1. Τι θα ακούσεις;
Alternative, ψυχεδελικό, σκληρό ροκ, grunge
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Shoot the moon, Run, Celebration Time, Holy One
3. Βαθμολογία;
7,5/10
Το 2ο album των Noise Figures, τους βρίσκει σε πολύ καλή φόρμα. Πηγαίνουν ένα βήμα μπροστά σε σχέση με αυτά που μας έδειξαν στο debut. To “Aphelion”, είναι μια ολοκληρωμένη πρόταση, που μπορείς να την ακούσεις, από την αρχή μέχρι το τέλος. Όχι να τη ρουφήξεις βέβαια, ούτε και να σε ρουφήξει.
Τα 10 τραγούδια που το αποτελούν, στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, κάποια από αυτά ξεχωρίζουν, κάποια λιγότερο (κι αυτά βέβαια από ένα επίπεδο και πάνω), όμως σαν σύνολο είναι πλήρες. Στέκεται επάξια απέναντι σε αντίστοιχες δουλειές του εξωτερικού, δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως έχει ήδη ακουστεί και στο εξωτερικό.
Το μεγαλύτερο ατού του album είναι η σιγουριά, με την οποία φαίνεται να τρέχουν τα πράγματα. Τόσο οι αργόσυρτες στιγμές του, όπως το ομώνυμο τραγούδι ή το “Shoot the moon”(το καλύτερο τραγούδι του “Aphelion” κατά την ταπεινή μου άποψη) και το “No Use”, όσο κι εκείνες οι πιο σπιντάτες (Run, Don’t throw your hand, Holy one), μοιάζουν να είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς, αλλά και γνήσιας έμπνευσης.
Πιο σκοτεινοί οι Noise Figures, πιο σίγουροι σε αυτό το βήμα, με τις επιρροές τους από συγκροτήματα όπως οι Black Angels (σε μια πρώτη ανάγνωση) ή από grunge και ψυχεδέλεια (πόσο ακούγεται αυτή η λέξη πια στις κυκλοφορίες των ελληνικών συγκροτημάτων), να είναι εμφανείς, αλλά να μην τους καπελώνουν, καταθέτουν ένα album, το οποίο τους κατατάσσει πια στις δυνατές μπάντες της σκηνής.
Alternative, ψυχεδελικό, σκληρό ροκ, grunge
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Shoot the moon, Run, Celebration Time, Holy One
3. Βαθμολογία;
7,5/10
Το 2ο album των Noise Figures, τους βρίσκει σε πολύ καλή φόρμα. Πηγαίνουν ένα βήμα μπροστά σε σχέση με αυτά που μας έδειξαν στο debut. To “Aphelion”, είναι μια ολοκληρωμένη πρόταση, που μπορείς να την ακούσεις, από την αρχή μέχρι το τέλος. Όχι να τη ρουφήξεις βέβαια, ούτε και να σε ρουφήξει.
Τα 10 τραγούδια που το αποτελούν, στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, κάποια από αυτά ξεχωρίζουν, κάποια λιγότερο (κι αυτά βέβαια από ένα επίπεδο και πάνω), όμως σαν σύνολο είναι πλήρες. Στέκεται επάξια απέναντι σε αντίστοιχες δουλειές του εξωτερικού, δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως έχει ήδη ακουστεί και στο εξωτερικό.
Το μεγαλύτερο ατού του album είναι η σιγουριά, με την οποία φαίνεται να τρέχουν τα πράγματα. Τόσο οι αργόσυρτες στιγμές του, όπως το ομώνυμο τραγούδι ή το “Shoot the moon”(το καλύτερο τραγούδι του “Aphelion” κατά την ταπεινή μου άποψη) και το “No Use”, όσο κι εκείνες οι πιο σπιντάτες (Run, Don’t throw your hand, Holy one), μοιάζουν να είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς, αλλά και γνήσιας έμπνευσης.
Πιο σκοτεινοί οι Noise Figures, πιο σίγουροι σε αυτό το βήμα, με τις επιρροές τους από συγκροτήματα όπως οι Black Angels (σε μια πρώτη ανάγνωση) ή από grunge και ψυχεδέλεια (πόσο ακούγεται αυτή η λέξη πια στις κυκλοφορίες των ελληνικών συγκροτημάτων), να είναι εμφανείς, αλλά να μην τους καπελώνουν, καταθέτουν ένα album, το οποίο τους κατατάσσει πια στις δυνατές μπάντες της σκηνής.
Σχετικό θέμα