε. Ταίριαξαν πολύ περισσότερο από όσο φαντάστηκα ή φαντάστηκαν και άλλοι εν αναμονή της κυκλοφορίας.
Ένα absolute must, χαρακτήρισε ο JMJ τον John Carpenter για το δίσκο του. Κατέληξε με σκοτεινούς, δραματικούς τόνους από μεριάς του Carpenter, ενώ προστέθηκαν διαφορετικές και πιο κινηματογραφικές συχνότητες από μεριάς του JMJ. Φέρει τον τίτλο “A Question of Blood”, που δόθηκε από τον JMJ βρίσκοντας σύμφωνο τον Carpenter.
Φτάνοντας στο τέλος του Electronica Pt. 1 βουτάμε σε soundscapes με ήχους της φύσης, έντονα πλήκτρα πιάνου, κάτι ανάμεσα σε Ying Yang, κάτι μεταξύ ακουστικής και ηλεκτρονικής μουσικής σε έναν πιο ιμπρεσιονιστικό τόνο.
Το παραπάνω ταξίδι συγκαταλέγεται αναμφισβήτητα σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ηλεκτρονικά ταξίδια των τελευταίων χρόνων. Αναγνωρίζω το πραγματικό ρίσκο υλοποίησης μιας τέτοιας ιδέας, βλέπω άλλη μια απόδειξη του πόσο καλός pioneer είναι ο JMJ και θαυμάζω την αξιοποίηση της γνώσης και της εφευρετικότητας του μυαλού του. Μπορεί να μην επέλεξε να εξελίξει κάτι ακόμα στην ηλεκτρονική μουσική, αλλά υπηρέτησε τον σκοπό της ιδέας του ξεπερνώντας κάθε προσδοκία. Το ηλεκτρονικό αυτό παζλ θα συμπληρωθεί την άνοιξη του 2016 με τον ερχομό του Electronica 2.
Ηλεκτρονική μουσική
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
The Time Machine, Glory, Close Your Eyes, Conquistador, Watching you, Immortals.
3. Βαθμολογία;
7/10
Οκτώ χρόνια μετά το Téo and Téa (2007), ο Γάλλος συνθέτης, performer και μουσικός παραγωγός Jean-Michel Jarre επιστρέφει με 16 νέες μουσικές δουλειές (μία εκ των οποίων αποτελείται από δύο μέρη) που προέκυψαν μέσα από 15 διαφορετικές συνεργασίες.
Ο JMJ μάς είχε προϊδεάσει για μερικές από αυτές, αλλά σίγουρα δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για όλες. Πέσαμε πάνω στο Γερμανό ηλεκτρονικό παραγωγό Boys Noize, τις γαλλικές μπάντες M83 και Air, το Moby, τον αποθανόντα Edgar Froese (Tangerine Dream), μέχρι και τον συνθέτη OST–σκηνοθέτη ταινιών τρόμου John Carpenter.
Ο JMJ, όπως είπε, ήθελε να καλύψει μερικές δεκαετίες ηλεκτρονικής μουσικής οι οποίες, παρότι διαφοροποιούνται στον τρόπο που την προσεγγίζουν, ανάγονται στο ίδιο DNA. Ανέκαθεν θεωρούσε πως η ηλεκτρονική μουσική προέρχεται από δύο χώρες: τη Γερμανία, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τον Karlheinz Stockhausen και τους Tangerine Dream στα early 60’s, και τη Γαλλία, με ονόματα όπως ο Pierre Schaeffer και ο Pierre Henry.
Το αποτέλεσμα; Κάτι ανάμεσα σε συνειδητοποίηση, ταξινόμηση και θαυμασμό.
Όσο μεγάλη φαντασία μπορεί να διαθέτω -ή και όχι...- το μόνο σίγουρο είναι πως δε σκέφτηκα στιγμή ότι θα μπορούσε να υπάρξει ένα τόσο αβίαστο αποτέλεσμα. Μερικές δεκαετίες εξέλιξης της ηλεκτρονικής μουσικής έξαφνα ταξινομήθηκαν. Είδαμε σταδιακά, όχι μόνο ποια ήταν η πραγματική τους εξέλιξη, αλλά και το πόσο στηρίζονται όντως στις βάσεις της ηλεκτρονικής μουσικής. Μία πραγματική υπενθύμιση σε συνδυασμό με ένα τόσο φυσικό πάντρεμα.
Το introduction αυτού του μουσικού ταξιδιού γίνεται από μια συνεργασία αναμφισβήτητα αναπάντεχη. Συναντάμε τον Boys Noize στο ομότιτλο “The Time Machine”, ένα πλήρως uplifting κομμάτι με τέρμα τα μπάσα, χωρίς να λείπει το χαρακτηριστικό laser harp δια χειρός JMJ. Τόσο δυνατό ήταν το ύψος του ενθουσιασμού που μου επέτρεψε τη συνέχεια της λίστας έπειτα από κάμποσα repeats αυτού του κομματιού.
