Η Αγγέλω Σφέτσου είναι νεαρή μουσικός και ερμηνεύτρια. Έχει δύο σκύλους που τους αγαπάει πάρα πολύ, στον ελεύθερο της χρόνο μαγειρεύει και διαβάζει, της αρέσει να επισκευάζει έπιπλα, πιστεύει ότι η τέχνη στην πάροδο των χρόνων δεν αναγεννιέται μα αλλάζει μορφές και δεν θα έφευγε από την Ελλάδα λόγω κρίσης, καθώς πιστεύει πως κανένα κακό δεν κρατάει για πάντα. Λίγο πριν την επερχόμενη εμφάνισή της την Κυριακή 22/11 στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο (Up Stage), την συναντήσαμε για να τη γνωρίσουμε καλύτερα.
Αγγέλω, έχεις κάνει αισθητή την παρουσία σου στα μουσικά δρώμενα τα τελευταία χρόνια. Πώς ξεκίνησες;
Το αν είναι αισθητή η παρουσία μου θα το κρίνει ο κόσμος και όχι εγώ. Ξεκίνησα όπως όλα τα παιδάκια, δηλαδή με πιάνο, ωδείο, θεωρητικά, χορωδίες, συναυλίες και όταν τελείωσαν όλα αυτά και φτάσανε σε ένα επίπεδο, όπου θα έπρεπε να έχουν φτάσει, άρχισε η λόξα μου με το τραγούδι. Αυτό το είχα από μωρό, όπως ένα σκηνικό όπου με είχε πάρει μαζί της η νταντά μου στην τράπεζα και εγώ τραγουδούσα το "Μια ωραία πεταλούδα" και με χειροκροτούσαν όλοι. Οπότε, είχα το μικρόβιο και άρχισα να το κυνηγάω, όταν μπόρεσα. Όταν τελείωσα το σχολείο άρχισα μαθήματα τραγουδιού, μετά έγινα κι εγώ δασκάλα και σιγά σιγά το ένα έφερε το άλλο, με πολλή προσπάθεια, βέβαια, γιατί δεν είχα κάποιο γνωστό στο χώρο.
Το πρώτο σου live πώς προέκυψε;
Όπως είπα, είχα τη λόξα και το μικρόβιο του τραγουδιού, οπότε νομίζω ότι προέκυψε από τη μεγάλη ανάγκη που είχα να βγω να το δείξω και να το μοιραστώ. Δεν πρέπει να ήταν κάτι άλλο που με υποκίνησε στο να γίνει το πρώτο live. Βρήκα, βέβαια, εξαρχής κι έναν πολύ καλό συνεργάτη τότε και μαζί πέσαμε στα βαθιά.
Πέρα από την ερμηνεία ασχολείσαι με το γράψιμο στίχων ή μουσικής; Θα ήθελες να κυκλοφορήσεις κάποια στιγμή μια ολοκληρωμένη δουλειά;
Ναι, γράφω στίχους. Μουσική προσπάθησα, αλλά το πολύ ωδείο καταστρέφει μάλλον την τέχνη της μουσικής γραφής. Όσον αφορά στην κυκλοφορία δίσκου, κάτι κάνουμε αλλά δεν θέλω ακόμα να δώσω τον προάγγελο της δουλειάς.
Καθότι είσαι μικρή σε ηλικία, πόσο εύκολα ή δύσκολα αφήνει η ελληνική μουσική σκηνή έναν νέο καλλιτέχνη να εισχωρήσει σε αυτήν;
Κοίτα, να εισχωρήσεις σε αφήνουν. Δηλαδή, δεν είναι το θέμα του να βγεις να τραγουδήσεις δύσκολο. Το δύσκολο είναι ότι δε βρίσκεις εύκολα ανθρώπους που να θέλουν να σε βοηθήσουν και να το εννοούν. Για παράδειγμα, μπορεί να βρεις κάποιον που προς στιγμήν πιστεύει σε σένα και σε μια βδομάδα είτε σε έχει ξεχάσει είτε σε πετάει μπαλάκι σε κάποιον άλλον. Γιατί έτσι όπως έχει γίνει η βιομηχανία τώρα, ο καθένας φροντίζει πρώτα τον εαυτό του, το δικό του συμφέρον, το δικό του δίσκο, το δικό του ανίψι και μετά, εάν περισσεύει φαιά ουσία, θα πάρει και τον ξένο να τον βοηθήσει. Και αν το έχεις και ως νοοτροπία, βέβαια, αυτό. Δεν το έχουν όλοι. Νομίζω ότι έχει πεθάνει η βοήθεια, τα δίδυμα και οι ομάδες αυτές. Είναι πολύ δύσκολο.
