Σύμφωνα με στατιστικά ετών (επί προσωπικού βίου), οι συναυλίες της Κυριακής είναι οι πιο δύσκολες, αλλά συνήθως είναι και οι πιο ωραίες. Και είναι δύσκολες, γιατί το πρωινό ξύπνημα της Δευτέρας δεν παλεύεται με τίποτα. Ειδικά δε, όταν ζωντανά έχουν παίξει οι Razor, αλλά και μια τριάδα αξιολογότατων ελληνικών σχημάτων (Endless Recovery, Speedrush και Steamroller Assault), τα οποία δεν άφησαν τίποτα όρθιο στο Κύτταρο.
Είχαμε πληροφορηθεί από νωρίς για την ακύρωση των Convixion (έγινε και αναφορά από τον ίδιο τον Παπακώστα για την περιπέτεια του ντράμερ τους) αλλά η αντικατάσταση τους με τους Speedrush ήταν η καλύτερη αποζημίωση.
Ας δούμε τα πράγματα λίγο πιο αναλυτικά. Μπήκαμε στο χώρο κάνα δεκάλεπτο αργότερα από την έναρξη της πρώτης μπάντας, των Endless Recovery. Κλασσικο speed/thrash καλοπαιγμένο. Δεμένη μπάντα και η καλύτερη επιλογή για ξεκίνημα. Να μπαίνουμε στο κλίμα μια και εξω. Χωρίς πολλές περιστροφές. Άλλωστε δια στόματος του τραγουδιστή ειπώθηκε και η φράση : «κάντε το thrash απειλή» . Και γω είμαι απολυτά μαζι του!
Οι Speedrush που ακλούθησαν ήταν πολύ κοντά στις προσωπικές μου επιλογές στο thrash. Πιο τεχνικοί από τους προηγούμενους, αλλά και αυτοί ξεσηκωτικοί και δυνατοί. Old school ρε παιδί, μου εγγυημένη συνταγή, όταν ξέρεις να την εκτελείς φυσικά. Και όσο περνούσε η ώρα μπορεί η προσμονή για Razor να μεγάλωνε, όμως με τίποτα δεν σε έκανε να αμφισβητήσεις την αξία όλων των support συγκροτημάτων. Και πράγματι ο κόσμος, που ολοένα αυξανόταν, ήταν φουλ ενεργός με όλα τα σχήματα.
Και περνάμε στην τρίτη και τελευταία μπάντα πριν τους Καναδούς: Steamroller Assault. Η μεγάλη έκπληξη της βραδιάς. Και πάρα πολύ ευχάριστη. Αυτοί δεν είχαν την thrash επιθετικότητα των άλλων δυο αλλά έπαιζαν ένα φοβερό heavy rock and roll σε φάση speed. Φοβερά καθαριστικά μέρη και σόλο. Πραγματικά δεν τους χόρταινες. Μπαντάρα με τα όλα της. Θα χαρώ πάρα πολύ να τους ξαναδώ και σε άλλα show.
Και μετά την ολοκλήρωση της προθέρμανσης με τους Steamroller Assault, παίρνουμε σιγά σιγά θέσεις για τον μεγάλο αγώνα. Μπορώ να αλλάξω λίγο το Μπύρα – Thrash – Σατανάς και να το κάνουμε Μόνο Thrash – Καναδάς. Όχι ότι δεν καταναλώσαμε και την αντίστοιχη ποσότητα μπύρας με αυτά που έγιναν.
Οι Razor από το πρώτο κομμάτι έδειξαν ότι η λεπίδα τους είναι ακόμη πολύ κοφτερή και σε σφάζει στο δευτερόλεπτο. Όταν το ξεκίνημα τους είναι η έναρξη του δίσκου Evil Invaders, τα πράγματα είναι σοβαρά. Nowhere Fast / Cross Me Fool και το σύνθημα για ακατάπαυστο mosh pit, stage diving και crowd surfing είχε ήδη δοθεί.
