Εδώ και αρκετά χρόνια δεν μπορούσα να δικαιολογήσω τον ενθουσιασμό που υπήρχε μεταξύ των συνομήλικων μου για τον Παύλο Παυλίδη. Πάντα τον είχα στο μυαλό μου ως τον frontman των Ξύλινων Σπαθιών και τέλος. Από την στιγμή που δεν ήσουν αρκετά μεγάλος στα '90s για να ζήσεις την ατμόσφαιρα συναισθηματικής φόρτισης και τους έντονους ρυθμού των Σπαθιών γιατί να προτιμήσεις να δεις σόλο ένα καλλιτέχνη με κάπως υποτονικό ύφος; Σύντομα όμως διαψεύστηκα και κατάλαβα τι εστί Παυλίδης.
Τον Παύλο Παυλίδη με τους B-Movies μπορείς να τους δεις ζωντανά σε χώρους από μεγάλες αρένες ως μικρά καφενεία. Δεν θα μπορούσε, λοιπόν, να υπάρξει καλύτερο μέρος για να ξεκινήσουν τις χειμερινές τους εμφανίσεις, από τον ζεστό χώρο του PassPort στον Πειραιά. Μετά από το κλείσιμο της καλοκαιρινής τους περιοδείας στην Τεχνόπολη, με το κεντρικό τους live στην Αθήνα να αποτελεί μία από τις καλύτερες εμφανίσεις του Παύλου και των B-Movies εδώ και χρόνια, επέστρεψαν για 2 εκρηκτικά lives τα Σάββατα 31/10 και 7/11.
Ο Νοέμβριος μπήκε με τον καλύτερο τρόπο, με τον Παυλίδη, τους B-Movies και τον κόσμο να στήνουν την δική τους γιορτή, στην οποία ήταν όλοι καλεσμένοι. Πιστοί στην ώρα έναρξης, η συναυλία ξεκίνησε λίγο πριν της 11. Η υποδοχή από το κοινό που ακολουθεί πιστά τον Παύλο σε κάθε του εμφάνιση ήταν πολύ ζεστή, ο οποίος για να μας το ανταποδώσει έδωσε τον καλύτερο του εαυτό. Και κάπως έτσι ξεκίνησε μια αναδρομή στα τραγούδια των Ξύλινων Σπαθιών, αλλά και στη μετέπειτα πορεία του Παύλου ως και την τελευταία δισκογραφική του δουλειά.
Και δεν είχε σημασία η διαδοχή των τραγουδιών· το ένα έμπαινε μέσα στο άλλο, κουβαλώντας τη δική του ξεχωριστή στιγμή και ανάμνηση της τελευταίας 20ετίας. Και διαχεόταν, σκορπιζόταν πάνω από τα κεφάλια του κοινού, που ως επί το πλείστον αποτελείτο από νέους και ζευγαράκια. Σε κάθε μικρή παύση για το επόμενο τραγούδι οι παραγγελιές από τους φαν δεν σταμάτησαν με τον Παύλο να αφουγκράζεται το κοινό, να το ρωτά πως περνά και λίγο μετά να εκπληρώνει τις επιθυμίες του. Όλη η συναυλία θα μπορούσε να αποτυπωθεί στο χαμό που έγινε όταν έπαιξε το «Φωτιά στο Λιμάνι» και ειπώθηκαν λίγα λογία για τον Πειραιά, αλλά και όταν όλα τα χέρια σηκωθήκαν ψηλά για να υποδεχτούν την άκρως κινηματογραφική «Μαίρη». «Τώρα Αρχίζω Και Θυμάμαι», «Ρόδες» και οι «Συμμορίες Της Ασφάλτου» οδήγησαν στο μικρό διάλειμμα πριν το encore, το οποίο και συμπλήρωσε μοναδικά την ήδη πλούσια setlist. «Μόχα», «Αλλάζει Πρόσωπα Η Θλίψη», «Δεν Είμαι Από Εδώ», «Τροφή Για Τα Θηρία» και «Ατλαντίς».