Ευκαιρίες, όμως, υπάρχουν για ένα νέο μουσικό;
Ως προς τους χώρους εμφανίσεων υπάρχουν. Βλέπω ότι οι χώροι δέχονται και -εγώ τουλάχιστον- δεν έχω βρει κλειστές πόρτες ακόμη. Είμαι πολύ ευχαριστημένη και μάλιστα η αντιμετώπιση είναι πολύ ανθρώπινη. Το πρόβλημα έρχεται όταν θες πια να κάνεις δική σου δουλειά. Δηλαδή, όταν αποφασίσεις ότι ήρθε η ώρα να κάνεις ένα δίσκο ή ένα project, όπου κλονίζεται το ομαδικό πνεύμα. Φεύγει ο ένας, έρχεται ο άλλος, κάποιος σε παρατάει, με τον άλλον τα βρίσκεις. Εκεί είναι η δυσκολία, να χτίσεις την ομάδα.
Στη σκηνή βγάζεις μια θεατρικότητα. Θα ήθελες να είσαι ηθοποιός;
Η θεατρικότητα είναι κάτι το οποίο λίγο ή πολύ όλοι οι άνθρωποι έχουμε. Δε νομίζω, όμως, ότι θα μπορούσα να έχω την ιδιοσυγκρασία του ηθοποιού σε καμία περίπτωση. Είναι πολύ διαφορετική τέχνη και –ας μην παρεξηγηθώ- θεωρώ ότι είναι η πιο ολοκληρωμένη των τεχνών. Είναι η μητέρα, εγκυμονεί όλες τις άλλες τέχνες.
Τι σε ενοχλεί στους καλλιτέχνες ή στον καλλιτεχνικό χώρο;
Με ενοχλεί όταν ο καλλιτέχνης ξεπερνάει τον θεατρισμό και εισέρχεται στον θεατρινισμό, κάτι το οποίο βλέπουμε πολλές φορές στους ερμηνευτές. Επίσης, με ενοχλεί η συμπεριφορά προς το τεχνικό προσωπικό, όπως στους ηχολήπτες και τους φωτιστές. Το να μην υπάρχει, δηλαδή, σεβασμός προς τον τεχνικό που σε υποστηρίζει. Το βλέπω συχνά και είναι πολύ έντονο. Θα πρέπει να τους φέρεσαι ανθρώπινα γιατί είναι συνεργάτες σου. Ακόμη και τα παιδιά που σερβίρουν στο εκάστοτε μαγαζί, η ευγένεια και η όρεξη που θα έχουν πολλές φορές εξαρτώνται από σένα. Το δικό σου κοινό εξυπηρετούν!
Ποιο φόβο έχεις κάνει κτήμα σου και εργαλείο υπέρ της ερμηνείας;
Πιστεύω την απόρριψη. Είναι αυτή που μας κάνει να φοβόμαστε περισσότερο και να προσπαθούμε περισσότερο, ώστε να μην απορριφθούμε.
Στις 22 Νοεμβρίου θα σε ακούσουμε στο Up Stage του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου. Πες μας λίγα λόγια για αυτή σου την εμφάνιση.
