Ήταν η τρίτη φορά που παρακολούθησα τους A Place To Bury Strangers και οφείλω να ομολογήσω ότι κάθε φορά ήταν μοναδική. Ο τίτλος παραμένει ο ίδιος μιας και δεν αλλάζει κάτι δραστικά, αλλά η εμπειρία του να βιώνεις ένα τέτοιο live είναι ξεχωριστή κάθε φορά. Και μιας και μιλήσαμε για τίτλο, με δυο λέξεις η εμπειρία της παρακολούθησης των APTBS περιγράφεται ως "Παροξυσμός Θορύβου". Ας τα πάρουμε με τη σειρά, όμως!
To live άνοιξαν οι Grooms, ένα group από το Brooklyn που κατά κάποιο τρόπο βρίσκεται υπό τη σκέπη των APTBS, καθώς ο τελευταίος τους δίσκος Rejoicer έχει εκδοθεί από την Death By Audio (τη δισκογραφική εταιρία των APTBS), αλλά και γιατί ο Travis Johnson (κιθαρίστας και τραγουδιστής των Grooms) εργάζεται στην εταιρία κατασκευής πεταλιών του Oliver Ackerman, Death By Audio. To ύφος των Grooms κινείται μεταξύ του shoegaze, του post punk και του alternative rock. Ακούγονται σαν να έχεις πάρει το μουσικό ύφος των Pavement, να το έχεις μπερδέψει με αυτό των Sonic Youth και εν τέλει να το έχεις γαρνίρει με τον ήχο των Jesus And Mary Chain και σας πληροφορώ ότι το αποτέλεσμα έχει ενδιαφέρον. Στη σκηνή ήταν κινητικότατοι αλλά όχι πολύ κοινωνικοί. Το 45λεπτο σετ τους κατάφερε και κέρδισε το ενδιαφέρον του κόσμου και ήταν ό,τι έπρεπε για ζέσταμα πριν το κυρίως πιάτο. Highlight ήταν η στιγμή που τους συνόδευσε στα drums o Robi Gonzalez, drummer των APTBS δημιουργώντας έναν αδιαπέραστο ρυθμικό τοίχο!
Στις 11, σύμφωνα πάντα με το schedule που είχε ανακοινωθεί και εν μέσω επευφημιών, αφού έχουν το δικό τους πιστό κοινό στην Ελλάδα (δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι αφενός μας επισκέπτονται συχνά πυκνά και ότι αφετέρου φέτος προγραμμάτισαν ένα mini tour στη χώρα μας), ανέβηκαν στη σκηνή οι APTBS. Το σετ τους κράτησε περίπου μια ώρα και δέκα λεπτά, περισσότερο από κάθε άλλη φορά που μετά βίας έφτανε την ώρα και κινήθηκε σε όλο το φάσμα της δισκογραφίας τους.
H ατμόσφαιρα που δημιουργούν είναι ιδιαίτερη, καθώς πέρα από το μόνιμο φλερτ με τον θόρυβο, οπτικά χρησιμοποιούν τρεις προτζέκτορες επί σκηνής που απλά ελευθερώνουν δέσμες φωτός παρέα με δυο πάρα πολύ δυνατά strobe lights τα οποία έχουν τη δυνατότητα να κάνουν τη νύχτα μέρα, ενώ χρησιμοποιούν και αρκετό καπνό. Όλα τα παραπάνω δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που σε ρουφάει από την πρώτη στιγμή. Χάνεσαι και παρακολουθείς τα τεκταινόμενα επί σκηνής χωρίς να σε ενδιαφέρει πολλές φορές ποιο τραγούδι ακούς. Μπορεί να σου φαίνονται ίδια όλα τους τα κομμάτια, αλλά κάθε στιγμή είναι μοναδική. Οι εντάσεις σε σχέση με τα πρώτα τους χρόνια έχουν πέσει αλλά δεν έχει χαθεί τίποτα από τη δυναμική τους. Ίσως είναι μια μικρή ιεροσυλία αυτό που θα πω, αλλά ώρες ώρες η ενέργεια που έβγαζαν θύμιζε Nirvana.