Το παίξιμο τους ήταν μανιασμένο, άψογο και με αρκετα καλό ήχο. Δόθηκε μεγάλη βάση στο δίσκο Evil Invaders, ο οποίος ακόμη κι αν είναι του 1985, παραμένει σημείο αναφοράς όχι μονο για το συγκρότημα αλλά και για το ίδιο το thrash σαν είδος. Ενδεικτικά έτσι για την ιστορία ακούστηκαν τα Iron Hammer, Goof Soup, Instant death, Cut throat, Speed Merchants, Sucker For Punishment, City Of Damnation και άλλα όμορφα από την δισκογραφία τους.
Δεν υπήρχε ρεφρέν που να μην το τραγουδήσει ολόκληρο το Κύτταρο, δείγμα του ότι όσοι ήταν μέσα δεν ήταν περαστικοί. Για τα κλασσικά δεν το συζητάμε. Το stage diving πήγε σύννεφο. Το πολύ μεγάλο μακελειό όμως, έγινε δυο κομμάτια πριν το encore με το Take This Torch. Επειδή έτυχε να κάθομαι με κάτι φίλους σε ένα πάγκο με merchandising στην άκρη δεξιά πήγαμε να φύγουμε από το τσουνάμι του mosh pit μαζι με τον πάγκο. Φρενίτιδα και Thrashιλα. Τελευταίο κομμάτι για ξεκούραση ήταν το πολύ πολύ κλασσικο, ομώνυμο κομμάτι του πρώτου δίσκου, Evil Invaders. Και εδώ έγινε το έλα να δεις αλλά όχι όπως το Take This Torch.
Και πάμε στο encore, μετά από λίγες ανάσες. Πάλι από το Evil Invaders η κομματάρα (και ποια δεν είναι από αυτό το δίσκο), Legacy Of Doom. Ακούραστοι όλοι. Και εμείς και οι Razor δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό για να ολοκληρωθεί το live. Όλα τα λεφτά βέβαια παίχτηκαν στο τελευταίο κομμάτι. Απλα ξανάπαιξαν το Take This Torch και παραλίγο να γίνει ανακαίνιση στο Κύτταρο.
Μετά από μια τέτοια καταιγιστική βραδιά, πως βρήκαμε το κουράγιο αρκετοί από μας να πάμε στο after show party προς τιμήν των Razor σε γνωστό metal club στα Εξάρχεια, μη με ρωτάτε. Η Δευτέρα πάντως ήταν μια πολύ δύσκολη μέρα, αλλά ακόμα ηχεί στα αυτιά μου το Take This Torch.
Μέχρι το επόμενο ολοκαύτωμα stay heavy!
Είχαμε πληροφορηθεί από νωρίς για την ακύρωση των Convixion (έγινε και αναφορά από τον ίδιο τον Παπακώστα για την περιπέτεια του ντράμερ τους) αλλά η αντικατάσταση τους με τους Speedrush ήταν η καλύτερη αποζημίωση.
Ας δούμε τα πράγματα λίγο πιο αναλυτικά. Μπήκαμε στο χώρο κάνα δεκάλεπτο αργότερα από την έναρξη της πρώτης μπάντας, των Endless Recovery. Κλασσικο speed/thrash καλοπαιγμένο. Δεμένη μπάντα και η καλύτερη επιλογή για ξεκίνημα. Να μπαίνουμε στο κλίμα μια και εξω. Χωρίς πολλές περιστροφές. Άλλωστε δια στόματος του τραγουδιστή ειπώθηκε και η φράση : «κάντε το thrash απειλή» . Και γω είμαι απολυτά μαζι του!
Οι Speedrush που ακλούθησαν ήταν πολύ κοντά στις προσωπικές μου επιλογές στο thrash. Πιο τεχνικοί από τους προηγούμενους, αλλά και αυτοί ξεσηκωτικοί και δυνατοί. Old school ρε παιδί, μου εγγυημένη συνταγή, όταν ξέρεις να την εκτελείς φυσικά. Και όσο περνούσε η ώρα μπορεί η προσμονή για Razor να μεγάλωνε, όμως με τίποτα δεν σε έκανε να αμφισβητήσεις την αξία όλων των support συγκροτημάτων. Και πράγματι ο κόσμος, που ολοένα αυξανόταν, ήταν φουλ ενεργός με όλα τα σχήματα.