Αυτή η εμφάνιση είναι μια προσπάθεια που κάνουμε με τους συνεργάτες μου να ανεβάσουμε λίγο την ψυχολογία του κόσμου. Δεν μπορώ να πω ότι είναι πολύ εσωστρεφές και εσωτερικό σαν αυτά που κάνω συνήθως. Είναι πιο παρεϊστικο, πιο χορευτικό και πιο ανεβαστικό σαν εγχείρημα. Θα περιλαμβάνει τραγούδια ελληνικά με ευρωπαϊκές καταβολές μουσικά, όπως τα έχουμε φτιάξει εμείς που είμαστε λίγο πιο δυτικοί σαν παρέα. Θα έχουμε κάποιους καλεσμένους μαζί μας: τον Αλέξανδρο Εμμανουηλίδη και το Δημήτρη Μπαλάφα που παίζει μπουζούκι και είναι μια ήσυχη δύναμη. Ανυπομονώ πάρα πολύ για την Κυριακή και ελπίζω τα υπόλοιπα να τα πει ο κόσμος!
Ποια είναι τα όνειρα και τα άμεσα σχέδιά σου; Αυτά τα δύο ταυτίζονται;
Εννοείται ότι ταυτίζονται. Νομίζω ότι το ένα δεν υπάρχει χωρίς το άλλο, αν δεν ονειρεύεσαι δεν σχεδιάζεις. Καταρχήν να γίνει αυτός ο δίσκος. Δεν βιάζομαι, δεν αισθάνομαι την πίεση ότι πρέπει να γίνει τώρα, αυτή τη στιγμή. Θέλω να γίνει με τρόπο που όταν βγει να έχει κάτι να πει. Δεν θα ήθελα να είναι ένα υλικό που θα πάει σε ένα συρτάρι. Επίσης, θέλουμε να κάνουμε εμφανίσεις φέτος γιατί, όπως έχει ο κόσμος την ανάγκη να ξαλαφρώσει με αυτόν τον τρόπο, έτσι ξαλαφρώνουμε κι εμείς όταν εμφανιζόμαστε. Τέλος, θέλω να συνεχίσω τις σπουδές μου στα ανώτατα θεωρητικά το οποίο και κάνω.
Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 5 χρόνια από τώρα;
Δεν με φαντάζομαι πολύ διαφορετική από τώρα, καθώς δεν πιστεύω ότι αλλάζει ο άνθρωπος. Ελπίζω, όμως, να έχω φτιάξει την "προίκα" μου όσον αφορά τις προσωπικές δισκογραφικές δουλειές και τα σχετικά με τη μουσική, αλλά και να έχουν ανοίξει ακόμη περισσότερο οι ορίζοντες μου. Πάντως θα ήθελα σε 5 χρόνια να έχω και ένα Μολοσσό!
Τι άλλο θα ήθελες να μας πεις;
Να προσέχουν οι τραγουδιστές να μην αρρωσταίνουν τώρα τον χειμώνα γιατί κυκλοφορούν ιώσεις!
Αγγέλω, έχεις κάνει αισθητή την παρουσία σου στα μουσικά δρώμενα τα τελευταία χρόνια. Πώς ξεκίνησες;
Το αν είναι αισθητή η παρουσία μου θα το κρίνει ο κόσμος και όχι εγώ. Ξεκίνησα όπως όλα τα παιδάκια, δηλαδή με πιάνο, ωδείο, θεωρητικά, χορωδίες, συναυλίες και όταν τελείωσαν όλα αυτά και φτάσανε σε ένα επίπεδο, όπου θα έπρεπε να έχουν φτάσει, άρχισε η λόξα μου με το τραγούδι. Αυτό το είχα από μωρό, όπως ένα σκηνικό όπου με είχε πάρει μαζί της η νταντά μου στην τράπεζα και εγώ τραγουδούσα το "Μια ωραία πεταλούδα" και με χειροκροτούσαν όλοι. Οπότε, είχα το μικρόβιο και άρχισα να το κυνηγάω, όταν μπόρεσα. Όταν τελείωσα το σχολείο άρχισα μαθήματα τραγουδιού, μετά έγινα κι εγώ δασκάλα και σιγά σιγά το ένα έφερε το άλλο, με πολλή προσπάθεια, βέβαια, γιατί δεν είχα κάποιο γνωστό στο χώρο.
Το πρώτο σου live πώς προέκυψε;
Όπως είπα, είχα τη λόξα και το μικρόβιο του τραγουδιού, οπότε νομίζω ότι προέκυψε από τη μεγάλη ανάγκη που είχα να βγω να το δείξω και να το μοιραστώ. Δεν πρέπει να ήταν κάτι άλλο που με υποκίνησε στο να γίνει το πρώτο live. Βρήκα, βέβαια, εξαρχής κι έναν πολύ καλό συνεργάτη τότε και μαζί πέσαμε στα βαθιά.