Οι M83 με το “Glory” στηριζόμενοι σε drums και synths σε συνδυασμό με τις επεμβάσεις του JMJ σε φωνητικά, μελωδία και ένα heavy beat μας κάνουν να καταλήγουμε σε κάποιου τύπου απόδραση χωρίς πραγματικό προορισμό, παρά μόνο αναγνωρίζοντας μια περίεργη αίσθηση ελευθερίας.
Ο JMJ πέμεινε στις επιλογές του από τη γαλλική σκηνή και έτσι στη συνέχεια βρίσκουμε τους Air, με το “Close Your Eyes”. Ο Jean-Benoit Dunckel (μέλος του duo) είπε για την συνεργασία με τον JMJ: “I think we share this DNA of electronic romanticism, the same taste for space and intersidereal sound journeys”. Ίσως το πιο σκληρά δουλεμένο track να ήταν το δικό τους. Τοποθετώντας νότες από κιθάρα και πλήκτρα, ο JMJ θέλησε να βγάλει ένα σύνολο ήχου από 50’s. Κάπως έτσι, χρησιμοποίησε ήχους πριν το moog, λούπαρε ήχους με κασέτα, αξιοποίησε το πρώτο drum machine που κυκλοφόρησε ποτέ, καθώς και τους πρώτους samplers, όπως τη σειρά Fairlights. Ακόμα, επιλέχθηκαν ψηφιακά keyboards, με τον τελευταίο ήχο του κομματιού να βγαίνει μέσα από ένα iPad. Ένα κομμάτι που κρύβει τόσα πολλά μέσα του φτάνει να «τεντώσεις» τα αυτιά σου και να μην αποσπαστείς από οτιδήποτε άλλο.
Μία "απαραίτητη συνεργασία", όπως την αποκάλεσε ο ίδιος ο JMJ, ήταν με έναν μετρ της 80’s synthpop, τον Vince Clarke. Αξιοποιώντας, λοιπόν, την αιχμηρότητα και την ακρίβεια του Clarke, το αποτέλεσμα ήταν ένα κομμάτι χωρισμένο σε δύο μέρη, Automatic Pt. 1 και Automatic Pt.2.
Δεν έλειψαν οι ιδιαίτερες φωνές μέσα στο δίσκο, όπως η Little Boots στο “If..!” που ενώνεται με τον αγαπημένο της JMJ μοιράζοντας τις κοινές τους αγάπες, audio και visualizing, η βρετανική ροκ φωνή του Pete Townshend στο Travelator Pt. 2 (σημάδι που προμηνύει εύρεση του Part. 1 στον επόμενο συμπληρωματικό δίσκο αυτού του ταξιδιού (;) ), καθώς και η Laurie Anderson, για ακόμη μια φορά (είχαν συνεργαστεί στα early 80’s) στο “Rely on Me”. Ένα ξεχωριστού ύφος κομμάτι, μέσα από το οποίο παραδόξως πήγαζε μια ακαθόριστη οικειότητα, σα να ήταν απλά η θέση του εκεί. Στίχοι γραμμένοι από τον ίδιο το JMJ με αλλαγές της Anderson. Στο τέλος, ο JMJ υπερηφανεύτηκε για τη μηδαμινή μίξη στη φωνή της αφού δεν υπήρχε ο παραμικρός λόγος.
Δεν παρέλειψε να εκδηλώσει ξεχωριστό ενδιαφέρον για το Bristol, όχι μόνο λέγοντάς το, αλλά και επιλέγοντας δύο καλλιτέχνες από εκεί, τους Fuck Buttons με αποτέλεσμα το “Immortals” και το Robert Del Naja aka 3D (Massive Attack) με αποτέλεσμα το “Watching You”. Ένα μείγμα neo-psychedelic ήχου σαν ένα γρήγορο ταξίδι κάποιου κοντινού προορισμού το οποίο αντιπροσώπευε πλήρως τη σύλληψή του για το “Immortals”. Η ιδέα συνεργασίας με τον 3D είχε λίγο μεγαλύτερη ιστορία από πίσω της. Τρία χρόνια πριν, οι δύο τους ήρθαν πολύ κοντά και σταδιακά έχτισαν τη συνεργασία τους. Η έλξη του JMJ για την δουλειά του 3D πήγαζε από το ταλέντο που έχει ο δεύτερος να προσεγγίζει διαφορετικούς ήχους. Κάπως έτσι, ανάμεσα από drums, πιάνο και beat κατέληξαν σε δύο διαφορετικά remixes. Ένα για αυτόν το δίσκο και ένα για τη μεριά του 3D. Επιμελώς φρόντισε και το artwork, που θυμίζει κάποιο εξώφυλλο από δισκογραφική δουλειά των Massive Attack, κρύβοντας από πίσω του, όμως, το μήνυμα της ένωσης δύο διαφορετικών πραγμάτων.