Έπαιξε τρεις ώρες και χόρεψε πολύ, ενώ κατάφερε να ξεσηκώσει με τη σχεδόν εφηβική ενέργεια και διάθεση του. Εν κατακλείδι, ο Π. Παυλίδης, που άφησε το στίγμα του στα «Μωρά Στη Φωτιά» και τα «Ξύλινα Σπαθιά», τα τελευταία χρόνια έχει κάνει μία εσωτερική στροφή, αποκτώντας ένα ακόμη πιο φανατικό κοινό από ό, τι παλιά. Σίγουρα πλέον ανήκω και εγώ σε αυτό μετά από ένα live που έστειλε σπίτι με ενθουσιασμό τον κόσμο, αλλά και τον ίδιο.
Τον Παύλο Παυλίδη με τους B-Movies μπορείς να τους δεις ζωντανά σε χώρους από μεγάλες αρένες ως μικρά καφενεία. Δεν θα μπορούσε, λοιπόν, να υπάρξει καλύτερο μέρος για να ξεκινήσουν τις χειμερινές τους εμφανίσεις, από τον ζεστό χώρο του PassPort στον Πειραιά. Μετά από το κλείσιμο της καλοκαιρινής τους περιοδείας στην Τεχνόπολη, με το κεντρικό τους live στην Αθήνα να αποτελεί μία από τις καλύτερες εμφανίσεις του Παύλου και των B-Movies εδώ και χρόνια, επέστρεψαν για 2 εκρηκτικά lives τα Σάββατα 31/10 και 7/11.
Ο Νοέμβριος μπήκε με τον καλύτερο τρόπο, με τον Παυλίδη, τους B-Movies και τον κόσμο να στήνουν την δική τους γιορτή, στην οποία ήταν όλοι καλεσμένοι. Πιστοί στην ώρα έναρξης, η συναυλία ξεκίνησε λίγο πριν της 11. Η υποδοχή από το κοινό που ακολουθεί πιστά τον Παύλο σε κάθε του εμφάνιση ήταν πολύ ζεστή, ο οποίος για να μας το ανταποδώσει έδωσε τον καλύτερο του εαυτό. Και κάπως έτσι ξεκίνησε μια αναδρομή στα τραγούδια των Ξύλινων Σπαθιών, αλλά και στη μετέπειτα πορεία του Παύλου ως και την τελευταία δισκογραφική του δουλειά.
Και δεν είχε σημασία η διαδοχή των τραγουδιών· το ένα έμπαινε μέσα στο άλλο, κουβαλώντας τη δική του ξεχωριστή στιγμή και ανάμνηση της τελευταίας 20ετίας. Και διαχεόταν, σκορπιζόταν πάνω από τα κεφάλια του κοινού, που ως επί το πλείστον αποτελείτο από νέους και ζευγαράκια. Σε κάθε μικρή παύση για το επόμενο τραγούδι οι παραγγελιές από τους φαν δεν σταμάτησαν με τον Παύλο να αφουγκράζεται το κοινό, να το ρωτά πως περνά και λίγο μετά να εκπληρώνει τις επιθυμίες του. Όλη η συναυλία θα μπορούσε να αποτυπωθεί στο χαμό που έγινε όταν έπαιξε το «Φωτιά στο Λιμάνι» και ειπώθηκαν λίγα λογία για τον Πειραιά, αλλά και όταν όλα τα χέρια σηκωθήκαν ψηλά για να υποδεχτούν την άκρως κινηματογραφική «Μαίρη». «Τώρα Αρχίζω Και Θυμάμαι», «Ρόδες» και οι «Συμμορίες Της Ασφάλτου» οδήγησαν στο μικρό διάλειμμα πριν το encore, το οποίο και συμπλήρωσε μοναδικά την ήδη πλούσια setlist. «Μόχα», «Αλλάζει Πρόσωπα Η Θλίψη», «Δεν Είμαι Από Εδώ», «Τροφή Για Τα Θηρία» και «Ατλαντίς».
Έπαιξε τρεις ώρες και χόρεψε πολύ, ενώ κατάφερε να ξεσηκώσει με τη σχεδόν εφηβική ενέργεια και διάθεση του. Εν κατακλείδι, ο Π. Παυλίδης, που άφησε το στίγμα του στα «Μωρά Στη Φωτιά» και τα «Ξύλινα Σπαθιά», τα τελευταία χρόνια έχει κάνει μία εσωτερική στροφή, αποκτώντας ένα ακόμη πιο φανατικό κοινό από ό, τι παλιά. Σίγουρα πλέον ανήκω και εγώ σε αυτό μετά από ένα live που έστειλε σπίτι με ενθουσιασμό τον κόσμο, αλλά και τον ίδιο.