Πέρα από την ερμηνεία ασχολείσαι με το γράψιμο στίχων ή μουσικής; Θα ήθελες να κυκλοφορήσεις κάποια στιγμή μια ολοκληρωμένη δουλειά;
Ναι, γράφω στίχους. Μουσική προσπάθησα, αλλά το πολύ ωδείο καταστρέφει μάλλον την τέχνη της μουσικής γραφής. Όσον αφορά στην κυκλοφορία δίσκου, κάτι κάνουμε αλλά δεν θέλω ακόμα να δώσω τον προάγγελο της δουλειάς.
Καθότι είσαι μικρή σε ηλικία, πόσο εύκολα ή δύσκολα αφήνει η ελληνική μουσική σκηνή έναν νέο καλλιτέχνη να εισχωρήσει σε αυτήν;
Κοίτα, να εισχωρήσεις σε αφήνουν. Δηλαδή, δεν είναι το θέμα του να βγεις να τραγουδήσεις δύσκολο. Το δύσκολο είναι ότι δε βρίσκεις εύκολα ανθρώπους που να θέλουν να σε βοηθήσουν και να το εννοούν. Για παράδειγμα, μπορεί να βρεις κάποιον που προς στιγμήν πιστεύει σε σένα και σε μια βδομάδα είτε σε έχει ξεχάσει είτε σε πετάει μπαλάκι σε κάποιον άλλον. Γιατί έτσι όπως έχει γίνει η βιομηχανία τώρα, ο καθένας φροντίζει πρώτα τον εαυτό του, το δικό του συμφέρον, το δικό του δίσκο, το δικό του ανίψι και μετά, εάν περισσεύει φαιά ουσία, θα πάρει και τον ξένο να τον βοηθήσει. Και αν το έχεις και ως νοοτροπία, βέβαια, αυτό. Δεν το έχουν όλοι. Νομίζω ότι έχει πεθάνει η βοήθεια, τα δίδυμα και οι ομάδες αυτές. Είναι πολύ δύσκολο.
Ευκαιρίες, όμως, υπάρχουν για ένα νέο μουσικό;
Ως προς τους χώρους εμφανίσεων υπάρχουν. Βλέπω ότι οι χώροι δέχονται και -εγώ τουλάχιστον- δεν έχω βρει κλειστές πόρτες ακόμη. Είμαι πολύ ευχαριστημένη και μάλιστα η αντιμετώπιση είναι πολύ ανθρώπινη. Το πρόβλημα έρχεται όταν θες πια να κάνεις δική σου δουλειά. Δηλαδή, όταν αποφασίσεις ότι ήρθε η ώρα να κάνεις ένα δίσκο ή ένα project, όπου κλονίζεται το ομαδικό πνεύμα. Φεύγει ο ένας, έρχεται ο άλλος, κάποιος σε παρατάει, με τον άλλον τα βρίσκεις. Εκεί είναι η δυσκολία, να χτίσεις την ομάδα.
Στη σκηνή βγάζεις μια θεατρικότητα. Θα ήθελες να είσαι ηθοποιός;
Η θεατρικότητα είναι κάτι το οποίο λίγο ή πολύ όλοι οι άνθρωποι έχουμε. Δε νομίζω, όμως, ότι θα μπορούσα να έχω την ιδιοσυγκρασία του ηθοποιού σε καμία περίπτωση. Είναι πολύ διαφορετική τέχνη και –ας μην παρεξηγηθώ- θεωρώ ότι είναι η πιο ολοκληρωμένη των τεχνών. Είναι η μητέρα, εγκυμονεί όλες τις άλλες τέχνες.