Αλλάζοντας ρυθμούς και μπαίνοντας σε κάτι επίσης διαφορετικό, βρίσκουμε το Moby, με μελαγχολικούς στίχους στο "Suns Gone Down". Μετρημένες νότες, παιγμένες γρήγορα, προσθέτουν σταδιακά ταξιδιάρικες μελωδίες και συνοδεύουν τα φωνητικά του Moby μέχρι το τέλος. Αναμφίβολα θα μπορούσε να είναι ένα κομμάτι καινούργιας δισκογραφικής δουλειάς του Moby.
Μια από τις πιο ξεχωριστές, προσωπικές στιγμές του άλμπουμ για εμένα είναι η συνεργασία με τον Gesaffelstein στο “Conquistador”. Εθιστική μπασογραμμή, σκληροί dark ήχοι, γυναικεία φωνητικά που συμπληρώνουν την όλη ιδέα, ξεκαθαρίζουν πως ο Gesaffelstein είναι εδώ και οι μικρές πινελιές από πίσω προέρχονται από τα χέρια του JMJ. Ένας από τους λόγους που τρέφω αδυναμία προς το πρόσωπο του Gesaffelstein συμπίπτει με αυτό που ανέφερε και ο JMJ: το σκοτεινό προφίλ του.
Μια λυπηρή, εν μέρει, αναφορά είναι η συνεργασία με τον Edgar Froese των Tangerine Dream στο “Zero Gravity”. Μιλώντας για αυτή, ο JMJ αποκάλυψε ότι στηρίχτηκε τόσο στον αμοιβαίο σεβασμό, όσο και στον κοινό τρόπο δουλειάς (συνδυασμός τεχνολογίας και κλασσικής μουσικής). Όταν έστειλε την ιδέα του στον Froese, αυτός δε χρειάστηκε τίποτα παραπάνω από το να του την προωθήσει πίσω τελειοποιημένη. Ακούγοντας, λοιπόν, μια από τις τελευταίες μουσικοσυνθέσεις του ηλεκτρονικού pioneer, πέρα από την επιτυχή συνεργασία τους, θα χαραχτεί λίγο παραπάνω συναισθηματικά μέσα από εδώ.
Ένας ακόμη απρόσμενος παραγωγός σε αυτό το ταξίδι ήταν ο Armin van Buuren σε ένα επίσης uplifting trance κομμάτι, το “Stardust”. Μεγάλη έκπληξη για το κοινό του JMJ, τουλάχιστον για εμένα, μα συνάμα τόσο φυσιολογικό για τον ίδιο. Ισχυρίστηκε πως δουλεύουν με την ίδια αντίληψη δημιουργώντας soundscapes. Επιπλέον θεωρεί τον van Buuren έναν από τους θερμούς υποστηρικτές της trance μουσικής σκηνής. Κάπως έτσι προέκυψε η πρότασή του για συνεργασία. Καρπός της ήταν ένα κομμάτι που θα μπορεί να παίζει και στα sets του ο van Buuren, κάτι που, όπως δήλωσε ο ίδιος, θα ήθελε πάρα πολύ. Η συνταγή πέτυχε. Ταίριαξαν πολύ περισσότερο από όσο φαντάστηκα ή φαντάστηκαν και άλλοι εν αναμονή της κυκλοφορίας.
Ένα absolute must, χαρακτήρισε ο JMJ τον John Carpenter για το δίσκο του. Κατέληξε με σκοτεινούς, δραματικούς τόνους από μεριάς του Carpenter, ενώ προστέθηκαν διαφορετικές και πιο κινηματογραφικές συχνότητες από μεριάς του JMJ. Φέρει τον τίτλο “A Question of Blood”, που δόθηκε από τον JMJ βρίσκοντας σύμφωνο τον Carpenter.
Φτάνοντας στο τέλος του Electronica Pt. 1 βουτάμε σε soundscapes με ήχους της φύσης, έντονα πλήκτρα πιάνου, κάτι ανάμεσα σε Ying Yang, κάτι μεταξύ ακουστικής και ηλεκτρονικής μουσικής σε έναν πιο ιμπρεσιονιστικό τόνο.
Το παραπάνω ταξίδι συγκαταλέγεται αναμφισβήτητα σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ηλεκτρονικά ταξίδια των τελευταίων χρόνων. Αναγνωρίζω το πραγματικό ρίσκο υλοποίησης μιας τέτοιας ιδέας, βλέπω άλλη μια απόδειξη του πόσο καλός pioneer είναι ο JMJ και θαυμάζω την αξιοποίηση της γνώσης και της εφευρετικότητας του μυαλού του. Μπορεί να μην επέλεξε να εξελίξει κάτι ακόμα στην ηλεκτρονική μουσική, αλλά υπηρέτησε τον σκοπό της ιδέας του ξεπερνώντας κάθε προσδοκία. Το ηλεκτρονικό αυτό παζλ θα συμπληρωθεί την άνοιξη του 2016 με τον ερχομό του Electronica 2.
Σχετικό θέμα