Και περνάμε στην τρίτη και τελευταία μπάντα πριν τους Καναδούς: Steamroller Assault. Η μεγάλη έκπληξη της βραδιάς. Και πάρα πολύ ευχάριστη. Αυτοί δεν είχαν την thrash επιθετικότητα των άλλων δυο αλλά έπαιζαν ένα φοβερό heavy rock and roll σε φάση speed. Φοβερά καθαριστικά μέρη και σόλο. Πραγματικά δεν τους χόρταινες. Μπαντάρα με τα όλα της. Θα χαρώ πάρα πολύ να τους ξαναδώ και σε άλλα show.
Και μετά την ολοκλήρωση της προθέρμανσης με τους Steamroller Assault, παίρνουμε σιγά σιγά θέσεις για τον μεγάλο αγώνα. Μπορώ να αλλάξω λίγο το Μπύρα – Thrash – Σατανάς και να το κάνουμε Μόνο Thrash – Καναδάς. Όχι ότι δεν καταναλώσαμε και την αντίστοιχη ποσότητα μπύρας με αυτά που έγιναν.
Οι Razor από το πρώτο κομμάτι έδειξαν ότι η λεπίδα τους είναι ακόμη πολύ κοφτερή και σε σφάζει στο δευτερόλεπτο. Όταν το ξεκίνημα τους είναι η έναρξη του δίσκου Evil Invaders, τα πράγματα είναι σοβαρά. Nowhere Fast / Cross Me Fool και το σύνθημα για ακατάπαυστο mosh pit, stage diving και crowd surfing είχε ήδη δοθεί.
Το παίξιμο τους ήταν μανιασμένο, άψογο και με αρκετα καλό ήχο. Δόθηκε μεγάλη βάση στο δίσκο Evil Invaders, ο οποίος ακόμη κι αν είναι του 1985, παραμένει σημείο αναφοράς όχι μονο για το συγκρότημα αλλά και για το ίδιο το thrash σαν είδος. Ενδεικτικά έτσι για την ιστορία ακούστηκαν τα Iron Hammer, Goof Soup, Instant death, Cut throat, Speed Merchants, Sucker For Punishment, City Of Damnation και άλλα όμορφα από την δισκογραφία τους.
Δεν υπήρχε ρεφρέν που να μην το τραγουδήσει ολόκληρο το Κύτταρο, δείγμα του ότι όσοι ήταν μέσα δεν ήταν περαστικοί. Για τα κλασσικά δεν το συζητάμε. Το stage diving πήγε σύννεφο. Το πολύ μεγάλο μακελειό όμως, έγινε δυο κομμάτια πριν το encore με το Take This Torch. Επειδή έτυχε να κάθομαι με κάτι φίλους σε ένα πάγκο με merchandising στην άκρη δεξιά πήγαμε να φύγουμε από το τσουνάμι του mosh pit μαζι με τον πάγκο. Φρενίτιδα και Thrashιλα. Τελευταίο κομμάτι για ξεκούραση ήταν το πολύ πολύ κλασσικο, ομώνυμο κομμάτι του πρώτου δίσκου, Evil Invaders. Και εδώ έγινε το έλα να δεις αλλά όχι όπως το Take This Torch.
Και πάμε στο encore, μετά από λίγες ανάσες. Πάλι από το Evil Invaders η κομματάρα (και ποια δεν είναι από αυτό το δίσκο), Legacy Of Doom. Ακούραστοι όλοι. Και εμείς και οι Razor δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό για να ολοκληρωθεί το live. Όλα τα λεφτά βέβαια παίχτηκαν στο τελευταίο κομμάτι. Απλα ξανάπαιξαν το Take This Torch και παραλίγο να γίνει ανακαίνιση στο Κύτταρο.
Μετά από μια τέτοια καταιγιστική βραδιά, πως βρήκαμε το κουράγιο αρκετοί από μας να πάμε στο after show party προς τιμήν των Razor σε γνωστό metal club στα Εξάρχεια, μη με ρωτάτε. Η Δευτέρα πάντως ήταν μια πολύ δύσκολη μέρα, αλλά ακόμα ηχεί στα αυτιά μου το Take This Torch.
Μέχρι το επόμενο ολοκαύτωμα stay heavy!
Σχετικό θέμα