Τα drums ήταν ο στυλοβάτης κάθε κομματιού, με ξερό ήχο, το μπάσο ανέλαβε να "περιγράψει" κάθε κομμάτι και η ταλαιπωρημένη, από τις ρίψεις, κιθάρα του Oliver Ackerman μέσα από τα δικά του effects είχε το ρόλο να δέσει όλα τα παραπάνω. Ένα δέσιμο που γίνεται με πολύ ιδιαίτερο, σχεδόν μαγικό τρόπο μιας και είναι δύσκολο να διακρίνεις τον "τόνο" μέσα από τόσα effects, ενώ είναι και κάτι που κάνει τους APTBS ξεχωριστούς. Τα φωνητικά μοιράζονταν ο Oliver Ackerman και ο μπασίστας τους, Dion Lunadon κάνοντας ακόμα πιο απόκοσμα τα κομμάτια τους. Λίγο μετά τη μέση του set τους και μετά το τέλος του Revenge τα (όποια) φώτα έσβησαν και μέσα στο σκοτάδι ένας ένας κατέβηκαν από τη σκηνή στο μέσο του Gagarin, ανάμεσα στον κόσμο, όπου συνοδεία του μπάσου και ενός synthesizer επαίξαν δύο κομμάτια αφήνοντάς μας αποσβολωμένους να χανόμαστε μέσα στο θόρυβο που παρήγαγαν. Και κάπου εκεί άρχισε να γράφεται και ο επίλογος αυτής τους της εμφάνισης, αφού επέστρεψαν στη σκηνή για να κλείσουν με τα Deeper, Fear και I Lived My Life to Stand in the Shadow of Your Heart.
Κάθε εμφάνιση των APTBS είναι μια μοναδική οπτικοακουστική εμπειρία. Παρουσιάζουν κάτι, εντός των ορίων, ακραίο, ακόμα και τώρα πια που οι ωτοασπίδες δεν είναι απαραίτητο αξεσουάρ για να τους παρακολουθήσεις. Κλείνοντας, θα σχολιάσω μόνο ότι παρά το γεγονός πως είναι συχνοί επισκέπτες στα μέρη μας, είναι τόσο ιδιαίτεροι που όταν θα ξαναρθούν δεν διαπραγματεύεσαι το να μην τους ξαναδείς, ακόμα και σε περιόδους όπως αυτή, στα πλαίσια δηλαδή της προώθησης του άγευστου τελευταίου τους album Transfixation. Από το χαμηλοτάβανο Rodeo το 2009, που όσοι βρεθήκαμε εκεί νομίσαμε πως η ακοή μας δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια μετά το live, μέχρι την επόμενη φορά λοιπόν...!
A Place To Bury Strangers Setlist :
Ocean
Drill It Up
Deadbeat
Missing You
Fill the Void
Dissolved
You Are the One
Straight
Revenge
Lost out on the Aegean Sea
We Are Gods
Deeper
Fear
I Lived My Life to Stand in the Shadow of Your Heart
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Δημήτρη Δημόπουλο και το Mixgrill.gr
Δείτε περισσότερες φωτογραφίες από τη συναυλία εδώ.
To live άνοιξαν οι Grooms, ένα group από το Brooklyn που κατά κάποιο τρόπο βρίσκεται υπό τη σκέπη των APTBS, καθώς ο τελευταίος τους δίσκος Rejoicer έχει εκδοθεί από την Death By Audio (τη δισκογραφική εταιρία των APTBS), αλλά και γιατί ο Travis Johnson (κιθαρίστας και τραγουδιστής των Grooms) εργάζεται στην εταιρία κατασκευής πεταλιών του Oliver Ackerman, Death By Audio. To ύφος των Grooms κινείται μεταξύ του shoegaze, του post punk και του alternative rock. Ακούγονται σαν να έχεις πάρει το μουσικό ύφος των Pavement, να το έχεις μπερδέψει με αυτό των Sonic Youth και εν τέλει να το έχεις γαρνίρει με τον ήχο των Jesus And Mary Chain και σας πληροφορώ ότι το αποτέλεσμα έχει ενδιαφέρον. Στη σκηνή ήταν κινητικότατοι αλλά όχι πολύ κοινωνικοί. Το 45λεπτο σετ τους κατάφερε και κέρδισε το ενδιαφέρον του κόσμου και ήταν ό,τι έπρεπε για ζέσταμα πριν το κυρίως πιάτο. Highlight ήταν η στιγμή που τους συνόδευσε στα drums o Robi Gonzalez, drummer των APTBS δημιουργώντας έναν αδιαπέραστο ρυθμικό τοίχο!
Στις 11, σύμφωνα πάντα με το schedule που είχε ανακοινωθεί και εν μέσω επευφημιών, αφού έχουν το δικό τους πιστό κοινό στην Ελλάδα (δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι αφενός μας επισκέπτονται συχνά πυκνά και ότι αφετέρου φέτος προγραμμάτισαν ένα mini tour στη χώρα μας), ανέβηκαν στη σκηνή οι APTBS. Το σετ τους κράτησε περίπου μια ώρα και δέκα λεπτά, περισσότερο από κάθε άλλη φορά που μετά βίας έφτανε την ώρα και κινήθηκε σε όλο το φάσμα της δισκογραφίας τους.