Τι σε ενοχλεί στους καλλιτέχνες ή στον καλλιτεχνικό χώρο;
Με ενοχλεί όταν ο καλλιτέχνης ξεπερνάει τον θεατρισμό και εισέρχεται στον θεατρινισμό, κάτι το οποίο βλέπουμε πολλές φορές στους ερμηνευτές. Επίσης, με ενοχλεί η συμπεριφορά προς το τεχνικό προσωπικό, όπως στους ηχολήπτες και τους φωτιστές. Το να μην υπάρχει, δηλαδή, σεβασμός προς τον τεχνικό που σε υποστηρίζει. Το βλέπω συχνά και είναι πολύ έντονο. Θα πρέπει να τους φέρεσαι ανθρώπινα γιατί είναι συνεργάτες σου. Ακόμη και τα παιδιά που σερβίρουν στο εκάστοτε μαγαζί, η ευγένεια και η όρεξη που θα έχουν πολλές φορές εξαρτώνται από σένα. Το δικό σου κοινό εξυπηρετούν!
Ποιο φόβο έχεις κάνει κτήμα σου και εργαλείο υπέρ της ερμηνείας;
Πιστεύω την απόρριψη. Είναι αυτή που μας κάνει να φοβόμαστε περισσότερο και να προσπαθούμε περισσότερο, ώστε να μην απορριφθούμε.
Στις 22 Νοεμβρίου θα σε ακούσουμε στο Up Stage του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου. Πες μας λίγα λόγια για αυτή σου την εμφάνιση.
Αυτή η εμφάνιση είναι μια προσπάθεια που κάνουμε με τους συνεργάτες μου να ανεβάσουμε λίγο την ψυχολογία του κόσμου. Δεν μπορώ να πω ότι είναι πολύ εσωστρεφές και εσωτερικό σαν αυτά που κάνω συνήθως. Είναι πιο παρεϊστικο, πιο χορευτικό και πιο ανεβαστικό σαν εγχείρημα. Θα περιλαμβάνει τραγούδια ελληνικά με ευρωπαϊκές καταβολές μουσικά, όπως τα έχουμε φτιάξει εμείς που είμαστε λίγο πιο δυτικοί σαν παρέα. Θα έχουμε κάποιους καλεσμένους μαζί μας: τον Αλέξανδρο Εμμανουηλίδη και το Δημήτρη Μπαλάφα που παίζει μπουζούκι και είναι μια ήσυχη δύναμη. Ανυπομονώ πάρα πολύ για την Κυριακή και ελπίζω τα υπόλοιπα να τα πει ο κόσμος!
Ποια είναι τα όνειρα και τα άμεσα σχέδιά σου; Αυτά τα δύο ταυτίζονται;
Εννοείται ότι ταυτίζονται. Νομίζω ότι το ένα δεν υπάρχει χωρίς το άλλο, αν δεν ονειρεύεσαι δεν σχεδιάζεις. Καταρχήν να γίνει αυτός ο δίσκος. Δεν βιάζομαι, δεν αισθάνομαι την πίεση ότι πρέπει να γίνει τώρα, αυτή τη στιγμή. Θέλω να γίνει με τρόπο που όταν βγει να έχει κάτι να πει. Δεν θα ήθελα να είναι ένα υλικό που θα πάει σε ένα συρτάρι. Επίσης, θέλουμε να κάνουμε εμφανίσεις φέτος γιατί, όπως έχει ο κόσμος την ανάγκη να ξαλαφρώσει με αυτόν τον τρόπο, έτσι ξαλαφρώνουμε κι εμείς όταν εμφανιζόμαστε. Τέλος, θέλω να συνεχίσω τις σπουδές μου στα ανώτατα θεωρητικά το οποίο και κάνω.
Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 5 χρόνια από τώρα;
Δεν με φαντάζομαι πολύ διαφορετική από τώρα, καθώς δεν πιστεύω ότι αλλάζει ο άνθρωπος. Ελπίζω, όμως, να έχω φτιάξει την "προίκα" μου όσον αφορά τις προσωπικές δισκογραφικές δουλειές και τα σχετικά με τη μουσική, αλλά και να έχουν ανοίξει ακόμη περισσότερο οι ορίζοντες μου. Πάντως θα ήθελα σε 5 χρόνια να έχω και ένα Μολοσσό!
Τι άλλο θα ήθελες να μας πεις;
Να προσέχουν οι τραγουδιστές να μην αρρωσταίνουν τώρα τον χειμώνα γιατί κυκλοφορούν ιώσεις!