H ατμόσφαιρα που δημιουργούν είναι ιδιαίτερη, καθώς πέρα από το μόνιμο φλερτ με τον θόρυβο, οπτικά χρησιμοποιούν τρεις προτζέκτορες επί σκηνής που απλά ελευθερώνουν δέσμες φωτός παρέα με δυο πάρα πολύ δυνατά strobe lights τα οποία έχουν τη δυνατότητα να κάνουν τη νύχτα μέρα, ενώ χρησιμοποιούν και αρκετό καπνό. Όλα τα παραπάνω δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που σε ρουφάει από την πρώτη στιγμή. Χάνεσαι και παρακολουθείς τα τεκταινόμενα επί σκηνής χωρίς να σε ενδιαφέρει πολλές φορές ποιο τραγούδι ακούς. Μπορεί να σου φαίνονται ίδια όλα τους τα κομμάτια, αλλά κάθε στιγμή είναι μοναδική. Οι εντάσεις σε σχέση με τα πρώτα τους χρόνια έχουν πέσει αλλά δεν έχει χαθεί τίποτα από τη δυναμική τους. Ίσως είναι μια μικρή ιεροσυλία αυτό που θα πω, αλλά ώρες ώρες η ενέργεια που έβγαζαν θύμιζε Nirvana.
Τα drums ήταν ο στυλοβάτης κάθε κομματιού, με ξερό ήχο, το μπάσο ανέλαβε να "περιγράψει" κάθε κομμάτι και η ταλαιπωρημένη, από τις ρίψεις, κιθάρα του Oliver Ackerman μέσα από τα δικά του effects είχε το ρόλο να δέσει όλα τα παραπάνω. Ένα δέσιμο που γίνεται με πολύ ιδιαίτερο, σχεδόν μαγικό τρόπο μιας και είναι δύσκολο να διακρίνεις τον "τόνο" μέσα από τόσα effects, ενώ είναι και κάτι που κάνει τους APTBS ξεχωριστούς. Τα φωνητικά μοιράζονταν ο Oliver Ackerman και ο μπασίστας τους, Dion Lunadon κάνοντας ακόμα πιο απόκοσμα τα κομμάτια τους. Λίγο μετά τη μέση του set τους και μετά το τέλος του Revenge τα (όποια) φώτα έσβησαν και μέσα στο σκοτάδι ένας ένας κατέβηκαν από τη σκηνή στο μέσο του Gagarin, ανάμεσα στον κόσμο, όπου συνοδεία του μπάσου και ενός synthesizer επαίξαν δύο κομμάτια αφήνοντάς μας αποσβολωμένους να χανόμαστε μέσα στο θόρυβο που παρήγαγαν. Και κάπου εκεί άρχισε να γράφεται και ο επίλογος αυτής τους της εμφάνισης, αφού επέστρεψαν στη σκηνή για να κλείσουν με τα Deeper, Fear και I Lived My Life to Stand in the Shadow of Your Heart.
Κάθε εμφάνιση των APTBS είναι μια μοναδική οπτικοακουστική εμπειρία. Παρουσιάζουν κάτι, εντός των ορίων, ακραίο, ακόμα και τώρα πια που οι ωτοασπίδες δεν είναι απαραίτητο αξεσουάρ για να τους παρακολουθήσεις. Κλείνοντας, θα σχολιάσω μόνο ότι παρά το γεγονός πως είναι συχνοί επισκέπτες στα μέρη μας, είναι τόσο ιδιαίτεροι που όταν θα ξαναρθούν δεν διαπραγματεύεσαι το να μην τους ξαναδείς, ακόμα και σε περιόδους όπως αυτή, στα πλαίσια δηλαδή της προώθησης του άγευστου τελευταίου τους album Transfixation. Από το χαμηλοτάβανο Rodeo το 2009, που όσοι βρεθήκαμε εκεί νομίσαμε πως η ακοή μας δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια μετά το live, μέχρι την επόμενη φορά λοιπόν...!
A Place To Bury Strangers Setlist :
Ocean
Drill It Up
Deadbeat
Missing You
Fill the Void
Dissolved
You Are the One
Straight
Revenge
Lost out on the Aegean Sea
We Are Gods
Deeper
Fear
I Lived My Life to Stand in the Shadow of Your Heart
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Δημήτρη Δημόπουλο και το Mixgrill.gr
Δείτε περισσότερες φωτογραφίες από τη συναυλία εδώ.
Σχετικό θέμα